Onderwaterwereld van Tobago & carnaval op Trinidad

Na Suriname vliegen we naar Trinidad en Tobago, 2 Caribische eilanden voor de kust van Venezuela. Ook deze eilanden hebben wat extra`s voor ons: Arjan heeft hier namelijk met zijn familie 6 jaar gewoond, van 1980 tot 1986. Extra leuk dus om de plekken van vroeger opnieuw te bekijken en aan Maris te laten zien. Omdat alle hostels al maanden van tevoren vol blijken te zijn ivm de carnaval, kunnen we in Trinidad logeren bij vroegere kennissen van Arjan zijn ouders. Maar voordat we naar Trinidad gaan, brengen we eerst een week door op het kleinere eiland Tobago, waar we gaan duiken.

Tobago

30 januari 2010 Paramaribo – Trinidad – Tobago
Na een onrustige korte slaap gaat om 2.30 uur onze wekker. Vliegen om deze tijd moet verboden worden! We nemen een douche om wakker te worden, rapen de laatste spullen bij elkaar en lopen naar de taxi die ons naar het vliegveld gaat brengen, ruim een uur hiervandaan. Halverwege blijkt de weg afgesloten door werkzaamheden, iets wat hier niet algemeen bekend wordt gemaakt. Omkeren en op zoek naar een alternatieve doorsteek. Om half 5 kunnen we aanluiten in de rij voor de check in wat zonder problemen verloopt. De vlucht naar Trinidad is maar kort en verloopt goed. Op Trinidad passeren we de immigratie en checken in voor de aansluitende vlucht naar Tobago. Tussendoor hebben we tijd om een kop koffie te drinken, geld te pinnen (wat maar deels lukt, want na 1 keer is de GA leeg) en een lokale simkaart te kopen voor de telefoon. De vlucht naar Tobago is helemaal snel, na 20 minuten zijn we er! Hier proberen we nogmaals te pinnen maar de mislukte transactie op het vliegveld is blijkbaar wel gezien als transactie dus we mogen geen geld meer opnemen vandaag. Met een taxi rijden we naar Speyside, aan de andere kant van het eiland. De weg is vol heuvels en bochten, bergje op, bergje af. Na ruim een uur zijn we dan toch bij Mango inn, ons onderkomen de komende week. Het is een klein appartementencomplex, 3 studio’s, gerund door 2 duitsers. Het ligt schitterend; op de heuvel met uitzicht op de baai, het dorpje en de heuvels eromheen. Wel is het een flinke wandeling naar de restauarntjes, vooral terug als we de heuvel op moeten. Als we inkopen willen doen blijkt dat moeilijk; supermarkten, bakkers, groentenman oid zijn hier niet, wel wat kleine winkeltjes die van alles een beetje verkopen. We kopen wat willekeurige dingen bij elkaar en maken de komende dagen wel wat creatiefs van de enige paprika, tomatenketchup, knakworsten, rijst, kip, sojasaus en knoflook. De eigenaar komt ons nog bananen en papaya uit de tuin brengen; een mooie aanvulling op ons ontbijt van cornflakes. De rest van de dag genieten we van het uitzicht en lezen we lekker onze boekjes. Vooal Maris is erg moe en met regelmaat vallen haar ogen dicht. Ze houdt het deze avond dan ook snel voor gezien.

31 januari 2010 Speyside, Tobago
Na een prima nacht worden we wakker van de stromende regen. De baai is bijna niet te zien, de heuvels liggen in de wolken en de lucht was grijs, donkergrijs. Geen goed begin van de eerste dag van de 5 dagen dat we gaan duiken. De koude douche (geen warm water hier) maakt het er niet veel beter op, alhoewel je er wel meteen wakker van wordt. Tussen 9.00 en 10.00 uur zouden we worden opgehaald door Richie, de divemaster. Uiteraard zitten wij als echte Hollanders (tijd is tijd) om 9.00 uur klaar, maar hadden we er wel al rekening mee gehouden dat het weleens pas 10.00 uur zou kunnen worden. Toen er echter om 10.15 uur nog niemand was hebben we de eigenaar van t appartement toch maar even laten bellen. En maar goed ook, want wat bleek: meneer Richie had niet door dat het vandaag al de 31e was en zat dus in Trinidad! Hmmm. Maar zoals de mentaliteit hier is: ‘No problem’, hij had al een andere divemaster uit het dorp geregeld en die zou ons met een kwartier ophalen. En zo gebeurde het, dus een klein half uurtje later zaten we in een loods om onze duikuitrusting bij elkaar te zoeken. Toen er geen flippers waren in de juiste maat werden die gewoon bij de buren geleend; No problem! Inmiddels is het buiten wel droog geworden, maar waait het nog steeds flink. Door flinke golven heen varen we naar little Tobago; onze eerste duikspot. Deze divemaster (Redman) heeft al 40 jaar ervaring, lijkt een fijne vent en neemt alle tijd voor ons. We zijn maar met zijn 2en wat redelijk uniek maar erg prettig is. De duik is een driftdive, met de stroming mee en achterover laten we ons van de boot af het water invallen met onze nieuwe duikcomputers om. (een erg mooi kerstkado van de ouders van Maris) De afdaling gaat zonder problemen, maar het water is enorm troebel en het zicht dus slecht. Na een klein kwartiertje heeft Arjan echter wat problemen met zijn regulator: bij het ademen komt er steeds water mee. Dit is niet de bedoeling en nadat hij onder water zijn regulator omwisselt voor het reserve exemplaar gaat het ademen in ieder geval weer een stuk beter. Helaas sluit zijn bril ook niet helemaal lekker af en loopt deze constant vol, waarschijnlijk zat er toch ergens wat haar tussen. Al met al heeft dit hem toch aardig wat lucht gekost waardoor we de duik na ruim een half uur noodgedwongen afbreken en terug omhoog gaan. Op de boot bespreken we het gebeurde even door en vinden we ook waardoor er water mee kwam; het mondstuk sloot niet goed af. Omdat het zicht wel heel slecht is, besluiten we het bij 1 duik te laten voor vandaag en halen we de andere duik op een ander moment in. Na een lekkere lunch willen we naar Charlotville, een dorpje 4 km verderop. We beginnen lopend en onderweg proberen we een lift te krijgen, wat heel normaal is hier. Echter komen we weinig autos tegen, maar wel de lokale bus dus stappen we daarin. Omhoog door de heuvels is het nog een pittige klim en het uitzicht is erg mooi. Als we uitstappen op het eindpunt hoeven we niet voor de bus te betalen en horen we meteen dat dit ook de laatste bus terug is. Helaas lukt het geld pinnen niet en is het zondag dus is de supermarkt ook dicht. We zijn net op tijd om de bus weer terug te pakken en ook nu hoeven we weer niet te betalen. Uiteraard: No problem! Redman regelt iemand met een auto die ons terugbrengt naar ons appartementje waar we nog even heerlijk met een boekje op het balkon genieten van alle vogels om ons heen en het uitzicht op de baai. Het volgeschilderde bestelbusje met harde foute carnavalsmuziek wat we rond zien rijden blijkt de ijscoman te zijn. Na nog wat regenbuitjes lijkt de lucht nu toch open te trekken.

1 februari 2010 Speyside, Tobago
Hoewel het nog niet stralend is, worden we in ieder geval met beter weer wakker. Net na negenen worden we opgehaald. We zijn er klaar voor en al snel zijn we met de boot onderweg voor onze tweede duik op Tobago. Hoewel het weer is opgeklaard, lijkt de zichtbaarheid onder water er niet veel beter op te zijn geworden. Redman neemt ons mee naar de duiklocatie Kelleston drive, een drift dive langs onder andere het grootste breinkoraal ter wereld. Eenmaal in het water is de zichtbaarheid inderdaad niet geweldig. Desondanks zien we veel koraal, grote vissen (angelifish, sweetlips, barracuda en anderen) en uiteraard het grote brein koraal. Erg indrukwekkend en nog goed intact. Gelukkig verloopt de duik ook verder goed en komen we na een klein uur weer boven water. Terug op het vaste land bespreken we de opties met Redman. Hij stelt voor om het duiken nog een dag uit te stellen en hij regelt dat we morgen in de tussenliggende dag een auto kunnen huren. Toch handig zo’n connectie! Vanuit de duikschool lopen we verder naar Blue Waters Inn, het hotel met het mooiste strand in Speyside. We lunchen hier en gaan vervolgens liggen zonnen en lezen. Tegen 3 uur is de zon achter de bomen en komt het water dicht bij onze voeten. We lopen terug, doen wat boodschappen en laten ons vervolgens terugbrengen bij het appartement. De avond wordt besteed aan lezen en het reisverslag bijwerken (hard nodig!).

2 februari 2010 Speyside, Tobago
Voor Trinidese begrippen keurig op tijd wordt vanochtend de auto afgeleverd. Redelijk snel daarna vetrekken we richting Scarborough, waar we, nadat we geld geregeld en een lokale lekkernij geproefd hebben, de eigenaar van ‘t appartementencomplex afgezet hebben. Vervolgens zijn we eerst naar Fort George gereden, een oud fort bovenop de heuvel. Vanaf hier hebben we een prachtig zicht over de omgeving en alle baaien. In het fort zelf is inmiddels het Museum van Tobago gevestigd. Een mooi museum met een interessante (wederom zeer diverse) collectie. Ook hier duikt de naam van Arjan zijn vader op; een deel van de collectie is door hem opgegraven. Het eerste deel van het museum is gericht op archeologie en de latere geschiedenis van Tobago, het tweede is meer een soort verzameling van collecties van verzamelaars. Er is veel werk gestopt in het mooi maken en houden van de opstelling en collectie en een groot verschil met het museum in Suriname. Na het museum stappen we weer in de auto op weg naar Pigeon point. Hier ontdekken we alle andere toeristen op het eiland. Pigeon point is het strand zoals je je dat voorstelt bij de carriben, wit strand, blauw water en veel zon. Door de ligging is het water zeer kalm en erg ondiep, pas na zo’n 50 meter wordt het dieper dan heup hoogte. We zoeken een plekje op langs het strand en relaxen een paar uurtjes. Voor de weg terug naar Speyside rijden we de noordzijde van het eiland langs. Op de route stoppen we bij Englishman’s bay, een prachtige baai, gelegen tussen hoge heuvels. Samen met een paar andere toeristen zien we de laatste zonnestralen van de baai wegtrekken. Een zeer fraai gezicht. In de schemering rijden we verder terug en zo’n 45 minuten later zijn we weer bij ons appartement. Na het eten gaan we op tijd naar bed en hopen we op goed zicht de volgende dag.

3 februari 2010 Speyside, Tobago
Wel of geen zicht, that is the question. Als we om kwart over negen nog niemand gezien hebben beginnen we ons af te vragen of Redman ons vergeten is. 5 minuten later komt er dan toch een auto, met ons onbekende mensen die min of meer tijdens het voorbij rijden melden dat het zicht nog niet beter is. Niet echt wijzer en een beetje ongemakkelijk staan we net op het punt om zelf naar beneden te lopen als de ophaalauto voor de deur stopt. Zij geven aan dat ze namens Redman moet melden dat het zicht nog steeds slecht is. Niet tevreden met alleen deze mededeling rijden we toch mee naar de duikschool. Daar zit Redman te staren naar de zee. Hoewel hij in eerste instantie overtuigd is dat het zicht slecht is, verandert dat als hij gebeld heeft met de bootsman. Mogelijk is het zicht toch wel redelijk. We besluiten het er met in ieder geval 1 duik op te wagen. Eenmaal in het water kunnen we weer lachen, het zicht is sterk verbeterd en we kunnen weer genieten van de onderwaterwereld. De eerste duik is ‘Black Jack 2’, wederom een driftdive. We zien o.a. veel mooi hardkoraal in de kleuren paars en geel, boxfish, barracuda’s, een egelvis en veel mooie maanvissen en de grote paars met gele en blauwgele angelvissen. We eindigen bij het grote brainkoraal en hebben hier beter zicht op dan de vorige keer. Het zicht is dusdanig verbeterd dat we ook de 2e duik besluiten te maken. Deze gaat naar de ‘Japanese garden’ genoemd naar het vele kleurige koraal wat hier te zien is in diverse kleuren als geel, zwart, paars en oranje. Tussen het koraal zien we veel vissen, vooral in hele scholen zwemmen ze om ons heen. Behalve de vissen zien we nog een Hawksbill schildpad, een crocodile fish (bijna niet te zien op de rotsen door zijn schutkleur)en is er een leuk stuk waar je door de stroming tussen een aantal rotsen doorgezogen wordt. Het is al laat als we klaar zijn dus gaan we terug en relaxen we de rest van de middag bij ons appartementje.

4 februari 2010 Speyside, Tobago
’s Ochtends is de ophaal service er te vroeg! We vallen bijna van onze stoel en moeten snel de koffie naar binnen werken. Bij de duikschool ontmoeten we Anne Marie en Olivier met wie we vandaag zullen duiken. Anne Marie is Iers en haar man Olivier is Frans en samen hebben zij een restaurant in Ierland. De eerste duik doen we bij Black Jack, waar een behoorlijk sterke stroming staat. We zien o.a. een schildpad, barracuda’s, vele andere vissen en een Tarpin. Deze laatste vis lijkt op tonijn en kan tot 150 kilo wegen! Geen kleintje dus.... Tussen de twee duiken door rusten we op little Tobago, een klein eiland voor de kust van Speyside en bekend om de grote hoeveelheid vogels die hier leven. We lopen een klein stukje omhoog naar het uitzichtpunt en blijven hier zitten tot het tijd is voor de 2e duik. Deze doen we bij Kelleston drive, waar we de eerste dag ook gedoken hebben. Het zicht is deze keer echter veel beter en we kunnen meer zien van de mooie koraalwand waar we lkangs zwemmen. Er zijn veel barracuda’s die akelig dichtbij ons komen en zien verder weer een schildpad en goby’s, zwart witte slangachtigen die rechtop staan vanuit een gaatje in de bodem en snel de bodem in verdwijnen als we dichterbij komen. Na het duiken lunchen we bij de vrouw van Redman die een restaurantje heeft. Ze blijkt prima te kunnen koken. Na wat boodschapjes gaan we terug omhoog en amuseren we ons met lezen, kaarten en relaxen. Aan het eind van de middag maken we nog een wandeling in de omgeving bij ons appartement.

5 februari 2010 Speyside, Tobago
Als we aankomen bij de eerste duiklokatie blijkt de stroming zo sterk dat het niet verantwoord is bij deze rotsen naar beneden te gaan dus wordt er een andere duiklokatie gezocht. We eindigen bij ‘Special’ die ook echt wel speciaal is. Het is een hele mooie duik waarin er veel variatie is. We zwemmen langs een koraalmuur, zien vele vissen, moray eals (zowel de grote groene als de kleine zwart witte) en ook hier weer barracudas en tarpins. Halvewege komen we bij rotsen waar we eerst een stukje omhoog zwemmen tegen de rots op om vervolgens door een spleet met de stroming mee weer aan de andere kant naar beneden te duiken. We rusten wederom om Little Tobago en liggen lekker op de steiger in de zon. De 2e duik doen we op en stuk tussen Kelleston en Black Jack hole in. Als we nog niet zo lang beneden zijn komen we in een onverwachtse sterke stroming tegen terecht. Hard werken dus om ertegenin te zwemmen en dit kost ook aardig wat lucht. Gelukkig zien we ook wel wat moois, 3 cuttlevissen (inktvisachtigen) een stonefish (Maris moest wel heel goed zoeken voor ze hem kon ontdekken op de steen), trunkfish en vele anderen. Na het duiken zijn Anne Marie en Olivier zo vriendelijk om ons een lift te geven naar Roxborough waar we kaartjes voor de ferry naar Trinidad zouden moeten kunnen kopen. In het kantoortje wordt ons eerst gemeld dat alle kaartjes die zij hebben op zijn voor zondag en we maar bij Charlotsville moeten informeren. Als we doorvragen over hoe en wat wel mogelijk is, komt hier geen antwoord op maar de mededeling dat we even moeten wachten. Wanneer we net op het punt staan de mogelijkheden voor vliegen te bekijken blijkt het ineens wel mogelijk kaartjes te krijgen. Waar we bij zitten worden de kaartjes online (!) geboekt, hoezo geen kaartjes meer beschikbaar?! Meer geen zin om te werken.... Anne Marie en Olivier brengen ons ook weer terug naar Speyside en we bedanken ze hartelijk. Net voor ze wegrijden stellen ze ook voor om ons de volgende dag na het duiken een lift te geven naar Scarborough, waar zij toch ook heen gaan. Zoiets slaan wij natuurlijk niet af. Het stuk de heuvel op doen we lopend, ook al krijgen we een lift aangeboden van de jongen die ons meestal haalt en brengt.

6 februari 2010 Speyside – Scarborough
Onze laatste duikdag op Tobago breekt aan. De eerste duik doen we op en plaats die ‘Hell and back’ heet. De naam belooft niet veel goeds, maar het tegendeel is waar. Het is een hele mooie duik waarin we o.a. een stingray, vele grote kreeften, tarpins, een grote pufferfish, grote en kleine moray eals zien en de wat zeldzamere gele trompetvis. De allerlaatste duik wordt een rustige ter aflsuiting bij ‘Spiney Bay’. We houden het dan ook meer dan een uur vol met onze lucht. Behalve veel zacht koraal en de inmiddels welbekende vissen zien we een nurse shark! Deze haaien soort hadden wij nog niet eerder gezien. Het 2 meter lange beest lag te slapen in een soort van grot zodat we hem goed konden bekijken. Dat was toch wel een kadootje. Ook hier zien we weer veel grote kreeften en ook een gezinnetje met 2 grote en een kleintje. Na afloop van de duiken eten we wat bij de vrouw van Redman en nemen we vervolgens afscheid. ’t Is weer snel gegaan. Samen met Anne Marie en Olivier rijden we naar de westkant van het eiland en stoppen we eerst bij ons guesthouse voor de nacht; Hope Cottage. De naam Boomert is hier geen onbekende, Aad en Marion hebben hier regelmatig verbleven de afgelopen 30 jaar en we worden zeer hartelijk verwelkomt door Joan-Marie en Anthony. Als de spullen op de kamer liggen rijden we met Anne Marie en Olivier verder naar Friendship bay. Olivier is vervent visser en in Friendship bay komt een bepaalde soort vis voor. Terwijl Olivier het ondiepe water afstruint geniet de rest van de laatste zon en het mooie uitzicht. Het plan was om ’s avonds met z’n vieren pizza te eten bij de italiaan waar Anne Marie en Olivier een week daarvoor heerlijk hadden gegeten. Het zit ons (en het restaurant) niet mee, want bij aankomst blijkt het restaurant sinds de dag ervoor failliet. We belanden uiteindelijk bij een chinees. Hoewel het eten niet geweldig is, smaakt het bier er niet minder om. Na het eten worden we terug gebracht naar Hope Cottage en daar nemen we afscheid. Na de laatste voorbereidingen voor de volgende dag gaan we slapen.

Trinidad

7 februari 2010 Tobago – Trinidad
Rond zeven uur gaat de wekker. Na alles ingepakt te hebben nemen we weer afscheid van Hope cottage. We delen een taxi met Joan-Marie naar het centrum van Scarborough. Zij stapt bij de kerk uit voor de zondags dienst en wij 5 minuten later bij de boot terminal. Het inchecken verloopt vlot en al snel zitten we in de wachtruimte ons te verbazen over het enorme cruise schip dat hier ook in de haven ligt. Het lijkt wel een flatgebouw! Rond 9 uur mogen we de boot op. De boot lijkt erg op die tussen Argentinië en Uruguay en is dus erg comfortabel. Rond half tien verlaten we de haven en zitten wij met ons ontbijt nog even te genieten van het uitzicht over Tobago. De tocht verloopt zeer soepel en voor we het weten zijn we alweer in de buurt van Port of Spain, de hoofdstad van Trinidad (en Tobago). De fast ferry is wel een enorm verschil met de ferry dienst die Arjan nog in zijn hoofd had van lang geleden. Buiten wachten we op onze gastheer en dame voor de komende dagen, Neil en Maria Clapperton. Neil is een oud student van de vader van Arjan in de tijd dat zij hier woonden en was zeer bereid ons op te vangen gedurende de carnaval periode. Als we eenmaal zijn opgepikt door Neil en Maria stoppen we eerst bij een soort Makro voor boodschappen. Met een volgestouwde auto rijden we een uurtje later naar het huis van Neil en Maria in de wijk Diego Martin, een buitenwijk ten westen van Port of Spain. Neil en Maria wonen samen met een vriendin Marla en kleindochter Maia in een vrijstaand huis op een heuvel. Direct vanaf de aankomst worden we door het gezin vertroeteld; we mogen we niets doen behalve genieten en ons vermaken met oa Maia, een vrolijke baby van ruim 5 maanden. ’s Middags gebruiken we om even bij te komen en op te frissen. ’s Avonds gaat Neil erop uit en Arjan vergezelt hem. Neil laat de plek zien waar Arjan vroeger gewoond heeft (huis is inmiddels gesloopt en er staat een zeer grote villa) en we bezoeken zijn moeder, die in de buurt van het oude huis woont.

8 februari 2010 Port of Spain
’s Ochtends lekker rustig aan gedaan. Na de lunch rijden we met Neil mee naar het centrum van Port of Spain (POS). Hij zet ons af bij de toeristen informatie en hier worden we zeer vriendelijk geholpen. Met algemene informatie, extra informatie voor de carnaval en een goede kaart op zak struinen we verder door de stad. We lopen door oa Fredrick street, één van de belangrijkste straten en eindigen op independance square. Wat opvalt is de geordendheid en rust die de stad uitstraalt ondanks de grote hoeveelheid verkeer en de drukte op straat. Sommige van de huizen die we zien doen denken aan de huizen in Paramaribo, het mooie houtwerk en de veranda’s. Ook leuk zijn de ‘ratstamannen’ die hun enorme hoeveelheid rastahaar in pantys omhoog op hun hoofd dragen. Rond half vijf kunnen we met Maria mee terugrijden onderweg Maia ophalend van het kinderdagverblijf. ’s Avonds gaan we met Neil op stap. We bezoeken gedurende de avond verscheidene steel pan bands die aan het oefenen zijn voor de wedstrijd finale (de panarama op zaterdagavond voor carnaval). De steel pan vindt zijn origine in de trommels die de Afrikaanse slaven gebruikten toen zij naar oa Trinidad werden verscheept. Het gebruik van de trommels joeg de slavendrijvers de angst om het hart en er werd een verbod uitgeoefend op het gebruik van trommels. Om toch hun muziek te kunnen maken gingen de slaven over op het gebruik van stukken bamboo met verschillende lengtes en gaten. Met de opkomst van de olieindustrie en dus de olievaten ontdekte men dat deze opengesneden vaten ook een specifiek geluid maakten. Hiermee was de steel pan ontstaan. Inmiddels is dit uitgegroeid tot pans voor hoge, middel en lage tonen en verscheidene toon vlakken in de pan. Het geluid dat de pans maken is zeer specifiek en erg bijzonder. Naast de steel pan bands lopen we ook binnen bij één van de ontwerpers voor de carnavals pakken. De meelopen in de viering van carnaval op maandag en dinsdag (genaamd playing mas) betekent dat je je aansluit bij één van de mas bands en je een pakje uitzoekt. De verschillende bands lopen één voor één op de carnavalsdagen langs verscheidene jurypunten voor een beoordeling. De pakjes bestaan over het algemeen uit een soort bikini’s met veel gliters erover, een hoofdtooi en andere lichaamsversieringen voor de vrouw en een kortebroek en veel lichaamsversiering voor de man. Het begint bij ons te kriebelen en we zijn in twijfel of we ook mee zullen lopen. Diep in de nacht zijn we weer terug bij het huis en duiken we snel ons bed in.

9 februari 2010 Port of Spain
Om zeker te zijn van een plaatsje op de boot naar Venezuela over een week nemen we de maxi taxi naar Chagaramas, een plaats aan de noordwest kant van het eiland en bekend als grote haven voor jachten. Veel mensen met boten in de carriben kiezen voor deze haven in de orkaantijd vanwege het relatief rustige weer rond Trinidad in deze periode. Nadat twee maxi taxis ons passeren zonder te stoppen en we ons net beginnen af te vragen of er iets niet klopt stopt de derde. Als we zeggen dat we Chagaramas willen worden we gewezen op de volgende maxi taxi die direct stopt. Op deze route blijkt dat maar een deel van de maxi taxis doorrijden naar Chagaramas, de rest keert eerder terug naar POS. Een half uur later zijn we in Chagaramas en niet veel later hebben we onze kaartjes voor de boot naar Venezuela. Het loopt tegen lunchtijd en Arjan kon zich herinneren dat er een leuke tent aan de jachthaven zat, dus we wandelen wat verder Chagaramas door. 45 minuten later, als we ernstig beginnen te twijfelen aan het geheugen van Arjan pakken we nog 1 laatste bocht en inderdaad tentje gevonden. Onder het genot van een lekkere lunch en een koel drankje bewonderen we de fraaie boten hier in de haven. Na de lunch nemen we de bus terug naar POS en daar wandelen we een tijdje rond, onder andere langs de savanne (het grote grasplein in het midden van de stad) en bekijken we de ‘magnificant seven’, zeven grote en belangrijke gebouwen langs de savanne. Het vinden van een taxi terug blijkt onmogelijk aangezien we net in de spits de stad willen verlaten. We bellen Neil en die blijkt nog aan het werk te zijn. 20 minuten later zijn we bij hem en van de gelegenheid wordt gebruik gemaakt om zijn werk te laten zien. Neil is forensisch wetenschapper gespecialiseerd in vuurwapens. We zien en voelen aardig wat vuurwapens, van pistool tot machinegeweer en zien ook de apparatuur die ze gebruiken om ondezoek te verrichten, onder andere het kogel vergelijkingsstation waarvan de gegevens gekoppeld zijn aan de database in de verenigde staten. Erg indrukwekkend. ’s Avonds gaan we terug naar de savanne om de halve finale te zien van de King carnavalverkiezing. Voordat de Kings voorbij komen is er nog een halve finale van de individuele carnaval deelnemers. De pakken van deze mensen verschillen tussen vrij simpel en vooral om lol te hebben, tot best indrukwekkend met een duidelijke blijk van vele uren inzet. Hierna volgt de sessie van de Kings. In Nederland zouden dit geen kostuums maar praalwagens worden genoemd! Hoewel het 1 persoon is die de boel trekt is de omvang van de pakken gigantisch. Voor ons zijn er 2 die er sterk uitspringen, maar op de finale dag zal blijken dat de jury naar andere zaken heeft gekeken want een ander wint. Hoe dan ook zijn de pakken van alle 10 de halve finalisten mooi en voorzien van veel glitters!

10 februari 2010 Port of Spain
Dankszij het ongelimiteerd aantal vrienden en kennissen van Neil is het hem gelukt om een “huurauto” te regelen voor ons. (kortom: we huren een oude bak van een kennis die wel wat wil bij verdienen) Door de carnaval zijn alle normale huurautos bezet en zijn we zeer dankbaar voor deze optie. We gaan op weg naar het oude huis en de oude school van Arjan. Het wordt direct duidelijk dat één van de grote problemen in Trinidad het verkeer is. Hoewel de afstand niet groot is, doen we er ruim een uur over om bij het oude huis uit te komen (ok, ok, inclusief een een klein extra rondje omdat Arjan het niet kon vinden). Zoals we al wisten is het huis van toen er niet meer en staat er nu een zeer grote villa op hetzelfde terrein, maar Mariska krijgt wel een idee van de omgeving waar Arjan in woonde. Na het huis rijden we door naar de lagere school waar Arjan het grootste deel van de tijd in Trinidad les heeft gehad. Direct bij de concierge wordt Arjan herkend! Visa versa niet, maar Arjan verschuilt zich achter het excuus dat hij nog zeer jong was. De concierge leidt ons rond langs de klas lokalen en roept mevrouw Davis erbij die toendertijd al lesgaf op school. Zij herkent Arjan niet direct, maar bij de naam begint wel een belletje te rinkelen. De rest van de leraren zijn pas later werkzaam geworden op de school, maar we mogen wel een kijkje nemen in de laagste klas. De kinderen zijn bezig met een tekening voor valentijnsdag en zingen ondertussen hun carnavalslied voor ons. Erg schattig. Bij het afscheid van de school zeggen we toe dat we vrijdags terug zullen komen voor de viering van carnaval op school. Na de school rijden we door naar het oosten, om daar de noordelijke heuvelrug door te steken. Hier is het ASA wright centrum een zeer bekend centrum om vogels te spotten. Als we aankomen blijkt dat we net de rondleiding gemist hebben en sinds kort het niet meer mogelijk is om de wandelroutes te bewandelen zonder gids. Erg jammer, maar het is niet anders. We zien het niet zitten het het entree te betalen om alleen op het terras van het hoofdgebouw te zitten en rijden verder door naar de noordkust. Dit blijkt toch wel iets verder dan gedacht en het is pas tegen vieren als we de kust weer in het vizier krijgen. De noordkust bestaat uit verscheidene baaien gelegen tussen de ruige heuvels van de noordelijke heuvelrug. We stoppen bij de bekendste baai, Maracas. De ergste drukte is hier aan het wegtrekken en we vinden een lekker plekje in de laatste zon. Onder het genot van een Shark/Shrimp and Bake (broodje haai/garnaal) genieten we van het uitzicht. Terug naar POS stoppen we nog even bij het uitzichtpunt en maken een paar fraaie fotos van de zonsondergang. Terug bij Neil en Maria houden we het bij relaxen na het eten.

11 februari 2010 Port of Spain
’s Ochtends hebben we ons besluit genomen om met carnaval het te houden bij j’ouvert en tijdens de maandag en dinsdag alleen te gaan kijken. Om er toch een beetje leuk uit te zien hebben we bedacht om vandaag te gaan shoppen. Rondom POS zijn verscheidene malls, waarvan we er een aantal van bezoeken gedurende de dag. Tevens zorgen we voor ons cadeautje voor Neil en Maria als bedankje voor het verblijf. Maria gaat de volgende dag al weg, naar haar dochter in de VS en we moeten dus wat haast maken. Van Maia hebben we een mooie foto gemaakt en deze hebben we af laten drukken en ingelijst, in eenzelfde lijst als waar de overige familiefoto’s in staan. ’s Avonds geven we ons cadeau ingepakt samen met wat lekkere chocolaatjes. Neil en Maria zijn duidelijk erg content met het cadeau. ‘s Avonds hebben wij een fête, een feestje ergens in de stad. We tutten ons op en Neil brengt ons waar we moeten zijn; een schoolgebouw met binnenplaats dat is omgebouwd tot feestruimte. Als we binnenkomen krijgen we een maskertje mee. Verder is de ruimte ingericht met een bar, een eetdeel en op de binnenplaats een dj en een podium. We vermaken ons prima en de 2 artiesten (oa Soca Elvis) die komen optreden doen het leuk. Aan het eind van de avond komen we in contact met een jongen waar we nog gezellig een praatje mee maken en telefoonnummers uitwisselen. Hij heeft een drankententje tijdens de carnaval en nodigt ons uit langs te komen. Als afsluiting komen er nog 4 jongens een trommelvoorstelling geven en dan staat Neil voor de deur om ons op te halen. (Hij vond het geen optie om ons zelf terug te laten gaan op dit tijdstip met een taxi oid) Als we bijna thuis zijn belt de jongen die we hadden leren kennen ons nog op om te checken of we veilig thuis zijn gekomen: Genoeg mensen die zich om ons bekommeren dus!

12 februari 2010 Port of Spain
’s Ochtends bezoeken we op de oude school van Arjan de kindercarnaval. We zien de limbo voorstelling van de kinderen, een stukje pan van 2 van de klassen en deel van de optocht. Erg leuk om die belevenis te zien en we zijn erg onder de indruk van de limbokunsten van de kinderen. Tegen de lunch rijden we terug naar POS, echter al snel loopt de temperatuur van de motor op. Bij het eerste tankstation laten de we de benzine en de koelvloeistof bijvullen. De tankbediende wenst ons succes met de terugrit (+/- 45 min met veel verkeer). Om de motor zo min mogelijk te belasten zetten we de airco uit en zo loopt niet alleen de temperatuur van de motor, maar ook onze temperatuur behoorlijk op (buiten 40 graden)! Na veel zwoegen redden we het net om bij het huis van Maria en Neil te komen, de motor loopt lekker te sissen en de naald van de temperatuur staat in het rood. Pfff, tijd om even uit te blazen. Aan het eind van de middag hebben we onze 2e fête, een trip op een feestboot van 3 uur door de golf van Paria. We sluiten ons aan bij een kennis van Neil (de zus van Marla) haar dochter, Marla en nog nichtjes en andere bekenden van hen. Ondanks dat wij op tijd zijn in de haven van Chaguaramas is het nog even knijpen of we de boot redden aangezien de mensen met de kaartjes erg laat zijn. Als echte trinidezen komen zij op het laatste moment aan en zijn we uiteraard nog net op tijd (maar wel de allerlaatsten) om op de boot te stappen. De boottrip is fantastisch, leuke muziek, leuke mensen (de meesten ook erg geinteresseerd in ons: enige blanke toeristen)en een prachtige zonsondergang. Onder het genot van de meegenomen rum punch dansen we er lekker op weg. Na het feest hebben we snel weer de maxi taxi terug naar POS. Terug bij onze verblijfplaats is het tijd om afscheid te nemen van Maria en Maia die klaar staan om naar het vliegveld te gaan. Arjan besluit nog met Neil mee te rijden om de meiden uit te zwaaien, Maris duikt lekker vroeg haar bed in.

13 februari 2010 Port of Spain
Vandaag is het de dag van het echte kindercarnaval. Aan het eind van de ochtend rijden we het centrum in en vinden we dankzij Neil een prachtige parkeerplaats in het centrum van POS. We vallen midden in de optocht van de verscheidene bands van de kinderen. Net als bij de volwassenen is ook het kindercarnaval opgebouwd uit verschillende bands die ieder hun specifieke outfits dragen. De overeenkomsten met de volwassenen is zeer groot en ook hier lopen er kings en queens voorop in de stoet. Het is duidelijk dat de muzikale aanleg al vroeg bij de kinderen aanwezig is, want er wordt volop gedanst. Tegen twee uur begint het energie niveau van de kinderen weg te zakken en gaan wij ook terug naar huis. Terug bij het huis pikken we Marla op en met z’n drieen rijden we naar Caroni swamp, een moeras gebied iets ten zuiden van POS. Samen met zo’n 25 anderen varen we door het moerasgebied en zien we verschillende soorten mangrove, witte en blauwe reigers, een slang (boven onze hoofden in een boom) en krabben. De hoofd attractie van Caroni is echter de Scarlet Ibis (rode ibis) de nationale vogel van Trinidad en Tobago. Caroni is namelijk het broed, nest en rustgebied van velen van deze vogels. Hoewel we terwijl we varen al wat van deze vogels zien, wordt het pas echt indrukwekkend als we met de boot een tijdje stilliggen. Binnen korte tijd vliegen rond zonsondergang grote groepen van deze vogels, samen met zwarte en witte soortgenoten over opzoek naar een slaapplek. Het eiland waar wij vanuit de boot op kijken kleurt al snel rood, een prachtig gezicht. ’s Avonds gaan we met Neil naar de savanne om een stukje van de panarama mee te krijgen, waar de finales van de steelpanbands gehouden worden. We kunnen tot dichtbij de hoofdtribune komen en zien twee bands hun optreden voor de jury verrichten. De klank van de pans blijft uniek en erg bijzonder. Hierna rijden we terug naar huis.

14 februari 2010 Port of Spain
Voor de noordwest kust van Trinidad liggen een aantal eilanden. Deze eilanden staan bij de Trinidezen bekend als plek om naartoe te gaan om te relaxen in de weekenden en vakanties. Eén van deze eilanden, Gasparee eiland, heeft echter ook een grot. Het plan is om deze grot ’s ochtends te bezoeken. Om half tien zijn we op de afgesproken plek in Chaguaramas om opgepikt te worden door de boot van de toerorganisatie. Als er drie kwartier later nog geen boot is besluiten we maar even te bellen, maar we worden verzekerd dat de boot zal komen. En inderdaad een uur na de afgesproken tijd kan het dan toch echt beginnen. Met een kwartiertje zijn we op het eiland en moeten we een stukje klimmen naar de ingang van de grot. Dat lopen hier niet een geliefde hobby is blijkt wel als na zo’n 200 meter berg op de meesten bijna omvallen van de vermoeidheid. Dat belooft nog wat! Gelukkig is het totale stuk niet veel langer en iedereen haalt het zonder ernstige zaken. Na deze “zware” klim hebben de meesten rust nodig en terwijl wij staan te springen om de grot in te gaan, moeten we wachten. Als we bijna op het punt staan om het voor ons af te blazen kunnen we toch door. De grot is erg mooi met veel stalagtieten en slagmieten en een poel met blauw/groen water. Het water schijnt van de zee afkomstig te zijn en we vragen ons af hoe het zou zijn om vanuit de grot te duiken naar de opening van de zee. Helaas is dit geen optie en we moeten het houden bij de uitzichten boven water. Terug uit de grot geven we aan dat we nog een tweede afspraak hebben en kunnen daardoor met de eerste lichting terug naar het vaste land. Gelukkig, nog meer wachten zou ons geen goed hebben gedaan. De rest van de middag en avond doen we weinig in voorbereiding op de j’ouvert viering die start om 3 uur de volgende ochtend.

15 februari 2010 Port of Spain
Rond 3 uur ’s ochtends vertrekken we richting de startplaats van onze band. Na het nuttigen van wat ontbijt zijn we er klaar voor en wordt het geluid uit de boxen flink opgevoerd. Ondertussen zijn we al onder de bodypaint, één van de onderdelen van j’ouvert (van oorsprong met modder, maar tegenwoordig is bodypaint ook zeer gebruikelijk). Met een biertje in de hand lopen en dansen we op de inmiddels bekend klinkende carnavals (soca) nummers. Tussen de groep door schieten af en toe mensen door die de anderen van nog meer verf/modder voorzien. Langs de route ontmoeten we andere groepen en tegen zonsopgang is het behoorlijk druk op straat. Als we bijna terug zijn bij het beginpunt verlaten we de groep en haalt Neil ons op. Na een douche duiken we lekker ons bed in. ’s Middags rijden we terug naar de stad en bekijken we de maandagoptocht. Zoals eerder gezegd is men op deze dag nog niet volledig verkleed en is deze dag de opbouw naar de finale dinsdags. Het feesten is er echter niet minder om en iedereen gaat uit z’n dak! Bovendien zijn de kings en queens wel volledig verkleed en bekijken we er een aantal van dichtbij. Erg mooi. De sfeer in de stad is erg goed en uitgelaten. Na een hapje te hebben gegeten stappen we weer in de auto op weg naar Peter Harris, een vriend van Aad en Marion die Arjan in 23 jaar niet gezien heeft. Peter woont in een andere buitenwijk van POS, namelijk Maraval. Om de drukte in de stad te vermijden had Arjan een bepaalde route in gedachten, het vinden hiervan blijkt een stuk lastiger dan gedacht en zo dwalen we een tijdje rond. We bellen Peter en gelukkig herkent hij de plek waar we zijn en leidt hij ons naar zijn huis. Een prachtig huis, midden in een fraaie wijk van Maraval. Hoewel het lang geleden is herkennen Arjan en Peter elkaar direct en onder het genot van een paar koppen koffie vertellen we vooral over onze reis en belevenissen. Peter is zeer geinteresseerd en voor we het weten is het half twaalf. We nemen afscheid en rijden terug naar huis.

16 februari 2010 Port of Spain
Rond 11 uur rijden we samen met Neil richting de stad. Het is wederom een prachtige dag en dus een goede afsluiter voor onze 2 weken Trinidad en Tobago. Dankzij de connecties van Neil kunnen we de auto in het centrum parkeren bij het hoofdgebouw van de politie. Vanuit de auto lopen we, eerst nog samen met een vriend en vriendin van Neil, naar een van de optochten en al snel zien we vele prachtig versierde mensen. Het is echt een spektakel en de sfeer zit er ook vandaag goed in. Alle bands zijn volledig uitgedorst in diverse kleurrijke kostuums. Vooral de dames lopen er mooi bij, met make up, andere mooie glimmende versiersels en hele hoofdtooien vol veren en kralen. De meeste mannen beperken zich al snel tot alleen het onderdeel en houden het bij een blote barst.(bij sommigen uiteraard niet verkeerd maar de meesten hebben toch wel wat overgewicht) Tussen de dansende mensen door rijden vrachtagens vol muziekboxen, mobile toiletten of drank mee in de stoet. Met de rum colas in de hand struinen we door de stad. Het is echt genieten en ook Neil heeft het erg naar zijn zin. Doordat hij de afgelopen dagen niet lekker was en het ook onduidelijk was of Maia mee zou gaan naar de VS heeft hij besloten niet mee te spelen, maar we hebben het idee dat we dit aardig voor hem kunnen compenseren. Onderweg komen we ook een aantal bekende Trinidezen tegen, zoals de president (loopt gewoon mee!), miss Universe van 2004 (of 2003) met wie we op de foto gezet worden en de minister van toerisme (niet verbazingwekkend een vriend van Neil). Tegen zevenen is de energie er bij ons een beetje uit, krijgen we zin om iets te eten en wurmen we (we moeten voor de zoveelste keer voorbij de grootste band, Tribe, met zo’n 10.000 mensen!) ons terug naar de auto. Onderweg stoppen we nog meerdere malen om handjes te schudden van bekenden van Neil en uiteraard dan ook een drankje te doen. De avond gebruiken we om wat laatste spullen te wassen, bankzaken te regelen en de tassen te pakken. Morgen hebben we de boot naar Venezuela.

Liefs, Arjan & Mariska