Orkaan Agatha, Mayaoverblijfselen en Whalesharks!
Door: Arjan & Mariska
Blijf op de hoogte en volg Mariska & Arjan
01 Juni 2010 | Honduras, Utila
Buenos dias! Terwijl wij nietsvermoedend aan het genieten waren van de onderwaterwereld op een van de Bay islands aan de kust van Honduras, bereikte ons na enkele dagen het nieuws over de uitbarsting van de Pacaya vulkaan in Guatemala (de dag na ons vertrek) en enkele dagen later de afkondiging van de noodsituaties in Guatemala, Honduras en El Salvador door orkaan Agatha. Dit alles enkele dagen nadat wij vertrokken zijn uit Guatemala en mede daardoor dan ook heel onwerkelijk. Zeker omdat ons diverse ongeruste mailtjes bereikten vanuit het thuisfront terwijl wij, notabene in Honduras, niets van de situatie hebben meegekregen, behalve wat slechter weer. We hebben zelf nog even overwogen om terug te gaan om ons in te zetten in de getroffen gebieden, maar gezien de korte tijd die ons nog rest en de afstand (vliegveld Guate gesloten) bleek dit praktisch lastig te realiseren dus hebben we besloten onze reis door te zetten zoals gepland. Bij deze onze belevenissen in Honduras. Liefs, Arjan en Mariska
P.s. 1: Van Constru Casa (het vrijwilligersproject van Arjan) kregen we gelukkig al snel bericht dat, op 1 na, alle door hen gebouwde huizen het noodweer goed doorstaan hebben en dat zij samen met andere hulporganisaties eea op touw hebben gezet om de dakloosgeraakte families in de omstreken aan een nieuwe woning te helpen. Uiteraard brengt dit de nodige kosten met zich mee, dus mocht je willen helpen:
http://www.construcasa.org/nuevo/index.php
P.s. 2: Voor een overzicht van de diverse gebeurtenissen in Guatemala:
http://www.boston.com/bigpicture/2010/06/a_rough_week_for_guatemala.html
26 mei, Antigua (Guatemala) – Copan las ruinas (Honduras)
De wekker gaat wel heel vroeg deze keer: 3.15 uur. Om 4.00 uur zijn we helemaal klaar voor vertrek en nemen we in gedachten afscheid van dit plekje waar we toch zo’n 5 weken ‘gewoond’ hebben. Behoorlijk op tijd staat de shuttle voor de deur die ons naar Honduras gaat brengen. Er zitten nog 5 anderen in en wij zijn de laatste die opgehaald worden. De chauffeur is aardig, maar helaas heeft hij wat problemen met zijn voet: die gaat maar op en af van het gaspedaal wat niet echt prettig aanvoelt. Optrekken, afremmen....... Vlak voor de grens met Honduras hebben we nog een toilet/koffiestop en vlak daarna zijn we bij de grens. Dit gaat zeer soepel: 10 quetzal (1 euro) betalen om Guate uit te komen en vervolgens 1 loketje verderop 3 dollar om Honduras in te komen. Even je naam op een lijstje en klaar. Geen stempels deze keer (toch jammer) want Guatemala, Honduras en Nicaragua kunnen op 1 stempel bereisd worden. Uiterraard staan er al vele geldwisselmannetjes met hun stapels bankbiljetten klaar, maar wij pinnen wel als we in Copan zijn. Zo’n 6 uur na vertrek uit Antigua zijn we in Copan las ruinas. Uit de Lp en van anderen hadden we de tip gekregen om naar het Viavia cafe te gaan. Onderdeel daarvan was Manzana verde, een hostel. Maar toen wij daar voor de deur stonden, bleken ze alleen dorms te hebben, terwijl wij gehoord hadden dat ze doubles hadden. De doubles bleken echter op een andere locatie te zijn, dus daarheen gelopen en inderdaad, bij het Viaviacafe horen ook nog 5 kamers. En er was plek dus hier een kamer geboekt. Gratis welkomstdrankje, even opgefrist en vervolgens besloten om meteen maar naar de Maya ruines van Copan te gaan. Tja, wie vroeg op is heeft nog wat aan zijn dag ;-). Deze ruines zijn de enige Maya ruines die in Honduras gevonden zijn en zijn vooral bekend om de steles en inscripties die nog erg mooi bewaard gebleven zijn. De ruines liggen op 1,5 km van het dorp af, prima te lopen dus. Na de lunch en ons drankje pakken we de kleine rugtas en gaan we op stap. Het is inderdaad een korte wandeling en dat maakt wat ons betreft alle tuktuks in het dorp overbodig. Bij de ingang kopen we het volledige pakket, museum, de ruines en de tunnels onder de ruines. We lopen eerst naar het museum waar de ingang versierd is met de mond van een slang, bij de maya’s de ingang naar de onderwereld. We lopen door een lange tunnel en komen uit in het museum met in het midden een zeer kleurrijke replica van de Rosalida tempel, die zich onder de hoofdtempel van Copan bevindt. Het museum is zeer goed opgezet met de meeste belangrijke werken van Copan. Vele van de originele steles (pilaarvormige afbeldingen) staan hier om ze beter te behouden. Tevens heeft men veel moeite gedaan om ook sommige tempelingangen hier na te bouwen met zoveel mogelijk de originele stenen van de ruines. De inscripties en afbeelding zijn erg mooi en toch weer een toevoeging aan ons toch al aardige bekendheid met de Maya tempels. De afbeeldingen zijn groot in detail en zeer goed bewaard gebleven. Na beneden en boven goed verkend te hebben verlaten we het museum en gaan we op weg naar de ruines op ongeveer 10 minuten lopen. Vlak voor het controle hokje zien we de eerste andere attracties van Copan, namelijk de grote ara familie die hier z’n thuis heeft. Het zijn rood/geel/blauwe aras die ook graag van zich laten horen! Als we door de poort op het centrale plein van de ruines uitkomen zien we overige deel van de familie, die heerlijk zit te snaaien van één van de bomen. Over het centrale plein zijn verscheidene steles te zien tesamen met het balspelplein en de achterzijde van de hoofdtempel. De trap der inscripties is gerenoveerd. Vooral aan de zijkant en op de eerste treden zijn de inscripties nog te zien. Als we de hoofdtempel bekeken hebben en van bovenaf genoten hebben van het mooie uitzicht op de omringende groene heuvels gaan we de tunnels in. De eerste is van de Rosario tempel, deze is nagebouwd in het museum. Opvallend is dat door de jaren heen er steeds nieuwe tempels over de oude zijn heengebouwd. Op een bepaalde plek zijn de inscripties op de buitenkant van de oude tempel te zien, maar helaas hebben ze dit geprobeerd te beschermen door een plastic glas voor te plaatsen wat zo beschadigd en beslagen is dat er amper wat te zien is. Meer is er ook niet in deze tunnel. De 2e tunnel is die van De Jaguar. Hier kunnen we een groter stuk lopen onder de tempels door door de tunnels en zien we op diverse plekken inscripties die dan verrassend genoeg weer niet afgedekt zijn. Aan de achterkant van het complex nemen we de uitgang en besluiten dat wee genoeg gezien hebben. Eigenlijk wilden we nog naar Las Sepulturas, zo’n 2 km verder dan de tempels. Hier zijn ruines van de woongelegenheden van de Mayas te zien en is minder bezocht. Echter merken we als we bij de uitgang komen dat het vroege opstaan en de rit ons beginnen op te breken en de lucht ook behoorlijk donker begint te worden. We besluiten Sepulturas voor morgen te bewaren en het te combineren met een wandeling in de omgeving. Voor het eten lopen we (inmiddels door de regen) een rondje door het dorp, maar we eindigen toch bij ons hostel waar het eten overigens erg lekker is.
27 mei, Copan las ruinas
’s Ochtends worden we gewekt met het geluid van een stevige regenbui. Als we een uurtje later aan het ontbijt zitten is de regen er niet minder op geworden en valt ons plan om nog een bezoekje te brengen aan Las Sepulturas, de minder bezochte restanten van de Mayawoningen behorende bij Copan, letterlijk in het water. We komen deze dag niet veel verder dan buskaartjes regelen voor de volgende dag naar La Ceiba, de kustplaats waarvandaan de boot naar Utila vertrekt en broodjes voor de volgende dag te kopen. Dat laatste klinkt simpeler dan het is. We vragen een aantal keer waar de bakker is en komen steeds meer in de juiste hoek van het toch al kleine dorp. Alleen echt vinden is wat anders. We passeren een groepje mannen die ons opnieuw aanwijzingen geeft en hoewel we zowat voor de bakker staan zien we het nog niet. De groep met mannen roept nog eens wat aanwijzingen en wijzen ons een steegje aan wat naar een woonhuis lijkt te leiden. Hier? Ja daar! Via een steegje komen we op het binnenplaatsje uit waar 2 grote steenovens staan, kippen rondlopen en de was hangt. Als we vragen of we hier brood kunnen krijgen wordt er geknikt en komt er een grote mand tevoorschijn met diverse broodjes. Hier kopen we 5 broodjes voor de volgende dag. Na al deze inspanning, houden we het verder voor gezien en de rest van de dag vermaken we ons met lezen en internetten.
28 mei, Copan las ruinas – Utila
Om 10 voor 6 melden we ons bij de bushalte en kunnen we in onze bus naar La Ceiba stappen. De bus is een aantal stapjes onder de gemiddelde toeringcar in Nederland, maar confortabeler dan vele van de bussen die we hiervoor gehad hebben. Voor het eerste stuk van de reis dient deze bus ook voor het echte locale vervoer en hierdoor duurt het lang voordat er echt schot in komt. We rijden door veelal heuvelachtig landschap met veel groen. Rond 10 uur bereiken we San Pedro Sula, waar we van bus moeten wisselen. Deze vertrekt pas een uur later, maar gelukkig is het busstation van San Pedro Sula behoorlijk groot en heeft het een aantal pinautomaten, wat ons mooi de kans geeft om geld in te slaan voor Utila. Met het nodige geld op zak en wat extra drinken in de tas starten we aan het tweede deel van de reis. Ook hier bestaat de rit weer uit vele malen stoppen om mensen in en uit te laten en uiteindelijk is het bijna 15 uur als we La Ceiba bereiken. Samen met twee meiden delen we een taxi naar de haven om nog op tijd te zijn voor de boot van 16 uur. Gelukkig is de haven niet ver en zo zijn we rond 15.30 klaar om aan boord te gaan. 1,5 uur later zijn we dan eindelijk op Utila en kunnen we op zoek naar een hostel. Uit de LP hadden we 1 locatie gekozen en als we daar aankomen is er een kamer vrij. Hoewel het personeel niet echt vriendelijk/behulpzaam is, zijn we te moe om nog verder te gaan en ide kamer wel mooi. Ruim opgezet en met een groot balkon met hangmat en tafel/stoelen. Uitzicht over de haven en de zee. Na even opfrissen is het plan om eerst een paar duikscholen langs te gaan voor het eten. Het blijft uiteindelijk bij de eerste duikschool die we binnenlopen. De prijzen zijn overal min of meer gelijk, het materiaal ziet er goed uit en ook het gevoel is goed. Helaas zijn de kamers, die we met korting kunnen krijgen, wel volgebokt tot zondag dus blijven we slapen in Rubi’s inn. Daarna snel een hapje eten en daarna vroeg slapen, de volgende dag moeten we weer vroeg op om te duiken.
29 mei, Utila
Om 7 uur melden we ons op de duikschool en al snel zijn we bezig onze spullen op te stellen. Het hoogtepunt van deze dag wordt uiteindelijk niet het duiken zelf, maar net na de 2e duik met snorkelen bereikt. Nadat iedereen weer aan boord is na de tweede duik, krijgt de kapitein over de radio te horen dat er walvishaaien gespot zijn. Utila is één van de locaties die bekend staan om de regelmatige bezoeken van walvishaaien, de grootste vis ter wereld, die leeft van voornamelijk plankton. Tijdens de korte tocht naar de juiste plek krijgen we een instructie over de do’s and don’ts. De plekken waar de walvishaaien zich bevinden kenmerken zich door zeer onrustig water. Van dichterbij bekeken blijkt dit te worden veroorzaakt door vele uit het water springende vissen die enigszins in paniek lijken. En na nog enkele rondjes varen, en goed kijken in het water terwijl iedereen op de achterkant van de boot al klaarzit met bril, snorkels en finnen aan, volgt dan eindelijk de verlossende “go, go, go”en daar gaat iedereen zo snel mogelijk het water in. Arjan ziet vrijwel niets van de haai, Maris lukt het wel en ziet de haai nog net de diepte in zwemmen. Gelukkig voor ons volgen er daarna nog 3 gelegenheden en krijgen we hierdoor genoeg tijd om dit fantastische wezen te zien. We zien minimaal 2 verschillende walvishaaien, één van zo’n 5 en één van zo’n 8 meter. Naast de grootte van het dier zijn ook de kleuren (grijs met allemaal witte stippen) en de tekening over het lijf (kleine vlakjes) erg mooi. De rest van de dag gebruiken we om deze geweldige ervaring nog een paar keer te herbeleven. Wat hadden wij een geluk, we hadden net daarvoor gehoord dat ze al 3 weken niet meer gezien waren. In het hotel moeten we helaas van kamer verwisselen omdat de kamer met balkon gereserveerd is. Deze kamer is een stuk kleiner, maar nog steeds prima. Wel besluiten we morgen naar het hotel bij de duikschool te verhuizen. Het is daar een stuk gezelliger, we kunnen uit ons bed de boot in rollen en er zit een barretje/restaurantje bij. S middags checken we onze mail en lezen we op het nieuws dat de Pacaya vulkaan in Guatemala is uitgebarsten. Vol ongeloof kijken we elkaar aan: Daar stonden wij enkele weken geleden nog op naast een lavastroom..... Deze keer was de uitbarsting heftiger en heeft het zelfs doden en vermisten tot gevolg. Alle omringende dorpjes zijn geevacueerd en er ligt vulkanisch as tot in verre omstreken. Het vliegveld is gesloten door de as. Hier zijn we wel even stil van.....
30 mei, Utila
Vanochtend zijn er op de boot twee nieuwe duikers, Alek en Anna, die soortgelijke duikervaring hebben als wij en samen met ons en een divemaster de duiken zullen doen. Al snel zijn we gezellig aan het kletsen en spreken we af om na het duiken een hapje te gaan eten met elkaar. De eerste duik verloopt doordat de hele groep in het begin bij elkaar blijft (12 personen) erg chaotisch. Dit komt vooral omdat we hier een grot door kunnen duiken. Vol enthousiasme beginnen wij daaraan, maar als het stuk erg smal wordt (en dus donker) en de jongen voor Arjan ook nog wil omkeren en daarbij zoveel zand omhoogbrengt dat het zicht meteen nihil is besluiten we terug te gaan en de kleine doorgang te laten voor wat hij is. We zijn blij dat we bij de tweede duik met z’n vijfen zijn + divemaster Rachel. De locaties zijn wel mooi, met veel holen en doorkijkjes, veel vis en mooi koraal. Ook kunnen we omhoog kijken en zien we boven ons de golven stukslaan tegen de kust. Na het duiken is het voor ons eigenlijk de bedoeling om meteen al in onze nieuwe kamer bij de duikschool te trekken, maar de oude bewoners willen nog niet weg en de kamer moet daarna nog worden schoongemaakt dus laten we onze spullen in de kamer van Alek en Anna achter als we gaan lunchen en we kunnen bij hen ook een snelle douche nemen. Alek en Anna blijken beiden Pools te zijn en beiden architekt. Het salaris in Polen voor architekten is erg laag en daarom zijn ze zo’n 6 jaar geleden naar Florida verhuisd, waar ze nu nog steeds wonen. We hebben het erg gezellig en lopen met z’n vieren na het eten nog een rondje over het westelijke deel van het eiland. Het eiland zelf vinden wij verder niet heel bijzonder. Het publieke strand bestaat deels uit zand, deels uit stenen. Verder zijn er vooral veel hotels, duikscholen en restaurants/barretjes. Ook hier weer worden oude vervallen huizen niet opgeruimd en ligt er overal afval. Mensen rijden rond op motors of in golfkarretjes en hangen op straat. We doen nog een drankje aan het water, maar voordat we helemaal opgegeten zijn door de zandvliegen lopen we weer terug. Terug bij de duikschool is iedereen erg moe en kunnen wij gelukkig wel in onze kamer. ’s Avonds houden we het bij een klein hapje eten.
31 mei, Utila
Onze laatste dag duiken op Utila, snik, maar dit keer hebben we het vooruitzicht van 3 in plaats van 2 duiken. Naast de normale ochtend serie gaan we vanavond namelijk ook een nachtduik maken samen met Alek en Anna. De ochtend begint al goed als we een hele school dolfijnen ontdekken. De diertjes zijn erg speels en duiken regelmatig het water uit, zwemmen om de boten heen en laten een enkele keer een kunstje zien. Hoe vaak we ook dolfijnen gezien hebben, we krijgen er geen genoeg van. Daarna genieten we weer lekker van de onderwater wereld, waar we af en toe het gepiep van de dolfijnen horen, maar ze helaas niet zien. Het is iedere keer weer een genot om een uurtje onder het wateroppervlak door te brengen. Als we terugkomen doet het internet het weer (dat werkte niet gisteren en vanochtend) In onze mailbox hebben we wat ongeruste mailtjes van familie en vrienden. Wat blijkt: Na de vulkaanuitbarsting van de Pacaya woedt er nu een orkaan (Agatha) over Guate, Honduras en El Salvador en is de noodsituatie uitgeroepen over zowel Guatemala als Honduras. Het noodweer heeft vele aardverschuivingen en modderstromen veroorzaakt, met doden, gewonden, verwoeste huizen en dorpjes en vermisten als gevolg. Daarnaast is er in Guatemala stad een enorm sinkhole ontstaan waarin een gebouw van 3 verdiepingen volledig verdwenen is. Heel bizar om dat te lezen over het land waar we zo lang met veel plezier hebben doorgebracht. Het heeft dan ook een grote indruk op ons gemaakt. Op veel plekken, m.n. in Guate zijn wij dus ook geweest. Vanuit Arjan zijn vrijwilligerswerk kregen we ook noig bericht. De vele huizen die door hen gebouwd zijn staan, op 1 na, allemaal nog, maar zijn wel aan de binnenkant aangetast door alle modder. We zijn dus `net op tijd` vertrokken, maar het gaat ons erg aan het hart! We eten wat bij de duikschool en zoeken op internet naar meer informatie over de noodgebieden en de gevolgen die dat voor onze plannen heeft. We bedenken wat alternatieven en bellen uiteindelijk met de busmaatschappijen, die gewoon rijden dus we besluiten aan ons oorspronkelijke plan vast te houden. Daarna proberen we wat te relaxen op het strandje bij de duikschool Tegen 18 uur zijn we helemaal klaar voor voor de nachtduik. Dit wordt onze tweede nachtduik, de eerste viel ons destijds tegen in Maleisië. Op de boot wachten we tot de zon onder is en daarna begint het avontuur. Onder water zien we veel kleine rode krabbetjes, garnalen (de ogen lichten op in het donker), een kreeft die je voornamelijk s nachts kan zien en slapende vissen (heel grappig, overal tussen de rotsen liggen of hangen vissen met gesloten ogen) . Halverwege de duik gaan we naar de zandbodem toe en nemen we op onze knieën plaats. Hier gaan de zaklampen uit en langzamerhand wordt het lichtgevende plankton zichtbaar. Al snel verandert de wereld om ons heen in een soort sterrenhemel. Als je met je hand beweegt wordt de activiteit nog groter en zo spelen we een tijdje op de bodem. Echt fantastisch! Om het effect nog groter te maken zwemmen we daarna nog een tijdje zonder zaklamp door, waarbij iedere beweging van je voorganger verlicht wordt door de beestjes. Helemaal enthousiast zijn we 45 minuten na de start weer boven, waar we nogmaals getrakteerd worden op een sterrenhemel, alleen dit keer de gewone. Terug bij de duikschool frissen we op en gaan we met z’n vieren vervolgens wat eten en later wat drinken in één van de bars over het water. Een leuke afsluiting van een fantastische duik.
1 juni, Utila – San Pedro Sula
Hoewel we vandaag nog hadden kunnen duiken, houden we deze ochtend rust en genieten we van de lekkere kamer, een rustig ontbijtje en een boekje in de zon. Rond half twee lopen we samen met Alek en Anna naar de ferry terug naar het vaste land. Na een oninteressant uurtje varen zijn we weer in La Ceiba, waar we met z’n vieren een taxi nemen naar de busterminal. We sluiten mooi aan op de bus naar San Pedro Sula en hebben ondertussen nog even tijd om wat eten en drinken te halen. De rit is vergelijkbaar met de heenreis, met veel stops. Redelijk gebroken komen we in San Pedro Sula aan. Gelukkig kennen Alek en Anna een hostel waarvan we de locatie aan de taxichauffeur proberen duidelijk te maken. Het moet redelijk in de buurt zijn en we komen een prijs overeen van 100 lempiras. Hoewel er veel ja wordt gezegd, wordt 5 minuten later duidelijk dat de chauffeur de weg toch niet weet en rijden we steeds hetzelfde rondje door een buurt die er alles behalve aantrekkelijk uitziet. Na nog 10 minuten dwalen valt tot overmaat van ramp midden op de rotonde de auto vervolgens stil en komt er rook onder de motorkap vandaan. Gelukkig staat er alweer een andere taxi klaar die in ieder geval beter geschikt lijkt voor de rit. Deze chauffeur weet het ook niet meteen, ondanks dat hij het al nagevraagd heeft bij de centrale. We vragen hem te bellen met het hotel en de weg te laten vertellen. Hiervoor moet hij eerst naar een winkeltje om zijn beltegoed op te laden. Tja, dat is hier heel normaal: je hebt bijna geen tegoed op je telefoon, je laat de mensen jou gewoon terugbellen.....Nadat we hetzelfde rondje voor de 3e keer hebben gereden gaat hij het op ons aandringen toch vragen en zijn we, na 3x vragen, dan toch op de plaats van bestemming. Daar probeert deze chauffeur nog even het dubbele van het afgesproken bedrag te ontvangen (jammer voor hem hadden we de vorige chauffeur al horen zeggen dat hij het dubbele moest vragen) en na onze felle reactie dat ie dat kon vergeten verdween hij al heel snel met : “oke oke het is al goed..... “ Met z’n vieren eten we het lokale eten (ei, rijst en bonen) bij het hostel en moeten we daarna helaas afscheid nemen. Alek en Anna gaan door naar het vliegveld waar ze ’s nachts de vlucht terug naar Florida hebben. We zwaaien ze uit en zoeken vervolgens snel ons bedje op in de hoop nog een paar uurtjes slaap te pakken voor we vannacht om 4.30 uur de bus naar Nicaragua nemen.
P.s. 1: Van Constru Casa (het vrijwilligersproject van Arjan) kregen we gelukkig al snel bericht dat, op 1 na, alle door hen gebouwde huizen het noodweer goed doorstaan hebben en dat zij samen met andere hulporganisaties eea op touw hebben gezet om de dakloosgeraakte families in de omstreken aan een nieuwe woning te helpen. Uiteraard brengt dit de nodige kosten met zich mee, dus mocht je willen helpen:
http://www.construcasa.org/nuevo/index.php
P.s. 2: Voor een overzicht van de diverse gebeurtenissen in Guatemala:
http://www.boston.com/bigpicture/2010/06/a_rough_week_for_guatemala.html
26 mei, Antigua (Guatemala) – Copan las ruinas (Honduras)
De wekker gaat wel heel vroeg deze keer: 3.15 uur. Om 4.00 uur zijn we helemaal klaar voor vertrek en nemen we in gedachten afscheid van dit plekje waar we toch zo’n 5 weken ‘gewoond’ hebben. Behoorlijk op tijd staat de shuttle voor de deur die ons naar Honduras gaat brengen. Er zitten nog 5 anderen in en wij zijn de laatste die opgehaald worden. De chauffeur is aardig, maar helaas heeft hij wat problemen met zijn voet: die gaat maar op en af van het gaspedaal wat niet echt prettig aanvoelt. Optrekken, afremmen....... Vlak voor de grens met Honduras hebben we nog een toilet/koffiestop en vlak daarna zijn we bij de grens. Dit gaat zeer soepel: 10 quetzal (1 euro) betalen om Guate uit te komen en vervolgens 1 loketje verderop 3 dollar om Honduras in te komen. Even je naam op een lijstje en klaar. Geen stempels deze keer (toch jammer) want Guatemala, Honduras en Nicaragua kunnen op 1 stempel bereisd worden. Uiterraard staan er al vele geldwisselmannetjes met hun stapels bankbiljetten klaar, maar wij pinnen wel als we in Copan zijn. Zo’n 6 uur na vertrek uit Antigua zijn we in Copan las ruinas. Uit de Lp en van anderen hadden we de tip gekregen om naar het Viavia cafe te gaan. Onderdeel daarvan was Manzana verde, een hostel. Maar toen wij daar voor de deur stonden, bleken ze alleen dorms te hebben, terwijl wij gehoord hadden dat ze doubles hadden. De doubles bleken echter op een andere locatie te zijn, dus daarheen gelopen en inderdaad, bij het Viaviacafe horen ook nog 5 kamers. En er was plek dus hier een kamer geboekt. Gratis welkomstdrankje, even opgefrist en vervolgens besloten om meteen maar naar de Maya ruines van Copan te gaan. Tja, wie vroeg op is heeft nog wat aan zijn dag ;-). Deze ruines zijn de enige Maya ruines die in Honduras gevonden zijn en zijn vooral bekend om de steles en inscripties die nog erg mooi bewaard gebleven zijn. De ruines liggen op 1,5 km van het dorp af, prima te lopen dus. Na de lunch en ons drankje pakken we de kleine rugtas en gaan we op stap. Het is inderdaad een korte wandeling en dat maakt wat ons betreft alle tuktuks in het dorp overbodig. Bij de ingang kopen we het volledige pakket, museum, de ruines en de tunnels onder de ruines. We lopen eerst naar het museum waar de ingang versierd is met de mond van een slang, bij de maya’s de ingang naar de onderwereld. We lopen door een lange tunnel en komen uit in het museum met in het midden een zeer kleurrijke replica van de Rosalida tempel, die zich onder de hoofdtempel van Copan bevindt. Het museum is zeer goed opgezet met de meeste belangrijke werken van Copan. Vele van de originele steles (pilaarvormige afbeldingen) staan hier om ze beter te behouden. Tevens heeft men veel moeite gedaan om ook sommige tempelingangen hier na te bouwen met zoveel mogelijk de originele stenen van de ruines. De inscripties en afbeelding zijn erg mooi en toch weer een toevoeging aan ons toch al aardige bekendheid met de Maya tempels. De afbeeldingen zijn groot in detail en zeer goed bewaard gebleven. Na beneden en boven goed verkend te hebben verlaten we het museum en gaan we op weg naar de ruines op ongeveer 10 minuten lopen. Vlak voor het controle hokje zien we de eerste andere attracties van Copan, namelijk de grote ara familie die hier z’n thuis heeft. Het zijn rood/geel/blauwe aras die ook graag van zich laten horen! Als we door de poort op het centrale plein van de ruines uitkomen zien we overige deel van de familie, die heerlijk zit te snaaien van één van de bomen. Over het centrale plein zijn verscheidene steles te zien tesamen met het balspelplein en de achterzijde van de hoofdtempel. De trap der inscripties is gerenoveerd. Vooral aan de zijkant en op de eerste treden zijn de inscripties nog te zien. Als we de hoofdtempel bekeken hebben en van bovenaf genoten hebben van het mooie uitzicht op de omringende groene heuvels gaan we de tunnels in. De eerste is van de Rosario tempel, deze is nagebouwd in het museum. Opvallend is dat door de jaren heen er steeds nieuwe tempels over de oude zijn heengebouwd. Op een bepaalde plek zijn de inscripties op de buitenkant van de oude tempel te zien, maar helaas hebben ze dit geprobeerd te beschermen door een plastic glas voor te plaatsen wat zo beschadigd en beslagen is dat er amper wat te zien is. Meer is er ook niet in deze tunnel. De 2e tunnel is die van De Jaguar. Hier kunnen we een groter stuk lopen onder de tempels door door de tunnels en zien we op diverse plekken inscripties die dan verrassend genoeg weer niet afgedekt zijn. Aan de achterkant van het complex nemen we de uitgang en besluiten dat wee genoeg gezien hebben. Eigenlijk wilden we nog naar Las Sepulturas, zo’n 2 km verder dan de tempels. Hier zijn ruines van de woongelegenheden van de Mayas te zien en is minder bezocht. Echter merken we als we bij de uitgang komen dat het vroege opstaan en de rit ons beginnen op te breken en de lucht ook behoorlijk donker begint te worden. We besluiten Sepulturas voor morgen te bewaren en het te combineren met een wandeling in de omgeving. Voor het eten lopen we (inmiddels door de regen) een rondje door het dorp, maar we eindigen toch bij ons hostel waar het eten overigens erg lekker is.
27 mei, Copan las ruinas
’s Ochtends worden we gewekt met het geluid van een stevige regenbui. Als we een uurtje later aan het ontbijt zitten is de regen er niet minder op geworden en valt ons plan om nog een bezoekje te brengen aan Las Sepulturas, de minder bezochte restanten van de Mayawoningen behorende bij Copan, letterlijk in het water. We komen deze dag niet veel verder dan buskaartjes regelen voor de volgende dag naar La Ceiba, de kustplaats waarvandaan de boot naar Utila vertrekt en broodjes voor de volgende dag te kopen. Dat laatste klinkt simpeler dan het is. We vragen een aantal keer waar de bakker is en komen steeds meer in de juiste hoek van het toch al kleine dorp. Alleen echt vinden is wat anders. We passeren een groepje mannen die ons opnieuw aanwijzingen geeft en hoewel we zowat voor de bakker staan zien we het nog niet. De groep met mannen roept nog eens wat aanwijzingen en wijzen ons een steegje aan wat naar een woonhuis lijkt te leiden. Hier? Ja daar! Via een steegje komen we op het binnenplaatsje uit waar 2 grote steenovens staan, kippen rondlopen en de was hangt. Als we vragen of we hier brood kunnen krijgen wordt er geknikt en komt er een grote mand tevoorschijn met diverse broodjes. Hier kopen we 5 broodjes voor de volgende dag. Na al deze inspanning, houden we het verder voor gezien en de rest van de dag vermaken we ons met lezen en internetten.
28 mei, Copan las ruinas – Utila
Om 10 voor 6 melden we ons bij de bushalte en kunnen we in onze bus naar La Ceiba stappen. De bus is een aantal stapjes onder de gemiddelde toeringcar in Nederland, maar confortabeler dan vele van de bussen die we hiervoor gehad hebben. Voor het eerste stuk van de reis dient deze bus ook voor het echte locale vervoer en hierdoor duurt het lang voordat er echt schot in komt. We rijden door veelal heuvelachtig landschap met veel groen. Rond 10 uur bereiken we San Pedro Sula, waar we van bus moeten wisselen. Deze vertrekt pas een uur later, maar gelukkig is het busstation van San Pedro Sula behoorlijk groot en heeft het een aantal pinautomaten, wat ons mooi de kans geeft om geld in te slaan voor Utila. Met het nodige geld op zak en wat extra drinken in de tas starten we aan het tweede deel van de reis. Ook hier bestaat de rit weer uit vele malen stoppen om mensen in en uit te laten en uiteindelijk is het bijna 15 uur als we La Ceiba bereiken. Samen met twee meiden delen we een taxi naar de haven om nog op tijd te zijn voor de boot van 16 uur. Gelukkig is de haven niet ver en zo zijn we rond 15.30 klaar om aan boord te gaan. 1,5 uur later zijn we dan eindelijk op Utila en kunnen we op zoek naar een hostel. Uit de LP hadden we 1 locatie gekozen en als we daar aankomen is er een kamer vrij. Hoewel het personeel niet echt vriendelijk/behulpzaam is, zijn we te moe om nog verder te gaan en ide kamer wel mooi. Ruim opgezet en met een groot balkon met hangmat en tafel/stoelen. Uitzicht over de haven en de zee. Na even opfrissen is het plan om eerst een paar duikscholen langs te gaan voor het eten. Het blijft uiteindelijk bij de eerste duikschool die we binnenlopen. De prijzen zijn overal min of meer gelijk, het materiaal ziet er goed uit en ook het gevoel is goed. Helaas zijn de kamers, die we met korting kunnen krijgen, wel volgebokt tot zondag dus blijven we slapen in Rubi’s inn. Daarna snel een hapje eten en daarna vroeg slapen, de volgende dag moeten we weer vroeg op om te duiken.
29 mei, Utila
Om 7 uur melden we ons op de duikschool en al snel zijn we bezig onze spullen op te stellen. Het hoogtepunt van deze dag wordt uiteindelijk niet het duiken zelf, maar net na de 2e duik met snorkelen bereikt. Nadat iedereen weer aan boord is na de tweede duik, krijgt de kapitein over de radio te horen dat er walvishaaien gespot zijn. Utila is één van de locaties die bekend staan om de regelmatige bezoeken van walvishaaien, de grootste vis ter wereld, die leeft van voornamelijk plankton. Tijdens de korte tocht naar de juiste plek krijgen we een instructie over de do’s and don’ts. De plekken waar de walvishaaien zich bevinden kenmerken zich door zeer onrustig water. Van dichterbij bekeken blijkt dit te worden veroorzaakt door vele uit het water springende vissen die enigszins in paniek lijken. En na nog enkele rondjes varen, en goed kijken in het water terwijl iedereen op de achterkant van de boot al klaarzit met bril, snorkels en finnen aan, volgt dan eindelijk de verlossende “go, go, go”en daar gaat iedereen zo snel mogelijk het water in. Arjan ziet vrijwel niets van de haai, Maris lukt het wel en ziet de haai nog net de diepte in zwemmen. Gelukkig voor ons volgen er daarna nog 3 gelegenheden en krijgen we hierdoor genoeg tijd om dit fantastische wezen te zien. We zien minimaal 2 verschillende walvishaaien, één van zo’n 5 en één van zo’n 8 meter. Naast de grootte van het dier zijn ook de kleuren (grijs met allemaal witte stippen) en de tekening over het lijf (kleine vlakjes) erg mooi. De rest van de dag gebruiken we om deze geweldige ervaring nog een paar keer te herbeleven. Wat hadden wij een geluk, we hadden net daarvoor gehoord dat ze al 3 weken niet meer gezien waren. In het hotel moeten we helaas van kamer verwisselen omdat de kamer met balkon gereserveerd is. Deze kamer is een stuk kleiner, maar nog steeds prima. Wel besluiten we morgen naar het hotel bij de duikschool te verhuizen. Het is daar een stuk gezelliger, we kunnen uit ons bed de boot in rollen en er zit een barretje/restaurantje bij. S middags checken we onze mail en lezen we op het nieuws dat de Pacaya vulkaan in Guatemala is uitgebarsten. Vol ongeloof kijken we elkaar aan: Daar stonden wij enkele weken geleden nog op naast een lavastroom..... Deze keer was de uitbarsting heftiger en heeft het zelfs doden en vermisten tot gevolg. Alle omringende dorpjes zijn geevacueerd en er ligt vulkanisch as tot in verre omstreken. Het vliegveld is gesloten door de as. Hier zijn we wel even stil van.....
30 mei, Utila
Vanochtend zijn er op de boot twee nieuwe duikers, Alek en Anna, die soortgelijke duikervaring hebben als wij en samen met ons en een divemaster de duiken zullen doen. Al snel zijn we gezellig aan het kletsen en spreken we af om na het duiken een hapje te gaan eten met elkaar. De eerste duik verloopt doordat de hele groep in het begin bij elkaar blijft (12 personen) erg chaotisch. Dit komt vooral omdat we hier een grot door kunnen duiken. Vol enthousiasme beginnen wij daaraan, maar als het stuk erg smal wordt (en dus donker) en de jongen voor Arjan ook nog wil omkeren en daarbij zoveel zand omhoogbrengt dat het zicht meteen nihil is besluiten we terug te gaan en de kleine doorgang te laten voor wat hij is. We zijn blij dat we bij de tweede duik met z’n vijfen zijn + divemaster Rachel. De locaties zijn wel mooi, met veel holen en doorkijkjes, veel vis en mooi koraal. Ook kunnen we omhoog kijken en zien we boven ons de golven stukslaan tegen de kust. Na het duiken is het voor ons eigenlijk de bedoeling om meteen al in onze nieuwe kamer bij de duikschool te trekken, maar de oude bewoners willen nog niet weg en de kamer moet daarna nog worden schoongemaakt dus laten we onze spullen in de kamer van Alek en Anna achter als we gaan lunchen en we kunnen bij hen ook een snelle douche nemen. Alek en Anna blijken beiden Pools te zijn en beiden architekt. Het salaris in Polen voor architekten is erg laag en daarom zijn ze zo’n 6 jaar geleden naar Florida verhuisd, waar ze nu nog steeds wonen. We hebben het erg gezellig en lopen met z’n vieren na het eten nog een rondje over het westelijke deel van het eiland. Het eiland zelf vinden wij verder niet heel bijzonder. Het publieke strand bestaat deels uit zand, deels uit stenen. Verder zijn er vooral veel hotels, duikscholen en restaurants/barretjes. Ook hier weer worden oude vervallen huizen niet opgeruimd en ligt er overal afval. Mensen rijden rond op motors of in golfkarretjes en hangen op straat. We doen nog een drankje aan het water, maar voordat we helemaal opgegeten zijn door de zandvliegen lopen we weer terug. Terug bij de duikschool is iedereen erg moe en kunnen wij gelukkig wel in onze kamer. ’s Avonds houden we het bij een klein hapje eten.
31 mei, Utila
Onze laatste dag duiken op Utila, snik, maar dit keer hebben we het vooruitzicht van 3 in plaats van 2 duiken. Naast de normale ochtend serie gaan we vanavond namelijk ook een nachtduik maken samen met Alek en Anna. De ochtend begint al goed als we een hele school dolfijnen ontdekken. De diertjes zijn erg speels en duiken regelmatig het water uit, zwemmen om de boten heen en laten een enkele keer een kunstje zien. Hoe vaak we ook dolfijnen gezien hebben, we krijgen er geen genoeg van. Daarna genieten we weer lekker van de onderwater wereld, waar we af en toe het gepiep van de dolfijnen horen, maar ze helaas niet zien. Het is iedere keer weer een genot om een uurtje onder het wateroppervlak door te brengen. Als we terugkomen doet het internet het weer (dat werkte niet gisteren en vanochtend) In onze mailbox hebben we wat ongeruste mailtjes van familie en vrienden. Wat blijkt: Na de vulkaanuitbarsting van de Pacaya woedt er nu een orkaan (Agatha) over Guate, Honduras en El Salvador en is de noodsituatie uitgeroepen over zowel Guatemala als Honduras. Het noodweer heeft vele aardverschuivingen en modderstromen veroorzaakt, met doden, gewonden, verwoeste huizen en dorpjes en vermisten als gevolg. Daarnaast is er in Guatemala stad een enorm sinkhole ontstaan waarin een gebouw van 3 verdiepingen volledig verdwenen is. Heel bizar om dat te lezen over het land waar we zo lang met veel plezier hebben doorgebracht. Het heeft dan ook een grote indruk op ons gemaakt. Op veel plekken, m.n. in Guate zijn wij dus ook geweest. Vanuit Arjan zijn vrijwilligerswerk kregen we ook noig bericht. De vele huizen die door hen gebouwd zijn staan, op 1 na, allemaal nog, maar zijn wel aan de binnenkant aangetast door alle modder. We zijn dus `net op tijd` vertrokken, maar het gaat ons erg aan het hart! We eten wat bij de duikschool en zoeken op internet naar meer informatie over de noodgebieden en de gevolgen die dat voor onze plannen heeft. We bedenken wat alternatieven en bellen uiteindelijk met de busmaatschappijen, die gewoon rijden dus we besluiten aan ons oorspronkelijke plan vast te houden. Daarna proberen we wat te relaxen op het strandje bij de duikschool Tegen 18 uur zijn we helemaal klaar voor voor de nachtduik. Dit wordt onze tweede nachtduik, de eerste viel ons destijds tegen in Maleisië. Op de boot wachten we tot de zon onder is en daarna begint het avontuur. Onder water zien we veel kleine rode krabbetjes, garnalen (de ogen lichten op in het donker), een kreeft die je voornamelijk s nachts kan zien en slapende vissen (heel grappig, overal tussen de rotsen liggen of hangen vissen met gesloten ogen) . Halverwege de duik gaan we naar de zandbodem toe en nemen we op onze knieën plaats. Hier gaan de zaklampen uit en langzamerhand wordt het lichtgevende plankton zichtbaar. Al snel verandert de wereld om ons heen in een soort sterrenhemel. Als je met je hand beweegt wordt de activiteit nog groter en zo spelen we een tijdje op de bodem. Echt fantastisch! Om het effect nog groter te maken zwemmen we daarna nog een tijdje zonder zaklamp door, waarbij iedere beweging van je voorganger verlicht wordt door de beestjes. Helemaal enthousiast zijn we 45 minuten na de start weer boven, waar we nogmaals getrakteerd worden op een sterrenhemel, alleen dit keer de gewone. Terug bij de duikschool frissen we op en gaan we met z’n vieren vervolgens wat eten en later wat drinken in één van de bars over het water. Een leuke afsluiting van een fantastische duik.
1 juni, Utila – San Pedro Sula
Hoewel we vandaag nog hadden kunnen duiken, houden we deze ochtend rust en genieten we van de lekkere kamer, een rustig ontbijtje en een boekje in de zon. Rond half twee lopen we samen met Alek en Anna naar de ferry terug naar het vaste land. Na een oninteressant uurtje varen zijn we weer in La Ceiba, waar we met z’n vieren een taxi nemen naar de busterminal. We sluiten mooi aan op de bus naar San Pedro Sula en hebben ondertussen nog even tijd om wat eten en drinken te halen. De rit is vergelijkbaar met de heenreis, met veel stops. Redelijk gebroken komen we in San Pedro Sula aan. Gelukkig kennen Alek en Anna een hostel waarvan we de locatie aan de taxichauffeur proberen duidelijk te maken. Het moet redelijk in de buurt zijn en we komen een prijs overeen van 100 lempiras. Hoewel er veel ja wordt gezegd, wordt 5 minuten later duidelijk dat de chauffeur de weg toch niet weet en rijden we steeds hetzelfde rondje door een buurt die er alles behalve aantrekkelijk uitziet. Na nog 10 minuten dwalen valt tot overmaat van ramp midden op de rotonde de auto vervolgens stil en komt er rook onder de motorkap vandaan. Gelukkig staat er alweer een andere taxi klaar die in ieder geval beter geschikt lijkt voor de rit. Deze chauffeur weet het ook niet meteen, ondanks dat hij het al nagevraagd heeft bij de centrale. We vragen hem te bellen met het hotel en de weg te laten vertellen. Hiervoor moet hij eerst naar een winkeltje om zijn beltegoed op te laden. Tja, dat is hier heel normaal: je hebt bijna geen tegoed op je telefoon, je laat de mensen jou gewoon terugbellen.....Nadat we hetzelfde rondje voor de 3e keer hebben gereden gaat hij het op ons aandringen toch vragen en zijn we, na 3x vragen, dan toch op de plaats van bestemming. Daar probeert deze chauffeur nog even het dubbele van het afgesproken bedrag te ontvangen (jammer voor hem hadden we de vorige chauffeur al horen zeggen dat hij het dubbele moest vragen) en na onze felle reactie dat ie dat kon vergeten verdween hij al heel snel met : “oke oke het is al goed..... “ Met z’n vieren eten we het lokale eten (ei, rijst en bonen) bij het hostel en moeten we daarna helaas afscheid nemen. Alek en Anna gaan door naar het vliegveld waar ze ’s nachts de vlucht terug naar Florida hebben. We zwaaien ze uit en zoeken vervolgens snel ons bedje op in de hoop nog een paar uurtjes slaap te pakken voor we vannacht om 4.30 uur de bus naar Nicaragua nemen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
