Off the beaten track

Onze tijd in Guatemala zit erop! We kijken terug op een hele bijzondere tijd. Het rondreizen met de familie van Maris, de Semana Santa, het vrijwilligerswerk en nu de laatste week waarin we met het lokale vervoer rondgereisd hebben in de hooglanden rondom Todos Santos. Voor onze vrijwilligersprojecten hebben we al met al 800 euro ingezameld, een fantastisch bedrag waarvoor heel veel dank namens onszelf, maar zeker namens de familie waarvoor Arjan mede een huis gebouwd heeft en namens de kids van Santa Maria ninos in Hermano Pedro.

22 april t/m 16 mei, Antigua e.o.
Deze periode hebben we voornamelijk in en rondom Antigua doorgebracht. Doordeweeks hebben we ons vrijwilligerswerk gedaan en in de weekenden hebben we ons, behalve met lekker relaxen in het park en hotel, voornamelijk vermaakt met kleine uitstapjes zoals een plons in het heerlijke zwembad van Porto hotel Antigua, een kijkje op de Macadamian Nuts farm in Dunas (een klein plaatsje even buiten Antigua) hebben we meegedaan aan de voetbalwedstrijd tussen de vrijwilligers en de aannemers van Constru Casa (de stand laten we hier achterwege ;-) ), hebben we heerlijk geslenterd door de mooie straatjes van Antigua, hebben we kleine steegjes ontdekt en deuropeningen waarachter nog veel meer bleek te zijn (winkeltjes, binnenplaatsjes etc) hebben we de straat en het huis bekeken waar Mariska 11 jaar geleden gewoond heeft en hebben we nog diverse oud kloosters en cathedralen in Antigua bekeken die zeker de moeite waard zijn. (La Merced kloostertuinen, de ruines van de cathedraal San Jose, de ruines van Las Capuchinas klooster) Mariska heeft nog een zondagochtend meegeholpen aan de voorbereidingen voor een bloemtapijt voor een processie ter ere van Santo Hermano Pedro (vanuit het ziekenhuis) Helaas liep door onduidelijke informatie en miscommunicatie het helpen bij het daadwerkelijk leggen van het tapijt de mist in tot grote teleurstelling van Mariska die dit graag eens had gedaan. Verder hebben we uiteraard nog wat kroegjes bezocht, zijn we een keertje met onze bovenburen van het hotel (Tim en Andrea) wezen stappen, zijn we bij een feestje in La Casbah geweest (de enige nachtclub in Antigua die ook al jaren bestaat) heeft Arjan met Kees voetbal gekeken en hebben we nog een aantal processies gezien, o.a. ter ere van moederdag (Maria) en nog een waarvan de reden ons onduidelijk was, maar die werd vormgegeven door een hele stoet auto’s versierd met strikken en op het dak van 1 van de auto’s een groot heilig symbool. In het hotel is nog een familie tijdelijk komen wonen, waarmee we met name met Rafael senior, de vader, een leuk contact hebben en interessante gesprekken. Tot slot hebben we nog de Pacaya beklommen en zijn we een weekendje naar Monterrico geweest, waarover hieronder iets meer.

Vrijdag 7 mei, Antigua, Pacaya vulkaan
Vandaag gaan we de Pacaya vulkaan beklimmen. Deze vulkaan bevindt zich op een ruim uur rijden vanaf Antigua en is de meest aktieve vulkaan van Guatemala. Mariska heeft deze 11 jaar geleden ook beklommen, toen kon je nog helemaaal naar de top. Inmiddels wordt dat niet (vaak) meer gedaan omdat er daarvoor te veel vulkanische aktiviteit is. We hebben de keuze tussen een ochtend en een middagtoer. Na lang twijfelen kiezen we toch voor de ochtend omdat het door het beginnende regeseizoen s middags vaker bewolkt is. Om 6.00 uur s ochtends worden we opgehaald en met nog 8 anderen rijden we het uur naar het beginpunt van de wandeling. Op de plek van de entree staan een aantal kinderen marshmallows te verkopen, die je kan roosteren in de hitte van de lava. Weer even verderop staan nog meer kinderen die je grote stevige stokken aanbieden om mee te lopen en staan er mannen met paarden om het eerste stuk van de klim omhoog te paard te doen. Van onze groep (die Tucan wordt gedoopt door de gids) is er niemand die dat wil en ook de mannen die met hun paard nog een heel stuk mee blijven lopen voor de afvallers hebben pech. Bij de start staan een aantal bewakers en horen we dat we geluk hebben: Na 3 weken geen aktiviteit is er vanochtend een flinke lavastroom naar benden gekomen die nog steeds stroomt. Het eerste stuk gaat behoorlijk stijl omhoog over blubberpaadjes en rotsen. Dan komen we op een wat vlakker stuk en hebben we prachtig vrij uitzicht op de 3 vulkanen rondom Antigua: de Agua, Acatenango en de Fuego. Beneden ons zien we opgedroogde oude lava velden en dat geeft een goed beeld over hoe ver de laatste uitbarstingen zijn gekomen. Na nog een laatste bocht staan we aan de rand van de lavavelden en kijken we op het bovenste stuk van de vulkaan, wat bestaat uit lavagruis, lavablokken en grote brokstukken. Het is zwart overal waar je kijkt. En inderdaad, zoals men ons zei, loopt er door al dat zwart 1 rode gloed. Het is een behoorlijke lavastroom die vanaf de top naar beneden stroomt. Over alle brokstukken en door het gruis klimmen we nog een stuk verder omhoog tot we echt naast de lavastroom staan. Dit is toch wel heel bizar. Er zo dichtbij staan, de hitte voelen, de lava zien stromen, sommige stukken zijn zo heet dat er spontaan vlammen ontstaan. Het is een prachtig gezicht, maar geeft ons ook een dubbel gevoel, wetende dat door de uitbarstingen van deze vulkaan dorpjes kunnen verrdwijnen en mensen komen te overlijden. Enkele weken geleden zijn er nog een toerist en gids om het leven gekomen bij een onverwachtse explosie. Daar moet overigens wel bij gezegd worden dat het geen officiele gids van de Pacaya was en hij naar een stuk was geklommen die buiten de veilige gebieden lag. Nadat we de tijd hebben gehad om van het uitzicht te genieten, naar de lava te kijken en een broodje te eten wordt er “tucan vamos” geroepen en moeten we weer terug. We nemen een alternatief paadje naar beneden, wat vrij stijl en glad is. Het laatste stukje gaat door de akkers en dan zit het er weer op. Met het busje terug naar Antigua en weer een bijzondere ervaring rijker.

Zaterdag 8 mei en zondag 9 mei, Monterrico
Na de beklimming van de vulkaan vinden we het tijd voor een wat rustigere onderneming: we gaan lekker een weekendje naar het strand. Monterrico ligt aan de Pacifische kust en heeft zwarte (lava) stranden. De aanloop naar het vertek is nog een beetje moeizaam: we hadden een aanbieding geboekt, met hotel en de shuttle, waarvan ze ons vertelden dat een mooi hotel was met airco etc. Later bleek echter (toen we op internet nazochten, niks konden vinden en het hotel maar eens gebeld hebben) dat het een hele simpele budgetaccomodatie is met open kamers en zeker geen airco. Arjan is toen teruggegaan en heeft daar nog wat stennis lopen schoppen tot ze zelfs dreigden met de politie (prima, haal ze maar) en al de andere toerbureautjes te bellen zodat ze ons geen toer meer verkochten (yeah right) maar uiteindelijk hebben we toch een goed deel van het extra betaalde geld teruggehad. Zaterdagochtend worden we al aan de late kant opgehaald en moeten we nog meer mensen ophalen (de shuttels doen aan deur tot deur service). Vervolgens hebben we een zachte band en wordt er gestopt om deze op te pompen. Eenmaal op weg wordt er weer een stop gemaakt bij een benzinepomp omdat de band toch wel erg zacht blijft. Daar wordt besloten de band te verwisselen. De krik werkt uiteraard niet zoals hij zou moeten dus dat hele verwisselen neemt nog aardig wat tijd in beslag. Eindelijk weer op pad: wordt er na 5 minuten bij een andere pomp gestopt om te tanken, hier is de benzine zeker ietsje goedkoper?! Uiteindelijk gaan we zo’n 2 uur later dan gepland echt op pad. Mooi lullig voor de mensen die maar 1 dagje hebben en s middags weer teruggaan. Tegen 12.30 uur komen we in Monterrico aan. De accomodatie is inderdaad zeer basic, en ondanks de ondefinierbare vlekken op de lakens ruiken ze wel naar zeep. Gelukkig is er ook een muskietennet en een zwembadje en zijn de mensen vriendelijk. Na het omkleden zijn we naar Johnnie’s place gelopen, aan de andere kant van het strand. Hier hebben ze heerlijke licuados (fruitshakes) en prima eten. Vervolgens hebben we een plekje gezocht op het strand, waar we lekker met een boekje in de zon hebben gelegen. Het zand is zo heet dat je er niet op blote voeten kan lopen! De zee is erg wild, met sterke stromingen, zowel boven als onder, dus niet erg prettig om in te zwemmen, wel mooi om naar te kijken. Afkoelen blijft beperkt tot pootje baden en het opspattende water van een golf. Omdat het weekend is zijn er veel locals die ook een weekendje strand doen. Zij graven kuilen waar het water inkomt en waar ze zelf ook in gaan liggen en velen zijn gekleed in korte broek en t shirt, ook in het water. De lokale eettentjes zitten vol, eten is duidelijk erg belangrijk in deze cultuur. Aan het eind van de middag gaan we terug naar het hotel waar we een drankje doen en in de hangmat liggen. S Avonds eten we in een leuk tentje waar een grote witte pelikaan rondloopt en af en toe bij je tafeltje komt staan. Wat zijn die beesten enorm groot als ze zo dichtbij staan... Na het eten belanden we weer bij Johnnies waar een feestje gaande is. We schuiven aan en hebben een gezellige avond. Terug lopen we over het strand waar een enorm heledere sterrenhemel zichtbaar is en we zelfs ‘vallende sterren’ zien. Zondags brengen we eveneens door aan het strand of in het zwembad en om 16.00 uur hebben we de shuttle terug. Deze komt ons niet bij het hostel oppikken, zoals op de voucher staat, maar staat klaar op het centrale plein. Gelukkig hadden we hier rekening meegehouden en zijn we daar al gaan kijken. De rest van de terugrit verloopt soepel en s avonds komen we rozig weer in Antigua aan.

17 t/m 23 mei: De hooglanden van Guatemala.
Voordat we de grens overgaan met Honduras besluiten we eerst nog een weekje in Guatemala zelf rond te reizen. Bestemming: de hooglanden en dan vooral Todos Santos.Een bestemming waar geen shuttels heengaan en die ook niet heel veel bezocht is. We maken de reis dan ook gewoon met het lokale vervoer; de chickenbus. De grote tassen laten we achter in het hotel, we nemen alleen een kleine rugzak mee.

17 mei, Antigua – Solola- Panajachel
Nadat we gisteren al onze spullen uitgezocht en ingepakt hadden (wat kan een mens een troep verzamelen in een maand op dezelfde plek) zijn we vanochtend vroeg, met alleen onze dagrugzak, klaar voor vertrek. We lopen naar de bushalte op zoek naar de chickenbus naar Chimaltenango. We hoeven niet lang te wachten op een bus die “Chimal” roept. Uiteraard neemt deze bus niet de rechtsreekse weg maar rijdt hij een klein stukje om om maar zoveel mogelijk mensen mee te krijgen, maar evengoed zijn we vrij snel in Chimaltenango. Op zoek naar een toilet eindigen we nog in een klein zaakje waar we ook nog maar even een kop koffie drinken. Duidelijk uit het toeristische gebied, de prijzen liggen meteen een heel stuk lager. Tijd voor stap 2 in onze reis: de bus naar Huehuetenango. Die zou hiervandaan rechtsreeks moeten komen. Even aan een agent gevraagd waar we het beste langs de weg konden gaan staan. In het half uur dat we hebben gewacht zijn er heel wat bussen voorbij gekomen, alle kanten op en uiteraard wilden ze ons allemaal wel meehebben, maar de bus naar Huehue kwam niet. Dus toch maar in een chickenbus naar Xela om op Cuatro Caminos over te stappen op de bus naar Huehue. Er werd door de bijrijder naar binnen geroepen dat men even plaats moest maken voor ‘la chica’ en na wat heen en weer geschuif kon Mariska zowaar aanschuifen. Arjan had de pech de 3e op het bankje te zijn, wat betekent met 1 bil op de bank en met 1 ernaast... De bus heeft het tempo er flink inzitten en als bijna enige toeristen (nog 1 duits meisje) hebben we toch wel wat bekijks. Inmiddels zijn we al aardig op weg naar Cuatro Caminos als we in een enorme verkeersopstopping terecht komen. Al het verkeer onze kant op staat stil, alhoewel er af en toe een bus over de andere kant van de weg langs scheurt. Veel mensen stappen uit en de verkopers van fruit, tortillas, empanadas en drankjes doen goede zaken. De weg en berm staan vol met mensen. Er komt ook geen verkeer vanaf de andere kant. Ineens lijkt er beweging te komen in de rij verkeer en iedereen rent terug naar zijn auto of bus. Het is en getoeter van jewelste...... maar er gebeurt helemaal niks. We staan nog steeds stil en een kwartier later stapt iedereen weer uit. Na bijna 3 uur wachten komt er deze keer wel beweging in. Helaas is het maar een klein stukje en staan we al snel weer stil. De oorzaak van de opstopping blijkt een onaangekondigde betoging vanwege de hoge energieprijzen en de afsluiting van de weg gaat nog zo`n 3 uur duren. Op dat moment besloten om de bus uit te stappen en terug te reizen naar Panajachel, waar we op dat moment niet ver vandaan waren. Het duitse meisje beluit met ons mee te gaan. Gelukkig bleef de 10 km teruglopen naar de kruising voor de bus naar Panajachel ons bespaard en konden we na zo’n 500 meter lopen achterin een pickup mee rijden tot Solola, een plaatsje op weg naar Panajachel. Aangekomen in Solola kunnen we nog even genieten van de markt met alle mensen in hun traditiuonele klederdracht. De mannen dragen een bontgekleurd overhemd en broek en daaroverheen een wollen rok van bruin/beige geruite stof. Vervolgens hebben we de chickenbus genomen naar Pana. Voor ons inmiddels een vertrouwde plaats en we hebben ook snel een leuke slaapplek gevonden bij Mario’s rooms. Na een wijntje en tacos aan het meer (helaas lekgeprikt door de piri piris) hebben we gegeten bij de Aziaat en zijn we ons bedje gaan opzoeken.

18 mei, Panajachel – Todos Santos
Deze ochtend wederom vroeg opgestaan en met de chickenbus met een overstap in Solola weer op de Pan Amerikan highway gekomen (Los Enquentros). Daar begon het wachten op de bus naar Huehue. Deze keer wilden we echt de rechtsreekse bus en hebben ons voorgenomen een half uur te wachten. Net als we toch maar even snel naar het toilet gaan, stopt er een wat luxere bus. Arjan rent snel terug. De bijrijder beweer bij hoog en laag dat hij naar Huehue gaat, ook al staat er Xela op het raam. Als Mariska zich er ook mee bemoeit en vervolgens de bus naar Huehue achter deze stopt zijn we er snel achter dat de man ons vooral graag mee wil hebben en maar tot Cuatro Caminos gaat. De rechtsreekse bus is wat confortabeler dan de chickenbus: we hebben in ieder geval elk een eigen stoel. Wel is hij een stuk langzamer dan de chickenbus. Terwijl we op Cuatro Caminos even stilstaan, zien we een pick up voorbij gaan met bovenop grote manden met allemaal biggetjes en eentje met dezelfde manden maar dan vol met eenden en ganzen. Na zo’n 2,5 uur rijden door de bergen omhoog naar Huehue komen we op de terminal aan. Na de hoog nodige toiletstop nemen we een minibusje naar Todos Santos. Deze zit al vol en wij mogen dan ook samen voorin naast de chauffeur. Ook hier zijn we de enige toeristen tussen alle mensen in klederdracht en we worden dan ook nieuwsgierig bekeken. Achter ons zit een familie met 2 zieke kinderen, ze hoesten enorm, tot bloedneuzen aantoe. Deze familie is naar Huehue geweest om medicijnen te kopen. Later stapt er een man in met zijn zoontje en hij vraagt ons waar we vandaan komen. Als we ‘Holanda’ antwoorden moet hij even denken en vraagt vervolgens in welk land Holanda dan ligt. We kunnen hem duidelijk maken dat het niet in Amerika is, maar verder gaat de kennis van deze man niet en Europa zegt hem dan ook niets. De route is prachtig en waar we eerst stevig geklommen zijn, dalen we vervolgens een stuk af naar Todos. Op basis van de Lonely Planet hebben we eerst het bekendste hotel bezocht, deze was inmiddels verbouwd en ons nu wat te duur, maar de eigenaren verhuren ook kamers in hun eigen huis, net buiten het dorp, op zo`n 10 minuten lopen (omhoog!) vanaf Todos. We besluiten dit te doen. Het huisje staat op een prachtige plek: met uitzicht over de vallei en tussen de maisvelden. Achter het huis lopen schapen, kalkoenen, parelhoenders en een paard. Helaas begint het te regenen en ‘lopen’ (eerder glibberijen en glijen over de spekgladde natte keitjes waarvan de weg is gemaakt) we door de regen weer naar beneden om wat te eten in een lokale comedor. (opties: rijst en frigoles met 1:kip; 2:rundvlees; 3:eieren; 1 keuze meer dan in Nebaj!). Deze nacht slapen we onrustig: het is erg koud en we moeten een aantal keer naar het toilet, wat buiten is. (een houten huisje met een uitgesneden hartje in de deur. Daarin een ecologisch toilet: een gat in de grond met daarboven de pot. De pot is in 2en gedeeld: het achterste deel voor de grote boodschap, het voorste voor de kleine. Zo blijft het in het gat droog. Na de grote boodschap strooi je een beetje zand in het gat en na de kleine boodschap wat water uit een frisdrankfelsje. Het water komt ergens in de tuin uit.)

19 mei, Todos Santos
Vandaag hebben we gebruikt om het dorpje Todos Santos wat verder te verkennen. Het leukste blijft de klederdracht waar dit dorp om bekend staat, zeker ook omdat juist de mannen vasthouden aan deze traditie. De mannen dragen rood wit gestreepte broeken, daaroverheen een soort zwarte, aan de voorkant opengeknipte korte broek. Daarboven een gestreept overhemd, meestal wit met strepen in paars, rood, groen en blauw. De kraag is in deze zelfde kleuren met een mooi gewoven patroon. Erbovenop een strohoedje (bolvormig) met een soort oranje riem met gaten om de rand en daaroverheen een blauwe band. De jongeren doen hier ook aan mee, al worden de broeken wel wijder, met zijzakken en gekleurde stiksels en is de nieuwe kleur meer richting bordeauxrood dan felrood. Erg mooi om te zien! De dames dragen een donkerblauwe rok met lichtblauwe strepen en een blouche met een mooi patroon in de basiskleuren paars, rood, groen en blauw. Ook de vrouwen dragen soms nog zo’n hoedje en zowel de mannen als de vrouwen lopen met handtassen in hetzelfde patroon. Het dorp zelf is niet heel groot en veel bewoners (eveneens in de omliggende dorpen) spreken alleen maar Mam, een van de vele lokale talen. Er is 1 hoofdstraat met winkeltjes, de markt, de kerk en het kerkplein en een soort van plaza. Deze heeft 2 verdiepingen en kijkt uit over de hoofdstraat. Vele bewoners hangen dan ook over de railing en kijken naar het leven beneden hen. Ook wij doen dit en na een tijdje komt er ene wat oudere man bij ons staan die (in het spaans) een gesprek met ons aanknoopt. We hebben een heel leuk gesprek met hem, over de verschillen met vroeger, de voors en tegens, de invloeden vanuit Amerika etc. Ook hij vraagt zich af waar Holland ligt en hij weet te vertellen dat Europa niet Amerika is. De kerk is ook hier weer een interessante mix tussen het maya geloof en het katholisisme. De beelden in de kerk zijn aangekleed in de klederdracht van Todos Santos, maar achter het altaar hangt een beeld van Jezus aan het kruis. Ook bezoeken we de begraafplaats. Hier staan de tombes kriskras door elkaar, zijn geverfd in verschillende kleuren en behangen met plastic slingers. Vooraan staat een kruis waarvoor een aantal mensen maya rituelen doen. Er brandt een vuurtje en er worden gebeden geprefeld. Verderop lopen mensen rondjes rondom de graven en horen we een soort gezang. Een graf valt wel heel erg op. Deze is 4 verdiepingen, er hangt een ijzeren beeltenis van een hert aan de ene kant, de guatemalteekse en italiaanse vlag ana de andere kant en bovenop prijkt de amerikaanse vlag. Ook op andere graven zien we regelmatig de amerikaanse vlag geschilderd. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de vele mensen die illegaal in Amerika werken om meer geld te verdienen. Vaak wordt er van dit geld een heel groot huis gebouwd voor de familie, maar keert de man niet terug en staan de huizen leeg omdat de familie in het oude kleine huis blijft wonen. `s Middags met Roman (de van oorsprong zwitserse man van de familie waarbij wij in huis verblijven en die sinds 15 jaar in Todos woont, getrouwd is met een vrouw uit Todos en 2 kinderen heeft) afgesproken om een trekking te doen naar de Torre, het hoogste non-vulkaanische punt in Centraal Amerika (+/- 3850 meter). De rest van de dag rustig aan gedaan. Er komen nog 2 toeristen in het huis slapen, een leuk stel om mee te kletsen. Gemiddeld zien we elke dag nog 2 andere toeristen in Todos. `s Avonds wederom optie 2 gegeten in een ander restaurantje en vervolgens vroeg gaan slapen.

20 mei, Todos Santos
Om 6 uur zijn we vertrokken, om het eerste stuk met de bus af te leggen. De bus bracht ons een stukje terug op de route naar Huehue en na een uurtje rijden begon het lopen. Al snel krijgen we gezelschap van 2 honden die ons de hele route gezelschap blijven houden. Het lopen omhoog was, ondanks de ijle lucht, erg goed te doen en zo`n 1,5 uur later waren we op de top. We hadden veel geluk met het weer (de voorgaande dagen waren erg bewolkt, met regen en soms zelfs onweer) en keken mooi uit op de twee dichtbij gelegen vulkanen; de Tajumulco, de hoogste vulkaan van Guatemala en de Tacana, een vulkaan op de grens met Mexico. Heel in de verte zagen we tussen de wolken door de top van de Fuego en Acatenango rondom Antigua. Tussen de bergen zie je de wolken voorbij drijven en in het dal zien we kleine dorpjes liggen. We genieten van het uitzicht en eten van ons meegebrachte ontbijt. Ook de gesprekken die we met Roman hebben zijn boeiend. Hij vertelt ons bijvoorbeeld over de gewoontes en alle veranderingen van het dorp en de bewoners, hoe hij zelf hier terecht is gekomen om niet meer weg te gaan, en horen we meer over de moord op de Japanse toerist en de buschauffeur in 2003 door de dorpsbewoners (wat hij van dichtbij heeft meegemaakt) Hier zit nog veel meer achter dan alleen het kleine beetje informatie in de reisgidsen en het is “bizar” om te horen hoe na de moord op 2 kleine meisjes in Quetzaltenango in combinatie met het geloof in satansgroepen, de aanwezigheid van een zwart/grijze toeringbus met veelal in het zwart geklede japanse toeristen, waarvan 1 met een mondkapje (en veel aandacht voor het fotograferen van de kinderen) en de angst van de bewoners voor het ontvoeren en vermoorden van hun eigen kinderen met hierbij de uitgesproken angst die van mond tot mond verandert in een, voor de bewoners, werkelijkheid, uiteindelijk kan leiden tot zo’n gruwelijk misverstand. We zijn er stil van en kunnen ons er een beetje een voorstelling van maken. Reden te meer om voorzichtig te zijn met fotograferen en toestemming te vragen. Om terug de berg af te gaan hebben we verschillende keuzes voor de afdaling en kiezen we de moeilijke route waarbij we uiteindelijk bij enkele heilige maya plekken uitkomen waar nog steeds rituelen worden uitgeboerd. Pfff, moeilijk was het zeker en we hadden zo`n 3 uur nodig om bij de plek uit te komen. Er was geen pad, dus de afdaling was tussen bomen en rotsen door redelijk stijl naar beneden. Hier en daar levert dit ook enkele glijpartijen op. De omgeving is het echter meer dan waard. Mooie natuur, mooie uitzichten, echt geweldig. De maya rituelen plekken zijn 2 kleine grotten bij een bijzonder gevormde rots en een bron van water. Hoewel we helemaal terug kunnen lopen naar Todos, is ons dat wat te veel en hebben we achterin een pickup een lift gekregen terug naar het dorp. In plaats van uit eten te gaan, maken we zelf pasta in het huisje en kunnen we na wat spelletjes yahtzee lekker snel ons bedje in.

21 mei, Todos Santos, Rosario
Van Roman hebben we de tip gekregen om in Rosario, een plaatsje in de hooglanden in the middle of nowhere, de markt op vrijdag te bezoeken. Rond 8 uur vertrekken we met de minibus naar tres caminos, de kruising op weg naar Huehue, midden in de hooglanden. Bij het uitstappen vragen we aan een dame uit de bus de richting naar Rosario en zijn we gestart met wandelen. Al snel is duidelijk dat de mensen hier zelden blanken zien en we zijn een enorme attractie. Na zo`n 30 minuten heuvelopwaarts lopen langs de enorme cactussen die hier groeien beginnen we sterk te twijfelen of de richting wel klopt en na even navragen blijkt dat dat niet het geval is, sterker nog: het is precies de andere kant op :-(. Inmiddels zijn we een beetje bang dat we de markt gaan missen, deze is om 12.00 uur afgelopen en inmiddels zien we aardig wat trailers en bussen vol vee en mensen voorbij komen. Snel lopen we de weg weer terug en hebben we het een aantal keer opnieuw gevraagd. Nu krijgen we wel de juiste aanwijzingen en na een pittige 30 minuten stappen over een bergrug, langs kleine huisjes, rotsen, schaapkuddes, vrouwen met kruiken water op hun hoofd en nieuwsgierige mensen en kinderen (die allemaal hun huis uitkwamen om naar ons te kijken en wijzen) zijn we er dan toch echt. Wow wat een markt, enorm groot en inderdaad in het midden van niets, overal heuvels eromheen, een geweldige plek. Op een parkeerplaats staan tientallen vrachtwagens geparkeerd, allemaal met de laadklep open en vol met zakken mais. Verder heel veel groente en fruit, maar ook tassen, vlees (zeer vers: de schapen worden ter plekke geslacht) kleding, schoenen etc. Hier zijn we nog meer een attractie en iedereen staart ons behoorlijk aan. We vallen ook erg op door onze lengte; waar we in Nederland zeker niet de grootste zijn, zijn we dat hier wel en moeten we bukken om onder de touwen van de dekzeilen heen te lopen. Heel bijzonder. We doen wat inkopen voor het eten van `s avonds en bestellen als lunch het Guatemalteekse fast food, Pollo frito y papas fritas! Als we op weg terug zijn zoeken we nog een rustig plekje om even wat foto`s te kunnen maken. Hier lopen nog mensen voorbij met een netgekocht biggetje, een kalf of een schaap aan een touw, dragen vrouwen manden met fruit of ander waar op hun hoofd en lopen er mannen met zakken mais op de rug. De open pick ups worden volgeladen met het vee en de mensen: alles zit gezellig bij elkaar in de laadbak. We lopen door de bergen en langs kleine dorpjes weer terug naar de hoofdweg en hebben na een uur wachten langs de weg eindelijk een busje terug naar Todos. Op de terugweg naar het huisje lopen we nog even langs een plek waar Maya ruines staan. Veel is er niet te zien: de resten die er nog zijn, zijn teruggenomen door de natuur en vol gegroeid met gras en struiken. Bijzonder zijn wel de 2 houten kruizen die er staan: deze staan er ter gedenkenis aan de vele doden die er tijdens de burgeroorlog gevallen zijn en de andere aan de gruwelijke gebeurtenis met de japanse toeristen. Tevens worden er nog Maya rituelen uitgevoerd op deze plek. De rest van de dag spelen we yahtzee (deze week voor het eerst in 10 maanden, maar toch niet voor niets meegenomen!). `s Avonds maken we wederom pasta, maar nu met de markt artikelen erbij, heerlijk! Inmiddels zijn de vorige huisgenoten vertrokken en zijn er 2 nieuwe gearriveerd.

22 mei, Todos Santos - Xela (Quetzaltenango)
Onze laatste uren in Todos besteden we op de markt in Todos zelf, die op zaterdagochtend plaatsvindt. Het is een aaneenschakeling van klederdracht, mooie mensen en kleuren en Mariska weet met moeite de camera nog enigzins met rust te laten. Het lukt haar wel om van een afstand wat mooie plaatjes van het geheel te schieten. Behalve de mensen uit Todos zelf, komen ze ook uit de omliggende dorpjes. Vooral de mensen uit San Juan Atitan hebben een opvallende kledrdracht. De mannen dragen witte broeken en de bovenkant is rood / paars. Ook zij dragen een klein hoedje met daaraan roze, rode en paarse linten. De dames dragen zwarte rokken, paarse bovenkleding en een rode doek in het haar. Rond 10 uur moeten we dan toch echt gaan en hebben we vrijwel meteen een minibus naar tres caminos, waar we aansluitend een volgende minibus naar Huehue hebben. Helaas is men met de weg bezig en doen we er ruim een uur langer over dan gedacht.... Vervolgens worden we op een voor ons onbekende plek in het centrum afgezet en niet bij de terminal, waardoor we weer een chickenbus nodig hebben om uiteindelijk bij de terminal uit te komen. Snel weer even plassen (met nadruk op snel want je wil deze wc’s echt zo snel mogelijk weer uit...) en vervolgens de chickenbus gepakt naar Xela (Oftewel Quetzaltenango). Eerst rijdt deze zeer rustig door de straten, blijft overal even stilstaan terwijl de bijrijder rondloopt en “Xela Xela” roept om nog zoveel mogelijk klanten te vinden, om vervolgens als de brandweer door alle haarspeldbochten de berg af te scheuren richting Xela. Ga maar na hoe dat voelt met z`n 2-en (of 3en) op een glad bankje door de bochten met gelukkig een stang van het bankje voor je om je enigzins aan vast te houden. Een hele belevenis.... Gelukkig komen we veilig aan in Xela op de terminal waar we op zoek gaan naar de microbusjes naar het centrum. Een local wijst ons de juiste weg en onderwijl de mannen negerend die ons proberen in allerlei chickenbussen naar diverse bestemmingen te krijgen lopen we ook hier weer over een markt. Xela wordt ook wel de hoofdstad van de hooglanden genoemd en dat wordt hier nog eens extra duidelijk. Overal zien we mensen in diverse zeer uiteenlopende prachtig gekleurde klederdrachten en haardrachten. We krijgen er geen genoeg van! Het minibusje brengt ons inderdaad naar het juiste park en we lopen naar het hostel wat we hebben uitgekozen. Er is nog mooi 1 kamer vrij. Voor het eten hebben we een spaans restaurantje uitgezocht, maar eenmaal op de plaats van bestemming aangekomen blijkt het niet meer te bestaan. Dan maar naar de fransman vlakbij. (jawel, we hebben hier weer keuze) Het eten is heerlijk en terwijl wij onze cappuchino drinken breekt het noodweer los. Onweer, regen, echt met bakken tegelijk uit de hemel. Na even afwachten besluiten we toch naar het hostel terug te gaan, het lijkt wel iets minder hard te gaan. Fout gedacht! De straten zijn veranderd in rivieren en het water stroomt naar beneden (alles is heuvelachtig in deze stad) Als wij oversteken en erdoorheen gaan staan we zeker tot ver boven onze enkels in het water en de 2 blokken lopen zorgen ervoor dat we tot op ons ondergoed nat en koud zijn. Gauw onder de warme douche en lekker naar bed!

23 mei Xela - San Andres Xecul – Antigua
Na een lekker ontbijt pakken we de nog steeds natte kleren weer in, trekken we de natte schoenen weer aan en nemen we een minibusje naar de terminal. Met ons reist er nog een australisch meisje mee. Op de terminal moeten we alledrie dezelfde richting uit. Wij willen naar San Andres Xecul wat vlakbij Cuatro Caminos ligt, zij gaat naar het Atitlan meer. Onze bus gaat niet rechtsreeks naar San Andres en in de LP stond dat alle bussen richting Guate city over cuatro caminos gaan, dus zijn we, ondanks dat een bijrijder ons naar een andere bus richting Guate city wijst, in dezelfde bus gestapt als het meisje. Echter enkele km voor de bewuste kruising gaat de bus ineens de andere kant op! Er blijkt een hele mooie nieuwe weg te zijn inmiddels, maar die gaat dus niet over Cuatro Caminos... Tegen de tijd dat wij ons over alle mensen heen naar voren hebben gewurmd zijn we al een stuk op weg en duurt het nog even voor we de chauffeur en bijrijder duidelijk kunnen maken dat we verkeerd zijn en de bus uit willen. Terwijl zij zich druk maken over of wij wel gaan betalen willen wij vooral dat hij nu stil gaat staan, we betalen heus wel! Dat wordt dus een aantal km teruglopen naar de kruising! Gelukkig is het weer goed en drogen de schoenen ook meteen. Na een half uurtje lopen zijn we bij de kruising en besluiten we voor 30 quetzal (3 euro) een taxi te nemen naar San Andres, wat nog eens zo’n 6 km vanaf de kruising en bergopwaarts ligt. Busjes of pick ups gaan er nu niet omhoog. Op het centrale plein voor de kerk worden we afgezet. De kerk hier is een bijzondere kerk; het is een fascinerende mix tussen maya symbolen en het katholisisme. De buitenkant is geel geverfd, en overal aan de voorkant zijn beelden van engelen, heiligen, apen en op de bovenkant 2 jaguars. Tussen deze beeltenissen in zijn bloemen geschilderd. De binnenkant hebben we niet heel goed gezien, op het moment dat wij er zijn is er een mis gaande en staan de mensen zelfs buiten voor de ingang, maar achter het altaar hangt een afbeelding van Jezus met daaromheen groen/roze neonverlichte balken. Erboven staat er nog een tekst van neon letters. De beelden binnen schijnen aangedikt te zijn met make up om ze echter te laten lijken. Als we buiten bij de mensen voor de ingang staan hebben we wel wat bekijks. Een man begint een praatje en geeft zelfs zijn babydochter in Maris haar handen, wat een hevige brulpartij oplevert vanuit het meisje. Bovenop de heuvel is nog een kerk. We lopen de stijle wandeling omhoog. Deze kerk is kleiner en eenvoudiger. Wat ook hier weer erg bijzonder is, is dat naast deze katholieke kerk en heilige plaats is, waar een maya familie voor 3 kruizen rituelen uitvoert. Er branden vuurtjes en er worden poederachtige substanties in het vuur gestrooid terwijl er gebeden gepreveld worden. Heel boeiend om te zien. Dat vonden zij ook van ons, want vooral de moeder en de dochter keken meerdere malen om naar ons. (wij zijn eerbiedig op ene afstand gebleven, maar vielen blijkbaar toch op) Ook hebben we vanaf hier een mooi uitzicht over San Andres en het dal. Opvallend zijn ook de gekleurde slierten die op de daken te drogen hangen: dit zijn de dradden die voor het weven gebruikt worden en geverfd zijn. Na een verse jugo de naranja houden we het voor gezien en kunnen we nog net mee met een pick up die naar beneden gaat. Het komt erop neer dat de mensen acheterin de laadbak gaan zitten of staan. Het laatste stuk gat over een zandweg en lekker onder het stof komen we aan bij de kruising waar we ook meteen in de bus naar Guate ciudad kunnen stappen. We kunnen nog net 2 stoelen bemachtigen, helaas niet naast elkaar, maar goed, je kan niet alles hebben. Voor en naast Mariska zitten 2 mannen uit Honduras en Mexico, die beiden een aardig woordje engels spreken en het wel leuk vinden om een gesprek aan te gaan met de ‘gringa’. Ondanks dat de stoelen lekker zitten, is het al snel duidelijk dat de bus niet de kracht heeft van de chickenbussen die ons al luid toeterend continue inhalen..... Zo’n 3,5 uur later zijn we dan toch in Chimlatenango waar de chickenbus naar Antigua bes even op ons wil wachten als we eerst naar t toilet willen. Ook stapt er een dronken vrouw in die een heel (compleet onverstaanbaar) monoloog tegen ons begint over “jullie amerikanen”. Dat we dat niet zijn, maakt niet uit; in haar ogen zijn alle blanken blijkbaar amerikanen. Nog een half uur later zijn we weer terug in Antigua. In het hotel hebben we weer onze oude kamer en krijgen we van Rafael meteen een biertje aangeboden, want er moet gevierd worden dat we weer terug zijn. Ook wordt hun lunch meteen over 2 borden meer verdeeld en moeten we mee eten. Erg leuk, we zullen dit plekje zeker gaan missen.

24 & 25 mei, Antigua
Deze laatste 2 dagen brengen we in Antigua door met het sorteren van onze spullen, het achterlaten van kleding (Rafael heeft er wel een bestemming voor) bezoeken we de ruines van het klooster Las Capuchinas, poolen we met Kees en Brian van Constru Casa en overhandigen we het geld wat we met onze aktie hebben bijeengebracht (in totaal zo’n 800 euro!) aan Constru Casa en Hermano Pedro. Het geld van Arjan zijn project is besteed aan het huis waaraan hij meegebouwd heeft. Dit is inmiddels helemaal af en de bewoners hebben de grijze betonblokken een mooi terracotta kleurtje gegeven. Het geld voor Mariska`s project hebben we overhandigd aan een vrijwilligster die al 8 jaar dagelijks in het ziekenhuis komt, een enorm groot hart voor het welzijn van de kinderen heeft en zelf in Antigua, Guatemala woont. Zij zal het geld gebruiken voor zaken ten behoeve van de kinderen en jongeren van de afdeling waar Mariska gewerkt heeft en waar deze dame zelf ook werkzaam is. Van de uitgaven en aanschaf worden wij op de hoogte gehouden en we kunnen er zelf ideeën voor aandragen. De kinderen herkennen haar zodra ze binnenkomt en dat levert een lach op. Dan is ook dit afgesloten en nemen we afscheid van Antigua met nog een lekkere maaltijd in Fridas, waarvan de benedenverdieping na een brand in de 2 deuren verderop gelegen boekenwinkel inmiddels weer gerenoveerd is. De bovenverdieping van zowel het restaurant als de souveniershal in het midden zijn nog niet begaanbaar. Morgenvroeg (4.00 uur) vertrekken we naar Copan, Honduras.