Een dagje meewerken met Arjan & Mariska
Door: Arjan & Mariska
Blijf op de hoogte en volg Mariska & Arjan
14 Mei 2010 | Guatemala, Antigua
Hola allemaal! We vinden het wel weer tijd voor een update. In ons vorige blog en de mail hebben we de organisaties beschreven waarvoor we vrijwilligerswerk doen. In dit blog beschrijven we een van onze beide werkdagen om je een idee te geven van onze dagelijkse bezigheden van de afgelopen weken. Ook de foto`s in de bijbehorende albums geven een goed beeld. Inmiddels zijn we onze laatste week werken alweer ingegaan. De tijd is ontzettend snel gegaan. Van sommigen van jullie hebben we een donatie ontvangen voor onze projecten, waarvoor onze dank! Mocht je nog van plan zijn iets over te maken en er nog niet aan toegekomen zijn: Deze week is de laatste kans, daarna gaan we weer verder reizen en kunnen we het niet meer overhandigen. Nogmaals hartstikke bedankt, ook voor de reacties (het blijft leuk te weten dat er mensen geïnteresseerd zijn in ons doen en laten aan de andere kant van de wereld) en veel leesplezier. Groetjes, Arjan & Mariska
Een dagje uit het leven van... Bob, ehhh pardon, Arjan de Bouwer
6.45..... huh....o ja de wekker. Blijft even wennen na 9 maanden min of meer zonder te hebben geleefd om nu weer in het gareel te zijn. Samen met Maris sta ik op en maken we ons klaar voor een nieuwe dag werken. Ontbijtje van muesli, fruit en yoghurt op de binnenplaats van ons hostel, lekker in het zonnetje. Na het ontbijt tandenpoetsen en op weg. 8 uur bij de pila (wasplaats) in Antigua waar ik met Christina, mijn mede vrijwilliger, heb afgesproken. We lopen vanaf de wasplaatsen nog een paar blokken verder om zo op de route te staan van onze bus. En dan is het wachten, soms 1, soms 20 minuten. De bussen in Guatemala (en in vele andere Centraal Amerikaanse landen) zijn oude Amerikaanse schoolbussen die volledig worden gerenoveerd en worden voorzien van mooie kleuren en als het even kan fraaie lampjes, etc. In de volksmond ook wel chickenbus genoemd, de naam spreekt voor zich. In de verte horen we Guate, Guate, Guate, nee niet onze bus die door de conducteur wordt aan geprijsd. Even later Pedro, Pedro, Pedro, nee weer niet, 1 dorp te vroeg. Nog 5 minuten later, Juan, Juan, Juan, ja daar is ie de bus naar San Juan, een klein bergdorp op zo’n 15 minuten van Antigua aan de voet van de Agua vulkaan. We stappen in en persen ons in een van de bankjes. Gelukkig ben ik niet zo groot! 15 minuten later en 1,5 quetzal (€ 0,15) armer zijn we bij de pila in San Juan. We volgen de weg omhoog en na 10 minuten klimmen zijn we bij ons bouwproject. Buenos Dias! Even omkleden en we gaan aan de slag. De bouwtechniek is vrij eenvoudig en daardoor snel en goedkoop (1 huis kost 3500 US dollar.) Vorige week hebben we een meter diepe geul gegraven voor de fundering en hebben vervolgens deze aangebracht, samen met de eerste 2 stenen lagen. De stenen zijn gasbetonblokken. We beginnen vandaag met de eerste speciale stenenlaag. De organisatie ConstruCasa heeft een techniek ontwikkeld om de huizen beter geschikt te maken tegen eventuele verwoestingen door aardbevingen, iets dat in deze omgeving zeer regelmatig voorkomt. Iedere derde steenlaag wordt opgebouwd uit U vormige in plaats van normale gasbetonblokken. In de opening in de U blokken wordt betonijzer gelegd dat verbonden wordt met het vertikale betonijzer dat door de gehele woning loopt. Nadat dit is aangebracht wordt er beton gestort in de blokken. Terwijl de aannemer Mario en 1 van zijn vaste mensen de U blokken in metselt starten wij alvast met het voorbereiden van de beton aanmaak. 4 kruiwagens zand brengen we naar de mengplaats en er komen 2 zakken (42,5 kg!) bij. En dan begint het mengen. Betonmolens zijn hier een verboden woord en het komt dus neer op samen met de laatste vaste man de boel omscheppen tot een egaal geheel. Eenmaal 1 geheel wordt de berg wat gespreid en komen er nog 2 kruiwagens met grint bij. Als dit is gebeurd is het 10.15 uur, tijd voor een korte pauze. In tegenstelling tot Nederland geen koffie, maar cola, om de hitte van de dag weer wat af te spoelen. Iedere keer worden we ook verrast met een kleine snack, soms een empenada, soms een stukje pizza, soms een plaatselijke specialiteit. Vandaag is het een in maisblad gehuld stuk maisdeeg gevuld met kip en tomaat, erg lekker! Na de korte pauze pakken we het werk weer op. Het eerste deel van de U blokken rij is klaar en het betonijzer kan worden aangebracht. Met behulp van ijzerdraad verbinden we het horizontale betonijzer met het verticale en wordt zo de versteviging aangebracht. Dit gaat nog een paar uurtjes door en tegen de lunch om 12.30 uur is al het betonijzer gefixeerd. Nog even het betonmengsel afronden en dan lunchen. Met behulp van een ploeg wordt er een gat gemaakt in de zand/beton/grint berg en deze wordt gevuld met water. Lunch! Terwijl de mannen een aantal bij de buren gebakken tortillas eten, geniet ik van de meegenomen croissants uit Antigua. Om de lunch af te ronden een heerlijk stuk bananenbrood van Doña Luisa, een befaamde naam in Antigua. Op een schaduwplekje pak ik m’n boek en geniet ik van de mooie omgeving van het dorp. Rond 13.30 pakken we de draad weer op en werkt iedereen mee aan het afronden van het betonmengsel, het rondbrengen hiervan in emmers en het storten in de U blokken. Ondertussen zijn de kinderen van het gezin weer thuis en is ook vader wakker na zijn nachtdienst. Het huis bevindt zich zo’n 200 meter van de hoofdstraat en het gezin zorgt ervoor dat het zand, grind en beton vanaf deze straat naar het huis wordt gebracht. Iedereen helpt een handje mee en dat levert natuurlijk prachtige plaatjes van de kleintjes met kleine wasteilen met zand op hun hoofd. Ze hebben lol over de foto’s die ik aan het nemen ben en vinden het helemaal prachtig als ik een aantal van hen in de kruiwagen mee terug naar het huis neem. Zo genoeg gespeeld, terug aan het werk. Zo’n 1,5 uur later is alles gevuld en wordt de volgende rij van gewone blokken geplaatst. Christina en ik gaan ondertussen aan de slag met de U blokken. Om kosten te besparen wordt namelijk het goedkoopste soort hiervan gekozen en dat betekent dat de dunne zijwanden van de blokken nog verwijderd moeten worden, om er een echt U blok van te maken. Een beetje een suffe klus, maar verstand op nul en blik op oneindig en we komen er wel. Rond 15.30 uur zit de dag erop. We pakken onze spullen, roepen een paar keer Adios! en gaan richting de bus. Rond 4 uur zijn we weer terug in Antigua en spreek ik met Maris af in het centrale park waar we onder het genot van een cappuchino even lekker mensen kijken! Een mooie afsluiting van een mooie dag.
Arjan
Een kijkje in Hogar de Santa Maria Ninos met zuster Mariska
6.45 uur.... tijd om op te staan. Ik realiseer me wederom dat ik geen ochtendmens ben, alhoewel het veel goed maakt als ik de luiken van onze kamer open en de zon zie schijnen. Na een ontbijtje en een kop koffie loop ik tegen 8.00 uur met Arjan richting het ziekenhuis. Hij heeft afgesproken bij de wasplaatsen tegenover het ziekenhuis. Als ik het ziekenhuis binnenloop zitten de gangen al vol patienten en staan er rijen voor de balies. Op de binnenplaats van het ziekenhuis zijn een aantal van de gehandicapte volwassen mannen al klaar voor de nieuwe dag en zij zitten in rolstoelen of hangen tegen het hekwerk om te kijken of ze nog wat aandacht kunnen krijgen van de wachtende patienten. Bij Santa Maria ninos is het nog rustig op de binnenplaats. Een enkeling van de kleintjes van de andere 2 zalen is al klaar en zit buiten of rijdt rond. Op Belen, de afdeling waar ik even na 8.00 uur binnenkom met een “Buenas dias” zijn de jongeren al uit bed gehaald. Ze zitten aangekleed in hun rolstoelen naast de inmiddels afgehaalde bedden te wachten op ontbijt. Louisa heeft een goede dag vandaag en roept tegen iedereen die binnenkomt : “Hola. Que tal?!” (Hallo, hoe gaat het?) Op mijn: “Hola Louisa, bien Y tu?” (goed en met jou) antwoordt ze “bien”. Heel veel meer kan ze niet zeggen en ook de meeste andere jongeren kunnen nauwelijks tot niet praten. De begripsniveaus varieren eveneens zeer. Ik help de zusters bij het ontbijt. Bij de een is dit pap met brood uit een bakje, de ander drinkt gepureerd uit een fles. Na het ontbijt volgt het tandenpoetsen. Dit gaat als volgt: men neme 1 emmer “schone” tandenborstels en hierin doe je wat water en tandpasta. Verder neem je 1 lege emmer mee voor de gebruikte tandenborstels. Je loopt de rij met kinderen langs en bij elk kind pak je een andere tandenborstel. Poetsen maar! Daarna krijgt elk kind vanuit dezelfde bidon een beetje water in de mond gespoten en wordt hij/zij schoongemaakt met dezelfde handdoek........ Tja, het is een manier... maar zeker niet de mijne. Hierna maak ik met een natte doek de matrassen schoon en voorzie ze van schone hoeslakens. Vooraf check ik nog even of ik de goede kleur heb: Ja vandaag is het blauwe lakensdag, morgen gaan de groene erop. Ondertussen worden de jongeren naar buiten gereden en op een rijtje aan de binnenplaats gezet en doe ik het haar van de meiden nog even in een staart. 3 jongeren blijven zo goed als elke dag binnen op/in hun (box)bed. Heel soms liggen ze achter een hek buiten op de mat. Een van hen is blind, de ander heeft wat gedragsproblemen.Met een fles bodylotion ga ik de rij jongeren nogmaals af, deze keer om alle gezichtjes te voorzien van een laagje creme. Leidy en Emmanuel worden opgehaald voor de fysiotherapie. In de fysioruimte zijn 3 bedden waarop de kinderen bewogen worden en 3 omklapbare matrassen waarop de kinderen met doeken en riemen vastgezet worden en vervolgens gekanteld zodat ze rechtop staan. Met de kleintjes wordt er op maandag soms met de fysiotherapie gezwommen, maar de laatste 2 weken was het water te vies en wanneer het zwembadje wordt schoongemaakt weet niemand. Voor de anderen is het nu wachten tot (en of) er een vrijwilliger wat met ze onderneemt. De zusters doen dit duidelijk niet: die houden zich bezig met verzorging, medicijnen, voeding en verschonen. Materiaal om echte aktiviteiten te doen ligt helaas niet binnen handbereik voor iedereen, dus de aktiviteiten die de vrijwilligers doen beperken zich veelal tot wandelen, (voet)ballen, rondjes rennen en draaien, snoezelen, kinderen op schoot nemen of op de mat leggen, liedjes zingen, muziek luisteren, “dansen” ballonnen blazen, boekjes lezen en bellenblazen. 1 keer in de week komt er een team van psychologen die een uurtje muziek draait en met wie 3 jongeren papier scheuren en dit opplakken (elke week hetzelfde), maar erg aktief met de jongeren zelf zijn ze niet. Vervelend vind ik dat er geen structuur zit in de aanwezigheid van de vrijwilligers: De ene dag komt er een grote groep van bijv. een school of een uitwisselingsprogramma, de andere dag is er niemand. De meesten blijven ook maar eventjes: tussen 9.00 en 11.00 uur. Ook vinden de meeste vrijwilligers de 2 zalen waar ik deze weken werk moeilijk en gaan ze na 1 dag al snel naar de andere zalen, waar de kleintjes zijn. Hier zijn een aantal kids die vrij mobiel zijn en die de aandacht zelf wel opzoeken. De afgelopen 3 weken was ik dan ook de enige vrijwilliger hier, maar als ik vandaag aankom is er nog een meisje. Aangezien het supermooi weer is vraag ik haar of ze het leuk vindt met mij en 2 jongeren een stuk te gaan wandelen buiten het ziekenhuis. Dit lijkt haar wel wat. Ik ga op zoek naar een zuster om toestemming te vragen. Zij gaat accoord en we vullen een formulier in met mijn gegevens, de gegevens van de betreffende jongeren, de tijden en de afdeling. Vervolgens ondertekent zij het formulier en ga ik eerst naar de administratie om daar toestemming te vragen en een handtekening te krijgen en daarna nog naar maatschappelijk werk die ook toestemming moet geven. Iedereen gaat accoord en als ik terugkom zitten Diego en Jiuver al breed lachend in hun rolstoel te wachten. Praten kunnen ze niet, maar de smile op hun gezicht spreekt boekdelen. Over de stoep en soms over de hobbelige keitjes (wat erg moeilijk rijdt, maar waarom Diego en Jiuver de grootste lol hebben) lopen we naar het park. Daar hebben we veel bekijks. Er komt zelfs een man naar me toe om een praatje te maken en te zeggen dat ik goed werk doe en in zijn hart zit. We lopen een aantal rondjes en racen een klein stukje, wederom tot grote lol van Diego en Jiuver, het kan hen niet hard genoeg. Om 11.00 uur zijn we weer terug en mijn collega vrijwilliger houdt het voor gezien. De andere jongeren zijn inmiddels alweer naar binnen gebracht. Cesar zit in zijn stoel te huilen. Hij huilt ontzettend veel, volgens de zuster omdat hij er niet van houdt in zijn rolstoel te zitten. Ik neem hem mee naar buiten en leg hem op de mat. Dit vindt hij voor eventjes wel lekker, maar na een tijdje is hij dit ook zat. We lopen nog een rondje door de binnenplaats en ik breng hem terug naar binnen. Een van de kleinere jongens komt naar me toe: “Lota” roept hij. Hij bedoelt de pelota (bal) en wil overgooien. Blanche zit te kijken en ik betrek hem erbij door zijn handen vast te houden en samen de bal naar de andere jongen toe te gooien. David zit ook nog buiten. Hij kan wat meer communiceren en probeert naar ons toe te rijden. Ook hij probeert op zijn manier mee te gooien en al snel komt er nog een van de jongere kids naar ons toe in zijn elektrische rolstoel. Hij is de enige in een elro die hij behoorlijk ongecontroleerd met zijn hoofd bestuurt. Lola bekijkt de boel van een afstandje en neuriet een liedje. Tegen 12.00 uur wordt de lunch binnen gebracht. Die bestaat meestal uit rijst of spaghetti, tortillas, groenten en vlees. Dit alles wordt in een bakje door elkaar gemengd en zacht gemaakt door er een soepachtig sausje overheen te gooien. Ook hier geef ik sommige jongeren eten uit een schaaltje en anderen krijgen het gepureerd in een fles. Alleen de 3 meiden, Sonia, Veronica en Clara, zitten aan tafel. Zij kunnen zelfstandig eten. De anderen krijgen eten in hun stoel naast het bed, buiten of zelfs gewoon op bed. Tot slot krijgt iedereen nog een beker of fles limonade en is het tijd voor een 2e tandenpoetsronde. Daarna breng ik alle kinderen (voor zover ze nog niet binnen zijn) naar binnen en worden ze door de zusters (en soms door mijzelf) in bed getild voor een middagdutje. Tilliften kennen ze niet, op hoogte verstelbare bedden en verantwoord tillen ook niet. Mijn laatste aktiviteit is alle rolstoelen weer buiten op een rijtje zetten en met een “hasta manana” (tot morgen) verlaat ik om 13.30 uur het ziekenhuis. Mijn dag zit er weer op. Tijd om zelf even te gaan lunchen.
Mariska
Een dagje uit het leven van... Bob, ehhh pardon, Arjan de Bouwer
6.45..... huh....o ja de wekker. Blijft even wennen na 9 maanden min of meer zonder te hebben geleefd om nu weer in het gareel te zijn. Samen met Maris sta ik op en maken we ons klaar voor een nieuwe dag werken. Ontbijtje van muesli, fruit en yoghurt op de binnenplaats van ons hostel, lekker in het zonnetje. Na het ontbijt tandenpoetsen en op weg. 8 uur bij de pila (wasplaats) in Antigua waar ik met Christina, mijn mede vrijwilliger, heb afgesproken. We lopen vanaf de wasplaatsen nog een paar blokken verder om zo op de route te staan van onze bus. En dan is het wachten, soms 1, soms 20 minuten. De bussen in Guatemala (en in vele andere Centraal Amerikaanse landen) zijn oude Amerikaanse schoolbussen die volledig worden gerenoveerd en worden voorzien van mooie kleuren en als het even kan fraaie lampjes, etc. In de volksmond ook wel chickenbus genoemd, de naam spreekt voor zich. In de verte horen we Guate, Guate, Guate, nee niet onze bus die door de conducteur wordt aan geprijsd. Even later Pedro, Pedro, Pedro, nee weer niet, 1 dorp te vroeg. Nog 5 minuten later, Juan, Juan, Juan, ja daar is ie de bus naar San Juan, een klein bergdorp op zo’n 15 minuten van Antigua aan de voet van de Agua vulkaan. We stappen in en persen ons in een van de bankjes. Gelukkig ben ik niet zo groot! 15 minuten later en 1,5 quetzal (€ 0,15) armer zijn we bij de pila in San Juan. We volgen de weg omhoog en na 10 minuten klimmen zijn we bij ons bouwproject. Buenos Dias! Even omkleden en we gaan aan de slag. De bouwtechniek is vrij eenvoudig en daardoor snel en goedkoop (1 huis kost 3500 US dollar.) Vorige week hebben we een meter diepe geul gegraven voor de fundering en hebben vervolgens deze aangebracht, samen met de eerste 2 stenen lagen. De stenen zijn gasbetonblokken. We beginnen vandaag met de eerste speciale stenenlaag. De organisatie ConstruCasa heeft een techniek ontwikkeld om de huizen beter geschikt te maken tegen eventuele verwoestingen door aardbevingen, iets dat in deze omgeving zeer regelmatig voorkomt. Iedere derde steenlaag wordt opgebouwd uit U vormige in plaats van normale gasbetonblokken. In de opening in de U blokken wordt betonijzer gelegd dat verbonden wordt met het vertikale betonijzer dat door de gehele woning loopt. Nadat dit is aangebracht wordt er beton gestort in de blokken. Terwijl de aannemer Mario en 1 van zijn vaste mensen de U blokken in metselt starten wij alvast met het voorbereiden van de beton aanmaak. 4 kruiwagens zand brengen we naar de mengplaats en er komen 2 zakken (42,5 kg!) bij. En dan begint het mengen. Betonmolens zijn hier een verboden woord en het komt dus neer op samen met de laatste vaste man de boel omscheppen tot een egaal geheel. Eenmaal 1 geheel wordt de berg wat gespreid en komen er nog 2 kruiwagens met grint bij. Als dit is gebeurd is het 10.15 uur, tijd voor een korte pauze. In tegenstelling tot Nederland geen koffie, maar cola, om de hitte van de dag weer wat af te spoelen. Iedere keer worden we ook verrast met een kleine snack, soms een empenada, soms een stukje pizza, soms een plaatselijke specialiteit. Vandaag is het een in maisblad gehuld stuk maisdeeg gevuld met kip en tomaat, erg lekker! Na de korte pauze pakken we het werk weer op. Het eerste deel van de U blokken rij is klaar en het betonijzer kan worden aangebracht. Met behulp van ijzerdraad verbinden we het horizontale betonijzer met het verticale en wordt zo de versteviging aangebracht. Dit gaat nog een paar uurtjes door en tegen de lunch om 12.30 uur is al het betonijzer gefixeerd. Nog even het betonmengsel afronden en dan lunchen. Met behulp van een ploeg wordt er een gat gemaakt in de zand/beton/grint berg en deze wordt gevuld met water. Lunch! Terwijl de mannen een aantal bij de buren gebakken tortillas eten, geniet ik van de meegenomen croissants uit Antigua. Om de lunch af te ronden een heerlijk stuk bananenbrood van Doña Luisa, een befaamde naam in Antigua. Op een schaduwplekje pak ik m’n boek en geniet ik van de mooie omgeving van het dorp. Rond 13.30 pakken we de draad weer op en werkt iedereen mee aan het afronden van het betonmengsel, het rondbrengen hiervan in emmers en het storten in de U blokken. Ondertussen zijn de kinderen van het gezin weer thuis en is ook vader wakker na zijn nachtdienst. Het huis bevindt zich zo’n 200 meter van de hoofdstraat en het gezin zorgt ervoor dat het zand, grind en beton vanaf deze straat naar het huis wordt gebracht. Iedereen helpt een handje mee en dat levert natuurlijk prachtige plaatjes van de kleintjes met kleine wasteilen met zand op hun hoofd. Ze hebben lol over de foto’s die ik aan het nemen ben en vinden het helemaal prachtig als ik een aantal van hen in de kruiwagen mee terug naar het huis neem. Zo genoeg gespeeld, terug aan het werk. Zo’n 1,5 uur later is alles gevuld en wordt de volgende rij van gewone blokken geplaatst. Christina en ik gaan ondertussen aan de slag met de U blokken. Om kosten te besparen wordt namelijk het goedkoopste soort hiervan gekozen en dat betekent dat de dunne zijwanden van de blokken nog verwijderd moeten worden, om er een echt U blok van te maken. Een beetje een suffe klus, maar verstand op nul en blik op oneindig en we komen er wel. Rond 15.30 uur zit de dag erop. We pakken onze spullen, roepen een paar keer Adios! en gaan richting de bus. Rond 4 uur zijn we weer terug in Antigua en spreek ik met Maris af in het centrale park waar we onder het genot van een cappuchino even lekker mensen kijken! Een mooie afsluiting van een mooie dag.
Arjan
Een kijkje in Hogar de Santa Maria Ninos met zuster Mariska
6.45 uur.... tijd om op te staan. Ik realiseer me wederom dat ik geen ochtendmens ben, alhoewel het veel goed maakt als ik de luiken van onze kamer open en de zon zie schijnen. Na een ontbijtje en een kop koffie loop ik tegen 8.00 uur met Arjan richting het ziekenhuis. Hij heeft afgesproken bij de wasplaatsen tegenover het ziekenhuis. Als ik het ziekenhuis binnenloop zitten de gangen al vol patienten en staan er rijen voor de balies. Op de binnenplaats van het ziekenhuis zijn een aantal van de gehandicapte volwassen mannen al klaar voor de nieuwe dag en zij zitten in rolstoelen of hangen tegen het hekwerk om te kijken of ze nog wat aandacht kunnen krijgen van de wachtende patienten. Bij Santa Maria ninos is het nog rustig op de binnenplaats. Een enkeling van de kleintjes van de andere 2 zalen is al klaar en zit buiten of rijdt rond. Op Belen, de afdeling waar ik even na 8.00 uur binnenkom met een “Buenas dias” zijn de jongeren al uit bed gehaald. Ze zitten aangekleed in hun rolstoelen naast de inmiddels afgehaalde bedden te wachten op ontbijt. Louisa heeft een goede dag vandaag en roept tegen iedereen die binnenkomt : “Hola. Que tal?!” (Hallo, hoe gaat het?) Op mijn: “Hola Louisa, bien Y tu?” (goed en met jou) antwoordt ze “bien”. Heel veel meer kan ze niet zeggen en ook de meeste andere jongeren kunnen nauwelijks tot niet praten. De begripsniveaus varieren eveneens zeer. Ik help de zusters bij het ontbijt. Bij de een is dit pap met brood uit een bakje, de ander drinkt gepureerd uit een fles. Na het ontbijt volgt het tandenpoetsen. Dit gaat als volgt: men neme 1 emmer “schone” tandenborstels en hierin doe je wat water en tandpasta. Verder neem je 1 lege emmer mee voor de gebruikte tandenborstels. Je loopt de rij met kinderen langs en bij elk kind pak je een andere tandenborstel. Poetsen maar! Daarna krijgt elk kind vanuit dezelfde bidon een beetje water in de mond gespoten en wordt hij/zij schoongemaakt met dezelfde handdoek........ Tja, het is een manier... maar zeker niet de mijne. Hierna maak ik met een natte doek de matrassen schoon en voorzie ze van schone hoeslakens. Vooraf check ik nog even of ik de goede kleur heb: Ja vandaag is het blauwe lakensdag, morgen gaan de groene erop. Ondertussen worden de jongeren naar buiten gereden en op een rijtje aan de binnenplaats gezet en doe ik het haar van de meiden nog even in een staart. 3 jongeren blijven zo goed als elke dag binnen op/in hun (box)bed. Heel soms liggen ze achter een hek buiten op de mat. Een van hen is blind, de ander heeft wat gedragsproblemen.Met een fles bodylotion ga ik de rij jongeren nogmaals af, deze keer om alle gezichtjes te voorzien van een laagje creme. Leidy en Emmanuel worden opgehaald voor de fysiotherapie. In de fysioruimte zijn 3 bedden waarop de kinderen bewogen worden en 3 omklapbare matrassen waarop de kinderen met doeken en riemen vastgezet worden en vervolgens gekanteld zodat ze rechtop staan. Met de kleintjes wordt er op maandag soms met de fysiotherapie gezwommen, maar de laatste 2 weken was het water te vies en wanneer het zwembadje wordt schoongemaakt weet niemand. Voor de anderen is het nu wachten tot (en of) er een vrijwilliger wat met ze onderneemt. De zusters doen dit duidelijk niet: die houden zich bezig met verzorging, medicijnen, voeding en verschonen. Materiaal om echte aktiviteiten te doen ligt helaas niet binnen handbereik voor iedereen, dus de aktiviteiten die de vrijwilligers doen beperken zich veelal tot wandelen, (voet)ballen, rondjes rennen en draaien, snoezelen, kinderen op schoot nemen of op de mat leggen, liedjes zingen, muziek luisteren, “dansen” ballonnen blazen, boekjes lezen en bellenblazen. 1 keer in de week komt er een team van psychologen die een uurtje muziek draait en met wie 3 jongeren papier scheuren en dit opplakken (elke week hetzelfde), maar erg aktief met de jongeren zelf zijn ze niet. Vervelend vind ik dat er geen structuur zit in de aanwezigheid van de vrijwilligers: De ene dag komt er een grote groep van bijv. een school of een uitwisselingsprogramma, de andere dag is er niemand. De meesten blijven ook maar eventjes: tussen 9.00 en 11.00 uur. Ook vinden de meeste vrijwilligers de 2 zalen waar ik deze weken werk moeilijk en gaan ze na 1 dag al snel naar de andere zalen, waar de kleintjes zijn. Hier zijn een aantal kids die vrij mobiel zijn en die de aandacht zelf wel opzoeken. De afgelopen 3 weken was ik dan ook de enige vrijwilliger hier, maar als ik vandaag aankom is er nog een meisje. Aangezien het supermooi weer is vraag ik haar of ze het leuk vindt met mij en 2 jongeren een stuk te gaan wandelen buiten het ziekenhuis. Dit lijkt haar wel wat. Ik ga op zoek naar een zuster om toestemming te vragen. Zij gaat accoord en we vullen een formulier in met mijn gegevens, de gegevens van de betreffende jongeren, de tijden en de afdeling. Vervolgens ondertekent zij het formulier en ga ik eerst naar de administratie om daar toestemming te vragen en een handtekening te krijgen en daarna nog naar maatschappelijk werk die ook toestemming moet geven. Iedereen gaat accoord en als ik terugkom zitten Diego en Jiuver al breed lachend in hun rolstoel te wachten. Praten kunnen ze niet, maar de smile op hun gezicht spreekt boekdelen. Over de stoep en soms over de hobbelige keitjes (wat erg moeilijk rijdt, maar waarom Diego en Jiuver de grootste lol hebben) lopen we naar het park. Daar hebben we veel bekijks. Er komt zelfs een man naar me toe om een praatje te maken en te zeggen dat ik goed werk doe en in zijn hart zit. We lopen een aantal rondjes en racen een klein stukje, wederom tot grote lol van Diego en Jiuver, het kan hen niet hard genoeg. Om 11.00 uur zijn we weer terug en mijn collega vrijwilliger houdt het voor gezien. De andere jongeren zijn inmiddels alweer naar binnen gebracht. Cesar zit in zijn stoel te huilen. Hij huilt ontzettend veel, volgens de zuster omdat hij er niet van houdt in zijn rolstoel te zitten. Ik neem hem mee naar buiten en leg hem op de mat. Dit vindt hij voor eventjes wel lekker, maar na een tijdje is hij dit ook zat. We lopen nog een rondje door de binnenplaats en ik breng hem terug naar binnen. Een van de kleinere jongens komt naar me toe: “Lota” roept hij. Hij bedoelt de pelota (bal) en wil overgooien. Blanche zit te kijken en ik betrek hem erbij door zijn handen vast te houden en samen de bal naar de andere jongen toe te gooien. David zit ook nog buiten. Hij kan wat meer communiceren en probeert naar ons toe te rijden. Ook hij probeert op zijn manier mee te gooien en al snel komt er nog een van de jongere kids naar ons toe in zijn elektrische rolstoel. Hij is de enige in een elro die hij behoorlijk ongecontroleerd met zijn hoofd bestuurt. Lola bekijkt de boel van een afstandje en neuriet een liedje. Tegen 12.00 uur wordt de lunch binnen gebracht. Die bestaat meestal uit rijst of spaghetti, tortillas, groenten en vlees. Dit alles wordt in een bakje door elkaar gemengd en zacht gemaakt door er een soepachtig sausje overheen te gooien. Ook hier geef ik sommige jongeren eten uit een schaaltje en anderen krijgen het gepureerd in een fles. Alleen de 3 meiden, Sonia, Veronica en Clara, zitten aan tafel. Zij kunnen zelfstandig eten. De anderen krijgen eten in hun stoel naast het bed, buiten of zelfs gewoon op bed. Tot slot krijgt iedereen nog een beker of fles limonade en is het tijd voor een 2e tandenpoetsronde. Daarna breng ik alle kinderen (voor zover ze nog niet binnen zijn) naar binnen en worden ze door de zusters (en soms door mijzelf) in bed getild voor een middagdutje. Tilliften kennen ze niet, op hoogte verstelbare bedden en verantwoord tillen ook niet. Mijn laatste aktiviteit is alle rolstoelen weer buiten op een rijtje zetten en met een “hasta manana” (tot morgen) verlaat ik om 13.30 uur het ziekenhuis. Mijn dag zit er weer op. Tijd om zelf even te gaan lunchen.
Mariska
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
