Vuurwerk tussen de locals en varen op de Amazone

Brazilië.... Mariska is er al 2 keer eerder geweest, Arjan 1 keer. Maar geen van beiden in het Amazonegebied en dat is wat we nu gaan doen. Met het vliegtuig gaan we vanuit Buenos Aires naar Santarem, een plaats aan de Amazonerivier, tussen de meer bekende plaatsen Belem en Manaus. Hiervandaan gaan we met een boot een stuk de rivier af naar Macapa om aan onze reis over land naar Frans Guyana en Suriname te beginnen. Maar eerst genieten we een aantal dagen van het Amazonegebied en vieren we hier ook oud & nieuw. De opbrengst voor Surflandria is gestegen naar € 325 waarvoor onze dank! Liefs, Arjan & Mariska

28 december, Buenos Aires – Sao Paulo – Manaus – Santarem (Brazilie / amazone)
Zoals eigenlijk wel te verwachten viel na onze eerdere ervaringen, kwam de eigenaar van het gehuurde appartement in Buenos Aires niet op de afgesproken tijd opdagen. Om zelf niet in de problemen te komen met onze vluchten laten we de sleutel achter bij de receptie in de hal van het gebouw en gaan we er vandoor. Voor de rit naar het vliegveld nemen we een taxi. Ditmaal gaat het om het grotere vliegveld van BA die op zo’n 35 km van de stad ligt. Eenmaal in de vertrekhal schrikken we even flink als er op het bord staat dat de balie van onze vlucht gesloten is. Gelukkig blijkt eenmaal aangekomen bij de balie dat er niets aan de hand is en we kunnen gewoon inchecken. We worden ook meteen ingecheckt voor de andere twee vluchten van de dag. Vlak voor de geplande vertrektijd wordt “medegedeeld” dat de vlucht vertraagd is door problemen met de luchtverkeersleiding in Uruguay. Uiteindelijk vertrekken we met 3,5 uur vertraging en wordt het nog krap om de vlucht in Sao Paulo naar Manaus te halen. Om 20.30 komen we in Sao Paulo aan, om 20.45 hebben we onze bagage (waar ons door een medewerker al verteld wordt dat we de aansluitende vluchten niet meer zouden kunnen halen en we een nieuwe moeten regelen), om 21 uur staan we bij de connecting flights balie (om een nieuwe vlucht te regelen de volgende dag) en om 21.10 zitten we toch nog in het volgende vliegtuig, 10 minuten later zijn we weg. Dichtbij een record lijkt ons! De overstap in Manaus gaat een stuk soepeler en na een korte en hobbelige vlucht door onweer zijn we rond 2.15 in Santarem en om 3.00 uur ‘s nachts in het hotel. Gaap! We vallen al snel in een diepe slaap.

29 december, Santarem, Brazilie, amazone gebied
Na uitslapen en ontbijten lopen we het centrum van Santarem in. Santarem ligt aan de samenvoeging van de Amazone en Rio Tapajos. Heel grappig om te zien: beide rivieren komen hier samen maar mixen zich niet met elkaar. Je ziet dus een heel bruin deel (de Amazone) en een helder deel (de Rio Tapajos) naast elkaar stromen. Dat gaat nog heel lang zo door voordat beide rivieren echt met elkaar mixen. Na de lunch informeren we op verschillende plekken naar de boten naar Macapa. Waar de een meldt dat deze elke dag gaan (net als de Lonely Planet), meldt de ander dan deze op specifieke dagen gaat. Uiteindelijk worden we naar de haven zelf verwezen, maar daar komen we niet verder dan dat de boten die daar lagen elke dinsdag gingen. Uiteindelijk komen we bij het zelfde reisbureau uit waar Arjan ’s ochtends al geinformeerd had. De vriendelijke dames vertellen nogmaals dat de eerstvolgende boot in het nieuwe jaar op zondag 3 januari vertrekt. Hoewel dit eigenlijk later is dan we gepland hadden boeken we deze. Zij bellen met iemand van de betreffende boot en die komt naar ons toe om de kaartjes te verkopen. Handig! Na lang twijfelen kiezen we toch voor de cabine. In eerste instantie was het plan om net als de locals op een hangmat op het dek te slapen, maar een cabine kost niet heel veel meer en geeft ons wel een veiliger gevoel mbt onze spullen, zeker na de waarschuwingen en verhalen die we inmiddels al gehoord hebben. De engelssprekende dame is ook nog bereid voor ons bij het busstation in Macapa te informeren hoe vaak en op welke tijd de bus naar de grens met Frans Guyana gaat. Terwijl we teruglopen verbazen we ons erover dat we hier nog geen toerist gezien hebben en het plaatsje dus ook niet op toeristen is ingesteld. Dat is niet altijd even makkelijk: bijna niemand spreekt Spaans of Engels en ‘t Braziliaans- Portugees is toch weer heel anders dan ‘t Spaans. Gelukkig zijn de meeste mensen erg behulpzaam en met wat vertalingen van de Lonely Planet, het gebruik van wat Spaanse woorden en handen en voeten zijn we er tot nu toe wel uitgekomen. ‘s Avonds slaat het weer volledig om, de zon verdwijnt en het begint hard te onweren en te regenen. Ons plan om buiten bij een kraampje wat te eten gaat dus niet door en we duiken een restaurantje binnen waar we wederom de enige toeristen zijn. Na afloop lopen we snel via overkoepeling naar overkoepeling terug naar het hotel. Het water over de weg lijkt wel een rivier!

30 december, Santarem - Alter do Chão
Vanochtend op tijd opgestaan om na het ontbijt met de lokale bus naar Alter do Chão te gaan. Dit is een klein dorpje aan de Tapajos rivier en schijnt heel erg mooi te zijn met witte zandstranden. Voor we vertrekken checkt Arjan nog even de bustijden en moeten we geld pinnen want er zijn geen banken daar. Helaas werkt de geldautomaat niet.....en de volgende ook niet.... Oeps! Dat zou betekenen dat we het hotel niet kunnen betalen en niet naar Alter do Chão kunnen gaan tot we wel geld hebben! Op oudjaarsdag zijn de banken hier dicht en de geldautomaten ook..... We besluiten om nog een rondje banken langs te lopen en algauw vinden we er gelukkig eentje die wel het vertrouwde geluid van de ritselende bankbiljetten laat horen, pfffff. De bus hebben we echter wel gemist dus wordt het de bus van 12.00 uur. Daar zitten we tussen de locals en tassen vol boodschappen als enige toeristen. De rit is erg leuk, door regenwoud en kleine dorpjes. We hebben geen idee waar we eruit moeten, maar als het meisje van de kaartjes ons een beetje raar begint aan te kijken begrijpen we met hulp van de dame naast Mariska dat dit de laatste halte is in Alter do Chao en de bus hiervandaan via een andere route weer terugrijdt naar Santarem. (het is een circulaire bus dus onderweg zijn er alweer nieuwe mensen ingestapt die naar Santarem gaan). Als we uitstappen is de ergste regen gestopt en we vragen bij de bushalte naar de straat van één van de genoemde hostels in de LP. Bepakt en bezakt lopen we erheen, maar deze is vol. Zo ook de volgende... en de volgende... en de volgende... Die daarna vraagt 500 euro per nacht en net als we ons serieus afvragen of we nog een plekje zullen gaan vinden geeft en vriendelijke man op een fiets ons nog een tip. Daar blijkt inderdaad nog een kamer vrij en ookal moeten we dan voor de 4 persoonskamer betalen besluiten we toch hier toch te blijven, beter iets dan niets! We hoeven de kamer alleen maar te delen met 2 grote kakkerlakken ;-) Na een goede lunch lopen we door het dorpje. Ook hier zien we weer geen enkele europesche toerist. Wel is het afgeladen met braziliaanse toeristen. Alter do Chao zelf is klein plaatsje aan de rivier, met zandwegen en in het midden een plaza met eromheen winkeltjes, een kerk en wat eettentjes. In de rivier ligt een grote zandbank van prachtig wit zand en voorzien wat een aantal eettentjes, tafeltjes en parasols. Ook aan de oever een restaurantje met diverse tafeltjes en stoelen. Deze staan allemaal in het water. Erg grappig. Wat verderop ontdekken we een klein ecotoerisme bureautje en als we naar binnen lopen blijkt het meisje engels te praten. Dat is erg prettig en we boeken bij haar een toer voor 2 januari, waar we dan 2 stammen bezoeken die aan de rivier wonen en 3 uur in het regenwoud gaan lopen. Dan vinden we het mooi geweest en ploffen we aan een tafeltje neer, heerlijk met onze voeten in de rivier en een fles bier voor ons. We genieten van alle bedrijvigheid om on heen, mensen die het water doorwaden naar de zandbank, mensen die tot hun middel in het water zitten aan een tafeltje, de ijscoman die zijn kar door de rivier heenduwt. Alle vrouwen dragen hier de welbekende braziliaanse bikini’s, of ze nou dun zijn of enorm dik. Opvallend is wel dat het merendeel van de brazilianen hier toch wel met een flink overgewicht kampt, zo ook de kinderen al. Jammer dat het hier alweer zo snel donker is, tegen zessen zien we de zon ondergaan en lopen we terug naar de kamer. De ene kakkerlak is er zelf al vandoor gegaan, de 2e zit op de fles badschuim en wordt door Mariska ook buiten de deur gezet. Zo nu zijn we weer samen op de kamer. Midden in de nacht worden we opgeschrikt door een hoop herrie: op het parkeerterrein voor ons hostel staan een aantal auto’s met de kofferbak open. De kofferbak is omgebouwd tot geluidsinstallatie, compleet met boxen en versterker en flink wat decibellen. De beatdreun voelen we trillen in ons bed. De verschillende auto’s draaien ook tegen elkaar in wb muziek en proberen elkaar te overstemmen. Eromheen staan wat dronken gasten. Zucht, daar gaat onze nachtrust. Onze kamer ligt namelijk pal aan de straat en heeft voor een groot deel openingen met gaas ervoor zonder glas oid.

31 december 2009, Alter do Chao
Na een gebroken nacht is de laatste dag van 2009 aangebroken! Wat is de tijd snel gegaan en wat hebben we al veel gezien en beleefd het afgelopen half jaar. We zijn al op de helft van onze reis. Het is wel vreemd om met oud en nieuw zover van huis te zijn en het besef van de jaarwisseling dringt nog niet echt door hier in de warmte, ondanks het vuurwerk wat al knalt en de kerstversiering op straat. Na het ontbijt trekken we de zwemspullen aan en gaan we een relaxdagje houden op de witte zandbank in de rivier. Om hier te komen kan je met de boot gaan, of door het water lopen, waarvan een deel vrij diep is. In het droge seizoen kan je gewoon over het zand erheen lopen, in het regenseizoen is er maar een heel klein deel van de zandbank wat niet onder water staat en is het te diep om te lopen. Nu zitten we er net tussen in en moeten we door het water naar de overkant. Als de locals dat kunnen, kunnen wij het ook. Spullen in de waterzak en de rest in een plastic zak en lopen maar. Op het diepe stuk kan Arjan net zijn hoofd boven water houden en de spullen boven zijn hoofd. Mariska redt dit net niet en moet nog een klein stukje zwemmen met de hand met de tas erin omhoog. Maar het gaat prima en op het strand lopen we nog een stukje verder en net even uit de drukte ploffen we in het zand neer. Het water is heerlijk en de zon is soms zelfs te warm waardoor we verhuizen naar een schaduwplekje en lekker wegsoezen in de warmte. Als lunch verorberen we een grote gegrilde vis met rijst en tegen het eind van de middag gaan we terug naar het hostel voor een snelle douche. De parkeerplaats is alweer vol met ‘herrie auto’s’die om het hardst muziek draaien en veel jeugd. Om 20.00 uur s avonds is de jaarwisseling in Nederland. Gewapend met een fles bier zitten wij op het terras, klaar om te toasten en te smsen of bellen met het thuisfront. Teleurgesteld moeten we vaststellen dat ons abonnement hier geen dekking heeft voor smsen naar en vanuit Nederland en het bellen ook niet lukt. Het internetcafe heeft geen skype en er zijn geen telefoonkantoortjes dus we kunnen in Nl niemand bereiken. Dat geeft toch wel een vreemd gevoel en een extra besef van hoe ver we weg zijn! Maar we zetten ons er snel overheen, eten een pizza en vragen ons af wanneer het feest hier gaat beginnen op het plaza. Nog even relaxen op de kamer zit er niet in met al die herrie auto’s voor de deur. (jaja we worden echt oud) Maar de tijd gaat toch voorbij en tegen 23.00 uur loopt de plaza flink vol en treedt er een bandje op. Vlak voor 0.00 uur installeren wij ons met een biertje op het strand en wanneer de eerste zijn vuurwerk afsteekt volgt de rest al snel en dat terwijl het nog helemaal geen 0.00 uur is! Aftellen doen ze hier duidelijk niet en elkaar nieuwjaarwensen is toch beduidend minder belangrijk dan het afsteken van vuurwerk! Wij toasten lekker wel om precies 0.00 uur en genieten nog een tijdje van het vuurwerk dat overal om ons heen wordt afgestoken. Daarna lopen we terug naar de plaza waar het ondertussen helemaal volstaat en er een blijkbaar populaire band optreedt. We mengen ons tussen alle brazilianen en dansen en springen lekker mee op de muziek. Na een paar uurtjes houden we het voor gezien en duiken we ons bedje in. Helaas gaat daar het feest nog wel een tijdje door maar mede door de combinatie van drank en moeheid valen we toch in slaap.

1 januari 2010, Alter do Chao
Waar we hadden gehoopt lekker uit te slapen zet om 7.00 uur helaas de eerste herrie auto alweer zijn boxen snoeihard aan en is het gedaan met onze rust. Zo langzamerhand zijn we hier wel een beetje klaar mee, maar we gaan ervanuit dat het oud en nieuw is en vanavond wel over zal zijn! Om 9.00 uur geven we de hoop tot verderslapen op en gaan we ontbijten en hopen we op het strand nog wat verder te kunnen slapen. We onderhandelen nog even over de prijs van de kamer en kunnen niet van kamer wisselen maar wel de komende 2 nachten het bedrag betalen voor een 2 persoonskamer. Prima. Het strand loopt behoorlijk vol en het is een stuk drukker dan gisteren. Het is wel duidelijk dat een hoop brazilianen overal vandaan hier vakantie vieren. De inktzwarte lucht drijft gelukkig over maar het blijft drukkend warm. Gelukkig biedt het water de nodige afkoeling. Heel veel meer doen we niet vandaag. Als we dan ook terugkomen staat de hele parkeerplaats weer vol jeugd en herrieauto’s. Een hapje eten blijkt nog lastig: bij de hamburgers staat een enorme rij en het andere restaurant heeft alleen maar pizza. Bij de kraampjes op straat is veel al op maar uiteindelijk vinden we nog een tentje waar iemand rijst met een kerrie achtige saus verkoopt. Beiden nemen we een bordje en daarna lopen we terug. Op de parkeerplaats lijkt het wat rustiger waar we erg blij mee zijn. We zijn aardig moe na al die gebroken nachten en morgen moeten we om 6.00 uur op voor de toer. Helaas is onze vreugde van korte duur want na een tijdje komen er weer meer autos bij, gaat t volume nog harder en wordt er hard geschreeuwd en gedronken. We liggen te shaken in ons bed door de beat. Dit is toch niet normaal meer! Wanneer het 2.00 uur is en we nog geen oog dichtgedaan hebben (oordoppen maken helemaal geen verschil) raken we zo gefrustreerd dat we ons bed uitkomen en al onze troep inpakken. Verrvolgens realiseren we ons dat we nergens heen kunnen want alles zit vol en midden in de nacht zijn alle hotels ook afgesloten. Het regent zachtjes dus met al onze tassen op het strand gaan liggen is ook geen optie plus dat we ons daar niet echt heel veilig bij voelen. Dan maken we de eignaresse maar wakker en verzoeken haar dringend en niet zo vriendelijk of ze hier niet wat aan kan doen. Hier lijkt ze niet erg happig op maar uiteindelijk belt ze toch de politie. Die komen een half uurtje later op hun scooter aan. De eigenaresse laat zich niet meer zien en doet haar deuren op slot en de politie mengt zich onder de jeugd. Het merendeel van de autos en jeugd gaat langzaamaan weg, 1 auto blijft achter met een lege accu. Opgelucht halen we adem, maar nog geen uur later doet de ene achtergebleven auto het weer en gooien ze de boxen nog harder open dan dat ze tot nu toe gedaan hebben. Al snel komen er weer meer auto’s terug en ook jeugd. De politie laat zich uiteraard niet meer zien. Wij hebben het helemaal gehad, zijn doodop en willen alleen maar slapen. Verderop in de gang proberen we een deur van een andere kamer die leeg staat. We doen de deur op slot en gaan daar liggen, nog steeds herrie maar in ieder geval wordt het geluid iets gedempt. Bekaf vallen we uiteindelijk in een onrustige slaap.

2 januari 2010, Alter do Chao
Na een kleine 3 uurtjes slaap gaat om 6.00 uur de wekker alweer en sneaken we snel terug naar onze eigen kamer. Buiten is het een grote bende van bierblikjes en kapotte flessen. We proppen de laatste spullen in de tas en besluiten na de toer de late bus terug te nemen naar Santarem. Dit gedonder willen we echt niet nog een nacht, we gaan hier weg. We halen wat broodjes bij de bakker en eten ze op bij het toerbureautje waar we onze spullen ook achter kunnen laten. Daar horen we dat dit rijke jeugd uit Santarem is die hier elk weekend naartoe komt om een feestje te bouwen. Bij het toerbureautje horen we dat er nog een stel meegaat en we dus minder hoeven te betalen dan eerder afgesproken. Dat is netjes! De tocht start met een uur varen over de rivier richting één van de dorpjes, Jamaracuá. We krijgen een plasticzeiltje over ons heen om de ergste regen van die ochtend buiten te sluiten. Bij aankomst is de regen weggetrokken en worden we verwelkomd door één van de dorpsbewoonsters ( de presidente van het dorp). Na een zoete (bleh) bak koffie start de 4 uur durende trekking door eerst de secundaire en daarna de primaire jungle. Het verschil tussen de 2 is duidelijk zichtbaar, het eerste met veel dichte, maar lage begroeiing, terwijl het tweede uit hoge begroeiing bestaat met aan de grond relatief weinig. Onder het wandelen zien we grote groepen mieren van verschillende formaten, een hert, giftige boomkikkers (zwart met oranje, erg mooi), vogels en uiteraard vele verschillende bomen (oa rubberbomen). Na de lange wandeling staat bij terugkomst de lunch klaar en hongerig vallen we aan. ’s Middag hebben we eerst de kans om even een lekkere duik te nemen en daarna gaan we in een uitgeholde boomstam door een ander stukje van de rivier. Erg mooi, met deels ondergelopen stukjes land (het wordt hier the floating forest genoemd), zeer helder water en mooie waterlelies. We zien aardig wat vogels, oa een toekan. Erg leuk is ook het gekwetter van één van de watervogels als ze haar 2 kleintjes in bedwang wil houden. Een heel schouwspel! Weer terug aan de kant is het alweer tijd om terug te reizen. De wind is op komen zetten en de stroming is nu tegen, dus dat helpt niet met de snelheid. Het is dan ook al ver na zonsondergang als we na 30 minuten volledig in het donker te hebben gevaren weer terug zijn in Alter do Chao. In het reisbureau pakken we onze spullen en eten we wat aan het dorpsplein. Maris voelt zich niet helemaal lekker. Na het eten vervolgen we de weg naar de bushalte. Een half uur te laat komt de bus en hobbelen we weer terug naar Santarem. Eenmaal in Santarem vertrouwen we onterecht op de conducteur voor de juiste halte en moeten we nog zo’n 20 minuten met de volle bepakking lopen eer we in het hotel zijn. Maar het is het waard want in het hotel is er.....rust. We vallen snel in een diepe slaap.

3 januari 2010, Alter do Chao – Santarem – Boot Macapa
Brak van de late aankomst de vorige dag en beiden lichamelijk niet in een topconditie doen we nog een kort rondje Santarem voor we de boot opgaan. Het plan is het museum te bezoeken, maar deze blijkt op zondag gesloten te zijn. Er blijft weinig anders over dan naar de supermarkt te gaan voor wat snacks voor op de boot en rond hangen in de lobby van het hotel. Rond 15 uur gaan we richting de boot. Hier krijgen we eerst een cabine zonder eigen wc (wat niet de afspraak was) maar na aandringen van Maris wordt dit rechtgezet. Gelukkig maar want ondertussen is Arjan zich steeds zieker gaan voelen en kan een eigen wc voor ons beiden zeker geen kwaad ;-). Om 18 uur vertrekken we, op naar Macapa. Rond 19 uur is het tijd voor het eten. Er is 1 maaltijdtafel waar zo’n 20 mensen aan kunnen zitten. Zodra deze vol is wordt er in hoog tempo een maaltijd geserveerd. Als iedereen uitgegeten is volgt de volgende groep, etc. Helaas redt Arjan de maaltijd net niet, de warme diesellucht terwijl we in de rij staan voor het eten wordt ‘m even teveel. Maris neemt wel gewoon deel en is tijdens het eten de enige niet Braziliaan aan tafel. (op een man uit Frans Guyana na zijn we ook de enige niet brazilianen op de boot, wat wel opvalt) Daarna duiken we beiden lekker vroeg ons bedje in in de hoop morgen wat meer vasn het geheel mee te kunnen krijgen. De nacht is onrustig, met een aantal stops bij andere plaatsen en voor onszelf een aantal toiletbezoeken. Halverwege de nacht hebben we geen water meer. Niet echt praktisch en nadat we dit gemeld hebben wordt er hard gewerkt om het te verhelpen, dit duurt echter wel een paar uurtjes.

4 januari 2010, Boot Macapa
Onze volle dag op de boot begint somber met een stevige regen die tegen de boot aan slaat. Beiden voelen we ons nog steeds niet top en blijven we een tijdje op bed liggen. Tegen 10 uur is de regen gestopt en gaan we op onderzoek uit hoe het met ontbijten zit. Het wordt ons niet duidelijk, of we hebben het kloppen op de deur gemist, of men eet geen ontbijt. Nou ja dan maar genieten van de omgeving op het bovendek. We bemachtigen 2 stoelen en genieten lekker van de voorbij trekkende omgeving terwijl we met een boek in de hand zitten. De honger hebben we ook weten te stillen met de “Misto” die ze aan de bar verkopen (tosti dus). Het middageten wordt wel gewoon aangekondigd en wij worden steeds heel netjes apart geroepen door de kok. ’s Middags vervolgen we de uitkijk sessie en zien we rivierdolfijnen met een kleintje in 1 van de havens waar we aanleggen en overvliegende groepen papagaaien en 3 grote blauw met rode ara’s terwijl we met de boot onderweg zijn. Het avondeten volgt al snel en we besluiten ook kort daarna te gaan slapen met het oog op de korte nacht.

5 januari 2010, Boot Macapa – Bus Oiapoque
Om 1 uur ’s nachts arriveert de boot in Santana de haven van Macapa. Eenmaal van de boot af vinden we snel een taxi en onderhandelen nog wat van de prijs af. Uit de Lonely Planet hebben we een hotel uitgekozen en deze naam geven we door aan de chauffeur. Helaas blijkt 15 minuten later dat het hotel gesloten is. Hmmm, maar het hotel in de volgende straat blijkt niet gesloten en zo vinden we toch nog een plek om verder te slapen. Rond 9 uur staan we op en voelen ons beiden aardig brak na de gebroken nacht. Dat we ons beiden nog een beetje ziek voelen helpt uiteraard ook niet. Na het ontbijt nemen we eerst de taxi naar de bus terminal om kaartjes te kopen voor die dag. Er gaan 4 bussen per dag, maar bij de balie blijkt dat de bussen volledig vol zitten. Dat kunnen we niet hebben gezien de redelijk strakke planning om een visum voor Suriname in Frans Guyana te halen. Gelukkig kunnen we dan bouwen op de illegale handel. Voor 20 reais per persoon meer kunnen we alsnog kaartjes krijgen. Later zien we dit nog vaker gebeuren en lijkt dit een soort afspraak te zijn met de balie. De kaarten voor die dag worden opgekocht door de handelaren en deze verkopen ze weer door. Nou ja, we hebben in ieder geval kaartjes. Terug in de stad willen we het historisch museum bezoeken. De taxichauffeur doet alsof hij het weet maar zet ons af bij het het oude fort. Ook historisch. We gaan hier een kijkje nemen. Het fort dateert uit het einde van de 18e eeuw is mooi gerestaureerd en geeft een goed beeld van hoe de stad destijds beschermd werd. Na het fort dwalen we door de stad op zoek naar het museum. Na 20 minuten komen we dankzij uitstekende aanwijzingen van een local erachter dat we er aan het begin,voordat we begonnen aan onze zoektocht door het hele centrum, al bijna waren. Nou ja, we hadden in ieder geval een schuilplek gevonden voor de korte hoosbui die ondertussen gepasseerd was en een colaatje gedronken. Het archeologisch museum is vrij klein en beschrijft in 1 zaal de vondsten die van de indianen zijn gevonden en in de andere zaal de latere geschiedenis van Macapa. Vooral de indinanen vondsten zijn boeiend met fraaie urnen in de vormen van mannen en vrouwen. Grappig is ook om de sterke verschillen te zien tussen deze vondsten en die die we in Santiago in Chili in het museum zagen. Terug in het hotel pakken we onze tassen en nemen de taxi wederom naar de bus terminal. Eenmaal in de bus blijkt deze echt vol te zitten en zijn we dus niet getruct in het kopen van duurdere kaartjes. Ongeveer een half uur na de officiele tijd vertrekt de bus op weg naar Oiapoque. De eerste 5 uur verlopen rustig, we rijden over het verharde deel van de weg. De meesten liggen te slapen (Maris ook, Arjan uiteraard aan het lezen). Na de 5 uur verlaten we de verharde weg en begint de 7 uur hobbelen door het donker. Na ongeveer 45 minuten horen we een knak en niet veel later staat de bus stil. Hmmm, lekke band? Arjan kan de nieuwsgierigheid niet bedwingen en neemt een kijkje buiten. De houten brug die we zojuist gepasseerd waren heeft nu een gat erin ter grootte van 2x onze achterband. Het is dus een geluk dat onze bus de overkant gered heeft. Terwijl we wachten worden de goede planken van de brug verplaatst om zo genoeg steun te geven voor de 2e bus die achter ons rijdt. Dit gaat wonderbaarlijk goed en al snel knallen we weer over de hobbels en sukkelt iedereen weer een beetje in slaap. Helaas staat de airco op Antarctische temperaturen ingesteld, zijn we hier niet heel goed op voorbereid en zijn we dus ijskoud terwijl het buiten tropisch warm is. Bij een laatste stop zien we nog groene vliegende sprinkhanen van wel zo’n 20 cm groot en andere grote vliegende steekbeesten.

6 januari 2010, Oiapoque – St George, Frans Gyuana – bus Cayenne
Rond 6.00 uur komen we eindelijk aan in Oiapoque. Met de taxi worden we naar de federale politie gebracht om ons Brazilie uit te kunnen laten stempelen. Hoewel het bord aangeeft dat het kantoor pas om 8 uur opengaat is dit gelukkig niet het geval. Rond 7 uur worden de stempels uitgedeeld en de tijd ervoor hebben we gebruikt om wat broodjes te kopen bij de plaatselijke bakker. Bij het kantoor ontmoeten we een vriendelijke Frans Guyaan die ons aanbiedt om de taxi en de boot naar de overzijde te delen. Een prima plan en zo varen we al snel tussen de twee landen in, langs onder andere de brug in aanbouw die volgens de Lonely Planet al in 2007 zou worden opgeleverd (verwachting inmiddels eind 2010), langs huisjes en heel veel groen. In Frans Guyana lopen we voor de zekerheid langs de federale politie om te controleren of we ons nog moeten melden. Dit blijkt niet nodig en we lopen door naar de collectieve taxi’s naar Cayenne, de hoofdstad van Frans Guyana. De prijs voor de taxi is 40!!! euro per persoon (we zijn duidelijk in Frankrijk), maar ze nemen ook genoegen met onze combinatie van Braziliaanse reais en euros wat net wat minder is (geen pin in het dorp). Na nog zo’n 20 minuten is de bus vol en scheuren we richting Cayenne. Halverwege worden we gestopt door een politie en douane controle. Terwijl bij de andere passagiers de tassen overhoop worden getrokken, volstaat voor ons een vriendelijk gesprek met de beambten over all onze avonturen en welke landen we al zijn geweest. Ze zijn erg onder de indruk van alle stempels in ons paspoort. Na nog 2 uur half vliegen over de weg arriveren we in Cayenne. Aangezien het consulaat al gesloten is voor vandaag, lopen we direct naar het hotel dat we gekozen hadden. ’s Middags verkennen we Cayenne een beetje en eten we heerlijk bij de Chinees. Hierna gebruiken we de rest van de dag om te relaxen van al het reizen.