Venezuela, land met 2 gezichten

Veel mensen denken bij Venezuela meteen aan het toeristische Isla Margarita. Dit is inderdaad onderdeel van Venezuela maar niet het Venezuela wat wij hebben gezien in de afgelopen 3 weken. Voor ons is Venezuela een land met 2 gezichten.... Aan de ene kant een prachtig land met een grote diversiteit aan ongerepte en schitterende natuur. Variërend van stranden, jungle, rivieren, de amazone, tafelbergen, wetlands, wildlife en mooie eilanden tot het Andesgebergte. Aan de andere kant, vooral in de grotere steden, een hoog gehalte aan criminaliteit en een dubieuze politieke situatie, wat veelal het onderwerp van gesprek is bij de Venezolanen. Vaak zie je in winkels of restaurantjes ook bordjes hangen met het verzoek je mening rondom de politiek voor je te houden of in ieder geval te nuanceren. Mede hierdoor is ook het toerisme de laatste jaren teruggevallen, wat voor ons zeer duidelijk is: behalve in Canaima, Ciudad Bolivar en Merida komen we ook bijna geen westerse toerist tegen. Het lokale vervoer wordt gedomineerd door Por Puestos in de vorm van toyotas met verlengde achterkant en 2 bankjes tegenover elkaar of in de vorm van grote Amerikaanse bakken die als ‘shared taxi’ fungeren en vertrekken zodra ze vol zijn. (5 personen) De benzine is spotgoedkoop: Voor minder dan 1 euro (!) gooi je een hele tank vol. Je kan gewoon met muntgeld betalen bij de pomp. De grote hoeveelheid zwerfvuil langs de wegen en in de rivieren is een doorn in ons oog. De koers van de dollar (en euro) is een interessante. De overheid bepaalt wat de officiële koers is. Echter op de zwarte markt (op straat, in hostels en bij reisbureautjes) kan een hele andere koers gelden. (een voor ons gunstigere) Alleen op straat wisselen brengt weer een groot risico tot vals geld met zich mee. Kortom: een land met 2 gezichten. Veel leesplezier en tot horens! Liefs, Arjan & Mariska

17 februari 2010 Port of Spain, Trinidad -> Caripe, Venezuela
Naar ons zin te vroeg gaat de wekker om 6.00 uur. Vandaag nemen we de boot van Trinidad naar Venezuela. Nog half slapend maken we ons ontbijt en pakken we de laatste spullen in. Om 7.15 uur is iedereen klaar voor vertrek en nemen we afscheid van Marla en de honden. Het is gelukkig rustig op de weg en Neil zet ons tegen 7.30 uur af bij de boot. Ook van hem en zijn nichtje nemen we afscheid nadat we nogmaals beloofd hebben echt voorzichtig te zijn en hem te belen als we op de boot zitten. Inchecken verloopt voorspoedig. Op de boot is het binnendek met airco al volledig vol dus wij besluiten buiten op het bovendek te zitten. Met een kop koffie en uiteraard ook hier de muziekboxen wijd open is het nog goed uit te houden. Ondertussen maken we kennis met een aantal mensen die hier ook op het dek zitten en ontstaan er leuke gesprekken. Als laatste cadeuatje verschijnt er ineens een mantarog naast de boot die een aantal rondjes om de boot heen maakt. Wat zijn het toch ontzettend mooie en elegante beesten. Ruim een half uur te laat vertrekken we dan toch en na een tijdje moeten we toch concluderen dat het echt te warm is in de volle zon en verhuizen we naar de airco, waar we nog een broodje nemen. Tegen 13.00 uur komen we aan in de haven van Venezuela, Guiera. Mooi op tijd dachten we zo, maar dat valt nog vies tegen! We mogen namelijk nog niet van boord. In een van de kleine ruimtes op de boot wordt er een soort van kantoortje ingericht. Allereerst zitten hier 3 mensen met mondkapjes voor. Iedere passagier moet in de rij gaan staan om door deze mensen gehoord te worden: Heeft u hoofdpijn gehad, misselijk, griep? En of we dan ook de gele koorts injectie hebben en dit kunnen aantonen? (boekje lag in de grote tas) Nadat de hele rij is afgewerkt, komen de volgende mensen binnen. Met wel 4 man sterk wordt de paspoortcontrole gedaan. En er kan geen normaal vriendelijk woord vanaf, alleen gesnauw en gecommandeer. Maar goed, de stempel komt in het paspoort en we mogen van boord af. Maar nog zijn we niet klaar: Van elke passagier wordt elke tas gecontroleerd. (overigens lagen die tassen al ruim een uur zonder toezicht op de kade) Dus wederom ruime tijd in de volle zon je beurt afwachten. Tot slot nog een laatste controle in een caravan. Deze is alleen voor de heren die hun zakken leeg moeten halen en gefouileerd worden. (alsof dames niks kunnen verbergen/smokkelen) Pfffff 2,5 uur nadat we zijn aangekomen kunnen we eindelijk weg. Maar: geen taxi’s meer. Samen met een jongen uit Caracas, een jongen uit de VS en 3 mannen uit Malta staan we te wachten. Wat nu? Uiteindelijk wil, na vraag van de jongen uit Caracas, een man uit het dorp met zijn jeep nog wel een keertje heen en weer rijden en worden wij bij het buskantoortje afgezet. De man die, zonder resultaat, zogenaamd voor ons geinformeerd heeft voor taxis (“misschien komt er nog eentje, misschien ook niet”, meer druk doen dat daadwerkelijk iets doen) wil hier uiteraard een fooi voor. De 3 mannen en wij willen door naar Carupano of Caripe als dat nog kan. Helaas blijkt de bus helemaal vol te zitten, evenals de bus de volgende dag. Op naar de maxi taxis dan maar. Hier kunnen we nog wel mee; maar 1 persoon moet met de ene auto mee, zodat deze vol zit, en de andere 4 met de andere. Als ons beloofd wordt wel gelijk te vertrekken en de bagage ook over de 2 autos verdeeld moet worden, doen we dit maar en vertrekken we. De chauffeur is wel vriendelijk en houdt van een praatje. Hij is duidelijk niet te spreken over het beleid van Chaves. Onderweg proberen we nog wat lokale Bolivars te pinnen, maar er kan maar een heel klein bedrag maximaal gepint worden, wat beter is dan niets, maar niet erg opschiet. Contanten wisselen op de zwarte markt geeft een betere koers, maar er is ook veel vals geld in omloop dus dit blijft een grote gok. Op het busstation van Carupano willen we eigenlijk allemaal wel door naar Caripe dus gaan we op zoek naar een taxi die ons 5en wil brengen. Als we iemand gevonden hebben die het voor 400 bolivares wil doen, is hij ineens verdwenen. De prijs wordt daarna steeds hoger bij anderen, 450, 500... Uiteindelijk wil iemand het wel voor 450 doen, maar blijkt dat wij niet met 5 man en alle bagage in de auto (een grote amerikaanse bak) passen. Maar even geduld, hij kan wel een andere auto regelen. En inderdaad, na het eten van een hotdog en het drinken van een colaatje komt er een iets grotere auto aan. De grote tassen worden in de kofferbak gestopt die open blijft staan en met touwen wordt alles bijeen gehouden. Wij zitten samen voorin met de kleine tassen en de 3 mannen achterin. Eerst rijden we een woonwijk achteraf in (hmmm dat is de verkeerde kant op, worden we straks overvallen?!) maar gelukkig wordt al vrij snel duidelijk wordt dat de jonge chauffeur hier woont en dat zijn vader de rit zal gaan rijden en er dus van chauffeur gewisseld moet worden. Na deze wisseling wordt de tank volgegooid en rijden we de volgende 3 uur door de bergen in het donker naar Caripe. Onderweg zijn er zeer veel verkeersdrempels, op het irritante af, dus vaart maken zit er niet in. Maar uiteindelijk stoppen we voor het hotel in het centrum van Caripe en ondanks de wat duurdere prijs nemen we 2 kamers en duiken we bekaf ons bedje in.

18 februari 2010 Caripe
Na een goede nacht maar door de herrie op straat wederom een vroege start doen we het evengoed rustig aan. Na 11.00 uur lopen we t stadje in op zoek naar een plek om te ontbijten. Blijkbaar zijn we daar iets te laat voor, want alles wat we vinden is restaurantjes met warme maaltijden, dus we maken we maar een brunch van (de hoofdmaaltijd is hier de lunch). De rijen bij de bank zijn ons echt te lang (bijna alles gaat hier contant of per cheque) dus lopen we terug naar het hotel om uit te checken. Vanaf hier lopen we naar de bus terminal en bellen we vanaf een belkantoortje ertegenover naar Alie. Alie is een bekende van ons via een oud collega van Maris en woont sinds ruim 2 jaar een groot deel van het jaar in Venezuela waar haar vriend, Carlos, vandaan komt. Bij haar zullen we de komende dagen doorbrengen. Ze wonen in La Guanote, een buitenwijk van Caripe, een stuk hoger in de bergen. (Caripe ligt in de vallei) Het lokale vervoer bestaat uit een Toyota landrover met verlengde achterkant, waarin 2 lange bankjes tegenover staan voor de passagiers. Hiermee rijden we naar La Guanote en stappen uit bij de kerk waar Alie met 5 maanden oude hond Fellow ons al staat op te wachten. We lopen naar hun huis, waar ze sinds 2 dagen wonen; ze zijn net weer verhuisd. ’s Middags maken we nog een wandelingetje door de omgeving en brengen we een bezoek aan haar schoonfamilie. Er zijn veel plantages in de omgeving; van koffie t/m peper. Doordat La Guanote wat hoger ligt is het niet zo extreem warm en koelt het s avonds ook goed af. ‘s Avonds maken we, net voor we naar bed gaan, nog kennis met Carlos.

19 februari 2010 Caripe
Na het ontbijt gaan we eerst met zijn 4en naar Caripe zelf, waar Carlos nog eea moet regelen en wij boodschappen inslaan. Doordat de electriciteit is uitgevallen, branden er op de overdekte markt overal kaarsjes. Het ziet er zeer sfeervol uit, maar het is niet erg praktisch om je groenten en fruit uit te zoeken. De kip die we in een winkel kopen is wel heel vers: achter de toonbank hangt een doek en daarachter worden de kippen ter plekke geslacht en geplukt. Bepakt worden we weer opgepikt door Carlos om terug te rijden. Na een snelle lunch halen we de dochter van Carlos op en rijden we met zijn vieren en de hond in ongeveer een uur naar Puertas de Miraflores. Dit is een natuur/wandelgebied waarbij je diverse riviertjes en stromingen doorwaadt. Uiteindelijk kom je bij en mooie hoge kloof waar je ook tussendoor kan lopen en even verderop kan zwemmen. Boven onze hoofden vliegen kleine groene papagaaitjes rond, die nestelen in de rotsen. Erg mooi en een leuke wandeling. Voor Fellow is het af en toe nog wat eng om door de stroming heen te lopen/ zwemmen, maar het gaat hem steeds beter af. Maris daarentegen verliest bij het helpen van Fellow zelf haar evenwicht en houdt er 2 lelijke plekken op knie en scheenbeen aan over. Al met al een leuke middag en aangezien we geen van allen meer zin hebben om te koken eten we onderweg ergens empanadas en enrolladas. Eenmaal thuis komen er nog vrienden van Alie en Carlos (Domingo en Marianke met hun dochtertje Valeria) langs om het huis te bekijken en een bakkie te doen en dan is het tijd om ons bedje op t zoeken.

20 februari 2010 Caripe
Vandaag is er water dus dat betekent de was doen! Alleen is de waterdruk zo laag dat we de wasmachine handmatig bijvullen met emmers water. Nooit geweten hoeveel water zo’n machine gebruikt, inmiddels weten we het wel! Terwijl de dames zich met de was bezig houden verft Arjan nog even een muurtje in de bijkeuken. Na de lunch is Carlos in de buurt (hij is chauffeur) en kan ons bij Cueva del Guacharo afzetten. Dit is een grote grot (totaal 2 km lengte) in de buurt van Caripe. De grot staat vooral bekend om de vogels die erin wonen: De Guacharo. Deze vetvogel is een vegetarische vogel die zich voedt met zaden en vruchten en zo goed als blind is. Hij leeft in totale duisternis en komt alleen in het donker de grot uit om zich te voeden. De wandeling door de grot gaat dan ook in duisternis met alleen een olielamp van de gids. Overal om je heen hoor je de schreeuw van de vogel en hoor je de vleugels klapperen, en af en toe zie je de contouren van enkele vogels. De grot zelf is ook erg indrukwekkend. Vele stalagmieten en stalagtieten , sommigen glinsteren erg mooi door de calcium kristallen. De indianen beschouwden deze grot als een heilige plek en daar kunnen we ons na het bezoek wel wat bij voorstellen. Als we de grot weer uit zijn lopen we met Alie en hond Fellow nog een pad af naar Salto (waterval) la Payla, waar het pad eindigt bij de 30 meter hoge waterval. Echter door de droge tijd is deze waterval flink ingeperkt, maar de ligging is mooi. We willen terug naar huis met de bus, en als deze na een tijdje komt remt hij eerst af maar geeft vervolgens weer gas, blijkbaar wil hij ons niet meenemen (de hond?) en daarom wachten we op Carlos. S Avonds is er bbq bij Alie en Carlos met dezelfde mensen die we de avond ervoor hebben leren kennen. De bbq zelf is een doormidden gesneden olievat (eerder werd er eens gebbqt in een kruiwagen) en het eten bestaat vooral uit grote lappen rundvlees, casabe en een salade. De biertjes worden bij de buren gekocht; die verkopen bier aan huis en maken er door de muziek erg hard aan te zetten een kroeg aan huis van.

21 februari 2010 Caripe
Vanochtend staan we op tijd op. Om 9.00 uur worden we opgehaald door Domingo die ons met de Toyota naar Cerro Negro in NP El Guacharo brengt, in het plaatsje Sabana de Piedra. Hier starten we een wandeling (met behoorlijke steile klim en daalmomenten) naar Salto El Chorreron. Het eerste stuk is een mooi wandelpad tussen diverse tegen de helling aangebouwde ‘volkstuinen’ door met prachtig uitzicht over de omringende bergen, de vallei en het stuwmeer. De oranje Bukare bomen springen er echt uit. Daarna nemen we een alternatieve route omdat de brug op het oorpsronkelijke pad is ingestort. En hier begint het klimmen en dalen. Fellow moet af en toe een handje geholpen worden of glijdt op 4 poten een stuk naar beneden. Na zo’n 1,5 uur komen we bij de waterval aan. Ook deze is wat minder groot in formaat door de droge tijd, maar ligt in een hele mooie setting met een poultje onderaan. We zijn niet de enigen, er is nog een groep locals die druk aan het zwemmen zijn of van de rotsen afspringen het water in. Fellow vindt dit maar niks en blijft blaffen naar iedereen die beweegt. Wij eten een broodje en koelen onze voeten af in het koele water. Na een half uurtje pauze beginnen we aan de tocht terug. Helaas hebben we iets te weinig water mee waardoor we al snel warm en dorstig zijn (en behoorlijk te grazen worden genomen door de kleine steekbeestjes waar vooral Maris enigszins allergisch op reageert). De sproeiers van de tuintjes zijn dan ook zeer handig om even onder af te koelen. We kijken nog een tijdje naar zwermen overvliegende kleine papegaaitjes, proeven het ‘vruchtvlees’ dat om een koffieboon heenzit en eten nog een andere vrucht waarvan we de naam even kwijt zijn. Dan zijn we bij Domingo en Marianke waar we heerlijk ijskoud water krijgen. We worden teruggebracht naar het huis van Alie en Carlos waar we de rest van de middag lekker relaxen. Koud biertje, beetje lezen (of slapen). S avonds eten we een lekkere,door Alie bereide, chilisoep en gaan niet te laat naar bed.

22 februari 2010 Caripe
Vanochtend is er weer water (om de dag wordt de watertank gevuld gedurende een halve dag) dus deel 2 van de was wordt gedaan. Verder maken wij een plan voor de komende dagen. Dit is niet erg eenvoudig. In de droge tijd is er te weinig water om naar Salto Angel te varen en om een toertje in dat gebied te maken wachten de operators tot de tour vol geboekt is. Nu is Venezuela niet heel toeristisch en is dit ook geen hoogseizoen. We bedenken daarom alleen de grote lijnen en kijken ter plekke wel wat er al dan niet mogelijk is. Na de lunch is Carlos ook weer terug en zet hij ons af bij de grote weg waar we meteen een Toyota kunnen nemen naar Caripe. Eenmaal in het dorp hoeven we hem, ondanks aandringen, niet te betalen. In Caripe doen we wat boodschappen, gaat Arjan naar de kapper en brengen we een tijdje door in een internetcafe. Helaas is de verbinding erg traag dus kan de website niet bijgewerkt worden met het reisverslag en de foto’s. Tot slot drinken we nog een lekkere kop koffie met wat lekkers bij de bakker en gaan we terug. Domingo en Marianke pikken ons op en vervolgens halen we Carlos en hun dochtertje nog ergens op. Spontaan wordt besloten hamburgers te gaan maken voor het avondeten en er wordt nog een vriend met zijn zoontje opgehaald en er worden wat inkopen gedaan. Ook rijden we langs de chauffeur die de rit naar Cumana (waar wij heenwillen) zijn huis (de telefoon nam hij niet op). Helaas blijkt zijn Toyota al vol te zitten voor de volgende dag dus moeten we wat anders bedenken..... Nog even langs het huis van Domingo om wat spullen te halen en dan terug naar het huis van Carlos en Alie waar aan de slag wordt gegaan met de hamburgers. Daar meldt Carlos tussen neus en lippen door dat we om 6.00 uur worden opgehaald. Blijkbaar was hij ondertussen gebeld en konden we ineens toch mee? Niet te lang over nadenken, we hebben een plekje en daar gaat het om! Ondertussen pakken wij onze tassen in zodat we morgenvroeg klaar zijn voor vertrek. De hamburgers smaken goed en nadat alles is opgeruimd en iedereen weg is is het ook tijd om te gaan slapen.

23 februari 2010 Caripe – Mochima
Iets te vroeg naar ons zin gaat de wekker. Buiten miezert het een beetje. Snel werken we wat cornflakes naar binnen en Alie maakt nog een lekker kopje koffie voor ons klaar. Rond 6.15 uur staat de Toyota voor de deur. Terwijl wij afscheid nemen van Alie en Carlos en hen bedanken voor de gastvrijheid en gezelligheid de afgelopen dagen worden onze tassen op het dak gegooid. Wij schuiven aan op een bankje tussen 6 anderen. Onderweg stapt er nog 1 persoon bij en hebben we een keer een plasstop, maar verder rijdt het vlot door en zijn we zo’n 2 uur later in Cumana. Hier vragen we waar een bus gaat naar Mochima en worden we verwezen naar een straat verderop. Daar aangekomen staat er een minibusje dat inderdaad naar Mochima gaat. Als er 2 taxi’s stoppen met 6 mensen die ook voor het busje komen zijn we zo vol en gaan we op weg. Een half uurtje later zien we beneden ons een baai liggen met blauw water en eilandjes. Dat moet Mochima zijn. En inderdaad, 5 minuten later zijn we beneden en stoppen we voor ‘de haven’ , niet meer dan een aanlegsteiger met een aantal bootjes. De bootsmannen zijn er als de kippen bij, overal komen ze uit de schaduw vandaan. Een van hen ziet ons zoekend rondkijken en wijst naar een ruimte boven een restaurant. Hij haalt de eigenaar en via een trap komen we op het dak waar een aantal minihuisjes staan. Een van deze laat hij zien. Het ziet er erg leuk uit, met airco en stromend water (water is hier een groot probleem momenteel) maar de prijs is ons iets te hoog. Hij ziet ons twijfelen en gaat al wat naar beneden. Dat gaat makkelijk, dus Arjan doet er nog een schepje bovenop en uiteindelijk betalen we 1/3 minder. We kleden ons om en willen een vroege lunch doen zodat we s middags lekker naar het strand kunnen. De jongen die ons al eerder aansprak komt uiteraard meteen op ons af en wijst ons een empanadatentje. Als we onze bestelling doen wordt gevraagd of dat alles is en of we er niet meer willen. Nee dus, hoezo? Nou er is er nog 1 klaar met kaas, maar voor zo’n kleine bestelling wil dit meisje geen empanadas maken. Dan niet! We lopen een rondje en het enige wat we kunnen vinden is een restaurant wat open lijkt. Als we naar binnen lopen wordt er meteen geroepen dat ze niet open zijn nu, alleen voor de lunch. Als we melden dat we ook willen lunchen is het goed en kunnen we gaan zitten. Het eten smaakt prima en met een volle buik lopen we terug naar de haven waar onze bootsman ons al staat op te wachten. We vragen wat info over de toertjes en laten ons nu afzetten bij Playa Blanca, de naam zegt het al, een wit strand even verderop. Mochima zelf heeft geen strand, maar zowel aan de kust verderop als langs de eilandjes zijn diverse stranden. De restaurantjes op het strand zijn op 1 na allemaal gesloten en het is heerlijk rustig. We zoeken een plekje op in de schaduw, zwemmen wat en houden lekker siesta. Om half 5 worden we weer opgehaald. In Mochima lopen we nog even langs de duikschool voor wat informatie, maar we besluiten deze keer niet te gaan duiken (al kost deze beslissing wat moeite..) en boeken een snorkel en dolfijnen spottoertje voor morgen. Na een koude douche die hier alles behalve koud is (gelukkig) lopen we maar weer terug naar het enige restaurantje wat open lijkt te zijn en eten we een soort paella. Het smaakt ons wederom prima en daarna zoeken we lekker ons bedje op.

24 februari 2010 Mochima
’s Ochtends eten we een arepa bij het tentje onder ons appartementje. De arepa is een plat broodje van maismeel dat gevuld wordt met bv ham of kaas en best smakelijk is, zeker met een lekker bakje café negro die we erbij bestellen. Rond 9 uur melden we ons bij de duikschool waarvandaan de snorkeltrip vertrekt. Als eenmaal iedereen er is, we zijn 6 anderen, vertrekt de boot. We varen langs diverse stranden van het natuurgebied (vaak niet veel meer dan een stukje zandstrand tussen de rotsen) en komen op het stuk water uit waar de dolfijnen voornamelijk zwemmen. Als deze zich na zo’n 20 minuten nog niet hebben laten zien, wordt het programma iets omgegooid en gaan we eerst even snorkelen. Iets waar we zeker geen moeite mee hebben, want het is inmiddels al snik heet. Met snorkelen zien we veel koraal dat we niet eerder gezien hadden en ook verscheidene vooral kleine vissen. Het zicht is helaas niet heel goed en we zijn blij dat we niet voor het duiken hebben gekozen. Vlak voor we de boot weer instappen spot Maris nog een mooie Moray eel. Als ook wij weer op de boot zijn gaan we wederom opzoek naar de dolfijnen. Ditmaal zijn ze dicht in de buurt en dat bevestigt ook het vermoeden dat we hadden dat we ze in het water al gehoord hadden. Het zijn grijze dolfijnen met een scherpe scheiding tussen licht en donker grijs op de achterrug. Na de dolfijnen varen we nog een tijd rond door het gebied en worden we daarna op Playa Blanca, het zelfde strand als die gisteren, afgezet. Vanaf het strand snorkelen we nog een beetje langs de kust en de rest van de middag rusten we uit op het strand. Zwaar leven.... Na een lekkere douche in ons appartementje gaan we opzoek naar wat te eten voor de avond. Het restaurant van de vorige dag is dicht, maar een ander is “open”. Als we vragen of we er kunnen eten, worden we eerst wat wazig aangekeken, maar uiteindelijk wordt er wel naar een tafeltje gewezen. We bestellen een heerlijke lomo a la plancha en net als het eten is opgediend valt de stroom uit waardoor het pikdonker is. De kok maakt het romantisch met een kaarsje op tafel. De mensen die iets later komen (en blijkbaar gereserveerd hadden) hebben pech; er wordt zonder licht en electra niet meer gekookt. Na het eten gaan we een warme nacht tegemoet, want ook de airco werkt natuurlijk niet.

25 februari 2010 Mochima – Ciudad Bolivar
We staan oop tijd op om de lange reisdag van vandaag goed te beginnen. Het tentje onder onze verblijfplaats waar we de vorige ochtend nog ontbeten hebben houdt duidelijk niet van vroeg opstaan en is nog dicht, dus nogmaals proberen bij de empanada toko van verderop. Ditmaal komen we duidelijk niet ongelegen en er zijn volop empanadas, ook voor ons. Na het ontbijt pakken we onze spullen en stappen op de eerste bus van deze dag. De brengt ons tot de kruizing met de grote weg. Vanaf hier zou er volgens de reisgids een directe bus moeten zijn naar Puerto la Cruz, echter niets is minder waar. Het enige wat voor ons klaar staat is een halfopen vrachtwagen met wat bankjes achterin die ons tot Santa Fe brengt, ongeveer halverwege Puerto la Cruz. Gelukkig staat hier alweer de volgende bus klaar die ons uiteindelijk in Puerto la Cruz brengt. Na 2,5 uur bochtjes draaien in verschillende “bussen” wankelen we enigszins door de busterminal in Puerto la Cruz. Met wat navragen vinden we bus die ons uiteindelijk naar Ciudad Bolivar zal brengen. Gelukkig comfortabel en uitgerust met airco zodat we deze rit wat kunnen relaxen. Redelijk uitgerust stappen we zo’n 4 uur later uit op de busterminal in Ciudad Bolivar en samen met 2 oostenrijkers (Fritz en Barbara) delen we een taxi naar Posada Don Carlos, midden in het oude centrum van de stad. De posada is direct bij binnenkomst al prachtig, met een mooie koloniale uitstraling, en we vrezen voor de prijs van de kamers. Deze valt gelukkig mee en een half uurtje later nemen we een lekkere douche om het reiszweet van ons af te wassen. ’s Avonds eten we bij een tentje tegenover de posada. Nou ja tentje..... binnen is een ruimte waar je eten kan bestellen en buiten worden 2 plastic tafeltjes met wat stoelen neergezet en dat betekent dus aanschuiven bij anderen, in ons geval bij een russisch stelletje. Als we terugkomen in het hostel lopen we de 3 mannen uit Malta weer tegen het lijf; waarmee we de por puesto naar Caripe gedeeld hadden. We houden er een visitekaartje aan over voor als we op malta willen duiken: 2 van hen zijn duik instructeurs. Kan nooit kwaad :-)

26 februari 2010 Ciudad Bolivar
Vandaag gebruiken we om de stad te bekeken en een keuze te maken in de tours die we in Venezuela willen gaan maken. Hoewel het oude centrum van Ciudad Bolivar klein is, is het goed onderhouden en erg mooi met veel fraai gekleurde koloniale huisjes. Vooral het centrale plein van de stad (uiteraard vernoemd naar Bolivar, zoals in elke stad in Venezuela) is aan alle kanten prachtig. Het oude centrum is gebouwd op een kleine heuvel die afloopt tot aan de Orinoco rivier. Aan de rivier is een groot overdekt terras, waar we na het rondwandelen een lekker koel drankje tot ons nemen om de hitte (38ºC+) uit ons te krijgen. Na de lunch regelen we twee tours via ons hostel, de eerste naar Canaima, het gebied bekend om de hoogste waterval ter wereld, Angel Falls en de tweede naar het natuurgebied Los Llanos, ondermeer bekend voor de Anacondas, maar ook voor de vele andere dieren die hier leven. Aan het eind van de dag gaan we opnieuw naar de waterkant en genieten we van de zonsondergang en de dolfijnen die we in de verte spotten.

27 februari 2010 Ciudad Bolivar - Canaima
Onze eerste tour begint vandaag vanaf het vliegveld in Ciudad Bolivar. Het Canaima gebied is niet bereikbaar per auto, de enige mogelijkheid om er te komen is met kleine vliegtuigjes. Helaas moeten we ons voor de heenvlucht opsplitsen en vliegen we met twee verschillende 6 persoons Cessnas naar Canaima. Arjan heeft net als in Suriname mazzel en kan naast de piloot plaatsnemen. Het eerste deel van de vlucht is vrij saai en eentonig, met veel half droog liggende rivieren, Als we echter in de buurt komen van Canaima worden de tafelbergen (Tepui) zichtbaar. Nu al een schitterend gezicht! Vlak voor de landing zien we rechts Canaima liggen met daarbij de Laguna met verscheidene watervallen. Bij aankomst staat onze gids Miguel te wachten om ons mee te nemen naar het basiscamp om vrijwel direct door te gaan samen met 4 Russen, 2 Venezulanen, Miguel en de bootsman. We volgen de rivier stroomopwaarts, passeren een aantal stroomversnellingen waarbij we uit de boot moeten om te kunnen passeren. Bij één van deze plekken stoppen we ook voor lunch. Als we in de buurt komen van ons kamp komen, stoppen we bij een kleine inheemse gemeenschap. Het gaat om 1 gezin van 6 mensen die hier woont en leeft van jagen, verzamelen en een kleine moestuin. Ze tonen ons graag hun pijl en boog, blaaspijpen en laten ons proeven van hun eten. Niet erg smakelijk en we bedenken ons dat het goed is dat ze zelf niet anders gegeten hebben (bv in Hong Kong), want we twijfelen of ze nog wel terug zouden willen naar het eigen voedsel. We varen verder en langzamerhand komen we steeds dichterbij Auyan Tepui, waar ook de Angel Falls vanaf naar beneden storten. Hoe dichterbij we komen hoe indrukwekkender de aanblik van de tafelberg wordt en eenmaal in ons kamp aan de overkant van Orchid island kijken we min of meer recht omhoog tegen de berg op. Het hoogte verschil tussen ons en de top van de berg is ongeveer 1 km en met het zakken van de zon doet de Tepuy nog het meest denken aan een enorme vesting. Nat van het zweten trekken we onze zwemkleding aan en duiken we in het heerlijke water voor het kamp en gebruiken deze meten om onszelf te wassen. De namen Blaka Watra of Cola Kreek zouden hier ook gebruikt kunnen worden want de rivier is een zwarte rivier. Als de zon eenmaal onder is wordt de aanblik van de Tepuy eigenlijk nog mooier, we treffen het namelijk, het is volle maan en bijna wolkloos. Na het eten drinken we nog wat na met de Russen en de gids. Als de russen de hangmat ingedoken zijn bedenken wij ons dat het misschien leuk is om op het strand te slapen. Er zijn luchtbedden en al snel hebben wij ons kampje opgezet. Dit is duidelijk tegen de zin in van het Venezulaanse stelletje dat waarschijnlijk na ons bedacht om op het strand te gaan liggen. Ze zijn duidelijk niet sportief en blijven ook aan de waterkant zitten met de nodige drank en de gids en maken genoeg lawaai om ons uit onze slaap te houden. Na middernacht geven we het op en gaan we naar de hangmat. De gids vertelt ons dat het stel, als wij het bed niet gebruiken, het graag wil gebruiken, maar tegen die tijd hebben wij natuurlijk net de plug uit het bed getrokken....helaas....NOT. De rest van de nacht brengen we in de hangmat door, een erg onrustige nacht want als we net wegzakken komt het stelletje binnen met de nodige lawaai en als ze eenmaal liggen start een oorverdovend gesnurk van hen beiden. Daar gaat onze nachtrust!

28 februari 2010 Canaima
Rond 7 uur de volgende ochtend worden we gewekt voor het ontbijt en tegen 8 uur zijn we klaar voor de terugtocht. Ditmaal geen stops, behalve de noodzakelijke en tegen 11 uur zijn we in het camp in Canaima. Doordat het niet druk is hebben we een eigen kamer tot onze beschikking, erg lekker na de gebroken nacht van de dag ervoor. ’s Middags gaan we met de gids, bootsman, onze 2 Venezulaanse “vrienden” en Fritz en Barbara (die een iets andere toer hadden dan wij, vandaar dat we ze nu pas weer zien) een tour maken langs de verschillende watervallen in de Canaima Laguna. We lopen achter langs bij de twee watervallen waarbij dit mogelijk is. De eerste is nog volop voorzien van water, de tweede is in regentijd spectaculair en nat, maar nu op een paar druppels na gort droog. Tussendoor duiken we ook weer even het water in om af te koelen aan 1 van de strandjes. Heerlijk! Daarna lopen we over de bovenkant van de ‘droge waterval’ via savanne landschap weer terug naar de boot. Aan het eind van de dag komen we terug in het kamp en relaxen we wat in de hangmat.

1 maart 2010 Canaima – Ciudad Bolivar
Met de boeking van onze toer hadden we ons ook opgegeven voor een vlucht langs oa de Angel Falls. Dit was het alternatief omdat de rivier die naar de voet van de Angel falls gaat en waar je normaal heenvaart drogstond en je dus niet over de rivier bij de falls kan komen. Om 11 uur is het zover en gaan we samen met de Oostenrijkers naar het vliegveldje. Met hetzelfde type vliegtuig als eerder volgen we de rivier opnieuw stroomopwaarts, maar nu op hoogte. Bij de Tepui zien we deze nu van de bovenkant en verbazen ons over het levendige groen er bovenop. Het zicht is prachtig met de ruige rotsen en tegelijkertijd het weelderige groen. Waar we eerder niet verder konden vanwege het gebrek aan water in de rivier, komen we nu uiteraard wel bij de Angel Falls, die inderdaad heel erg droog blijkt te zijn. Er is niet veel meer te zien dan een dun straaltje water van de top af. Desalniettemin is het indrukwekkend om de hoogte te zien en de enorme krater die het water in de loop der eeuwen onderaan de berg heeft geslagen. Alsof dit allemaal nog niet genoeg is trakteert de piloot ons op een stukje spectakel door vlak boven de rivier terug te vliegen en ons de watervallen van de Laguna van de zijkant te laten zien. Erg gaaf! Terug in het kamp eten we onze laatste lunch en rond één uur gaan we wederom naar de luchthaven. Het organizeren van de terugvlucht blijkt erg ingewikkeld en we moeten ruim een uur wachten voordat we kunnen vertrekken. Ditmaal een wat groter toestel voor 20 personen. Het toestel vliegt echter niet naar Ciudad Bolivar, maar het verderop gelegen Ciudad Guyana. Aangekomen in Guyana lijkt het er niet op dat er voor ons (Fritz, Barbara, Claus (zat in hetzelfde toestel) en ons) vervoer geregeld is. We trekken de dame van een andere tourmaatschappij aan het jasje en na wat aandringen gaat zij bellen. Uiteindelijk weet zij te vertellen dat vervoer onderweg is. Inmiddels het tempo van de Venezolanen kennende gaan we samen met Fritz en Barbara naar het restaurant van de luchthaven en bestellen we een grote kop koffie. Voor Claus is deze onduidelijkheid even te spannend en hij wacht al ijsberend bij de uitgang. Na ruim een uur is de auto er en nog eens 20 minuten later gaan we alsnog richting Ciudad Bolivar. Na nog eens een ruim uur zijn we eindelijk terug bij de posada. Daar blijkt dat de vriendelijke Paul, de Belgische manager van de posada, geen kamer voor ons gereserveerd heeft hoewel het wel op 2 plaatsen in de agenda staat. (Aan zowel Fritz en Barbara als aan ons was een gratis overnachting belooft bij terugkomst) Hmmmm. Hij kan ons alleen een dorm aanbieden voor de nacht en ter compensatie een airco kamer de volgende dag tot ons vertrek naar de busterminal voor de nachtbus richting Los Llanos. De dorm staat op de verranda op de eerste verdieping, in de buitenlucht, wat voor deze avond niet zo erg is want elk briesje is meer dan welkom. Na het eten in de posada internetten we nog wat en gaan daarna slapen.

2 maart 2010 Ciudad Bolivar -> Barinas
Na het ontbijt kunnen we direct in de lekker airco gekoelde kamer. Pfff, ff afkoelen. Rond 9 uur gaan we samen met Claus naar de busterminal om alvast kaartjes te kopen voor de nachtbus naar Barinas, een plaats in het oosten van het land en onze overstapplek naar Los Llanos. Op het moment van afrekenen besluit de verkoper dat de kaartjes niet 300 bolivares voor 3 kaartjes is, maar 370. Had zich duidelijk niet bedacht dat dit 123,33 bolivares per stuk is en wij laten ons uiteraard niet van de wijs brengen. Op het moment dat Maris de kaartjes terugschuift en we melden dat we dan met de concurrent gaan, dan is de 300 alsnog goed. De boef! Bij de taxistandplaats proberen ze ongeveer hetzelfde, maar ook hier trappen we er niet in en houden we gewoon een taxi aan de straat aan. Terug in de posada trekken we ons terug in de gekoelde kamer en rusten we uit van de belevenissen van de afgelopen dagen. Rond half zeven nemen we weer een taxi naar de busterminal en om half acht start de bus met vertrekken. Het duurt vervolgens nog een uurtje voor we echt op weg zijn door allerlei, voor ons, onduidelijke redenen.

3 maart 2010 Barinas -> Rancho Grande, Los Llanos
’s Ochtends ontwaken we redelijk vroeg na een stervens koude nacht. Het lijkt er iedere keer weer op dat hoe warmer het land, hoe kouder de airco gezet wordt. Onbegrijpelijk. Versteend komen we rond 10 uur aan in Barinas waar we uit deze vrieskist in de vorm van een bus direct de warmte weer instappen. We nemen afscheid van Claus, die naar Merida gaat, en wij gaan op zoek naar de bus naar Mantecal, een dorpje in het Los Llanos gebied. We hadden afgesproken te bellen als we wisten welke bus we hadden zodat men ons in Mantecal op tijd komt ophalen. Terwijl Arjan bij de bus wacht met de spullen gaat Maris de busterminal in om te bellen. De nummers die we hadden gekregen blijken onbereikbaar of bezet, maar gelukkig heeft Maris een slimme ingeving en belt ze de posada in Ciudad Bolivar (waar het toertje geboekt is) zodat zij verder kunnen bellen. Onze bus staat op dat moment op het punt van vertrekken en Maris is net op tijd terug voor vertrek. Ditmaal geen airco maar een arco (alle ramen compleet open) bus, die ook nog eens volledig vol is = zweten dus met zijn allen gepropt op de achterbank! 3,5 uur later zijn we eindelijk in Mantecal en zoeken we naar de afgesproken ophaalplek, een bakkerij. Bakkerijen genoeg, maar niet met de naam die we doorgekregen hebben. Omdat we hier wel opvallen als enige blanke toeristen en met grote backpacks worden we regelmatig aangesproken en 1 man weet wel waar we moeten zijn en brengt ons erheen. De bakkerij had (inmiddels?!) een andere naam. Daar bestellen we wat te drinken en start het wachten. Omdat we zelf geen contact hebben gehad met de Rancho en het geheugen van Paul hem weleens in de steek laat, beginnen we op een gegeven moment te twijfelen of Paul (van de posada) uberhaupt wel gebeld heeft, maar net als Maris na een uur wachten opnieuw wil gaan bellen, komt er een enorme pickup aan met erop “Rancho Grande” waar wij samen met de eigenaar van de ranch Ramon voorin kunnen zitten. De andere ranch hulpen zitten in de bak tussen diverse spullen en onze tassen. Na nog wat boodschappen te hebben opgehaald en spullen te hebben afgeleverd gaan we echt op weg naar de ranch. Het gebied waar we doorheen rijden is erg apart, zeer vlak met soms veel en soms geen water, af en toe wat bomen, maar vooral een enorme hoeveelheid en diversiteit in dieren. Ongelovelijk wat we alleen al op de rit naar de ranch zien, oa ibissen (rode, witte en zwarte), kaaimannen, ara’s en vele andere dieren. We stoppen nog op een andere ranch, waar we een kleine leguaan in ons handen gedrukt krijgen. Een prachtig beestje. Na nog een uur rijden zijn we eindelijk bij de ranch, na een tocht van bijna 24 uur kunnen we wel een douche en een bed gebruiken. Omaira, de vrouw van Ramon, wijst ons onze cabana. Een klein hutje met een bed en een hangmat. Aan het plafond hangt een kleine gloeilamp en that’s it. Horren voor de open ramen en geen fan oid. Het is snikheet dus we gaan snel weer naar buiten, op zoek naar de douche. Uit het doucheblok komt echter geen water, maar als we een rondje over het terrein lopen ontdekken we nog een doucheblok met 2 douches en 2 toiletten. Deze werken wel. De koude douche is meer dan welkom, de kikkers die overal zitten en het nodig vinden heen en weer te springen in je douche zijn iets minder welkom. Enigszins opgefrist krijgen we ons eten voorgeschoteld: spaghetti zonder saus en kip. Omaira wil wat enegelse woordjes leren en probeert wat te oefenen met ons. Moe van al het reizen duiken we vroeg in bed.

4 maart 2010 Rancho Grande, Los Llanos
Om 8.00 uur staan wij zoals afgesproken klaar om te gaan paardrijden. De paarden worden gezadeld, maar Ramon blijkt niet mee te gaan. We gaan op pad met het 8 jarig zoontje en nog 2 jongens. Voor hen een alledaags iets, voor ons zeker niet. Voor Arjan is dit pas de 2e keer dat hij op een paard zit. We rijden over de velden achter de ranch en een stukje langs de rivier of door droge rivierbeddingen. We zien vogels en apen, de inmiddels welbekende rode brulaap. Na een uurtje rijden we weer terug en Maris gaat in volle galop achter het zoontje aan die niet kan wachten tot hij eindelijk wat sneller mag gaan. Het paard van Maris luistert enorm goed en heeft er duidelijk zin in. Heerlijk in volle snelheid over de velden! Arjan doet het iets rustiger aan en volgt in draf. Als we afstappen voelen we wel dat de spiertjes enigszins stijf zullen gaan aanvoelen. De rest van de ochtend brengen we in de hangmat door, lezend,slapend of kijkend naar o.a. de vele vogels, leguanen, kaaymannen en capibaras die we vanauit de hangmat al kunnen zien. Na de lunch zouden we nog 2 tourtjes ondernemen met de boot, maar er komt niemand opdagen behalve een meisje van een jaar of 14 die wel haar engels met ons wil oefenen. Tegen 15.30 uur komt een wildvreemde man in het voorbijgaan even melden dat de ‘muchacho’ eraan komt om te wandelen. Oke dan..... De jongen waarmee we zijn wezen paardrijden komt inderdaad en behalve ‘vamos’ krijgen we geen informatiel. In een rap tempo lopen we een kleine 3 kwartier over de velden naar het deel van de rivier waar water is en de boten liggen. Daar krijgen we een klos met visdraad en wat stukjes vlees in ons handen gedrukt, wordt de boot van de kant afgeduwd en blijkt het de bedoeling dat we op Piranhas gaan vissen. Aha. De vissen willen wel bijten, maar niet in de haak dus het haakje komt leeg weer boven. Na een klein half uur zijn beide hakjes van de draad afgebroken en dat betekent dus het einde van het vissen. Als Maris vraagt naar de boottocht wordt er alleen gezegd dat dat morgen zal zijn. Inmiddels zien we de lucht steeds donkerder worden en lopen we snel terug om hopelijk voor het noodweer terug te zijn. Dit lukt niet helemaal en te midden van een hoop geflits en gedonder lopen we over de open velden terug. De regen beperkt zich, het onweer is flink en komt van 2 kanten. Als we in het donker aan ons eten zitten (rijst met kip deze keer) zien we tussen de bomen door rook en vlammen. Ramon hebben we de hele dag nog niet gezien en als we voor het slapen nog niks gehoord hebben over morgen gaan we hem in zijn huis maar even opzoeken. Hij was al van plan te gaan slapen. Nadat we gehoord hebben dat we om 8.00 uur gaan vertrekken gaan ook wij slapen. Het is enorm drukkend warm en het wordt een onrustige nacht voor ons.

5 maart 2010 Rancho Grande, Los Llanos
Vanochtend staan wij op tijd klaar, alleen het ontbijt laat nog een uurtje op zich wachten waardoor we uiteindelijk toch wat later vertrekken. Als we dan toch gaan, gaan we allemaal in de laadbaak van de jeep. Eerst worden er 2 jongens afgzet met een groot olievat water om de nasmeulende brand nog wat verder te doven. Door het onweer van gisteren blijtk er namelijk bij een rancho verderop kortsluiting te zijn ontstaan en daardoor brand en is er een heel stuk van het land afgebrand, tot redelijk vlakbij onze rancho (dat waren de vlammen die we gisteren zagen) Dit verklaart ook deels waarom gisteren zo’n rare dag was, alleen werd dit niet gecommuniceerd (dat gebeurt hier overigens nauwelijks, communiceren) Het is echt enorm zonde om te zien hoe een groot deel van het land nu zwartgeblakerd is en nog nasmeult, en dan kan je maar beter niet nadenken over de jonge, kleine dieren die misschien niet op tijd zijn weggekomen...... Vanuit de laadbak zien we nog meer brulapen in de bomen en over een tak van de boom waar wij onderdoor rijden glijdt er snel een lange zwart/gele tijgerslang omhoog..... Ieuw, dat was wel heel dichtbij onze hoofden. Bij het water aangekomen stappen we over in de boot. Het is een mooi rustig tochtje waarin we o.a. heel veel vogels zien, (diverse soorten reigers, ibissen, lepelaars, roofvogels, ijsvogeltjes, kleine papegaaien etc) capibara’s (werelds grootste knaagdier) en zoetwaterdolfijnen. We gaan nog ergens stilliggen om een nieuwe poging piranha vissen te doen en Maris haalt als enige een piranha binnen. Het is wel een heel kleintje, die weet te ontsnappen van de boot en weer lekker het water ingaat. Na ruim 2 uur gaan we terug, lunchen en siesta houden. In de middag maken we eerst een toer met de jeep waarin we voornamelijk veel vogels en rode ibissen spotten. Daarna gaan we op anaconda jacht. Bij een slootje wordt er gestopt en gaan de mannen en jongens gewapend met stokken op blote voeten de slootjes in. Met de stok prikken ze in de waterplanten waardoor de anacondas zich gaan bewegen. De eerste ontsnapt en daarna wordt er geen een meer gevonden. Op naar de volgende sloot. Daar hebben we mee rgeluk en al snel wordt er een 3,5 tot 4 meter lange anaconda gevangen. Hij vindt het niet leuk en zijn bek gaat dan ook wagenwijd open! Terwijl 1 jongen de kop vasthoudt, wordt het beest nog even om onze nek heengelegd en meteen voelen we de kracht van deze enorme wurgslang als hij zijn lijf om dat van ons heenwikkelt. Hierna wordt het beest rustig weer vrijgelaten en kronkelt hij weg. Een mooie afsluiting van een goede dag.

6 maart 2010 Rancho Grande, Los Llanos -> Merida
Om 6.00 uur s ochtends vertrekken we. Met de jeep worden we afgezet op een kruispunt, waar we in een andere auto gezet worden. Ook dit wordt ons niet verteld, er wordt gewoon gestopt en wat gewezen. Aha, deze auto gaat ons verder brengen. We proberen met de chauffeur nog een dealtje te sluiten om ons naar Barinas te brengen, maar zijn 1e prijs is belachelijk hoog en als wij weigeren stopt de onderhandeling. Pas vlak voordat we bij het dorpje zijn vanwaar de bus gaat probeert hij het nog een keer. Maar inmiddels zijn we al bij de bus die er ook aankomt dus laten we het. De bus wordt dmv een zwaaiende hand uit het open raampje van de auto tot stilstand gebracht en wij stappen over. Tegen 11en komen we in Barinas aan, waar we gauw even wat te eten kopen, een toiletstop doen en in de volgende bus stappen naar Merida. Dit is een mooie tocht, door het Andesgebergte en langs kleine bergdorpjes. Zo’n 3,5 uur later zijn we in Merida en laten we ons door een taxi afzetten bij hotel Vene Suize, waar ze nog een kamer hebben. Na een douche, die wel verfrissend maar niet echt fijn was (kokend heet, ijskoud of geen water wisselden elkaar in rap tempo af) gaan we op zoek naar een restaurantje in de buurt. Moet lukken denk je, nou niet dus. Degene in de LP bestond niet meer en de anderen waren meer rkoeg dan restaurant. Als we uiteindelijk ergens binnen gaan zitten waar buiten een groot bord ‘restuarant’ hangt, komt de serveerster vragen wat we willen drinken. Als we echter naar de menukaart vragen zegt ze: “sorry, geen eten vandaag” Nou ja zeg! Na nog een rondje komen we langs de Abdij, wat er meer als een kerk uiztiet dan een restaurant (de bediening loopt in monnikgewaad) maar de sfeer is goed en het eten erg lekker.

7 maart 2010 Merida
Na een goed ontbijt verdiepen we ons in hetgeen Merida te bieden heeft. Merida is de uitvalsbasis voor toertjes in de omgeving, of outdooraktiviteiten als paragliden, canyoning of raften. We informeren naar wat toertjes, maar de prijzen liggen behoorlijk hoog dus we belsuiten het hier rustig aan te doen en zelf op ontdekking uit te gaan de komende dagen. Eerst gaan we Merida maar eens bekijken. Of het komt doordat het bewolkt is, of doordat het zondag is weten we niet, maar de eerste indruk van Merida is niet echt geweldig. Het is een stad, met wel wat leuke pleintjes/parkjes en af en toe wat koloniale huizen, maar verder vooral grauwe gebouwen en veel ijzeren rolluiken. DE attractie van Merida, de teleferico, waarmee je tot heel hoog de bergen in kan is gsloten wegens veiligheidsproblemen, wat erg jammer is. Plaza Bolivar (elke stad in Venezuela, en andere landen in Zuid Amerika, heeft wel een plaza Bolivar, genoemd naar Simon Bolivar, de bevrijder van de spanjaarden voor een hoop landen in Zuid Amerika) is wel leuk en op Parque Las Heroinas drinken we nog een drankje. Rondom dit park liggen veel restaurantjes, hostels en toerbureautjes. We besluiten hier s avonds wat te gaan eten, maar als we er eenmaal zijn is er ook hier veel dicht of er zit er niemand. We belanden bij een pizzeria waar het eten prima is en de bediening vriendelijk. Daarna lopen we snel terug naar het hotel. Ook hier wordt er gewaarschuwd voor in het donker over straat lopen en bepaalde straten die je beter kan ontwijken.

8 maart 2010 Merida
Vandaag gaan we met de Por Puesto (de lokale bussen die overal stoppen waar jij dat wil) naar Jaji, een typisch ‘Andean’ dorpje in de bergen ten westen van Merida. Op de busterminal hebben we flink wat bekijks maar worden we ook prima naar de juiste bus gewezen. Nou ja bus, kleine amerikaanse schoolbusjes met wat (losse gammele) bankjes erin omschrijft het beter. Na een uurtje zijn we er en gaan we eerst lunchen, bij het enige restaurant wat open is. Het heeft een terras en mooi uitzicht op de bergen en vallei. Na een lekkere lunch struinen we nog wat door het stadje, waarvan vooral de huizen rondom het centrale plein de authentieke sfeer goed weergeven. Het dorp is verder klein dus als we uitgekeken zijn stappen we, tezamen met hordes schoolkinderen, weer in de Por Puesto terug naar Merida. De rest van de middag struinen we wat door de stad, op zoek naar nieuwe shirtjes voor Arjan. Nu alles open is, ziet Merida er toch wat gezelliger uit. We eten nog een ijsje op plaza Bolivar en doen wat inkopen om zelf een simpele spaghetti te maken in het hostel.

9 maart 2010 Merida
Vanochtend gaan we wederom naar de busterminal, deze keer starten we in het centrum al met de por puesto. Op de terminal bij de lokale bussen worden we herkend en wordt er vriendelijk gelachen en wordt ons de juiste por puesto gewezen. Vandaag gaan we naar San Rafael, een bergdorpje tussen Barinas en Merida in. Op de heenweg zijn we door dit gebied gereden en was erg mooi. Ook is er een mooie kapel in San Rafael, “the stone chapel” gebouwd door Juan Felíx Sánchez, volledig van keien. De rit blijkt iets langer dan in onze herinnering en de por puesto die we hebben gaat niet heel snel, het kost ons bijna 2 uur om er te komen. Maar de route is erg mooi, al slingerend over haarspeldbochten omhoog de bergen in. De chauffeur heeft al een paar keer gevraagd of we er niet uit moesten, bij de hotsprings bijv. Maar nee dus, we gaan nog verder. Eindelijk zien we dan toch het bord San Rafael en stappen we op het centrale plein uit. Wel een mooie kerk hier, maar geen stone chapel. Op goed geluk lopen we rechtdoor, de weg op omhoog. We hebben veel bekijks hier, maar mensen zijn wel vriendelijk. Opvallend ook zijn de rode wangen van vele mensen die in de bergen wonen. Na zo’n 10 minuten lopen zien we inderdaad de kapel verschijnen, gelukkig want we begonnen even te twijfelen of we niet in het verkeerde San Rafael waren uitgestapt. Het is een mooi gezicht. Helaas kunnen we niet naar binnen, maar we kunnen wel tussen de tralies van het hekwerk naar binnen kijken. We nemen de nodige foto’s en genieten van het berglandschap om ons heen. We lopen weer terug het dorp in en struinen langs het, hoe kan het ook anders, plaza Bolivar. We trekken opnieuw veel bekijks. Bij de plaatselijke super kopen we wat droog brood en wat te drinken en zoeken een bankje langs de weg, want restaurantjes of eetstalletjes zijn gesloten. Na een tijdje mensen kijken lopen we door naar het begin van het dorp waar we wachten op de por puesto. Ditmaal gelukkig een comfortabeler busje die de rit ook wat sneller aflegt, nadat de chauffeur na 0 minuten rijden het busje met passagiers nog even aan de kant heeft gezet om gedurende een klein half uur zelf even te gaan lunchen. Terug in Merida nemen we de bus terug naar het centrum. ’s Avonds eten we weer in een heerlijke maaltijd in de Abdij.

10 maart 2010 Merida – Maracaibo
Hoewel we een tijdje getwijfeld hadden tussen de nachtbus of dagbus naar Maracaibo (overstap richting Colombia), hebben we ervoor gekozen om beide ritten overdag te maken en hierdoor een normale nacht te kunnen maken. De bus vertrekt om 9.30 uur van de busterminal en we hebben lekkere plekken op het bovenste deel van de bus vooraan. Helaas is het voorraam afgeplakt waardoor ons uitzicht op de bergen waar we het eerste stuk nog doorheen rijden enigszins beperkt blijft tot de zijramen. Ergens halverwege stopt de bus om te tanken en Arjan stapt snel uit om wat eten te kopen. Als vervolgens de bus de parkeerplaats oprijdt en Maris er ook uit wil gaan, blijkt de chauffeur eruit ( de pompbediende had de bus dit stukje gereden) alle deuren dicht en staat Arjan buiten en Maris binnen gedurende een half uur. Gezellig! Het laatste deel van de reis gaat over vlak land en hoe dichter we Maracaibo naderen hoe meer ‘jaknikkers’ we zien staan om de olie uit de grond te halen. De benzine is dan ook bizar goedkoop. Voor een volle tank betaal je niet meer dan een euro. Dat verklaart ook waarom er zoveel van die grote benzineslurpende oude amerikaanse bakken rondrijden. Maracaibo zelf is een grote stad waar we alleen zullen overnachten. We vragen een taxichauffeur ons vanaf de terminal naar het hostel te brengen wat we hebben uitgezocht. Echter op de juiste plek aangekomen blijkt er geen hostel meer. Hmmm. We vragen de chauffeur dan ook naar een goedkoop hostel in deze buurt. Hij rijdt 2 blokjes om en stopt voor San Martin, een ‘hotel economico’ De prijzen zijn inderdaad economisch en we hebben enorm veel bekijks als we binnenstappen met onze backpacks. Dit is duidelijk een plek waar geen westerse toeristen komen. De kamer is ook ecomomico, maar heeft een douche, wc, bed (een schuimrubberen matras op een betonnen verhoging) en een airco dus prima voor deze nacht. Met de taxichauffeur spreken we af dat hij ons morgen weer komt ophalen en naar de terminal brengt. We hoeven maar een klein stukje te lopen voor we bij wat restaurantjes komen en lopen een mexicaan binnen. We vallen wel een beetje uit toom in ons reiskloffie vergeleken bij de andere lokale deftige gasten, maar het eten is prima en de prijs ook.
Morgen het 2e stuk van de reis: Op naar Colombia!