Natuur&wildleven spotten in koud en nat Nw.Zeeland

Ruim 3,5 week hebben we met ons campertje (een omgebouwd bestelbusje met een dakje) door Nieuw Zeeland getrokken. Meer dan 4500 km hebben we gereden, gestart op het Noordereiland in Auckland, geeindigd in Christchurch op het Zuidereiland. Alle weerstypen hebben we gehad: sneeuw, vrieskou, zon, regen, wind.... Maar we hebben genoten van de natuur, de wijdsheid en uitgestrektheid van het land!

Noordereiland

30 september, Auckland
Na een kleine 3 uur landen we op Auckland. De paspoortcontrole gaat erg snel, tot we de tassen en onszelf moeten laten checken: Onze wandelschoenen zijn niet helemaal aardevrij, dus of we die even uit willen doen. De schoenen worden weggebracht en zo’n 10 minuten later komen ze volledig gereinigd terug! Dat is nog eens handig ;-) Gelukkig zijn wijzelf blijkbaar wel schoon genoeg en onze tassen ook want we mogen verder Nieuw Zeeland in! Daar staat een man met een bordje met onze naam erop: dat moet de man van Cruzy Campers zijn van wie we ‘Lucy’ (de camper) huren . Voor de komende 24 dagen hebben we een mini camper gehuurd, van het type toyota highace. Dit is een omgebouwd bestelbusje met een dakje zodat we rechtop kunnen staan. Geen toilet en douche, wel 2 gaspitten, een koelkastje, een wasbakje, bank en tafel (om te bouwen tot bed), en wat kastjes. Aan alles is gedacht, zelfs aan een klein kacheltje, 2 kruiken en een extra deken die we straks erg hard nodig blijken te hebben! Na alle uitleg is de camper van ons. Eerst slaan we de nodige levensmiddelen in en dan rijden we (uiteraard rijden we niet in 1 keer goed) naar een soort van natuurpark / kinderboerderij even voorbij Auckland, de dichstbijzijnde kampeerplaats in de buurt. Het linksrijden begint inmiddels aardig normaal te worden. We komen in het donker aan en het hek blijkt al 2 uur eerder dicht te gaan, maar toch komen we nog op het terrein. Op een parkeerplaats zien we nog wat busjes staan dus we gaan ervanuit dat dit de plek is. Toiletten zijn vlakbij, verder hebben we geen stroom en water hier.Na ons eerste zelfgekookte maaltje houden we het voor gezien en maken we van de bank en tafel ons bed. Na Fiji is het wel erg koud, van 30 graden naar 10 graden!

01 oktober Auckland – Waitomo Caves
We worden wakker met al aardig wat activiteit om ons heen. De koeien en schapen zijn al wakker en ook de kinderen die hier tijdens hun vakantie komen om onder andere koeienmelken te zien zijn er al. De gekozen lokatie is erg leuk, al is het een beetje vreemd om met al die activiteit wakker te worden. Na wat opgefrist te zijn sluiten we aan bij de rij volwassen en kinderen om het koemelken te zien, iets wat Arjan nooit eerder gezien heeft. Hierna lopen we verder over de boederij en zien we een hoop schapen (volgens Maris een mooier type dan in Nederland), koeien, paarden, een kalkoen, kippen en konijnen. Naast de boederij bevindt zich ook een vogel / natuurgebied waar we even doorheen lopen, maar gezien de storm en het tijdstip besluiten we al snel om te gaan rijden. We rijden min of meer aan een stuk door naar Waitomo, dat bekend staat om de gloeiworm grotten. Hier stoppen we op een top 10 holiday park, het luxere type in Nieuw Zeeland. Wel handig om te kunnen internetten en wasjes te kunnen doen.

02 oktober Waitomo caves
We kiezen ervoor om het deze dag rustig aan te doen. Terwijl de andere campers al druk bezig zijn met inpakken draaien wij ons nog even om. Na een ontbijt met brood (eindelijk weer eens brood dat niet geroosterd hoeft te worden!) rijden we een stukje door om daar een wandeling te maken. Deze wandeling gaat langs een aantal door erosie inmiddels open “grotten” en langs de route wordt uitgelegd hoe de grotten in de omgeving zijn ontstaan. Na de wandeling in gelukkig redelijk droog weer gaan we weer even een stukje rijden. We komen uiteindelijk in Te Kuiti uit, geen bijzonder dorp, maar goed genoeg even het nodige te kunnen shoppen en het haar van Arjan weer een beetje te laten fatsoeneren.

03 oktober Waitomo caves
Vanochtend vroeg op en naar het adventure centrum toe. Samen met 4 anderen gaan we onder begeleiding van een gids naar een van de vele grottenstelsels in de buurt van Waitomo. Deze grot is zon 6,5 km lang. Vlak voor de grot krijgen we allemaal een zwarte wetsuit aan, witte laarzen en een mooie gekeurde onderbroek er overheen voor het fleurige effect.....Het geheel is compleet met een veiligheidshelm voorzien van een lamje.We starten met het droog oefenen van de abseiltechnieken in een weiland. Daarna mogen we het echt doen; een voor een zakken we langs de stijle rotswand 35 meter naar beneden de grot in. Eenmaal in de grot door het water heen naar de overkant, er staat een flinke stroming. Als we allemaal beneden zijn krijgen we een tube (band) mee en klimmen en klauteren we een heel stuk over richels en gladde rotsen. We steken via een touwbrug over en waden tegen de stroming in. In een donkere hoek gaan al onze hoofdlampjes uit en kunnen we genieten van alle gloeiwormen op het plafond in de grot. Het is net of je naar een sterrenhemel zit te kijken; overal zie je lichtgevende puntjes. Hoe sterker ze gloeien, hoe banger de wormen zijn of hoe meer honger ze hebben. Ze vangen kleine insecten door een slijmerige draad naar beneden te fabriceren. Na dit rustmoment is het tijd voor wat aktie! We gaan ‘blackwaterraften’ oftewel: in de tube met de stroming mee in het donker door de grot heen tuben. Erg leuk en veel te snel afgelopen. Ook terug moetenw e weer over de rotsen klauteren en genieten we nog een keer van de gloeiwormen. Dan zit het er bijna op en moeten we alleen nog via de stijle rotswand weer omhoog klimmen; aan een veiligheidstouw vast uiteraard. Na een hete douche en droge kleding rijden we door naar Roturua.Een kleine 2,5 uur later komen we daar aan. Overal waar je kijkt zie je rook uit de grond komen: dit komt doordat het een thermisch gebied is. De eerste camping is vol, dus zoeken we verder en vinden we een plekje aan het meer even buiten het centrum. Het miezert alweer en de miezer gaat al snel over in regen.....

04 oktober 2009 Rotorua- whakarewarewa park / Pohutu geiser
We worden wakker van het getik op het camperdak... het regent nog steeds en niet zo zachtjes ook..... Het lijkt niet beter te gaan worden dus we rijden toch maar naar Whakarewarewa, een thermisch Maori dorpje bij Rotorua. In deze omgeving zijn vele Maori dorpen en thermische parken en voor alles moet entreegeld betaald worden, dus ergens moeten we keuzens maken en dat is best lastig vanuit de boekjes. Uiteindelijk kiezen we voor Whakarewarewa, vanuitwaar we ook zicht hebben op de Prince of Whales en de Pohutu geisers, waarvan de laatste tot bijna 30 meter de lucht in spuit. Bij Whakarewarewa krijgen we een paraplu te leen en kunnen we mooi aansluiten bij een rondleiding die net van start gaat. De gids is een Maori uit het dorp en hij kan ontzettend leuk vertellen en putten uit eigen ervaringen. Het hele dorp rookt en pruttelt en hier wordt zeer zinvol gebruik van gemaakt. In houten kisten wordt het eten gestoomd, er zijn hete baden en stoomhutten die gebruikt worden door de dorpsbewoners en in een meertje kokend water hangt de mais te koken. Dat het ook gevaarlijk is blijkt uit stukken grond die zijn weggezakt en een huis waarvan de bewoners moesten verhuizen omdat het steeds verder de grond in zakt en zal komen in te storten. We wonen nog een Maori optreden bij, waarin een aantal dorpsbewoners in de traditionele kleding dans, zang en jongleurs act opvoeren. Dit gaat gepaard met veel non verbale uitdrukkingen van lichaam en gezicht en angstaanjagende kreten: rollen met de ogen, tong uitsteken en veel slaan op het eigen lichaam; dit alles om indruk te maken op andere grouperingen. Opvallend zijn ook de vele grote tatoeages die toch veel maori mensen hebben. Na dit alles maken we door de stromende regen nog een wandeling door het omringende natuurgebied, langs de kokende blauwe, groene en bruine meren, modderpoeltjes etc. S middags wilden we nog in het dorp wat dingen bekijken, maar het weer is zo ontzettend slecht dat we maar verder gereden zijn tot een kleine camping in Golden Springs (de hotsprings hier zijn zelfs coldsprings door alle regen), waar we ons kleine kacheltje aangezet hebben en de rest van de dag lezend en internettend hebben doorgebracht.

05 oktober 2009 Rotorua -> Hidden valley of orakei korake cave and thermal park--> Huka falls--> Lake Taupo --> Turangi
Vanochtend zijn we doorgereden naar de `hidden valley of orakei korake` een thermisch gebied. Dit was echt supermooi met overal blubberpoeltjes, blauwe meren, kokend water, grotten, geisers en gekleurde ondergronden. Overal stijgt stoom, bubbelt wat en spuit water ten gevolge van de seismische activiteit. Ook is er een grot met en hotspring van knalblauw water Er gaan ook hier diverse legendes, een daarvan is dat je met je linkerhand het water moet aanraken en dan een wens moet doen, die, als je het niet hardop naar anderen uitspreekt, uit zal komen. Na de wandeling en een kop heerlijk warme cappuchino zijn we een flink stuk doorgereden. Gezien het weer (nog steeds regen) hadden we geen behoefte aan kayak, bungeejump of parasailing (parachutespringen) avonturen in Taupo en forel vissen trok ons ook niet zo, dus hebben we deze plaats, na wat shoppen, verder overgeslagen en zijn we vast op weg gegaan richting Tongariro NP. We eindigen de dag op zo’n 50 km van het park in Turangi. Hier slaan we de nodige boodschappen in en overnachten we op een holiday park. Het waait erg hard en regent nog steeds dus we zijn erg blij met t kacheltje en de extra deken.

06 oktober 2009 Turangi -> Tongariro NP
Bij de informatiekiosk in Turangi hoorden we al dat door de hevige sneeuwval en de vrieskou (aan de voet van de vulkanen was het al -4 graden C) de trekkingen door de bergen niet gelopen konden worden, tenzij je een zeer ervaren klimmer was met de juiste materiele en kleding uitrusting. Dit konden we van onszelf toch zeker niet zeggen. Dat was wel erg jammer, want we hadden graag de Tongariro trekking willen doen: een dagtocht van zo’n 8 uur tussen de vulkanen door en langs de kraters. Helaas! We zijn toch door gereden naar Wakapapa village, aan de voet van de vulkanen en het NP. Bij de I kiosk informatie gehaald over de andere wandelroutes in het park en een wandeling van zo’n 3 uur uitgekozen. Na enkele sneeuw buien hebben we ons buiten gewaagd en zijn we dik ingepakt (inmiddels maar handschoenen en mutsen aangeschaft) de wandeling begonnen. Op wat kleine sneeuwmomenten na hebben we het droog gehouden en brak de zon zelfs door! De wandeling zelf was ontzettend mooi, zeker met alle verse sneeuw. Langs riviertjes, door bos, over rotsen en langs 2 grote watervallen waaromheen allemaal ijspegels hingen. Op het hoogste punt zagen we de toppen van de vulkanen, volledig besneeuwd. Heel bijzonder. Na de wandeling regelen we een backpackerskamer in het skotel en huren we ook vast skispullen voor morgen. De voorspellingen waren beter (dwz stervenskoud maar geen sneeeuwval) En als we niet boven op de bergen kunnen wandelen gaan we wel naar boven op de lange latten! Nog nagenietend van de wandeling lopen we het parkeerterrein op en willen we de camper in. Wat raar, het electrisch slot werkt niet op alle deuren... Niets vermoedend draaien we het contactsleuteltje om.. Mar dat bleef bij ‘klik’.... Shit, autolichten aangelaten, accu leeg.... Dat krijg je als je thuis verwend bent met zon mooi toetertje als je de lichten vergeet. Plan A is om de camper het terrein af te duwen richting de heuvel en dan de heuvel afrijden en hopen dat ie aanslaat.... Hier hebben we wel mensen voor nodig en het terrein is zo goed als leeg. Dan zien we nog 2 wat oudere mensen in een camper zitten die we vragen ons te helpen. Met veel moeite komt de auto iets van zijn plek maar niet genoeg. Maris klampt nog een voorbijganger aan en met elkaar lukt het nu wel. Ajan rijdt de berg af maar starten ho maar. Maris is echter nog boven en als Arjan niet terugkomt besluit ze maar naar benden te lopen om te zien waar de camper gestrand is. Na een tijdje komen de mensen die geholpen hadden met duwen voorbij en geven har een lift tot de plek waar Arjan staat. Tijd om plan B door te voeren: de AA bellen (nee, geen anonieme alcholisten maar de wegenwacht!) Na een klein uurtje geduld komt ie eraan en is de klus zo gepiept. De camper rijdt weer als een zonnetje. Ondertussen zijn wij zo koud dat we erg blij zijn met de hete douche en de kachel in de kamer van in het skotel.

07 oktober 2009 Wakapapa village
Vandaag gaan we skiën op de vulkaan! Met de camper kunnen we het hele stuk naar bven rijden en vlak bij de liften parkeren. Er staat en flinke rij voor de eerste lift naar boven, maar an een tijdje schuifelen op de skis zitten we dan toch in de stoeltjeslift omhoog. De uitzichten zijn ontzettend mooi! Je kijkt tegen de krater van de andere vulkaan aan. Wel is er een ijskoude wind op de hogere delen, maar supergoede sneeuw. Op de lagere delen is daarentegen de temperatuur beter maar de sneeuw papperig, dus bijten we ons even door de kou in de liften heen en gan we toch een aantal keer omhoog. Na het skieen het skotel weer ingesneakt ( we waren immers al uitgecheckt) om nog te douchen (gemeenschappelijke douches) en daarna verder gereden met de camper waar we op een DOC camping hebben gestaan. Het DOC is te vergelijken met natuurmonumenten, zij beheren de Nationale Parken en hebben hierin enkele campingsites. Vaak is er een watertappunt en een toilet en meer niet (geen douches, warm water of electriciteit). Echter is alles goed onderhouden en je moet jezelf vooraf registreren en een klein bedrag pp achter laten in de registratie enveloppen in een box. Het is een mooie plek en we slapen prima.

08 oktober 2009 NP village -> Wanganui -> Waverley
De volgende dag zijn we doorgereden naar Wanganui waar we een kadotje voor Shane en Vicky hebben gekocht en Maris naar de kapper is geweest. Na Wanganui (wederom regen) door naar Waverley waar we Shane en Vicky hebben opgezocht die we uit Indonesie kennen. Zij hebben daar een boerderij (600 koeien & kalfjes, schapen & lammetjes, 2 paarden (zij was vroeger bekend springruiter) en 2 honden. Vroeger hebben ze ook nog herten gehad, maar die handel loopt steeds minder goed dus dat hebben ze opgegeven. Erg leuk om rondgeleid te worden door het uitgestrekte gebied en te horen hoe eea hier in zijn werk gaat. Hele vriendelijke mensen, we hebben daar meteen de was gedaan en s avonds gezellig met elkaar gegeten, wijn gedronken, gekletst en tot slot heerlijk geslapen in een zalig bed!

09 oktober 2009 Waverley -> Wellington
Wat hebben wij heerlijk geslapen. ’s Ochtend lekker rustig aangedaan met een ontbijtje en een kop koffie. Tegen het middaguur werd het toch echt tijd om afscheid te nemen van van Shane en Vicky. We rijden in een stuk naar Wellington. Het weer is echt heel slecht met veel regen en een harde wind. In Wellington zijn we naar het Te Papa museum geweest, een groot interactief museum met veel informatie over (de geschiedenis van) Nieuw Zeeland. Hier hebben we een paar uurtjes doorgeracht en na de nodige boodschappen hebben we overnacht op een camping buiten Wellington. Gelukkig kunen we het laatste plekje met stroom bemachtigen, want de kachel hebben we hard nodig!

Zuidereiland

10 oktober 2009 Wellington -> Abel Tasman
We hadden de boot naar het Zuidereiland (Picton) om 12.30 uur geboekt, dus in de ochtend hadden we nog de tijd even in Wellington rond te lopen. In een bookshop oude boeken ingeleverd en nieuwe gekocht, we kunnen weer even voort! De boot vetrekt in de regen, maar hoe meer we in de buurt van het zuidereiland komen, hoe meer de lucht opentrekt en de zon doorbreekt. En dat terwijl het Zuidereiland normaal juist kouder is dan het Noordereiland! Het laatste stuk naar de haven van Picton is een mooi stuk varen, tussen groene bergen door. We besluiten nog een lang stuk door te rijden zodat we al bij het Abel Tasman NP zijn. Het is een mooi stuk door de druivenplantages met op de achtergrond groene heuvels en in de verte de sneeuwtoppen van de hogere bergen.Het Abel Tasman NP ligt aan de westkust en hier vinden we een camping van waaruit ook de watertaxi’s vetrekken.

11 oktober 2009 Abel Tasman -> Murchison
’s Ochtends vroeg opgestaan om bij opening van het informatie centrum één van de boottaxis te kunnen boeken. Dit blijkt geen overbodigheid, want we zijn 1 van de laatsten die op de bootlijst worden gezet. Het te water gaan is een vrij bijzondere gebeurtenis. Omdat het water rond Abel tasman behoorlijk wisselt tussen eb en vloed (tot 6m!), wordt iedereen op de boot geladen als deze nog op de trailer staat. Hierna wordt trailer met boot en toeristen door de traktor naar de waterkant gebracht en in het water losgekoppelt. We treffen het met het weer: de lucht is grotendeels blauw en de zon schijnt! We varen eerst een stukje uit de kust om de ‘Split appale rock’ te bekijken: een grote ronde rots die precies in het midden gespleten is. Er gaan over de oorzaak vele legendes rond, waaronder een maori legende over 2 ruziende goden. Daarna varen we verder waar een groep dolfijnen onze boot volgt. De laatste stop is bij een klein eilandje waar een zeeleeuwen kolonie leeft, helaas voor ons waren het er maar 2 op het moment, de rest was aan het vissen ofzo. Hierna worden we afgezet op het strand en starten we 9 km lange wandeling. De wandeling varieert van mooie goudkleurige stranden en blauwe baaien tot een pittige klim omhoog, langs watervallen, over kleine bruggetjes en rivieren, tussen de bomen door om vervolgens weer vanaf hoogte neer te kunnen kijken op de baai. Erg fraai. Op één van de stranden hebben we geluncht en genoten van de zonnestralen op ons gezicht (ipv 3 lagen kelding voldoen hier 2 lagen) daarna de tocht vervolgd. Na 4,5 uur komen we aan op bestemming waar we nog even een half uur van de zon kunnen genieten voor de watertaxi ons oppikt en we teruggaan naar het beginpunt waar we met de traktor weer het strand opgetrokken worden en teruggebracht naar de camping. Gezien de fitheit en het goede weer besluiten we nog een aantal uurtjes te rijden, zodat we al op weg zijn naar Frans Jozef. In Murchison vinden we een kleine camping om te overnachten.

12 oktober 2009 Murchison -> Punakaiki -> Franz Josef
Ook weer op tijd op pad voor een redelijk stuk rijden. Het scheelt behoorlijk dat we de vorige dag al een stuk gereden hadden, zodat we redelijk rustig aan kunnen doen. We stoppen bij Punakaiki om de pannenkoekrotsen (pancake rocks) te bekijken. Een aparte rotsformatie die, zoals de naam al zegt, bestaat uit allemaal plakjes rots bovenop elkaar. Door de kracht van de zee slijten de rotsen beetje bij beetje weg en ontstaan er blowholes (een nauwe opening in de rotsen waar het water doorheen spuit). We besluiten hier ook te lunchen en Maris neemt de plaatselijke specialiteit, rara wat zal dat zijn..... Hierna vervolgen we onze weg langs voornamelijk de kust, een mooie rit met afwisselend vlakke en bergachtige stukken. Rond 4 uur komen we in Franz Josef aan en besluiten we direct naar de gletsjer te rijden. Vanaf de parkeerplaats is het ongeveer drie kwartier lopen naar de voet van de gletsjer. De wandeling gaat door een stuk wat 200 jaar eerder nog door ijs gevuld was, maar nu een droge, stenen bedding is tussen hoge bergen met overal om os heen kleine en grotere watervallen. Doordat het bewolkt is, kunnen we niet het bovenste deel van de gletsjer zien, maar we kunnen wel helemaal tot aan de voet van de gletsjer komen, wat een indrukwekkend zicht geeft op die ijsmassa. De gletsjer is volop in beweging, hij verschuift gemiddeld zo’n 1,5 meter per dag, je hoort het ijs kraken en ziet en hoort ook met regelmaat ijs en rotsblokken naar beneden vallen. Ook hier vinden we even buiten het plaatsje een mooie DOC camping waar we de avond en nacht doorbrengen.

13 oktober 2009 Frans Jozef -> Fox Glacier -> Lake Matheson -> Monro beach -> Makarora
Vanochtend vroeg opgestaan om de zus en oma van Arjan te bellen ivm hun verjaardag. (als het hier ochtend is, is het in Nl de avond ervoor) Daarna zijn we doorgereden naar de Fox gletsjer. Helaas waren ze met de weg bezig waardoor we een half uur moesten wachten op de enige toegangsweg naar de gletsjer. Dan is de camper weer handig want we maken een bakkie koffie en zo is het wachten wel prima. In tegenstelling tot gisteren hadden we vanochtend eens zon en een blauwe lucht, wat maakte dat de gletsjer in z’n geheel zichtbaar was. Veel puntige stukken ijs (ruiger dan Franz). Een heel stuk voor de gletsjer lagen 2 kleine blauwe meertjes, waarin de berg en de gletsjer weerspiegeld werd, dat was een mooi gezicht. Op de weg terug moeten we weer zo’n half uur wachten tot we door kunnen rijden naar Lake Matheson. In dit meer kan je, als je geluk hebt, Mount Cook helemaal weerspiegeld zien en dit schijnt erg mooi te zijn. Na een klein stuk gewandeld te hebben werd al snel duidelijk dat wij geen geluk hadden; de lucht was inmiddels betrokken, de bergen lagen in de wolken en het waaide dusdanig dat het meer niet glad genoeg was om als spiegel te fungeren. Hierop zijn we maar teruggegaan en verder gereden naar een punt aan de kust waar de Fiordland crested pinguin leeft. Na een wandeling van een klein uur kwamen we op het strandje aan waar helaas op het eerste gezicht geen pinguins te zien zijn. (later blijkt dat ze vooral rond zonsondergang komen) Wel zijn er heel veel zandvliegen die je compleet lekprikken, zelfs door je kleding heen. Toen we na een uurtje besloten maar terug te gaan zag Maris een hoopje liggen op het strand. Dichterbij gekomen bleek het een pinguin te zijn, een dode dachten wij in eerste instantie. Nadere inspectie leverde echter een oogje op wat openging.Toch levend. Hierop wat afstand genomen en het beestje van een afstandje bekeken. Nadat hij nog een tijdje bleef liggen kwam hij langzaam overeind en liep rustig weer richting de zee waar hij op het water bleef dobberen. Op het info bord lezen we dat pinguins heel vast kunnen slapen, zelfs op zee. Hierna rijden we het laatste stuk verder naar Lake Wanaka, waar we op een DOC camping een mooie plek vinden aan het meer, omringd door bergen met sneeuwtoppen. Erg cool! Ook letterlijk cool, maar gelukkig een beschutte plek uit de wind bemachtigd.

14 oktober 2009 Lake Wanaka- Queenstown
We werden wakker van het getik van de regen op het camperdak.... Ons mooie uitzicht was helemaal weg: bergtoppen gehuld in dikke wolken en het water dat normalitieter enorm blauw schijnt te zijn was gewoon grijs..... Ietwat moeilijk dus om op gang te komen maar uiteindelijk zijn we toch op weg naar Queenstown. Vlak voor Queenstown stoppen we bij de eerste bungeejump plek in Nieuw Zeeland. Hier is ooit het jumpen begonnen. Deze brug is 45 m. hoog. Uiteraard maken we even een stop en al kijkend slaan de kriebels wel toe... Wel doen, niet doen? Maris wil liever een canyonswing maken, deze 45 meter is niks vergeleken bij de 110 meter die ze in Afrika heeft gedaan. Arjan komt er niet helemaal uit met zichzelf en heeft hier uiteraard spijt van de volgende dag! Als je geld teveel hebt kan je dat echt kwijt in Queenstown: bungeejumpen, canyonswing, paragliden, parasailen, skydiven, kayakken, skieen, helihikes, scenic flights, acrobatic flights, yetboottochten, gondeltochten en nog veel meer. Je kan het zo gek niet bedenken of het kan hier! Wij doen het echter maar even rustig aan, ook gezien de regen die weer begonnen is. Parkeren de camper op een camping midden in het stadje, lopen door Queenstown en maken een plan voor de komende dagen. We kunnen maar niet kiezen tussen Milford Sound en Doubtfull sound, beiden Fjordengebieden in het Zuiden. Doubtfull is groter en minder toeristisch, maar de weg naar Millfordsound schijnt erg indrukwekkend te zijn. We besluiten om dan maar de ene dag de weg naar Milford Sound te rijden en weer terug naar Te Anau of Manapouri en de boottocht dan in Doubtfull sound te doen. S avonds halen we lekker Thais en maken we gebruik van het internet om op afstand nog wat dingen te regelen voor de verhuizing.

15 oktober 2009 Queenstown -> road to Millford sound -> Manapouri
Als we opstaan schijnt de zon ons tegemoet. Wat een heerlijkheid! De canyonswing en bungeejump in de buurt van de camping gaan pas s middags open en gezien de lange rit die we nog te gaan hebben besluiten we daar niet op te wachten en te gaan rijden. Het eerste stuk van de rit is al erg mooi, langs meren, heuvels met herten, koeien of schapen en tussen de bergen met sneeuwtoppen door. Het weer betrekt naarmate we dichter bij de Fiorden komen.In Te Anau maken we een laatste tankstop en doen we nog wat inkopen, dit is voorlopig niet mogelijk. Aan de rand van het dorpje pikken we nog een lifter op, een duitse jongen die al ruim een jaar in Nieuw Zeeland was en alleen rondreist door trekkingen te maken en stukken te liften en tussendoor wat te werken. Op de Millford road maken we een stop bij de Mirror lake: een klein meer wat als het glad is de bergen weerspiegelt, zolang er geen eenden en vissen zijn die het water rimpelig maken. Een mooi gezicht. De volgende stop is om de jongen af te zetten op het punt vanwaar zijn trekking begint. Hierna worden de bergen / kliffen steeds hoger en steiler, ligt er overal sneeuw langs de kanten en zie je langs de bergwanden vele watervallen. We gaan door de Homer tunnel, een 2 km lange tunnel door de berg heen. Vlak na de tunnel maken we nog een stop om een korte wandeling te maken naar The Chasim, een waterval met daaromheen rotsen die erg mooi van vorm waren, heel glad met ronde gaten, zo uitgesleten door water en gruis. Niet lang daarna zijn we in Millford Sound, waar we even kort rondlopen en de Fiorden kunnen zien. Daarna rijden we het hele stuk weer terug tot Manapouri, waar we een leuke kleine camping vinden aan het Manapouri meer.

16 oktober 2009 Doubtfull sound
Vanaf de camping rijden we ’s ochtends een paar honderd meter verder naar de parkeerplaats bij de Real Journeys tours. We checken in en even later varen we over het Manapouri meer naar de overzijde. De uitzichten zijn fraai, met besneeuwde hoge toppen in de verte. De boot legt aan bij de waterkracht centrale die hier in de jaren 60 gebouwd is. Het is duidelijk dat we de duurdere tour geboekt hebben. In tegenstelling tot veel van de andere tours die we tot nu toe hebben gedaan zijn we één van de jongsten! Voordeel is dat we de enige tour op Doubtful Sound zijn. Na het meer wordt de groep overgebracht in de bus en rijden we door een schitterend natuurgebied met vele riviertjes en watervallen naar de aanlegplaats van de boot die ons door Doubtful Sound zal leiden. Voordat we hier naar beneden gaan stoppen we nog op het hoogste punt vanaf waar we een geweldig uitzicht hebben op de fjorden beneden ons, daar varen we straks tussendoor! De boottocht is erg mooi, tussen hoge Fiorden door, bergen met sneeuw op de achtergrond, het geluid van de vogels om ons heen. Bij de overgang naar de zee zien we 2 Fiordland crested pinguins op een rots en wat zeeleeuwen die in de zon liggen op de rotsen. Langs de bergen zijn nog watervallen te zien, helaas niet zoveel. De meeste hier zijn tijdelijk; als het hard regent ontstaan er overal enorme watervallen en die verdwijnen weer zodra het droog wordt. Aangezien wij voor de verandering eens een droge dag heben met af en toe wat zon moeten we het doen met de kleinere watervallen. In een smalle doorgang is het water zo glad dat het werkt als een spiegel en de Fiorden er duidelijk in weerspiegeld staan. Na zon 4 uur zit het erop een varen we terug terwijl er binnen nog wat informatieve documentaires worden gedraaid. Na de busrit stoppen we in de berg bij de turbines waar energie wordt opgewekt. Er wordt gebruik gemaakt van een hoogte verschil van meer dan 200 meter tussen lake Manapouri en Doubtful Sound. Voor de bouw van de centrale was er nog sprake van om het meer in niveau te verhogen om zo nog meer energie te winnen, maar gelukkig is het gelukt om dit niet te doen en de natuur te behouden. Eenmaal weer terug aan het vaste land zijn we doorgereden tot Riverton, waar we overnacht hebben op een kleine camping met mooi uitzicht over de kust.

17 oktober 2009 Doubtfull sound -> Balclutha (southern scenic tourist route)
Vandaag rijden we vanuit Riverton via the southern scenic route verder richting Dunedin. Onze eerste stop is in Bluff. Je kan vanaf hier naar Stewart eiland, maar dat gaan we niet doen. Het enige leuke aan Bluff is eigenlijk de wegwijzer die er staat met de afstanden naar allerlei steden over de hele wereld. Nog maar 4000 km voor we op de zuidpool zijn strakjes! Na de lunch (die bij allebei niet helemaal goed valt) rijden we verder naar Curio bay, onze volgende stop. In deze baai is de hector dolfijn soms te zien en even verderop yellow eyed pinguins. Voor de dolfijnen zijn we net niet in het goede seizoen en voor de pinguins is het nog te vroeg. Dus na een korte wandeling in kou en regen rijden we weer verder naar Nugget point. Hier moet ook wildlife te spotten zijn. We verlaten de camper en lopen een track die eindigt bij een uitkijkhut over het strand vanuit waar je de yellow eyed pinguin kan zien, waar we nu wel op de juiste tijd zijn (rond zonsondergang). En ja hoor, net als we komen aanlopen zien we er eentje het strand oversteken om naar haar nest te gaan die ergens in de bush is. Mooi gezicht om die beestjes te zien waggelen. Ze zijn erg schuw en kunnen behoorlijk ontregeld raken door mensen. Vanaf het eind van de middag mag je dus ook niet meer op het strand lopen en wordt je verzocht op de paden te blijven en bij het hutje (uit zicht voor de pinguin) te kijken. Na deze ene pinguin blijft het verder stil en we vervolgen de wandeling naar de vuurtoren. Deze wandeling is, ondanks de kou en regen, erg mooi en loopt langs stijle kliffen. Beneden op de rotsen liggen zeeleeuwen of zeehonden en we zien zelfs een elephant seal. Op de terugweg lopen we toch nog even langs het strandje waar verder niemand is, maar wel net een pinguin vanuit de zee aangelopen komt. Hierna gaan we echt verder en we besluiten in Balclutha te overnachten aangezien het inmiddels al donker, koud, nat en laat is.

18 oktober 2009 Balclutha -> Dunedin
Vanuit Balclutha vervolgen we ’s ochtends onze weg naar Dunedin, waar we niet veel later aankomen. (voor degene die het boeit: uit te spreken als Duh-NIE-din, wij hadden al verscheidene varianten geprobeerd zonder dat een kiwi ons begreep.) We treffen de stad in redelijke rust (’t is zondag, al zijn sommige winkels geopend) en wandelen een beetje door het overzichtelijke centrum. Als één van de weinige steden in Nieuw Zeeland staan hier een aantal oudere gebouwen met een echt Engels tintje. Vooral het treinstation en het gerechtsgebouw zien er erg mooi uit. Hoewel het bezoeken van de chocolade fabriek ons in eerste instantie aansprak (dit is de thuishaven van één van Nieuw Zeelands bekendste merken Cadbury), bleken de echte tours alleen door de weeks te zijn en was het alternatief wel goedkoper, maar niet echt aantrekkelijk (je gaat dan niet door de fabriek zelf heen). Na een stevige lunch (ze houden hier van vet en veel, ...helaas) lopen we door naar het ziekenhuis om de zus van de oma van Maris te ontmoeten (tante Nel), samen met haar dochter (Tonny). Helaas is de gezondheid van tante Nel behoorlijk achteruitgegaan sinds de laatste hersenbloeding en waren de gespreken voornamelijk met haar dochter Tonny. Het was leuk om te horen hoe zij de verhuizing naar Nieuw Zeeland zoveel jaren geleden beleefd had en ook hoe dat voor haar moeder was geweest. In eerste instantie de heimwee naar Nederland en later juist het hechten aan de ruimte en de vrijheid in NZ. Na het ziekenhuis halen we boodschappen en rijden we vervolgens door naar Sandfly Bay op de Otago Penisula. Sandfly bay staat bekend om........ de kolonie zeeleeuwen die hier leeft (we zijn geen sandfly tegen gekomen deze keer). Op ongeveer een half uur lopen van de parkeerplaats ligt het strand waar je up close and personal in contact kan komen met de zeeleeuwen. De groep bestaat voornamelijk uit mannetjes, die graag laten horen hoe belangrijk (en afschrikwekkend) ze zijn als je in de buurt komt. Blijf je op grotere afstand dan luieren ze gewoon lekker in het zonnetje. Wat een stoere beesten! Nadat we weer omhoog geklommen zijn naar de parkeerplaats rijden we een stukje verder naar Pilots Beach. Onderweg staat er een lammetje aan de verkeerde kant van het hek: hij blheert hartverscheurend naar de beesten aan de andere kant en probeert door het hek heen te springen. Maris besluit het beestje een handje te helpen en even later staat hij kwispelstaartend bij zijn moeder te drinken.Op Pilots beach leeft, naast de albatros kolonie, waarvan het informatiecemtrum en de rondleiding te bezichtigen zijn tegen een vergoeding (al gesloten als wij daar komen), ook een kolonie van de kleinste pinguin ter wereld, de blauwe pinguin. Deze pinguin is ongeveer 30 cm groot en om te voorkomen dat ie aangevallen wordt, verlaat ie het water na het jagen pas na zonsondergang. Wat betekent dat voor de mensen die het beestje willen zien.... voornamelijk blauw bekken vanaf de zonsondergang, maar net als je denkt dat ze echt niet meer komen, komen ze toch. Als dieven in de nacht worden ze door de opkomende zee uitgespuugd en waggelen ze naar hun nestjes in de bosjes om het strand heen, erg schattig. Als wij vervolgens gaan slapen wordt er in Nederland hard gewerkt. Natasja, Jos, Arjan, Sierou, Marion, Aad, Nel, Piet en Petra zijn dan hard bezig onze spullen in te pakken en voor de verhuizers klaar te zetten. Dank verhuisteam!

19 oktober 2009 Otago Peninsula -> Mouraki Boulders -> Lake Tekapo
Nog met de penguins in het hoofd, zitten we de ’s ochtends aan het ontbijt. Eenmaal op de weg duurt het even voordat we Dunedin uit zijn. We rijden langs de kust tot net na Oamaru, waarna we land inwaarts rijden richting Mt Cook en de omliggende meren. Tussendoor stoppen we nog bij de Moeraki Boulders. Deze opvallend ronde stenen liggen als een stel reuze knikkers op het strand te wachten tot de reus ze verder rolt. Tot die tijd vormen ze voor ons kleine mensen een leuk object om op te staan, tegen aan te duwen en alle andere varianten die een leuke foto vormen. Helaas wist de LP niet het ontstaan te vertellen en ontbraken hier gek genoeg informatie borden, dus succes met googlen als je geintereseerd bent. Eenmaal op de weg inlands zien we al snel de stromen met de groen blauwe kleur waar deze streek om bekend staat. Deze kleur ontstaat doordat de gletsjer die de meren voeden steengruis meevoeren. Dit steengruis zorgt voor een melkachtige suspensie die samen met licht een prachtige blauw groene kleur geven. Naast de kleur van het meren is het samenspel met de bergen van Mt Cook fantastisch. We nemen een plek op de camping aan Lake Tekapo met uitzicht op het meer en genieten net voor zonsondergang van een fantastisch samenspel tussen de zon, het meer, de bergen en een net gevormde regenboog (is al dat hemelwater ook eens ergens goed voor).

20 oktober 2009 Lake Tekapo -> Kaikoura
De laatste dagen in Nieuw Zeeland zijn aangebroken en vandaag volgt in ieder geval de laatste lange reisdag. We ontwaken met uitzicht op het prachtige blauwe Lake Tekapo en de bergen erachter. Na een warme douche en een ontbijtje stoppen we met de camper nog op een aantal plekken rondom het meer om te proberen de kleur goed vast te leggen op de foto. Voor de verandering schijnt de zon, wat de koude berglucht een beetje opwarmt. Daarna starten we met een lange rit. We nemen de “scenic route” die ons langs de bergruggen voert die het oosten van het zuider eiland scheidt van het westen. Op sommige punten zijn we hemelsbreed maar zo’n 75 km van de wegen aan de westkant gescheiden, maar om te rijden hierdoor het viervoudige. De uitzichten zijn één van de mooiste van Nieuw Zeeland, met eerst glooiende heuvels met schapen, herten en koeien en daarachter de besneeuwde bergtoppen. We stoppen onderweg langs een beekje waar we een korte lunch nuttigen. De tweede helft van de rit is helaas minder boeiend en we zijn blij als we rond vijf uur Kaikoura naderen. We vinden een kleine simpele camping langs de kust. Hadden we hiervoor hele stukken gelopen om zeehonden te zien, meestal ook nog eens van grote afstand, hier liggen ze gewoon op of net voor de camping, haha! We kiezen een mooie plek met uitzicht op de zee vanuit de camper en doen hier meteen even de was. S avonds is het echt wel donker en wanneer Maris nog wat was van de lijn haalt en daarbij per ongeluk met de zaklamp op een zeeleeuw schijnt en het beest hard begin te brullen zijn ze behalve leuk ook best even angstaanjagend!

21 oktober 2009 Kaikoura -> Christchurch
Wanneer we wakker worden is de lucht blauw en schijnen de eerste zonnestralen al over de zee. Prachtig! Ook onze buurmannen, de zeeleeuwen, ontwaken en gaan de zee in om vis te vangen. Ruim op tijd zijn we in Kaikoura waar we nog even wat boodschapjes doen en naar de walvissentoer rijden. Het is een drukte van belang (hier zitten dus alle toeristen in NZ!) en er staan veel mensen te wachten die op de reservelijst staan, gelukkig hebben wij gereserveerd. Na het inchecken genieten we in het zonnetje van een heerlijke kop cappuchino (weer eens wat anders dan de oploskoffie) voor we de veiligheidvideo zien, de bus ingaan en overstappen op de boot. Na een klein kwartiertje varen is de eerste walvis gespot: een mannetjes spermwhale. Waarom ze zo heten: wij hebben geen idee. Volgens ons is het een potvis. Helaas zie je de walvis niet in zijn geheel, maar alleen het deel wat boven water uitsteekt. Af en toe spuit hij enorme hoeveelheden water de lucht in om te ademen. Na een tijdje duikt hij dan verder onder. In tegenstelling tot de humpbackwhale, die met zijn hele lijf achterover het water uitkomt, duikt deze voorover en zie je dus alleen de staart bovenkomen. Dit is wel een machtig gezicht! Dit herhaalt zich nog 2 keer met andere walvissen. Ook zien we nog dolfijnen om de boot heen en albatrossen. Als we weer vlakbij de kust zijn, wordt er een southern right walvis met kalf gespot. Van deze soort wavis zijn er ‘maar’ 4000 over de hele wereld en zien wij er al 2. Dit schijnt nogal zeldzaam te zijn. Opvallend is hoe dicht ze bij de kust zwemmen. Deze duiken niet onder, maar blijven zwemmen. Tot slot bekijken we nog wat zeeleeuwen en zit het er helaas weer op. Na ons broodje op het strand te hebben opgegeten starten we aan onze laatste rit met de camper: terug naar Christchurch. Als we langs de kust rijden zien we de southern right walvis weer zwemmen en stoppen we nog even om net zo lang te kijken tot ze de hoek om is.... Eind van de middag komen we aan in Christchurch waar we een plekje vinden bij een hostel, motel en camping in 1 vlakbij het centrum. We starten vast met het opruimen van alle spullen en het weer inpakken van onze tassen. Morgenavond eten en slapen we namelijk bij Georgie, de dochter van Shane en Vicky bij wie we uitgenodigd zijn nadat we bij haar ouders gelogeerd hebben. Als afsluiting gaan we heerlijk uit eten bij de Thai en dan gaan we voor de laatste keer ons camperbedje in. We zullen dit eigen plekje gaan missen!

22 oktober 2009 Christchurch
Na een rustige ochtend (de blauwe lucht heeft weer plaats gemaakt voor een natte grijze lucht) lopen we naar het winkerlcentrum waar we eerst wat regelzaken afhandelen. Fotos op dvd branden, een pakketje samenstellen met overbodige spullen om naar Nederland te sturen, kadootje kopen voor Georgie en Simon etc. Hierna lopen we nog wat door Christchurch zelf, waar ook wat mooie gebouwen te vinden zijn tussen de winkels door. Eind van de middag maken we ons klaar om naar Georgie en Simon te gaan. Best vreemd om naar mensen te gaan die je helemaal niet kent, maar het pakt goed uit, er is meer dan genoeg gespreksstof, we hebben veel lol met elkaar en het eten en de wijn smaakt goed. Tegen middernacht gaan we echt naar bed, wij moeten weer vroeg op en ook Simon moet gewoon werken de volgende dag.

23 oktober 2009 Christchurch-> Auckland->Papeete(Tahiti)
Na een heerlijke nacht (zo’n boxspring is best lekker in vergelijking tot de bankkussens in de camper) is het tijd om op te staan en zeggen we Simon vast gedag. Daarna eten we met Georgie nog even snel een broodje voor we met de camper (nog eenmaal in de regen) naar de afgesproken plek rijden om hem in te leveren. Dag camper, dag Nieuw Zeeland! De vlucht naar Auckland is flink vertraagd waardoor we op Auckland echt moeten rennen om onze vlucht naar Papatee (Tahiti) te halen. Het duurt eeuwen voor onze tassen er zijn (we begonnen ons net af te vragen of ze uberhaupt nog wel kwamen) en het is een flink stuk lopen van Domestic naar International. Buiten adem kwamen we aan bij de juiste balies die vlak voor onze neus alemaal dichtgingen. Gelukkig ging er toch nog eentje open en konden we inchecken terwijl het boaden een kwartiertje later begon. Om de douane door te komen duurde ook nog een half uur en zo waren we nog net op tijd om te boarden. Op onze plekken bedacht Arjan dat hij zijn softshell (wind en regendichte trui) mistte: die hadden we ws bij de scan achtergelaten... Shit! Hij kreeg van de bemanning 5 minuten en heeft dus dat hele stuk ontzettend hard terug moeten rennen en kwam hijgend en bezweet terug maar op tijd om mee te mogen :-) Eind goed al goed, op weg naar de zon in Tahiti!


Liefs, Arjan en Mariska