Guatemala, wat mot je daar nou?

“Guatemala, wat moet je daar nou?” was in 1998 de eerste regel van een ingesproken sinterklaasgedicht voor Mariska. Begin 1999 vertrok zij namelijk voor ruim 4 maanden naar Guatemala om daar spaans te leren en vrijwlligerswerk te doen. De eerste verre reis waarna er nog velen volgden, maar Guatemala had toch wel de meeste indruk gemaakt. Het land heeft zo veel te bieden. Ondanks de invloed van de spanjaarden is er nog steeds een groot deel van de Maya tradities bewaard gebleven. In het geloof is dan ook een mooie mix te zien tussen het katholisisme en de maya rituelen. In een groot deel van het land wordt nog de kleurige klederdracht gedragen en het is bijzonder te zien dat elke plaats zijn eigen kleuren of motieven heeft. Ook wat betreft natuur is het een zeer veelzijdig land. De pacifische kust, met zwart zand en hoge golven tegenover de caribische kust met zijn donkere mensen, vulkanen, meren, bergen, bergdorpjes, Maya tempels, grotere steden, jungle, kerkjes, markten, rituelen, spaanse taalscholen, salsa, mogelijkheden voor vrijwilligerswerk, het koloniale Antigua etc. Ook Nel & Piet waren benieuwd geworden en maakten in 1999 een groepsreis door Mexico en Guatemala en zochten Mariska op. Eind 2006 ging Mariska terug naar Guatemala en bracht er 2 weken door. Het was heerlijk om weer terug te zijn. Ook in deze wereldreis mocht Guatemala niet ontbreken, al was het maar om Arjan die ondertussen toch wel erg benieuwd is geworden naar dit land. In onze planning hebben we dan ook 2 maanden voor Guatemala uitgetrokken: 1 maand om lekker rond te reizen en 1 maand om vrijwilligerswerk te gaan doen. En Nel, Piet en Petra besluiten om ook in 2010 ons op te komen zoeken en kiezen daarvoor Guatemala uit. Zeker voor Petra erg leuk, zij was als enige niet in Guatemala geweest. Met elkaar hebben we de Semana Santa in Antigua meegemaakt en daarna 2 weken een mooi en afwisselend rondje gemaakt door dit bijzondere land. Dus in antwoord op de vraag: “Guatemala wat moet je daar nou?” Volop genieten van het moois dat dit land te bieden heeft!

30 maart 2010 Panama City (Panama, duh) – Antigua (Guatemala)
De vlucht verloopt op wat initiele hobbels (storm op komst in Panama) na soepel en 15 minuten voor tijd landen we in Guatemala. Het vliegveld heeft na het laatste bezoek van Maris een metamorfose ondergaan en zou ook voldoen in een of andere Europese stad. Het enige wat ontbreekt zijn de eet- en drinktentjes, waar we na de douane snel achter komen. Samen met een andere vrouw nemen we plaats in de hal net voor de echte uitgang van het vliegveld. Het geluk is met ons als de vrouw aanbiedt om koffie voor ons te regelen. We leggen uit dat we geen Quetsales hebben, maar zij vindt dit geen bezwaar. Na 20 minuten arriveert haar man en krijgen we drie koffie en drie appelflappen. Inmiddels hebben we wat dollars gewisseld, maar de dame wil geen geld en we kunnen niets anders dan haar vriendelijk bedanken. Een goed begin voor Guatemala! 4,5 (!!!) uur later is het dan eindelijk zover en komen Nel, Piet en Petra eindelijk door de deuren. Na de nodige kussen en knuffels gaan we naar de uitgang waar onze pickup service klaar staat. Ruim een uur later liggen we in ons bed en vallen we in een diepe slaap.

31 maart 2010 Antigua
De eerste echte dag in Antigua beginnen we, na even lekker uitslapen, met een ontbijtje in het hotel en kletsen we met elkaar bij over de gebeurtenissen van de laatste tijd en de reis van de vorige dag. Het is tegen het middaguur als het hotel verlaten om de eerste processies te gaan bekijken. Nog geen 5 minuten op pad komt Maris de eerste bekende al tegen en uiteraard wordt er even snel bijgekletst en voorgesteld. Na het uitwisselen van de telefoonnummers gaan we verder naar de processies. Net als in vele andere latijns amerikaanse landen is Semana Santa (de heilige week van pasen) een zeer belangrijke gebeurtenis. In de steden Antigua en Guatemala stad zelfs zodanig dat er gedurende de week tot aan paaszondag vele processies plaatsvinden. Een processie bestaat uit een lange stoet van mensen in lange kleding varierend van paars tot zwart (afhankelijk van het thema) die een baar met daarop een voorstelling van kruiziging dragen en door de stad heen lopen. Afhankelijk van de dag is de voorstelling op de baar verschillend (belangrijkste dagen woensdag het laatste avondmaal, donderdag de veroordeling en vrijdag de kruiziging). Een baar is zeer zwaar en wordt afwisselend door vele mensen uit de groep gedragen. Naast de stoet zijn de bloemtapijten een belangrijk onderdeel van de processie. Voor iedere stoet worden verscheidene prachtige bloemtapijten neergelegd waar de stoet niet veel later overheen dendert. Dit wordt voor iedere processie weer herhaald met telkens verschillende ontwerpen. Als we vanuit het hotel de stad inlopen wordt direct duidelijk waarom Maris, en velen met haar, hun hart verloren hebben aan Antigua. Naast de leuke gekleurde huisjes en mooie oude kerken en gebouwen wordt het dorp omringd door een drietal vulkanen die nadrukkelijk aanwezig zijn. Eenmaal echt in het centrum zien we een aantal kinderprocessies, iets waar de woensdag om bekend staat. Net als de volwassenen lopen de kinderen in gekleurde gewaden door de stad in een stoet met een baar. Het is indrukwekkend en bijzonder om de grote geloofsovertuiging alleen al bij deze kinderen te zien. Het kijken naar de processies is iets wat vele lokalen van de omstreken van Antigua trekt en het is dan ook een drukte van belang in de stad, met vele mensen in fantastische klederdrachten. Meer nog dan de omgeving en de processies is het vasthouden aan de cultuur en klederdracht iets wat het land uniek maakt. Antigua is deze week ook vol met allerlei mensen uit verschillende streken van het land en we zien dan ook vele mooie gekleurde verschillende klederdrachten voorbij komen. Vooral de vrouwen dragen deze, maar ook enkele manne zijn nog in tradiotionele kledij. Na een aantal uur rondgestruind te hebben, gaan we terug naar het hotel voor een siesta. ’s Avonds eten we bij een Zwitsers restaurant in het centrum en daarna gaan we terug naar het hotel.

1 april Antigua
We besluiten ’s ochtends niet in het hotel te ontbijten, maar lekker de stad in te gaan naar één van Maris d’r oude plekjes. Helaas is het kaartje in de reisgids niet helemaal juist ingetekend en het kost ons nog even Dona Luisa, het betreffende restaurantje te vinden. De plaatsen op de binnenplaats zijn bezet, maar boven is het ook goed vertoeven en het ontbijt smaakt er niet minder om. Na het ontbijt stappen we de inmiddels hete straat weer op en gaan we naar het ziekenhuis waar Maris 11 jaar geleden vrijwilligerswerk gedaan heeft. Helaas is een goed deel vandaag afgesloten en kunnen we alleen in de centrale ruimte komen. Na het ziekenhuis lopen we langs de openbare wasplaatsen naar de ruines van het Santa Clara klooster. Hoewel het klooster in de 18e eeuw voor een goed deel verwoest is door een aardbeving, zijn de restanten interessant om te zien en is de tuin een mooie toevluchtsoord voor de op dat moment drukke straat. Na de ruines lopen we door naar de San Francisco kerk waar de eerste processie van de dag op het punt staat te vertrekken. Na zo’n 20 minuten bakken in de zon is het zover en komt de stoet de kerk uit. Op de baar is het verraad van Judas en de resten van het laatste avondmaal te zien. Als de stoet uit zicht verdwenen is lopen we terug en eten we een pizza bij het hotel waar Nel en Piet 1 jaar geleden verbleven. Na de hap gaan we snel terug naar het hotel om een beetje bij te slapen voor de belangrijke nacht.

2 april Antigua
De voorbereidingen voor de belangrijkste processies beginnen in de nacht van donderdag op vrijdag. We hadden het plan om rond half één ’s nachts weer de stad in te gaan om het maken van de bloembedden te zien, maar om kwart over twee schrikt Arjan wakker. We hebben duidelijk de wekker niet gehoord en haasten ons om alsnog alles van dit mooie proces mee te krijgen. Gelukkig geeft de nachtportier (zijn naam zijn we helaas weer vergeten, dus we houden het maar even op Sr. Amigo) een aantal goede aanwijzingen en al snel staan we verscheidene schitterende stukken te bewonderen. Met behulp van houten planken, waterpassen en meetlatten worden de bloemstukken kaarsrecht en met vele mooie details neergelegd. We vallen van de ene verbazing in de andere, waarbij een met de hand gemaakte afbeelding van Antigua de kroon spant. Om 4 uur vertrekt vanaf de kerk La Merced de eerste processie van de dag. Volledig met Romeinen te paard en een legioen wordt de veroordeling van Christus aangekondig en uitgebeeld. Ditmaal is het niet 1 baar, maar zijn het verscheidenen, oa ook met een trieste Maria, die door de stoet gedragen wordt. Als om half zes de stoet voorbij is gaan Nel, Piet en Petra gaan alvast ontbijten en wij gaan alvast terug om snel nog wat slaap te pakken. Om een uur of 9 zijn we weer op straat en zien we de processie van eerder opnieuw voorbij komen, alleen nu in daglicht. Nu wordt nog duidelijker hoe zwaar de taak is van het dragen van de baar, zeker nu de eerste warmte van de zon voelbaar wordt. Als we aan het centrale plein in de stad zijn nuttigen we eerst wat ontbijt. Omdat we een aantal zaken mbt het vervoer van de komende dagen moeten gaan regelen splitsen we op. Maris en Arjan gaan achter het vervoer aan en de rest wacht op het plein op de uitbeelding van de kruiziging van Jezus. Het lijkt erop dat de eerdere plannen die we hadden mbt vervoer niet haalbaar zijn (of zeer kostbaar) dus sturen we nog wat emails rond en wachten we nog even af op de reacties. Maris en Arjan zijn wat langer bezig dan verwacht en daardoor missen we de kruiziging van Jezus op de stoep van de kerk voor het park (wees gerust, er wordt een pop gebruikt, al begrepen we van de anderen dat het redelijk levensecht leek). Het is inmiddels alweer tegen drieën en we gaan wat eten en drinken op een van de weinige cafes met een buiten terras in Antigua. Op het dak van Sky cafe is een groot terras gemaakt waarvandaan het lekker vertoeven is in de zon met uitzicht op de stad en de Agua vulkaan. Als we weer op weg gaan naar het hotel komen we langs de kerk van La Escuela de Christo waar een processie op het punt lijkt te gaan starten. Nel, Piet en Petra zijn te moe en gaan terug naar het hotel, Maris en Arjan besluiten te wachten. Hoewel we een prachtige positie hebben voor als de stoet gaat lopen, is het een plek in de volle zon en we zijn bijna weggesmolten als de processie eindelijk van start gaat. Inmiddels is de kleding van het felle paars veranderd in zwart en heeft de muziek een zeer zwaar karakter gekregen. Het is dan ook niet verrassend dat de baar een glazen kist van Jezus draagt en op de volgende baar een huilende Maria te zien is. Telkens weer verbazen we ons er ook over hoe men die grote, lange baren door de smalle straatjes van de stad weet te draaien terwijl ondertussen met lange stokken de telefoon en elektrakabels omhoog worden gehouden. Een bijzonder schouwspel. Als de processie voorbij is denken we slim te zijn door het plein voor de kerk over te steken en op die manier terug te kunnen lopen, echter de processie start met slechts een kort rondje om...het plein. Er zit niets anders op dan deze volledig af te wachten en vervolgens met een enorme meute anderen het plein te verlaten. Even is het zo dringen dat het op een gemiddelde Koniginnedag niet zou misstaan. Terug bij het hotel zijn we meteen op de goede plek voor één van de grootste processies van de heilige week. Vanuit het dorpje San Felipe (1 km buiten Antigua) loopt een groep van 6000 (!) mannen vanaf het middaguur tot aan de volgende ochtend om een uur of zes naar Antigua en weer terug. We kiezen een plekje op de stoep tegenover het hotel. Langzaam verandert de straat in een zwarte massa van mannen. Regelmatig verdwijnt de straat volledig door de grote hoeveelheid wierrook die verbrandt wordt. Uiteindelijk verschijnt de grote baar waarop Jezus ook te zien is in een glazen kist in beeld en schuift langzaam door de straat voorbij. Na even opgefrist te zijn in het hotel eten we wat bij een Duits restaurant bij ons in de buurt. Weer terug in het hotel vertelt Sr. Amigo ons dat er rond 10 uur nog een processie voorbij komt. We spreken met hem af dat hij op de deur klopt als het zover is. Na wat lezen vallen we in een diepe slaap en gaat de processie aan ons voorbij.

3 april Antigua
’s Ochtends vertelt Sr. Amigo ons dat de processie uiteindelijk pas na middernacht voorbij kwam en hij ons niet meer wilde wekken. Wij bedanken hem hartelijk en zijn blij met de heerlijke nachtrust die we hebben genoten. We hebben alweer wat was bij elkaar gespaard en terwijl de anderen opa en oma bellen gaat Arjan de straat op om de was ergens af te geven. Halverwege de straat van het hotel komt er een dame naar Arjan toe die vraagt of hij was heeft. Ze blijkt bij het restaurantje te horen om de hoek van het hotel die ook een kleine wasgelegenheid heeft. Ze brengt hem naar het washok, waar een ander meisje de was in ontvangst neemt. Perfect, geregeld en dezelfde middag klaar. Even later stappen we met z’n allen de straat in en het is snel duidelijk dat de belangrijkste paasdagen voorbij zijn. Het is veel rustiger op straat en hierdoor kunnen we terecht bij een zeer leuke tent, café condesa om te eten aan het centrale park (2 dagen eerder ook geprobeerd, maar toen was de wachtrij erggggg lang). Heerlijk op de binnenplaats in de zon. Na het ontbijt splitsen we, Nel, Piet en Petra gaan naar de markt en de busterminal en Maris en Arjan gaan toerbureau’s af om de tocht van morgen te regelen. Het blijkt erg duur te zijn om ook de richting van Nebaj op te gaan (een dorpje in de bergen, ongeveer 4 uur ten noorden van Chichi) en we besluiten de volgende dag eerst naar de markt in Chichicastenango te gaan en vervolgens naar Panajachel aan het Atitlan meer. Beide zullen we met shuttle busjes doen, een soort compromie tussen privé vervoer en de chickenbus in Guatemala, een manier van vervoer die goedkoop is en veelvuldig gebruikt wordt tussen de verscheidene toeristenatracties. Eenmaal geboekt kopen we een heerlijk ijsje in de buurt van het park en terwijl we zitten te eten verschijnen de andere drie weer. Ze schuiven aan en nemen ze ook een ijsje en met de buiken weer iets gevuld lopen we weer terug naar het hotel. Bij het restaurantje vraagt Arjan om de was en loopt hij mee naar de washok, een aantal straten verder. Bepakt met onze twee zakken is hij even later weer terug bij de groep. Al snel ondekt Maris een grijze kanten string in de was die duidelijk niet van één van ons is en vervolgens blijkt er nog veel meer niet van ons te zijn en is er veel van ons wat er weer niet bij zit. Het kost ons nog een half uur met de dame van het wassen om het juiste goed uit te zoeken. Het is voor iedereen duidelijk dat Arjan ’s ochtends iets te lief gelachen heeft naar de wasdames en dat ze hierdoor volledig van slag zijn geraakt. Op één sok na zijn we in staat het goed weer compleet te maken. Na wat uurtjes ontspanning gaan we rond 19.00 uur naar de straat van de poort om daar bij de Mexicaan Frieda’s te eten. Een erg gezellige, drukke tent met goed eten en goede cocktails. Iedereen geniet volop van voorlopig de laatste avond in Antigua. Nog één keer opent later Sr. Amigo de poort voor ons bij het hotel en gaan we ons opmaken voor de trip van de volgende dag.

4 april Antigua – Chichicastenanago - Panajachel
Omdat ons hotel aan de buitenkant van Antigua ligt en dicht tegen de weg naar Chichicastenango (Chichi), zijn we de laatste die worden opgehaald. Bij het reisbureau hadden ze 7 uur +/- 10 minuten gezegd, maar dit wordt uiteindelijk + 40 minuten. Koffers en tassen op het dak en we kunnen gaan. Na een bochtige rit door de bergen zijn we zo’n 2,5 uur later in Chichi. De tassen kunnen we gelukkig achterlaten en met alleen wat handbagage lopen we richting de markt en de twee centrale kerken. De zondag in Chichi staat bekend om de grote markt (net als op donderdag) en om de verchristelijkte maya tradities die dan in het dorp worden uitgeoefend. Blijkbaar is dit in de paasweek nog wat meer en we vallen dan ook met onze neus in de boter als we bij één van de kerken aankomen. Binnen is men een processie aan het voorbereiden en niet veel later verlaat de groep de kerk. Men is gekleed in de traditionele kleding en draagt ook baren, maar ditmaal met Jezus, Maria en andere heiligen in traditionele maya kleding. Ook wordt er veel vuurwerk (vooral heel veel geknal uit een buis temidden van de mensen op de trappen voor de kerk) ontstoken en wat muziek gemaakt met fluiten en trommels. Een bont geheel dat nog eens het unieke aan Guatemala benadrukt. Een cultuur waar de oude Maya tradities vermengd zijn met het christelijke geloof en men sterk hieraan vasthoudt, evenals aan de traditionele kledij. Als de processies uit het oog zijn, lopen we de markt over, bekijken we de grote hal met groente en fruit van bovenaf en lunchen we voor we in een ander busje naar Panjachel vertrekken. Daar worden we bij het hotel afgezet wat we hadden uitgezocht. Dit blijkt een erg leuke plek en we besluiten hier ook 3 nachten te blijven. Wij relaxen wat terwijl Nel & Piet even internetten en nog 2 tassen hebben gekocht bij een van de vele verkopers die Panajachel rijk is. ‘s Avonds eten we aan het water. Bijna alle restaurantjes zijn leeg, wat ons zeer verbaast. De wind maakt het best fris dus lang natafelen zit er niet in. Ook zijn we best moe dus zoeken we lekker ons bedje op.

5 april Panajachel
Vanochtend maken we geen haast, maar staan we wel vroeg op om naar het meer te wandelen. Op dit tijdstip is het nog wel helder en kunnen we alle vulkanen goed zien, een prachtig gezicht. Het meer ligt er rustig bij. Diverse bootmannetjes proberen ons mee te krijgen naar de omliggende dorpjes en vinden het maar vreemd als we zeggen dat (nog) niet te willen. Nadat we een stukje langs het meer gelopen hebben lopen we terug naar het hotel voor een lekker ontbijt. Helaas is het inmiddels al snel bewolkt geworden en verdwijnen de vulkanen en een deel van het meer uit zicht. Tegen het middaguur besluiten we toch naar de andere kant van het meer te gaan en komen we na wat onderhandelen uit op een redelijke prijs voor een prive bootje naar de wat bekendere en grotere plaatsen rondom het meer: Santiago de Atitlan, San Pedro en San Marcos. Na een stuiterende boottocht van zo’n 40 minuten zijn we bij Santiago. Voor Maris niet meer te herkennen: 11 jaar geleden was dit een heel klein plaatsje met een zandweggetje en bijna geen toeristen. Inmiddels is het dorp flink uitgebreid, zijn er geplaveide straten en worden de toeristen opgewacht door tuktuks of jongens die je naar Maximón willen brengen. We besluiten eerst zelf rond te lopen en lopen tegen de heuvel op naar de kerk, het middelpunt van de stad. De kerk is vooral aan de binnenkant apart: aan beide zijkanten staan vele beelden van zowel bijbelse figuren als maya figuren en allen in gekleurde klederdracht. De rest van de kerk is wit en leeg. Daarna willen we toch het beeld van Maximón bezichtigen, maar dat blijkt zo makkelijk niet: hij wordt regelmatig verplaatst en alleen de lokale bevolking weet waar hij zich bevindt. We vragen een oude man bij de kerk en die zegt dat het te ver is om te lopen dus nemen we 2 tuctucs naar het huis van Maximón. Maximón is een heilige die in verschillende gedaanten wordt aanbeden door Maya`s in verschillende steden in het hoogland van westelijk Guatamala. Hij ziet er uit als een soort vogelverschrikker die een zwart pak draagt. Meestal is hij getooid met een hoed en een zonnebril en rookt vaak een sigaar. Hij heeft een zeer onsympatiek uiterlijk omdat hij de boze God Mam vertegenwoordigt, hoewel hij ook wel wordt geassocieerd met Pedro de Alvarado en met de christelijke Judas. In de meeste steden is hij het middelpunt van spot en afschuw. Een uitzondering hierop is de stad Santiago Atitlán. Hier wordt hij juist vereerd en door religieuze broederschappen bewaakt en vereerd in een aparte ruimte die om de zoveel tijd van plaats veranderd. In Santiago Atitlán wordt de Maximón ook vereerd door hem te versieren met vele kleurige sjaals en / of stropdassen. Voor uitgebreidere informatie over Maximón en zijn gschiedenis, geschreven door de bewoners van Santiago de Atitlan: http://www.santiagoatitlan.com/Religion/Maximón/Maximón.html
Na een mooie tuctuc rit over stijle paadjes door het dorp en een prachtig uitzicht op het meer waar vrouwen de was staan te doen in het water stoppen we voor een huis. We worden naar binnen geleid en moeten allemaal een financieel offer doen aan Maximón voor we de ruimte in mogen. Hij staat in een soort van schuur naast een woonhuis. In dezelfde ruimte bevinden zich beelden uit de katholieke kerk en ligt er een glazen kist met het beeld van Jezus. Als wij er zijn is er een ritueel gaande: tegenover Maximón op een grote stoel met leuningen zit een vrouw die eveneens een blazer en een grote hoed draagt, ze ziet er nu net zo uit als Maximón. Aan weerszijden zitten 2 mannen, waarvan er 1 op een matje zit en gebeden prevelt voor Maximón. Daarnaast voert hij een ritueel uit met kaarsen en offers. Maximón zelf is omringd door kaarsen, heeft diverse bankbiljetten in de zak van zijn blazer evenals flesjes rum en ontelbare stropdassen om zijn nek. Na het een tijdje aangezien te hebben gaan we weer terug met de tuc tuc naar de haven waar het bootje op ons wacht en ons naar het volgende dorp brengt: San Pedro. Ook behoorlijk gegroeid maar op dit moment volledig uitgestorven. Winkels zijn dicht en er zijn nauwelijks mensen op straat. Als lunch doen we het dan ook met een zakje chips en een blikje drinken. We lopen een rondje door het plaatsje, bekijken de begraafplaats en vinden vooral de kleine steegjes leuk om te zien. Terug bij de boot begint de lucht steeds donkerder te worden en horen we al wat gerommel in de lucht. Toch gaan we door naar San Marcos waar we de kerk bekijken en een stukje door het kleine dorpje lopen. Het begin bestaat voornamelijk uit hotelletjs en reataurantjes, er wordt veel gemediteerd en aan yoga gedaan in deze plaats. Het gerommel in de lucht wordt steeds erger net zoals het gerommel in de buik en rug van Maris dus tijd om terug te gaan. Nog net voor de regenbui losbarst zijn we terug in het hotel. We vinden een leuk restaurantje met heerlijk eten, alleen Maris houdt het bij een kopje soep. Helaas is dit al te veel en eenmaal terug in het hotel ziet ze niet meer dan het toilet en het bed. Bah.

6 april Panajachel
Na het lekkere ontbijt in de mooie door bloemen en vogels omringde tuin van het hotel lopen we wederom naar de haven. Vandaag willen we met de boot naar San Antonio en vandaaruit lopend naar Santa Catharina. Maris is nog wat slapjes maar voelt zich verder goed genoeg om mee te gaan. Na een stevige onderhandeling komen we bij dezelfde bootsman uit als gisteren. Ze blijven proberen om ons het dubbele te laten betalen om ook weer met de boot terug te gaan, maar dat willen we niet. Zij willen alleen retourtjes verkopen, wij willen alleen een enkele reis. Als we dat weigeren en melden dat we dan wel gewoon met de bus (lees truck) gaan draaien ze snel bij en kunnen we ineens wel voor de helft van hun prijs alleen de heenreis doen. In San Antonio nemen we eerst een lekkere kop koffie, en lopen we omhoog (waarom liggen al die dorpjes toch heuvelopwaarts?!) We lopen langs een aantal plaatsen waar dames in mooie klederdracht (turquiose met paars en in de haren veel glitters en zilver) aan het weven zijn. Nel en Piet blijven even kijken (en kopen uiteraard nog een mooie tas en sjaal) terwijl wij al boven zijn en ons laten behangen met sjaaltjes en andere mooie doeken die 2 dames erg graag aan ons willen verkopen. Weer compleet starten we de wandeling over de weg langs het meer naar Santa Catharina. Het is een mooie wandeling met mooie uitzichten over het meer (nog steeds bewolkt helaas) en San Antonio wat we achter ons laten liggen. We lopen langs dure huizen van westerlingen en langs groente tuintjes. Enkele kilometers verder zijn we in Santa Catharina waar we als toeristen wel wat bekijks hebben. Deze 2 plaatsen zijn nog niet zo groot en niet zo op het toerisme gericht als de plaatsen die we gisteren bezocht hebben. Nadat we en tijdje op het centrale plein hebben genoten van de bedrijvigheid om ons heen, lopen we nog een pad af naar het meer. Ook hier zitten dames in mooie klederdracht aan de kant van de weg te weven en kopen we nog wat in een klein winkeltjes waarvan de opbengst deels ten goede komt aan de school en de spullen door de ouders gemaakt worden. Dan vinden we het mooi geweest en nemen we, net als de locals, een truck die ons terugbrengt naar Panajachel. In de laadbak zijn 2 houten planken aan de zijkanten vastgemaakt en daar kunnen we op zitten. Als deze vol zijn gaan er mensen in het midden staan, of hangen ze aan de achterkant van de truck. We hebben veel bekijks en er wordt hard gegniffeld om die rare toeristen met cameras maar gelukkig amuseren wij ons net zo goed en is het een gezellige boel achterin. Eenmaal terug in Panajachel frissen we ons op en eten we aziatisch op een leuk overdekt binnenplaatsje. Als we net zitten begint het te onweren en komt de regen echt met bakken uit de lucht. De mensen buiten weten niet hoe snel ze hun koopwaar moeten afdekken en een schuilplek moeten zoeken. Het eten smaakt heerlijk en het is gezellig. Als het iets minder hard regent gaan we er toch maar doorheen terug naar het hotel om de spullen in te pakken; morgen gaan we weer verder.

7 april Panajachel -> Nebaj
Vandaag verlaten we onze gezellige posada in Panajachel om naar Nebaj te reizen. Voor de komende 10 dagen hebben we een busje met chauffeur geregeld die ons door Guatemala zal leiden. Keurig om 9 uur staat Lisandro klaar en stappen we het busje in om op weg te gaan. Nog 1 keer kijken we terug over het (helaas nog steeds bewolkte) Atitlan meer voordat de weg wegdraait van het meer. We rijden weer de route terug naar Chichi, maar in plaats van daar te stoppen vervolgen we nu de weg naar het noorden. Na een paar uur rijden stoppen we in Santa Cruz del Quiche voor de hoognodige plasstop en een kans om de benen te strekken. Het is duidelijk dat we al wat buiten de toeristenplaatsen komen, want we hebben veel bekijks. We lopen een paar blokken naar, hoe kan het ook anders, de kerk midden in het stadje. Naast de kerk heeft het stadje zo op het oog weinig te bieden en al snel zitten we weer in de bus. Direct na Santa Cruz gaat de weg stevig om hoog, maar verrassend genoeg blijft de omgeving nog redelijk dor. We passeren verscheidene kleine dorpjes en groepen geiten en schapen. Na nog een paar uur stoppen we voor wederom een hoog nodige plasstop. Ditmaal zijn we in Sacapulas, een dorp op de kruizing met de weg naar Coban. We kopen wat broodjes bij de panaderia (die zowaar open is!) en nuttigen dezen terwijl we de prachtige haarversierselen bewonderen van enkele dorpbewoonsters. Inmiddels zijn we al zo gewend aan de klederdracht dat we daar niet meer van opkijken, maar deze haarversierselen zijn nieuw en prachtig. Er zijn hele kunstwerken met pompoenen of strikken door het haar heengevlochten. Met een wat vollere buik en lege blaas stappen we weer in de bus voor het laatste uur. Geleidelijk verandert de dorre omgeving in een groene en bij de tijd dat we Nebaj bereiken zitten we middenin de groene bergen. Nebaj is prachtig gelegen in een vallei tussen verscheidene bergruggen. Helaas betekent al dat groen ook dat het er regelmatig regent en zo ook als we in het dorp aankomen. We checken in in ons vooraf gereserveerde hotel en rusten in de kamer. Onze chauffeur verrast ons door na een halfuurtje na aankomst terug te komen met een idee (van de toeristeninfo die wij nog niet ontdekt hadden) voor de volgende dag. Een bezoek aan een kaasboederij en aansluitend een paardrijtocht. Het spreekt ons allemaal aan en vragen hem het te regelen. Nadat iedereen even heeft kunnen rusten lopen we Nebaj wat verder door en gaan aan het plein voor de kerk zitten. Net als eerder zijn wij meer de attractie dan de mensen in klederdracht voor ons zijn. Omgekeerde wereld dus! Als het nog iets te vroeg is om te eten lopen we even terug naar het hotel en spelen we een spelletje kaarten onder het genot van een rum cola. Rond half zeven lopen we weer het dorp in en eten we wat bij een restaurant aan het plein. Duidelijk dat ze niet berekend zijn op toeristen en de grote menukaart wordt dan ook niet gebruikt: er is keuze uit vlees of kip met de hier gebruikelijke frijoles (zwarte bonen) sla en rijst of aardappels erbij.

8 april Nebaj
We staan op tijd op en eten ontbijt in het hotel. Het weer is sinds de regen van gisterenavond goed opgeknapt en af en toe zien we de zon langs de wolken schijnen. Rond een uur of negen staat Lisandro klaar om ons naar de rancho te brengen. Ook voor Lisandro is het de eerste keer dat hij de rancho bezoekt en heeft een aantal keer de weg vragen nodig om het juiste weggetje uit Nebaj te vinden. Al snel zijn we uit het stadje en begint het hobbel weggetje de bergen in. Met de zon erop is de omgeving alleen nog maar mooier geworden en we zien ook weer wat meer klederdracht langs de weg. Na een uurtje stuiteren zijn we bij de rancho. Op het programma staat eerst paardrijden en daarna het kaasmaken. Er blijken maar drie paarden klaar te staan (gisteren waren was Nel in twijfel om wel of niet te gaan rijden en blijkbaar had Lisandro dit verkeerd geinterperteerd), maar geen probleem, Arjan en Nel gaan de omgeving lopend verkennen, terwijl de rest de paardrijtocht gaat maken. Het opstappen op de paarden verloopt soepel en Piet krijgt het rustigste paard toegewezen als minst ervaren rijder. De groep vertrekt met gids en Nel en Arjan bereiden zicht voor op de wandeling. Zeer verrast horen zij 10 minuten later Piet weer aankomen lopen. Hij blijkt van het paard te zijn gegooid toen hij van de gids alsnog van paard moest wisselen. (Dit terwijl vooraf de eigenaar heel duidelijk had gezegd dat dit paard nerveus was en dus niet geschikt voor Piet of een andere onervaren rijder) Erger nog ook het paard is bovenop hem gekomen. Het is dan niet verbazingwekkend dat hij behoorlijk pijn heeft aan zijn stuit en onderrug, maar gelukkig kan hij nog goed lopen en lijkt er niets te zijn gebroken. Door alle gekte was ook het paard van Maris gaan steigeren en op hol geslagen, maar gelukkig lukt het haar te blijven zitten en krijgt ze hem weer onder controle. Petra helpt de 2 op hol geslagen paarden weer te vangen. Piet wordt naar huis gebracht door mensen die gestopt zijn om te helpen. Na enige twijfel en een vervelend gevoel besluiten Maris en Petra uiteindelijk de rit wel af te ronden. Ondertussen hebben Nel, Piet, Lisandro en Arjan koffie besteld om even Piet van de schrik te laten bekomen. Na de koffie gaan zij alsnog aan de wandeling beginnen. Ze lopen achter de rancho de berg op om zo langs de helling te lopen. Hoewel Piet voortvarend begon besluit hij toch weer terug te gaan en even te rusten. Lisandro, Nel en Arjan lopen zo’n 1,5 uur op de bergen achter de rancho en krijgen een mooi uitzicht over de omgeving. Een schitterend gebied met veel bergen, groen en akkers. Terug bij de rancho is Piet weer een beetje opgeknapt en besluit wel mee te lopen naar het naarbij gelegen dorpje. In het dorp zoeken ze een plekje op een bruggetje en genieten van de rondlopende mensen. Als eenmaal de school uitgaat zijn ze een enorme attractie en willen de kids graag op de foto als ze het resultaat maar mogen zien. Al snel een enorm gezellige chaos! Na een halfuurtje lopen ze terug naar de rancho om er te zijn als Maris en Petra terugkomen. Al snel spotten we ze. Hoewel de spieren van de lange tocht (ruim 3 uur) met vele steile (soms best lastige en spannende) stukken enigszins verkrampt zijn hebben ze een fraaie rit gehad en zijn ze erg blij dat ze hebben doorgezet. Het pad liep al kronkelend door de bergen omhoog, door kleine dorpjes, en met schitterend uitzicht op de valleien. In de dorpjes kwamen mensen en kinderen aan alle kanten hun huis uit om te kijken en al roepend en zwaaiend een stukje mee te rennen en een groep bouwvakkers staakte meten hun werk en zeiden wel erg uitbundig gedag. Hoewel om 2 uur de kaasmakerij zou worden voorgedaan is er 20 minuten later nog niemand en hebben we inmiddels wel flinke trek in wat te eten en drinken. Dan horen we ook dat het proces kaasmaken zien niet mogelijk is, dat is in de ochtend al gedaan. Even later spreekt Lisandro met de eigenaar (met wie hij eea heeft afgesproken) en die meldt hem dat hij terugkomt om alsnog de demonstartie te geven. Gelukkig is het uiteindelijk wel mogelijk om een paar tortillas te krijgen met een drankje. Als de eigenaar na nog eens ruim een half uur terugkomt stelt het kaasmaken niet meer voor dan de ruimte van rijpen te laten zien. Hmmm, dat was niet echt iets nieuws. Vervolgens loopt hij zonder iets te zeggen weg en informeert ook niet naar hoe het met Piet gaat (behalve nog een opmerking te maken over wat we in zijn ogen niet goed hadden gedaan op t paard) en komt niet meer terug. Het is duidelijk dat ook hier het toerisme nog wat te leren heeft. We stappen weer in de auto voor de terugweg en dan volgt een uurtje dat Piet het liefst ver weg stopt in zijn geheugen. De weg bestaat uit zand, stenen, hobbels en kuilen....Gelukkig knapt hij in het hotel na een uurtje slapen weer wat op en kunnen we gezamelijk eten in ons favoriete restaurant in Nebaj, ofwel de enige die we ontdekt hebben! We kunnen kiezen uit... jawel kip of vlees! Daarna snel slapen voor de lange reisdag van de volgende dag.

9 april Nebaj -> Lanquin
Om negen uur gaan de spullen weer de bus in, opweg naar Lanquin! Het is weer een mooie dag en we genieten nog even van de omgeving van Nebaj, een prachtige streek. Gelukkig is echt afscheid nemen van de bergen nog niet nodig wat de zowel de rit ernaar toe als Lanquin bevindt zich in de hooglanden van Guatemala. De eerste vier uur van de rit voert ons door kleine bergweggetjes tussen Nebaj en Coban. Het is voor Piet niet de makkelijkste rit, nu de pijn van de val nog wat heftiger is geworden. Maar echt zweten wordt het pas voor hem (en de anderen) als de normale weg is afgesloten door een fikse aardverschuiving en we een klein, bochtig en zeer steil weggetje moeten nemen. Zelfs Lisandro kijkt wat moeilijker. Gelukkig doorstaan we dit goed, ondanks de vrachtwagens, tegenliggers en gladde stukjes. Als we net het zware stuk hebben gehad en op een iets breder stuk zijn beland, slaat het noodlot toe....lekke band. Iedereen de auto uit en wisselen. Een half uur later zijn we weer op weg. Het had sneller gekund als de slinger van de krik ook aanwezig was geweest. Maar ja, je kan niet alles hebben. De rest van de weg verloopt gelukkig weer soepel en gelukkig voor Piet wordt de weg ook weer verhard op een gegeven moment, om zo zijn rug wat te ontlasten. Als we in Lanquin aankomen blijkt het door ons gekozen hotel (El retiro) helaas vol te zijn. We hadden ze de afgelopen dagen verscheidene malen geprobeerd te bellen, maar kregen geen gehoor, heel irritant. We besluiten bij El recreo te verblijven. Hoewel mooi in opzet met ruime kamers en een veranda, is het duidelijk aan een opknap beurtje toe. De 2 zwembaden zien groen en volgens ons is het inmiddels huis voor vele brulkikkers en vissen. De prijzen zijn ook nog eens aan de stevige kant, maar veel meer opties zijn er niet in Lanquin. Na wat opfrissen eten we een simpele maaltijd in het restaurant en spelen we daarna een spelletje kaart onder het genot van een cuba libre.

10 april Lanquin
Na het onbijt staat er een 4x4 vrachtwagentje met dubbele cabine klaar om ons over de laatste 10 km naar Semuc Champey te brengen. Nel, Piet en Petra nemen plaats in de cabine en Lisandro en wij zullen de rit in de achterbak maken. We hebben wederom geluk met het weer en terwijl we naar het park rijden verdwijnen ook de laatste wolken. Semuc Champey is een speciaal stuk van een rivier gelegen tussen vele groene bergen. Door de limestone ondergrond heeft water hier in de loop van de jaren vele grotten en ‘terrassen’ gemaakt. Op het belangrijkste stuk in dit gebied wordt de rivier wordt min of meer gesplitst, 1 deel verdwijnt een grot in, terwijl de andere stroom bovenlangs gaat. Dit levert een serie van zo’n 7 poeltjes op met kraakhelder turquiose water, waar je heerlijk in kunt badderen. Terwijl de andere 3 samen met Lisandro al richting de poeltjes gaan, klimmen wij samen omhoog naar het uitkijkpunt. Een stevige klim van een half uur, maar absoluut de moeite waard. Omdat we vroeg zijn, is het heerlijk rustig en zien we tijdens onze klim ook de zwarte brulapen die we eerder al hoorden. Het uitzichtpunt geeft een prachtig beeld van de serie van turquiose waterpoels tussen de bergen die Semuc zo bijzonder maakt. Na de nodige foto’s gaan we weer naar beneden, waar we, na het bezoeken van de eerder genoemde splitsing, samen met de anderen lekker badderen in het water. Naast heerlijk water, is het dode huidcellen laten wegknabbelen door de visjes een aparte ervaring (ook te boeken als kuur bij de Zwaluwhoeve, voor heel wat meer geld...). Na een aantal uurtjes relaxen gaan we terug naar de ingang om wat te eten. Na het eten splitsen we. Wij (Maris en Arjan) hebben ons opgegeven voor cayoning in één van de andere grotten van Semuc. Samen met nog 12 anderen en een gids gaan we “gewapend” met een kaars de grot in. In de grot is het zwemmen door het water, klimmen en klauteren over rotsen, mbv een touw een vrij steile en natte wand van 3 à 4 meter beklimmen en afdalen en ondertussen je kaarsje aanhouden. Een hele, maar wel gave, belevenis. Alleen de sprong van 3 meter hoge glibberigge oneffen rotsen aan het eind van de grot slaan we over. De gids was iets te specifiek over de plek waar gesprongen moest worden (er was een specifiek plekje in het kleine poeltje van 2 bij 2 meter tussen allemaal rotsen waar het ongeveer 2 meter diep was en je moest dan ook precies daar springen). 2 uur later staan we nat en koud buiten, waar gelukkig de zon nog schijnt. Met een soort van trapeze lieten we ons vanaf een paar meter hoogte het water in vallen om vervolgens met een binnenband de rivier af te tuben. Na alle sensatie van de grot is het tuben een beetje erg rustgevend. Er is bijna geen stroming en heel langzaam dobberen we naar het eindpunt. Om 5 uur ontmoeten we de rest voor de vrachtwagen rit terug. In het hotel horen we dat Petra de rest van de tijd in het water heeft gedobberd, Piet nog naar de stroming (splitsing) is geweest en Nel alsnog samen met Lisandro alsnog naar het uitzichtpunt is geklommen. De bewijsdrang neemt duidelijk toe als de 60 nadert ;-).

11 april Lanquin -> El Remate
Een lange reisdag. We rijden vanuit Lanquin terug naar Coban. Na het nodige geld gepint te hebben vervolgen we de weg naar het noorden. Hoewel Lisandro ons wel vertelt dat de weg waar we op rijden bekend staat als drugs smokkel route, vertelt hij ons pas ’s avonds dat ie ook bekend staat als de weg waar nogal eens auto’s overvallen worden. Ook vertelt hij pas later dat hij een beetje zenuwachtig werd toen een terreinauto een groot aantal kilometers achter ons aan bleef rijden. Gelukkig is er niks gebeurd en horen we het pas als we weer in veilig gebied zijn. Na een lange dag rijden komen we aan het eind van de middag aan in El Remate. We verblijven bij Mon Ami, sterk aangeraden door verscheidene reisboeken, waar we 2 bungalowtjes hebben. Hoewel de oorspronkelijke opzet erg mooi nis, in een grote tuin, mist er ook hier weer wat onderhoud, waardoor het geheel er een beetje vervallen uitziet. Gelukkig is het eten (zoals het hoort bij een fransman) erg lekker en de hangmat en cocktails idem dito. Na het eten gaat iedereen terug naar de kamer voor wat lezen en slapen.

12 april El Remate
Na de lange reisdag van gisteren slapen we een beetje uit en zitten we rond 10 uur aan het ontbijt. Het is een prachtige dag en we besluiten om niet alleen ’s middags naar Tikal te gaan voor de zonsondergang, maar eerst nog wat te gaan wandelen in de naast het hotel gelegen Biotoop, een klein natuurreservaat. Het eerste deel van de wandeling is over het vlakke, met helaas niet zo’n interessante natuur. Om dieren te spotten zijn we natuurlijk ook op het verkeerde tijdstip, maar ja je kunt niet alles hebben. Na ongeveer een uur lopen komen we aan bij het stuk waar de heuvel begint. Helaas moet Piet vanaf dit punt afhaken, ’s ochtends had hij al last van de darmen en dit is alleen maar erger geworden. Het is een pittige klim, maar met z’n vieren slaan we ons er goed doorheen. Vooral voor Petra is het lastig, maar met wat metale steuntjes in de rug redt zij het om met de rest mee naar het mooie uitzichtpunt over het meer te komen. Na de nodige foto’s en minuutjes rust moeten we door om niet te laat te zijn voor de afspraak met Lisandro later op de middag. Arjan en Petra lopen weer de berg af terug, terwijl Nel en Maris het rondje verder heuvelop afmaken. Onderweg stuiten ze op een groep van 5 zwarte brulapen, die heerlijk siesta houden in de bomen vlak boven hen en hen met een half oog sloom in de gaten houden. Op de achtergrond geeft een andere groep brulapen (die we niet zien) een behoorlijk brulconcert weg. Verder spotten ze nog een grote leguaan in de boom, een specht en wat eekhoorns. Alles bij elkaar is het 14.45 uur als we allemaal terug zijn in het hotel en maken we ons snel klaar voor de tocht naar Tikal. Nel heeft de energie op de berg achtergelaten en besluit de rest van de dag samen met Piet rustig aan te doen. Piet is inmiddels flink beroerd en ligt na de nodige toiletbezoeken op bed, Nel gaat nog een heerlijk stuk zwemmen in het blauwe meer. Petra heeft ergens onderweg de energie van haar leven gevonden en staat als eerste klaar om samen met Maris, Lisandro en Arjan naar Tikal af te reizen. Rond 16.30 zijn we in Tikal (na een tenenkrommend stuk van 13 km waar je niet harder mag dan 45 km/uur. De controle hiervan gebeurt zeer interessant: bij het begin krijg je een briefje mee met de starttijd en je nummerbord, aan het einde wordt hierop de eindtijd ingevuld en gekeken of dit klopt met de maximale snelheid....) We lopen eerst naar “de Mayor Plaza” van de stad en krijgen alvast een voorproefje van de echte verkenning morgen. Door de heldere knalblauwe hemel en de al wat laagstaande zon is het profiel van vooral tempel 1 (die je op alle plaatjes van Tikal ziet + Fanta reclame een paar jaar geleden) prachtig. Hierna volgen we de weg langs tempel 3, die ook mooi verlicht is door de zon naar tempel 4. Hier heeft men een houten trap naast gebouwd om het beklimmen mogelijk te maken. Nadat er enkele jaren gelden een aantal toeristen met dodelijke afloop van de oorspronkelijke hoofdtrappen zijn afgevallen is de klim op de hoofdtrappen nu niet meer mogelijk. 10 minutjes later staan we bovenaan en hebben we een prachtig uitzicht over de door de zon verlichte tempeltoppen van Tikal tussen het oerwoud. Samen met zo’n 15 anderen zien we de schaduwen langzaam langer worden. Helaas is de westkant van de tempel afgezet wegens renovatie en wordt die afzetting beschermd door 2 mannen met stevige shotguns. Gelukkig gaat de loop van de shotguns de andere kant op voor een paar Quetzales en kunnen we alsnog voorbij de afzetting naar de andere kant. Bijna tot op het laatst kunnen we de rode bol de jungle in zien zakken. Met het geluid van alle dieren in het oerwoud op de achtergrond is dit een prachtig gezicht. Daarna snel met de zaklamp terug naar de auto die we bereiken als het echt helemaal donker is. Onderweg zien we af en toe wat lichtjes in de bosjes die door grote vuurvliegen gemaakt worden, horen we de apen schreeuwen en komen we nog een flinke spin tegen. Terug in het hotel hebben we snel wat gegeten en daarna heerlijk, maar kort, geslapen.

13 april El Remate
Hoewel de echte zonsopgangtoers niet meer te boeken zijn, zitten we om 5.15 in de auto om met de opening van het park om 6.00 uur er te zijn. Aangekomen bij de toegangspoort van het park (het begin van de 17 km langzame weg) wil de bewaking er ons nog niet doorlaten. Ze beschouwen dit als de ingang van het park en willen dat we nog 30 minuten wachten. We stappen uit de auto en beginnen met het smeren van ons meegenomen ontbijt. Klaarblijkelijk irriteert dit de bewaking zo dat we net met het eerste rondje klaar zijn als we alsnog naar binnen mogen. Samen met zo’n 5 andere busjes zijn we bij het park als de zon echt op begint te komen. Hetgene wat Tikal zo bijzonder maakt is, naast de grote Maya tempels, de natuurlijke setting waar alles in staat; de jungle. Een heel groot deel van Tikal is dan ook nog verborgen onder de jungle en niet blootgelegd. Een bizar idee dat er nog zoveel moois onder al deze bomen en bergen verborgen ligt. We lopen snel langs het centrale plein naar ciudad perdida (de verloren stad), wat meer aan de rand, dat bekend staat om de vele vogels die daar voorbij trekken. Waar Maris 11 jaar geleden nog bovenop de piramide mocht klimmen om te genieten van de jungle, mag dat nu helaas niet meer en moeten we beneden blijven en het doen met het beklimmen van de kleine piramide. Onder het genot van de rest van ons ontbijt zien we hier oa toekans, spechten en papagaaien. Als de vogelactiviteit af neemt lopen we een stukje terug naar het centrale plein en beklimmen tempel 2 voor goed zicht op tempel 1, het balspel plein en de omliggende paleizen. Na nog wat rondstruinen lopen we door naar tempel 5, die Nel, Maris en Arjan via een hele steile ladder beklimmen en die eenmaal boven waarschijnlijk het beste uitzicht geeft over Tikal. Het gezicht van het tropische bos gemengd met de restanten van een indrukwekkende stad is geweldig. Beneden aan tempel 5 staan een serie foto’s van de restauratie en juist dan is goed te zien hoe sterk de natuur is en hoeveel van Tikal nadat de laatste mensen vertrokken waren teruggeclaimd is door de natuur. Het doet denken aan Tha Prohm in Ankor Wat, Cambodja. Beneden zien we nog een kleine slang. Het arme beest weet niet wat hem overkomt met al die mensen om hem heen en verstart volledig. Maar met wat hulp van een parkwachter verdwijnt hij uiteindelijk weer veilig in de bossen.Terwijl Nel en Petra teruglopen naar de ingang voor een drankje, lopen wij met Piet nog naar de verder afgelegen tempel 6. Bekend als één van de weinige tempels van Tikal waar nog wat inscripties te zien zijn. Dit klopt, hoewel ook hier een hoop door de natuur in de loop van de jaren is weggevaagd en de inscripties vrij hoog op de tempel zijn dus moelijk zichtbaar. Daarna ook terug naar de ingang, waar we een hapje eten en daarna Lisandro opzoeken en terugrijden naar El Remate. De rest van de middag vermaken we ons met in het meer zwemmen. Arjan houdt het snel voor gezien, want hoewel het water mooi helder is kan hij niet wennen aan de slijkachtige bodem van het meer waar je snel tot aan je enkels in wegzakt.

14 april El Remate -> Rio Dulce
Vandaag is het een speciale dag, het is namelijk de verjaardag van Nel. En niet zomaar één, nee, haar 60ste verjaardag. De afgelopen dagen hebben we hard gezocht naar het ideale hotel in onze volgende bestemming (Rio Dulce) en uiteindelijk gevonden en gisteravond geboekt. Uiteraard beginnen we de dag met zingen voor de jarige, maar mede doordat we vandaag ook een reisdag hebben houden we de cadeautjes nog even onder de pet. Omdat het ontbijt even op zich laat wachten is het rond 9 uur ipv 8.30 uur voordat we El Remate verlaten. In de bus wordt Nel door Lisandro en Mariska ook nog in het Spaans toegezongen en dan gaan we echt op pad. We hebben met Lisandro afgesproken dat we in het plaatsje Santa Elena even naar een mall gaan. Voor Nel onder het mom van wat douche spulletjes kopen, uiteraard met de echte bedoeling om versiering ed te kopen. We hopen ook een Piñata te vinden. In de mall lukt dit zowaar na een tijdje rondstruinen en om alvast in de feeststemming te komen eten we een gebakje bij de plaatselijke taartjesmaker. Deze verkoopt gek genoeg geen koffie, maar die weten we van een andere zaak weer mee te nemen. Buiten wordt muziek gedraaid, Lisandro probeert nog een verjaardagslied te laten draaien, maar helaas: die hebben ze niet. Wel wordt Nel over de speakers gefeliciteerd. Met de inkopen die we ongemerkt in de achterbak hebben kunnen laden gaan we weer op weg. Langzaam zien we de omgeving veranderen in meer tropisch, met palm- en mangobomen langs de weg. Rond 13.30 zijn we in Rio Dulce en Lisandro stopt even op de hoge brug die het plaatsje met de andere kant van de rivier verbindt. Het is een broeierig warme omgeving waarbij naast de verandering van vegetatie, ook de verandering van mensen te zien is. Deze omgeving (nog meer in Livingston) staat bekend om de afstammelingen van de slaven uit Afrika die zich hier gevestigd hebben en dat is dus zichtbaar. Nadat we weer in de auto zitten zijn we al snel bij het hotel waar we aangenaam verrast worden door de luxe. De kamer van Nel en Piet is op ons verzoek ook nog eens extra versierd met bloemen om het plaatje compleet te maken. Terwijl Nel geniet van haar jacuzzi op het balkon (ja het is eigenlijk echt een beetje too much, maar ja je wordt maar 1x 60) regelen Maris en Arjan dat de piñata later op de dag wordt opgehangen in een aparte zaal en Nel in alle rust kan gaan meppen. De rest van de middag brengen we in de zon door in of naast het zwembad. Om 19 uur verzamelen we weer en is Lisandro er ook om eerst Piñata te meppen en daarna te eten. Net voor Nel er is vraagt Lisandro aan Arjan of wij ook snoepjes in de Piñata hebben gedaan. Ehhhh, zit dat er niet in dan???? Nee dus, maar we zijn net op tijd om alsnog wat te halen in het dorp. Nadat Nel haar eerste cocktail op heeft (alleen maar extra goed voor de hilariteit natuurlijk) is het echt zover. Geblindoekt en gewapend met stok wordt zij op de clown afgestuurd. Na wat voorzichtige initiele mepjes, barst daarna het vuur los en 10 minuutjes later (ondertussen laat Lisandro zien dat de Piñata ook echt bediend dient te worden, met het touw wordt af en toe de Piñata verplaatst om zo de lol te verhogen) is de clown gesloopt en liggen de snoepjes en een klein kadootje op de grond. Onder het genot van een drankje en even later van een heerlijke maaltijd en het uitpakken van de echte kadootjes sluiten we de bijzondere dag af.

15 april Rio Dulce -> Livingston
Helaas is het weer omgeslagen en worden we wakker van onweer en stromende regen. Gelukkig wordt het na het ontbijt iets beter en hoeft onze boottocht niet helemaal in het water te vallen. We varen de Rio Dulce af tot Livingston aan de caribische kust van Guatemala. De Rio Dulce wordt steeds smaller en we zien vooral veel vogels onderweg (aalscholvers, ibissen en witte reigers met jonkies) Ook zien we kleine dorpjes, kinderen in kleine houten kano’s en zelfs een kerk langs het water. We passeren een waterlelieveld en komen door een kloof met hoge rotswanden. Een mooie tocht. Bij Livingston liggen er vlotten en oude vissersboten, vol met pelikanen en meeuwen. We gaan aan land in Livingston. Opvallend is dat de bevolking hier zwart van huidskleur is en vooral caribisch aandoen. Dit komt doordat zij, net als veel caribische eilanden, afstammelingen zijn van de slaven die uit Afrika zijn gebracht. Toen de slavernij werd afgeschaft hebben zij zich hier gevestigd. We lopen de hoofdstraat door en krijgen er een beetje een dubbel gevoel bij. Veel mensen hangen hier een beetje rond, zonder iets te doen en kijken er wat sjagarijnig bij. Nou is het ook wel warm en vochtig daar, maar toch. Aan het eind van de hoofdstraat begint de kust; hier een smal stukje strand, wat voraal vol ligt met heel veel aangespoeld afval. Dit doet ook niet echt gezellig aan. Er ligt een groen met rood houten bootje aan de kant, een beetje vervallen. Als we het later nagezocht hebben op de foto’s klopt het gevoel van Maris: deze lag er 11 jaar geleden ook al! Veel restaurantjes en kroegjes zijn (nog) dicht en de reggaemuziek waarover de reisgidsen schrijven horen we maar weinig. Doordat het erg warm en vochtig is en we niet de hele dag hebben, besluiten we terug te lopen en de waterval van 7 plateaus over te slaan. Op de heenweg waren Petra en Arjan al aangesproken door Maria, een dame van mexicaanse afkomst die in India gewoond heeft en nu hier een restaurantje heeft. Daar gaan we lunchen en vol enthousiasme beschrijft ze haar gerechten en de afkomst ervan. De vissoep die Maris en Petra bestellen komt compleet met een hele krab, garnalen en een vis met kop en staart. Maar erg lekker, net als de curry en de kippensoep van de anderen. Daarna beginnen we de terugtocht naar het hotel en brengen we de rest van de middag aan het zwembad door en eindigen in de jacuzzi bij Maris d’r ouders op het balkon. Heerlijk relaxen.

16 april Rio Dulce -> Antigua
Vanochtend gaan we, een beetje met tegenzin, weg uit dit paradijs en beginnen we aan de 5 uur durende rit naar Antigua. De wegafzetting zit ons mee, maar in Guatemala ciudad is het enorm druk dus het duurt een tijd voor we er doorheen zijn. Maar na ongeveer 5 uur zijn we dan toch terug in Antigua en nemen we bij Posado Don Diego afscheid van Lisandro. Hij heeft het naar zijn zeggen met ons net zo gezellig gehad als wij met hem. We installeren ons in het hotel en vernemen via internet dat er nog steeds geen vliegverkeer is van en naar Schiphol door de aswolken veroorzaakt door de uitbarstingen van een vulkaan in Ijsland. Aangezien de terugreis voor de familie zondag is, komt het nu toch wel dichtbij..... We eten lekker Thais bij Cafe Flor en zoeken daarna onze kamers op.

17 april Antigua
Er is nog steeds geen duidelijkheid over de terugvlucht naar Nederland. De nieuwsberichten worden elke paar uur ververst, dus we wachten nog maar even af. Na het ontbijt gaan we op zoek naar Casa Holandesa, een klein hotel waar we tegen een goed tarief een maand kunnen verblijven. Op hun website hebben we het adres gevonden, maar als we op die plek staan is er geen hotel Holandesa. We vragen het bij het winkeltje ernaast en krijgen als antwoord dat ze niet weten waar het nu is. Na nog een paar rondjes lopen besluiten we in een internetcafe te checken of we het adres wel goed hebben. Dat hebben we wel degelijk en als we weer voor de deur staan kloppen we extra hard op de deur. Er wordt niet open gedaan en het lijkt er wel op alsof het hotel hier wel gezeten heeft maar is verhuisd. De plek waar het naambord gezeten heeft is nog zichtbaar en komt overeen met de fotos op de website. Nogmaals terug naar het internetcafe voor het telefoonnummer. Echter blijkt dit niet van het hotel maar van een reisbureau te zijn, die ons gelukkig wel aan het juiste telefoonnummer kan helpen. Wat een gedoe. Eerst is de lijn een tijdlang in gesprek, vervolgens lijkt de verbinding erg slecht en komen we er niet uit. Tot slot bellen we in een laatste poging met de contactpersoon van Constru Casa, het project waar Arjan gaat werken en die ons aan dit hotel heeft geholpen. Hij geeft ons een heel ander adres door. Het hotel blijkt inderdaad verhuisd, maar op internet staat nog het oude adres. Heel handig, NOT! Ruim een uur verder komen we dan toch bij het hotel aan, waar de kamers boven inmiddles verhuurd zijn en er dus alleen een kamer aan de straatkant overblijft met de badkamer niet aan de kamer, maar ernaast. We besluiten er nog even over te denken. Terwijl de anderen nog wat gaan shoppen, gaan wij op zoek naar eventuele alternatieven, maar dat is niet zo makkelijk op deze korte termijn. We bekijken nog een appartementje, maar dit is erg klein en totaal sfeerloos. We nemen toch de kamer in het hotel en zijn er blij mee. De kamer is erg ruim, met een houten puntplafond (waar de planten van buitenaf doorheen naar binnengroeien) en sfeervol aangekleed. Op ons verzoek worden er nog een tafel met stoelen ingezet. Ondanks dat de badkamer op de gang is, is deze erg ruim met een grote kast voor onze spullen. We kunnen gebruik maken van de keuken en er zijn leuke zithoekjes. Hier houden we het wel een maand vol. Hierna ontmoeten we de anderen weer en lunchen we heerlijk op het terras bij Cafe Condesa. Tot slot gaan we nog naar de markt om wat souveniers in te slaan, wij kunnen ze nu mooi alvast meegeven naar Nederland. Nel vindt alles wel handig of een leuk kadootje voor iemand, maar vooral de tasje sblijven erg in trek. Als we bijna klaar zijn met inkopen breekt er een enorme stortbui los. Als het weer iets minder hard gaat gaan we terug naar het hotel en onder het genot van een drankje spelen we wat spelletjes kaart. We eten mexicaans bij Frida, het eten is heerlijk en de cocktails zijn ook erg lekker! Alle spullen zijn gepakt, en benieuwd naar of er morgen terug gevlogen gaat worden gan we slapen.

18 april Antigua
Omdat er nog steeds geen duidelijkheid is, maar de berichten er sterk op lijken dat er nog geen vliegverkeer landt op Schiphol, besluiten we zelf om niet naar het vliegveld te gaan en de vlucht te laten lopen. Anders is de kans erg groot dat de familie wel van Guate naar Panama kan vliegen om dan vervolgens op Panama niet verder te kunnen. Na telefonisch overleg met de KLM in Panama wordt dit door hen ook onderschreven. De ochtend wordt dus gebruikt om familie, kennissen en werk in te lichten, de kamers te verlengen etc. Wij verhuizen ondertussen onze spullen naar ons nieuwe thuis voor de komende maand. Enkele uren later komt er bericht van KLM: De vluchten zijn inderdaad gecancelled, dus ze hebben de juiste beslissing genomen door niet naar het vliegveld te gaan. S Middags lunchen we in Fonta del Calle en doen we daarna niet heel veel meer. S Avonds eten we bij La Escudilla, op het binnenplaatsje waaraan 1 jaar gelden ook La Fabrica zat, de stamkroeg van Maris toendertijd. Inmiddels is dit een theater geworden.

19 april Antigua
Na het ontbijt hebben we de KLM gebeld voor de stand van zaken. De medewerkster zet de familie op de eerstvolgende vlucht, die zal gaan op woensdag 21 april. Verder moeten er wat inkopen gedaan worden en gaan we naar de supermarkt, die groot maar ook erg druk, chaotisch en onoverzichtelijk is. Als we gevonden hebben wat we nodig hebben (nou ja bijna alles; doucheschuim is hier bijna onvindbaar, uiteindelijk vinden we het na de zoveelste winkel in een kleine apotheek) gaan Arjan & Mariska naar het kantoor van Constru Casa waar Arjan zijn intakegesprek heeft. We krijgen veel informatie van Kees en er worden afspraken gemaakt. Over beide projecten besteden we straks een apart blog, dus meer informatie volgt. Voor de volgende ochtend spreken we af met Kees mee te gaan naar 1 van de projecten in een klein dorp vlakbij Antigua om een idee te krijgen van het werk. Als alles duidelijk en afgesproken is, ontmoeten we de rest weer en lunchen we bij Dona Luisa, waar we deze keer wel op het terras terecht kunnen. Met onze buiken weer vol lopen we via de markt en de busterminal naar de begraafplaats van Antigua, die het bezichtigen waard is. Behalve een particuliere begraafplaats is er ook een algemene begraafplaats. Naast een kerk zijn er oude graven, diverse tombes, kapelletjes, eenvoudige kruizen op de grond en de voor ons inmiddels bekende ‘stapelmuren’ waar de graven in een muur gemetseld zijn en dit diverse rijen hoog en breed. De coniferen zijn in diverse gedaanten geknipt, zoals een eend en een haan. Inmiddels zijn we aardig moe van het geslenter en gaan we lekker terug naar het hotel om ons op te frissen. S avonds eten we in restaurant Da Vinci waar we toevallig langslopen. Het is erg sfeervol en de menukaart is goed. Helaas valt het eten bij Peet een beetje verkeerd.