Chili &Argentinie: Santiago,Merengebied&Peninsula

Na paaseiland komen we aan in Santiago de Chili. De komende 2 maanden brengen we door in Argentinie en Chili. Omdat we beiden behoefte hebben aan wat meer dagen op 1 plek, beperken we ons in deze 2 landen tot het merengebied, de Peninsula en Patagonie. Tijdens onze reis gaan we regelmatig heen en weer over beide grenzen, en ook in dit reisverslag komen de verhalen uit beide landen voor.

30 oktober, Santiago de Chili
Na een prima vlucht komen we 5 uur later aan in Santiago de Chili. Met zijn 3en nemen we de locale bus en vervolgens de metro naar de plek waar we moeten zijn en lopen met Ellena mee naar het hostel waar zij heen wilde. Helaas, ook deze zat vol en na wat telefoontjes bleek alles vol dus is zij met ons meegelopen en kon ze bij ons op de kamer omdat er daar nog een extra bed stond. En zo zaten we om middernacht in een restaurant om nog wat te eten: herel normaal hier. Voor 21.00 uur is er zelfs maar weinig open. Inmiddels toch wel moe, maar geen oog dichtgedaan door de herrie om ons heen: Beneden het gebouw is er een feest en in het gebouw feesten diverse mensen nog verder, smijten ze met deuren en schreeuwen ze tegen elkaar. Tegen de ochtend vallen we eindelijk in slaap.

31 oktober, Santiago de Chili
Pas tegen de middag komen we uit bed. Ellena vertrekt naar een eigen kamer en als wij eenmaal een beetje wakker zijn lopen we richting Plaza des Armes. Het weer is wel oke, bewolkt maar droog, zo’n graad of 20.
De rest van de dag doen we weinig meer dan een beetje rondslenteren. Blijkbaar is het een vrij weekend want het is erg druk in de stad. Ook is het halloween en lopen er overal kleine verklede kinderen rond. Uiteindelijk eindigen we de dag weer met Ellena en wat anderen en na eerst een tijdje in een hostel wat gedronken te hebben, gaan we daarna met een groepje naar een feest. Erg gezellig, alhoewel we een deel van de groep kwijtgeraakt zijn, er een wazige gozer meewas die dacht wel even op onze zak te kunnen teren en geen geld meehad, die we uiteindelijk ook kwijt geraakt zijn (geen probleem) en er nog een gozer was die er ook vandoor ging toen hij een blauwtje liep bij Ellena. Uiteindelijk bleven we met zijn 3en over, hebben we nog 2 locals ontmoet en een erg gezellige nacht gehad.

1 november, Santiago de Chili
Aangezien wij pas in de vroege ochtenduurtjes in bed lagen en er deze keer geen herrie was in het gebouw hebben we de ochtend flink doorgeslapen.
S middags wilden we naar het museum wat op zondag gratis is, maar helaas: we waren te laat, het was gesloten. Uiteindelijk hebben we nog een beetje rondgeslenterd en in de buurt van onze kamer gegeten en zijn we een beetje op tijd gaan slapen.

2 november, Santiago de Chili
Na de 3 nachten die we vooraf gereserveerd hadden vonden we het mooi geweest en zijn we naar een hostel verhuisd wat in een leukere buurt lag (Hostel La Barra). Hier waren we de enigen! Mooie kamer, badkamer met ligbad, gratis wifi en een heerlijk bed! Helemaal goed. Na een kop koffie in het restaurantje ernaast hebben we de metro genomen naar de begraafplaats aan de stadsrand. Deze moest de moeite waard zijn, je kon er zelfs gegidste rondleidingen in het engels doen! Groot was het zeker, en mooi gelegen ook, zo was er een groot meer, medidatieplekken etc. De graven op zich waren niet heel bijzonder: grote grasvelden met een kleine steen. Opvallend waren de grote hoeveelheden bloemen, gekleurde windmolenetjes en andere vrolijke plasticcen attributen op de begraafplaats. Later realiseerden we dat het ‘allerheiligen’ was (hier Todos Los Santos) en dat het mede hierdoor dus een extra lang vrij weekend was; dat verklaarde ook de grote drukte en de gesloten winkels. Met de metro wer terug naar het centrum, op zoek naar de boekenwinkel met engelse boeken, maar die bleek net opgeheven te zijn. Dan maar naar de kapper (Arjan) en met de metro terug. Lekker gegeten en prima geslapen.

3 november, Santiago de Chili
Opgestaan met mooi weer. Redelijk blauwe lucht met hier en daar wat wolkjes. Een mooie dag om na het ontbijt door de wijk Bella Vista te lopen naar Cerro Cristóbal, een 870 m hoge heuvel die je per kabelbaan kunt bereiken. Op deze heuvel ligt het Parque Metropolitano, het grootste park van Santiago met op de top een christusbeeld zoals ook in Rio, alleen een heel stuk kleiner. Tevens heb je een mooi uitzicht over de stad en het omliggende Andesgebergte. Echter toen we hier kwamen bleek er een staking aan de gang en was alles dus gesloten. Helaas. Teruggelopen door dezelfde wijk en nog ergens in de zon wat gedronken voor we via een ander park teruggelopen zijn naar Plaza des Armes en het museum van de Precolombiaanse kunsten. Vandaag was deze wel open. Het museum herbergt een mooie collectie van oude kunst van vele verschillende stammen en plekken uit Zuid en Midden Amerika. Deze mooie dag zijn we geeindigd in het park van Santa Lucia. Deze ligt ook op een heuvel en bovenop zijn een kasteel en een kerkje. Deze waren beiden ook gesloten, maar het park zelf, de kleine plazas overal en het uitzicht over de stad waren zeker de moeite waard. Kwamen hier ook nog de jongen tegen van het stappen en hebben lekker nog even op het gras in de zon gelegen. Heerlijk! Bij de chinees wat eten gehaald en in het hostel wat bstek gescoord (kan best handig zijn kwamen we achter toen we de bakjes hadden uitgestald en ons realiseerden dat we geen bestek hadden) Tot slot een warm bad en ons bedje in.

4 november Santiago-> Pucon, Chili
Vanochtend vroeg op om met de metro naar de busterminal te gaan. Hier hadden we de Turbus die om 8.30 uur vertrok naar Pucon. Gelukkig hadden we wat eten ingeslagen, want gedurende de 11 uur durende rit is er geen 1 stop gemaakt behalve om mensen in en uit te laten stappen. De rit en de omgeving waren niet echt bijzonder, dus we waren blij dat we 11 uur later konden uitstappen in Pucon. Hier hadden we al een hostel gereserveerd en konden we ook naartoe lopen. Dit hostel bleek meer een hospedaje: Mensen die thuis een aantal kamers verhuren. Het echtpaar en hun zoon waren erg vriendelijk. Verder lopen er hier veel honden en 4 kleine pups rond, erg aandoenlijk. Van de zoon de nodige info gehad over de omgeving. Veel buitenakticiteiten als raften, kayakken, paardrijden, mountainbiken. Verder een NP in de buurt en hotsprings. Als een van de belangrijkste attracties het beklimmen van de Villaricca vulkaan, waarvan de top altijd besneeuwd is en je ook met ijsbeugels en pikhouwelen omhoog gaat. Echter was daar nu het weer te slecht voor. Nadat we nog wat zijn gaan eten in het dorpje zijn we lekker gaan slapen, maar wat is het koud!

5 november, Pucon, Chili
Vandaag was het rotweer, het regende keihard en bijna aan een stuk door. We hebben deze dag dus maar eens nuttig besteed om echt te bedenken wat we willen doen hier in Patagonie. We bedachten ons namelijk dat het Noorden misschien toch wel leuk was gezien de tijd die we hier hebben, maar aangezien we inmiddels al een heel stuk naar het zuiden afgedaald waren werd het een beetje lastiger. Verder zijn de tickets binnelands erg uur en gaat het vliegen van Chili naarArgentinie met enorme omwegen terwijl de plaatsjes praktisch naast elkaar liggen. Oke mission impossible, we blijven in het zuiden. Toen we dachten binnenlandse vlucht geboekt te hebben bleek dat we niet online konden betalen. Ook heel handig, hoe dan wel???? Dat was onduidelijk. Zonder de betaling zouden de tickets binnen 24 uur weer komen te vervallen, dus laten we dat maar gebeuren aangezien we ook geen reactie hadden op de mail die we hierover gestuurd hadden. Lekker handig weer... NOT!
S avonds nog gegeten in het dorpje. Aangezien ze hier echt niet voor 21.00 uur gaan eten wordt dit altijd weer een latertje. Toen we terugkwamen, nat en koud, was onze was gedaan, stond de kachel in onze kamer lekker aan en kregen we een extra deken: het is net of we thuis zijn

6 november, Pucon, Chili
Vandaag beloofde een wat betere dag te worden en inderdaad, toen we opstonden was het droog en zagen we blauwe plekken in de lucht. Het was nog te koud om de vulkaan te beklimmen, maar een mooie dag om naar het Nationaal Park te gaan. Om half 9 zaten we in de bus die ons naar de ingang van het NP bracht. Wegens de grote hoeveelheden sneeuw en regen die gevallen waren, was er maar 1 trekking mogelijk: bergopwaarts naar de 3 meren. Al met al zo’n 15 km in totaal (heen en weer terug) Zodra de zon doorbrak begon de sneeuw op de bomen te smelten en het gebeurde meer dan 1 keer dat we een flinke kwak sneeuw in ons nek kregen, brrr. De sneeuw maakt alles wel supermooi om doorheen te lopen, alleen het smeltwater maakt de paden ook erg glibberig en op sommige delen moesten we over stenen en takken heen om niet tot je enkels in het water te staan. Onderweg hebben we nog 2 zijtrails genomen, beiden naar watervallen tot we uiteindelijk op de top van de berg kwamen bij het eerste meer. Dit was wel heel erg mooi. Er lag een flink pak verse sneeuw en doordat de lucht weer helemaal grijs was, waanden we ons in een wereld die alleen uit grijstinten bestond. Zwarte bergen, witte sneeuw, een donker meer en alles weerspiegeld in het water. Met nieuwe energie zijn we doorgelopen naar de andere 2 meren die net zo mooi waren. Toen weer naar beneden! Inmiddels was een groot deel van de sneeuw hier gesmolten en was het nu echt glibberen en glijen naar beneden! Eenmaal beneden begon het weer te regenen en waren we niet de enigen die de laatste bus terug wilden naa Pucon. Gelukkig konden we nog een zitplek bemachtigen voor de ruim een uur durende terugweg. Ook in Pucon regende het weer flink, dus ter plekke besloten de vulkaan op te geven en een busticket te regelen voor de volgende dag naar San Martin de los Andes, in het Lake district aan de Argentijnse kant. Koud en met natte voeten komen we na het eten terug in ons huisje. Eindelijk een warme douche! Maar terwijl Mariska net met een kop vol shampoo onder de douche stond viel het warme water uit... Oh nee! Gelukkig was Arjan klaar en kon hij aktie ondernemen. Uiteindelijk bleek de gasfles leeg en na zo’n 10 minuetn blauwbekken kon de douche toch worden afgemaakt en lekker warm weer ons bedje in.

7 november, Pucon, Chili -> San Martin de los Andes -> Bariloche, Argentinie
Onze bus vertrekt om half 11 dus kunnen we de ochtend heerlijk rustig aandoen. De bus vertrekt op tijd en na zo’n 2 uur tussen bergen en sneeuw door gereden te zijn komen we bij de grens aan. Eerst krijgen we de stempel in ons paspoort dat we Chili verlasten hebben. Vervolgens rijden we door een stukje niemandsland tot we bij de douane komen. Hier krijgen we een stempel voor Argentinie. Dit ales verloopt zeer soepel, kost ons geen cent en we kunnen gewoon in dezelfde bus blijven zitten. Prima geregeld, zeker voor Zuid Amerika, waar je vaak in andere bussen moet overstappen etc. De 2e helft gaat over een onverharde weg. Rond half 3 zijn we in San Martin. Een kleine plaats aan een meer en tussen de bergen. Het ziet er wel leuk uit, maar ook erg ‘gesloten’ Alle winkels, toerbureautjes en restaurantjes zijn dicht, de ATM en bank gaan pas om 17 uur open. We lopen bepakt en bezakt een rondje door de stad en besluiten dat we toch liever doorgaan. Het lijkt alsof het hier voornamelijk in de winter (wintersport) en in de zomer (watersport) levendig is en in het tussenseizoen (waarin wij nu zijn) een beetje doods. Dus gaan we terug naar het busstation waar er 2 uur later een bus naar Barriloche gaat. We kunnen onze spullen achterlaten en eten en drinken wat in een restaurantje aan het meer. Ook deze bus vertrekt prima op tijd en stopt maar in 1 andere plaats. De hele weg is onverhard, maar wel mooi. Langs blauwe meren en besneeuwde bergtoppen. Om 21.30 uur komen we aan op het busstation, dat zo’n 3 km buiten de stad ligt. Zonder argentijns geld staan we daar en er is geen taxi te zien op de standplaats. Gelukkig komt er net eentje aanrijden en kunnen we ook in dollars betalen. Hij brengt ons naar het centrum waar onze zoektocht naar hostels begint. De een na de ander zit vol..... Hmmmm. Doods is het dus zeker niet! Uiteindelijk vinden we een simpele kamer in een hospedaje, waarvan de kachel niet uitkan en het zo heet is dat we het raam maar openlaten. Dan kan kou ineens toch lekker zijn ;-)

8 november, Bariloche, Argentinie
Vanochtend zijn we eerst maar op zoek gegaan naar een ander hostel. We willen hier toch wel een paar daagjes blijven en dan is een beetje gezellige plek en comfortabele kamer best fijn. Na wat hostels afgeweest te zijn komen we terecht bij hostel El Condor des Andes. We ontbijten nog bij de vorige plek en als we uitchecken betalen we ook nog 1/3 minder omdat ze geen wisselgeld hadden. Ons aanbod om in dolars bij te leggen werd afgeslagen. Oke! Dat was wel een hele goedkope nacht. Verder bekeken wat we hier kunnen en willen doen en door het stadje geslenterd. Aangezien het zondags is zijn alle winkels dicht, maar restaurantjes en chocoladezaken zijn open. We zitten hier dan ook in DE chocoladehoofdstad van Argentinie naar het schijnt. We hebben een heerlijke pastalunch met wijn en de rest van de middag doen we even helemaal niks. Zalig.

9 november, Bariloche, Argentinie
Na zondags de stad verkend te hebben is het vandaag tijd om de omgeving eens goed te bekijken. Op aanraden van ons hostel gaan we met bus 20 naar Cerro Campanario die min of meer op het startpunt ligt van het nationale park. We besluiten geen watjes te zijn en nemen niet de stoeltjeslift, maar buffelen met een stevige klim van ongeveer een half uur naar boven. Eenmaal bovengekomen is het uitzicht fantastisch. Uitzicht op het nationale park, met daarom heen een aantal meren en dan daarachter met sneeuw bedekte bergen. Om nog even door te kunnen genieten van het uitzicht tracteren we onszelf op een stuk chocolade taart en een cappuccino in het restaurantje bovenop de berg. Met een tafeltje aan het raam zien we nogmaals het uitzicht en ook nog een aantal condors die hoog boven de vallei aan het zweven zijn. Na de tractatie volgt de volgende, namelijk de afdaling! Eenmaal beneden begint het weer te betrekken en begint het echt koud te worden, dus we pakken de bus weer terug naar Bariloche waar we in onze kamer opwarmen.

10 november, Bariloche, Argentinie
Voor vandaag hebben we een tour geboekt naar de “zwarte” gletsjer die hoog in de bergen ligt, tegen Cerro Tronador, de hoogste berg in de omgeving. Rond 9.15 worden we opgepikt samen met nog 2 belgische dames uit ons hostel en rijden we met een busje eerst een stuk over de verharde weg en slaan daarna af een gravelweg op. Al hotsend en klotsend komen we bij de ingang van het park aan en na het voldoen van de entrée rijdt het busje door naar de eerste stop. Al snel worden de mooie beelden van de vorige dag geevenaard en kijken we over prachtig groenblauwe meren met daarachter weer de grote bergtoppen. Na de hoognodige plasstop rijdt het busje verder naar de ingang van de eerste wandelroute naar één van de watervallen. Na ongeveer drie kwartier omhoog lopen komen we bij de waterval uit, die door de stevige sneeuwval van de laatste tijd het water naar beneden laat storten over een hoogte van zo’n 30 meter. We lopen daarna terug naar de bus en rijden door naar de lunch plaats. Net als een goed deel van onze groep hebben wij onze eigen lunch mee die we in het huisje achter het restaurant opeten (tegen betaling van 3 pesos). Met de broodjes en yoki achter de kiezen hobbelen we met de bus verder omhoog richting de gletsjer. Na een half uur kunnen we de benen weer strekken en wandelen we het laatste stuk naar de gletsjer. Wit bovenaan, zwart onderaan, door de verschuiving van het ijs pikt de gletsjer vukanisch gesteente mee en krijgt zo een zwarte kleur. Onderaan de gletsjer ligt een meertje van groen water met daarin grote ijsbrokken die door de wind van de gletsjer zijn afgeslagen, een heel apart gezicht. Zo af en toe wordt de rust verstoord door wat gerommel, wat kleine lawines blijken te zijn van de dikke sneeuwpakken op de berg. Na de gletsjer wandelen we door naar de base camp, het camp dat klimmers in de zomer gebruiken als uitvals basis. We schieten nog wat fraaie plaatjes en daarna begint het lange gehobbel terug naar Bariloche. We proberen beiden onze slaapkunsten uit en versnellen zo de weg terug. Eenmaal terug in Bariloche besluiten we de kaartjes voor de nachtbus (die we de volgende dag willen pakken naar Puerto Madryn) alvast te kopen. Het was de 30 pesos aan de taxi absoluut waard, wat er waren nog maar 4 plaatsen vrij op de Cama (bed) bus! Op advies van de 2 belgen gaan we bij de mexicaan eten, die is inderdaad erg lekker.

11 november, Bariloche -> Puerto Madryn, Argentinie
De weersverbetering van de dag ervoor heeft zich verder doorgezet en het is een schitterende dag. Na ontbijten en uitchecken lopen we eerst opnieuw door Bariloche om de fotos van de dagen ervoor te overtreffen met een blauwe lucht. Eenmaal bij de bushalte zijn we er beiden ook overuit dat de fotos vanaf de Cerro Campanario ook opnieuw moeten. In tegenstelling tot de vorige keer zijn we nu berekend op de achtelijk hoge snelheid die deze minimaal 20 jaar oude bus bereikt gedurende de rit en drukken we net op tijd op de stopknop. Ditmaal kunnen we ons er niet toe zetten om zelf te klimmen en nemen we de stoeltjeslift. Boven is het uitzicht nog spectaculairder dan het de vorige keer al was, doordat we nu met een heldere blauwe lucht veel verder konden kijken en ook de besneeuwde bergtoppen in de verte konden zien. Eenmaal terug lopen we een stuk van het circuit Chico, met het idee om de bus die langs de route zou moeten rijden weer terug te pakken naar Bariloche. Na 1,5 uur wandelen en geen bus, rusten we even uit en nemen we het zekere voor het onzekere en lopen we weer terug. Eenmaal weer terug bij Cerro Campanario komt de andere buslijn wel voorbij en zoeven we terug naar Bariloche. We eten wat, kopen uiteraard wat van het heerlijke chocolade en nemen de taxi naar het busstation. De stoelen zijn ruim en confortabel en zo doezelen we de nacht in.

12 november, Puerto Madryn, Argentinie
Om 6.00 uur stoppen we in Trelew waar een deel van de mensen eruit gaat en wij een ontbijtje krijgen. Prima geregeld die bussen hier! Een uurtje later zijn we in Puerto Madryn. Hier lopen we naar ons gereserveerde hostel (Sentir Patagonia) waar we uiterst vriendelijk ontvangen worden. De kamer is nog niet klaar, de uitchecktijd moet nog komen, maar we mogen aanschuiven aan de ontbijttafel. Hierna lopen we wat door Puerto Madryn. Het weer is heerlijk vergeleken met de afgelopen dagen: de jas kan uitblijven en een t-shirt voldoet. Het stadje zelf heeft niet veel, er is 1 grote straat langs het strand waar alle restaurants, tourbureautjes, en autoverhuur zitten. We boeken 1 toertje: snorkelen met zeeleeuwen en daarna nog een duik naar een scheepswrak. Voor de andere dagen hebben we een auto gehuurd en gaan we zelf op pad. Hierna kunnen we de kamer in en doet Maris lekker even een uurtje de ogen dicht. Met hernieuwde energie lopen we daarna terug naar het strand waar de zon lekker schijnt en we met een boek heerlijk neerploffen. Even genieten van de warmte! Al snel hebben we een nieuwe vriend gemaakt: een hond komt bij ons liggen en blijft ons daarna achtervolgen. Als wij echter een restaurantje binnengaan loopt hij aan de buitenkant nog een keer langs het raam waar wij zitten, kijkt ons aan en bedenkt dan waarschijnlijk dat dit wat langer gaat duren en besluit weer terug te gaan. Na een snelle hap (en voor de argentijnen een vroege hap: op dit tijdstip, 19.30 uur, zijn alle restaurantjes nog volkomen leeg) gaan wij ook lekker ons bedje opzoeken.

13 november, Puerto Madryn, Argentinie
De wekker gaat vroeg en om 7.00 uur staan wij bij de duikschool. Hier worden we aangekleed want het water is niet warmer dan 10 graden. Een bodywarmer, lang duikpak, schoenen, muts en handschoenen! Dat is nog eens wat anders dan de shorties waarin we de afgelopen tijd hebben gedoken. Na een boottrip van een klein half uur krijgen de 6 anderen instructies. Omdat wij onze duikpapieren hebben hoeven we hier niet aan deel te nemen en kunnen we op ons gemak om ons heen kijken. Een grote kolonie zeeleeuwen ligt op de kant en ernaast een grote kolonie aalscholvers. Uiteindelijk gaan ook wij het koude (10 graden C) water in, wat eerst even flink bijt in het deel van het gezicht dan onbedekt is, maar snel went. Al vrij snel komen er een paar nieuwsgierige zeeleeuwen naar ons toe zwemmen. Ze zwemmen onder ons door, raken je aan, bijten in je flippers, en duwen hun neus bijna in je duikbril. Beetje jammer was dat de ‘gids’ fotos maakte van degene die daar voor betaald hadden (wij dus niet) en dus ook continue wilde zijn waar de zeeleeuwen waren voor de beste fotos en dat naar ons idee een beetje ten koste ging van de anderen. Maar goed, het was evengoed een leuke bijzondere ervaring. Dan varen we terug en krijgen we wat warms te drinken. We varen een stukje verder waar de rest aan land gaat en met de auto terug en waar wij in onze BCD’s gehezen worden en voorzien van de luchttanken. Het zicht is niet best, zo’n 5 meter, maar genoeg om het wrak goed te kunnen zien. Het is helemaal overdekt met mosselen en anemonen. Onder het wrak zwemmen veel grote gestreepte en gespikkelde vissen. Arjan ziet nog een krab en Mariska een grote zeester. Na een paar rondjes gaan we via een luik het wrak in. Hier is het nog donkerder! Na een half uur gaan we weer terug omhoog, nu toch wel een beetje koud geworden! Op de duikschool kleden we ons gauw om en bedenken we wat we de rest van de middag willen gaan doen. Eerst proberen we of we de auto al aan het eind van de dag kunnen krijgen, maar wanneer we bij Hertz komen blijkt dat de huur is uitbesteed aan Avis. We krijgen Avis aan de telefoon, maar we kunnen hem op zijn vroegst om 18 uur krijgen, dus we besluiten maar om dat te laten en t gewoon bij 9.00 uur de volgende dag te houden. We willen eigenlijk graag naar Playa Doradillo, waar tegen 7 uur met de opkomende vloed walvissen zo’n 10 meter vanaf de kust te zien zijn. In ons hostel horen we dat het seizoen daarvoor eigenlijk al afgelopen is. Toch besluiten we, hollanders als we zijn, mountainbikes te huren en de 19 km erheen te fietsen en weer terug. Eerst bellen we via skype nog even met het thuisfront, de verbinding is supergoed, dus dat is leuk. Daarna gaan we nog wat eten en uiteindelijk zitten we om 16.00 uur op de fiets. Nu zijn de wegen hier allesbehalve goed; een groot deel is onverhard en dus rijd je over kiezels en zand. Verder staat er altijd een flinke wind en zijn er geen bomen, dus alle is onbeschut. Onderweg zien we enkele rode kleine huisjes langs de weg staan, met bloemen, vlaggen en lege flessen erbij. Het lijkt op een herdenkingsteken, maar we vragen ons af of het dat ook daadwerkelijk is. Walvissen zien we niet, maar het was in ieder geval een goede conditietraining, heuveltje op heuveltje af! Eenmaal terug hebben we geen zin meer om erop uit te gaan, dus bij de supermarkt om de hoe halen we wat broodjes en beleg en na een douche gaan we lekker slapen.

14 november, Puerto Madryn -> Peninsula Valdes; Puerto Piramides, Argentinie
Om 9.00 uur staat Arjan bij de Avis. Hier blijkt de auto nog niet klaar te zijn: het wordt 10.00 uur. Beetje vreemd aangezien we hem gisteren al om 18.00 uur konden ophalen, maar goed. Om 10.00 uur staan we weer voor de deur, maar de auto is er nog steeds niet. Inmiddels zijn we wel een beetje geirriteerd, zo is de halve dag weg. Avis probeert een beetje de schuld af te schuiven op Hertz, maar aangezien we gisteren met beiden gesproken hebben en de auto klaar was gaat die vlieger bij ons niet op. In de tussentijd vragen we maar wat info bij het meisje aan het andere bureau en boeken we via haar een dolfijnen watch toer, waar we de kleine zwrat wit gestreepte dolfijnen hopen te zien. Uiteindelijk komt tegen 11.00 uur de auto eraan. Dan nog al het papierwerk waarbij Avis nog probeer ons de extra kosten te laten betalen, maar ook daar doen we niet aan. We hebben bij Hertz gereserveerd omdat zij het goedkoopste totaalpakket hadden en dat Hertz het uitbesteed aan Avis en Avis accoord gaat is niet ons probleem maar dat van hen. Uiteindelijk rijden we tegen 12.00 uur weg, gooien we de tank vol en gaan we op pad naar de Peninsula. Gelukkig is sinds kort het grootste deel van de weg verhard en pas in het Park zelf is de weg onverhard. We betalen de entree voor het Nationale Park en krijgen een kaartje mee. Vervolgens rijden we naar Puerto Piramides, het enige plaatsje in de Peninsula. We hadden een aantal hostels gemaild vor plek, maar geen reacties terug gehad, dus op goed geluk gaan we op zoek naar een plekje. De goedkopere zaten al vol en de echt duurdere hotels willen wij niet dus uiteindelijk vinden we een hele leuke cabana, met een klein zitje buiten en uitzicht op de zee. Ook binnenin is het erg knus. We besluiten dit te doen en dan maar iets meer geld te betalen. (overigens is alles hier een stuk duurder) Ook boeken we de sunsetwhalewatch toer in een zodiac. Daarna rijden we naar isla de los pajaros waar heel veel vogels nestelen, waaronder albatrossen. Het eiland ligt nog een flink stuk uit de kant dus je kan alleen met de verrekijker de vogels zien. Er zitten er echt heel veel en tussen al deze zeevogels zagen we 1 verdwaalde pinguin een beetje verdwaas rondwaggelen.... Hierna gaan we naar Punto Piramides waar een zeeleeuwenkolonie huist en vanaf waar je heel mooi zicht hebt op de baai en met regelmaat walvissen voorbij ziet zwemmen, lucht ziet happen, of een staart uit het water ziet steken. Hier blijven we een tijdje genieten en dan pakken we in Punta Piramides nog even een drankje in de zon voor we om 18.30 uur vertrekken in de zodiac. Na zo’n kleine 10 minuten varen zien we de eerste walvissen, een moeder met kalf. En ze zijn zooo dichtbij! Eerst zien we vooral de koppen boven water komen en het spuiten om adem te halen, maar daarna komen ze ook een aantal keer helemaal het water uit, ze springen dan achterover. Zo ontzettend gaaf. Ook zie we regelmatig staarten en op afstand nog enkele andere walvissen. En zeker met de ondergaande zon op de achtergrond (helaas wel achter de wolken maar evengoed erg mooi) is het een machtig gezicht! Na zo’n anderhalf uur varen, stoppen we nog even bij de zeeleeuwenkolonie en dan zit het erop. Koud maar voldaan gaan we een hapje eten en delen we een flesje wijn voor we naar de cabana teruggaan.

15 november, Peninsula Valdes, Argentinie
Voor we om 10.00 uur moeten uitchecken drinken we nog een kop koffie in de zon voor ons huisje. Dan stappen we in de auto en hobbelen we de ruim 70 km over de onverharde steentjesweg naar Punto Norte, waar zee olifanten huizen en je met geluk Orca’s kan zien zwemmen. Zo tussen februari en maart komen de orcas heel dicht aan land om jonge zeeleeuwen te vangen, maar daarvoor zijn we nus dus nog te vroeg in het seizoen. Onderweg passeren we een zoutmeer en zien we nog een Rhema, een lama achtige en verschillende vogels. Op Punto Norte zien we inderdaad zee olifanten, maar de afstand is erg groot dus helaas kunnen we de specifieke snuit, die lijkt op een slurf, niet goed bekijken. De kust is wel erg mooi en we blijven een tijdje kijken. We zien wel een walvis, maar helaas geen orca’s. Na een kop koffie rijden we verder naar Caleta Valdes. Onderweg spot Arjan een vos en als hij de auto stilzet langs de kant van de weg komt er toevallig net een ranger voorbij die ons aanspreekt op het feit dat we niet stil mogen staan langs de weg...... (we zijn de hele weg geen mens tegengekomen) Dus rijden we maar door tot de pinguinkolonie van Magellanic pinguins. De vrouwtjes hebben een nest en de mannetje staan ernaast. Bij 1 nest zien we een hoopje grijs dons, echt nog heel klein. Hierna rijden we door naar de volgende zee olifanten kolonie. De omgeving en kustlijn is wederom schitterend, maar ook hier is de afstand tot de zee olifanten best groot. We besluiten nog door te rijden naar Punto Delgada, helemaal in het zuiden. Dit is prive terrein en hier hebben we over gehoord dat je wel onder begeleiding het strand op mag. Daar aangekomen blijkt het alleen tussen de middag te zijn, in combinatie met een lunch. Ook het publieke uitzichtspunt is al gesloten: deze gaat om 16.00 uur dicht in tegenstelling tot alle andere punten die tot 20.00 uur geopend zijn. Helaas! Gelukkig zijn we dit stuk niet helemaal voor niets omgereden, we komen nog langs 2 mooie zoutmeren en zien nog struisvogels en guanacos wat lijkt op een kruizing tussen een haas en een kangaroo. Eenmaal het park uit zijn we blij als we na ruim 250 km hobbelen en stevig sturen weer op de asfalt weg zijn. Onderweg passeren we nog een meertje met flamingos, een stinkdier en zien we nog meer huisjes en kruizen met lege flessen erbij langs de weg. Een deel hiervan is rood met vlaggen eromheen, bij andere is het juist wit met een grote hoeveelheid lege flessen. We zijn nu toch wel benieuwd naar de betekenis; het zijn er teveel om een herdenkteken te zijn. De weg is verder echt oersaai, recht, uitgestrekt en stoffig. We hebben het plan om door te rijden naar Rawson en daar een slaapplek te vinden; hiervandaan doen we de volgende ochtend vroeg de dolfijnentocht. Rawson is wel te vinden, maar een slaapplek is een ander verhaal. Vele rondjes gereden, bordjes gevolgd die ineens ophielden, mensen gevraagd... Pfff maar uiteindelijk vinden we een hotel. Het ziet er wel wat luxe uit maar we zijn allang blij dat we iets gevonden hebben! De prijzen vallen erg mee (duidelijk niet gericht op rijke europesche toeristen) en de kamer is prima. We kunnen niet nalaten om nog even te googelen op de huisjes langs de kant van de weg: al snel stuiten we op 2 verschillende legendes: De eerste is van Difunta Correa, de 2e gaat over Gauchito Antonio Gil. Onderaan dit verslag staan beide legendes beschreven mocht je interesse hebben. Dat vraagstuk ook weer opgelost! We gaan even verderop nog lekker eten en dan zijn we echt uitgeteld!

16 november, Rawson, Punta Tombo, Argentinie
Om 9.00 uur staan we bij ‘vistage el tonino’. Het is erg erg rustig, dus dat is mooi! Helaas van korte duur als er een aantal busjes aankomen rijden. Bijna een uur later vertrekken we dan toch in een Zodiac. Eerst passeren we een zeeleeuwenkolonie en een grote kolonie vogels, dan varen we verder de zee op en worden al snel de eerste Commersons dolfijnen gespot. Het zijn erg mooie: klein en zwart wit gestreept; achter en voorkant is zwart, midden is wit. Ze duiken regelmatig op in de golven van de boot en zwemmen er onderdoor. Erg leuk! In de boot maken we kennis met een net getrouwd stel uit Whales (hij komt oorspronkelijk uit Spanje) en we geven hen een lift terug naar Trelew. Wij rijden door naar Punta Tombo, zo’n ruime 1,5 uur rijden vanaf Rawson. Hier nestelt de grootste pinguinkolonie Magellanic pinguins, op Antarctica na. Gelukkig rijden we het grootste deel over asfalt en alleen het laatste deel weer over een onverharde weg. Ook hier weer een oersaaie lange rechte weg, met alleen steppe begroeiing, schapen en af en toe een struisvogel. Als we de auto geparkeerd hebben en het gebied binnenlopen zien we al snel de eerste pinguin. En al gauw weet je niet waar je moet kijken; overal staan, lopen of liggen pinguins. Het is broedtijd dus dat betekent dat alle vrouwtjes een nest hebben; een kuil onder een struik of gewoon in het zand. De manntjes houden de wacht en staan naast het nest. Er zijn echt honderdduizenden pinguins. Overal zie je pinguins lopen, liggen,zwemmen of oversteken. Je kan dichtbij komen, ze trekken zich niks van de mensen aan, maar ze houden je wel goed in de gaten. Wanneer we een tijdje rustig blijven kijken zien we sommige mama pinguins omhoog komen en krijgen we een blik op de eieren, net geboren pluizige bolletjes en zien we er zelfs eentje uit het ei komen. Geweldig! Op ons gemak lopen we door het uitgestrekte gebied en genieten we van al het zwart witte gewaggel om ons heen en luisteren we naar het roepen van de pinguins: de kop gaat omhoog, de snavel wijd open en er komt een soort lokroep uit.
Na een paar uur wandelen, rijden we de lange saaie weg weer terug en aangezien Trelew er niet erg aantrekkelijk uitziet, rijden we door naar Gaiman, een Welsh community vlakbij Trelew. Onderweg worden we diverse malen ingehaald door snelrijdende auto’s, die even later allemaal van de weg worden gehaald door de ploitie: wij zijn een van de weinigen die door de snelheidscontrole heen komen. Even later worden ook wij aangehouden, maar is het gelukkig alleen ter controle van papieren en rijbewijs. De agent vindt ons mooie roze kaartje wel interessant en bekijkt het vanuit alle hoeken, laat het licht erop schijnen en geeft het met een grote glimlach weer terug. Als blijkt dat we de afslag gemist hebben (de bewegwijzering laat echt te wensen over of geeft de afslag maar vanaf 1 kant aan, meestal net niet de kant waar wij rijden) keren we om en gaan we nogmaals door de controle heen. Maar na een lange dag komen we dan toch in Gaiman waar we een leuke kamer vinden bij een vriendelijke man. We eten next door in een klein en knus home made pasta restaurantje en duiken moe maar voldaan ons bedje in waar we in plaats van schaapjes pinguins tellen. Morgen vliegen we naar El Calafate, waar voor ons gevoel onze reis in Patagonie echt gaat beginnen. (De Peninsula behoort officieel ook tot Patagonie, maar heeft zeker niet het beeld van kou, bergen, sneeuw en ijs)

Tot zover, het volgende verslag is vanuit de kou in Patagonie!

Besos, Arjan en Mariska

De legendes:

Difunta Correa trok tijdens de burgeroorlog in de eerste helft van de 19e eeuw met hun baby achter het legeronderdeel van haar man aan toen zij hoorde dat haar man ziek geworden was en achtergelaten. Het gebied is enorm dor en droog en Deolinda Correa overlijdt dan ook aan uitdroging. Haar levenloze lichaam wordt door passanten gevonden. De legende is geboren als blijkt dat haar kind nog leeft doordat het dronk uit haar dode borst. In de ruim 150 jaar die sindsdien zijn verstreken heeft de dolende ziel van Difunta Correa wonderen verricht en wensen in vervulling doen gaan. De huisjes zijn dus voor haar ziel, de flessen voor drinken onderweg en alle bloemen en kruisjes om te eren en te bedanken.

Antonio Mamerto Gil Núñez, beter bekend als Gauchito Antonio Gil: Gil zou volgens de legende een gewone landarbeider geweest zijn, die een relatie had met een rijke weduwe. Toen de broers van de weduwe en het hoofd van de Politie van de verhouding hoorden, beschuldigden ze Gil van diefstal en probeerden hem te doden. Om zich te redden nam hij dienst in het leger. Nadat hij weigerde om als soldaat te vechten in de burgeroorlog deserteerde hij. Sindsdien leefde hij als een outlaw. Hij zou de buit van zijn rooftochten onder de armen verdeeld hebben en hen beschermd hebben. Na een tijdje heeft de politieman hem gevonden. Toen de politieman Gil uiteindelijk wilde doden zei Gil dat de zoon van de politieman heel ziek was. Als hij bij een gebed aan Gil zou vragen om hem te redden, dan zou de zoon blijven leven. Zo niet dan sterft hij... Daarna sneed de politieman de keel van Gil over. De zoon van de politieman bleek inderdaad erg ziek te zijn en de politieman bad tot Gauchito. En ...zijn zoon genas. Dankbaar als hij was voor het leven van zijn zoon, begroef hij Gauchito Gil terwijl hij iedereen vertelde over het wonder. Nog steeds bidden vele mensen tot Gauchito en zijn er pelgrimstochten op zijn sterfdag naar de plek waar hij vermoord werd. Vele offers worden gebracht om hem te bedanken voor de wonderen die hij vericht heeft.