Patagonie: lopen,lopen en nog eens lopen.....
Door: Arjan & Mariska
Blijf op de hoogte en volg Mariska & Arjan
09 December 2009 | Argentinië, Ushuaia
Patagonie, het zuidelijke deel van zowel Chili als Argentinie. Opvallend aan dit deel van beide landen is dat het landschap enorm uitgestrekt is. Heel lang kom je helemaal niks of niemand tegen behalve de vele schapen, een nandu of guanaco en een enkele rancho (estancia). De weg is stoffig en dor en dan ineens is er een Nationaal Park. Besneeuwde bergtoppen, groene bomen, blauwe meren, gletsjers..... En veel trails om te lopen. En dat is dan ook wat wij voornamelijk hebben gedaan hier: lopen, lopen en nog eens lopen......
17 november, Vlucht Trelew -> El Calafate, Argentinie
Rond 6.30 stappen we in de auto en rijden we naar de luchthaven van Trelew, niet veel meer dan een paar balies, wat autoverhuur balies en een restaurantje. Net genoeg voor de gemiddelde reiziger met honger dus. Eénmaal binnen in het halletje zijn alle autoverhuurbalies nog leeg, ondanks dat ze officieel om 7 uur open zouden moeten zijn. We besluiten eerst in te checken en een ontbijtje te nemen en houden de balies van de verhuur in de gaten. Rond kwart voor acht zijn alle balies behalve die van Avis bezet en beginnen we ons een beetje onrustig te voelen. Om 10 voor 8 moeten wij boarden en als er 10 minuten later nog niemand is proberen we één van de andere balies. De man is bereid de sleutel in ontvangst te nemen en het nodige te controleren. Nog niet helemaal gerust ( we krijgen geen bevestiging of niks) laten we de sleutel achter en lopen we richting de veiligheidsscan rij die inmiddels bijna geheel verdwenen is. Op dat moment loopt meneer Avis alsnog binnen en we lopen toch nog even terug om alles goed te kunnen afronden. Meneer heeft weinig haast en wil eigenlijk nog even bellen met het kantoor in Puerto Madryn over de kilometers (die volgens ons all in waren en wat ook op het papier stond maar de man niet wilde aannemen). Arjan voelt hier weinig voor en geeft de man een grote mond. 10 minuten later zijn we voorbij de security scan met een kopie van het verhuurbewijs bij ons en een gefrustreerde Avis medewerker 50 meter achter ons. De vlucht naar El Calafate verloopt gelukkig een stuk soepeler en het vinden van een hostel ook. El Calafate is weer een typisch toeristendorpje, veel restaurantjes, barretjes, kledingwinkels en toerbureaus. Als we net een plekje hebben gevonden om te lunchen stappen Erna en Liesbeth (de belgische dames van Bariloche) het restaurantje binnen. Een mooie gelegenheid om de wederzijdse ervaringen uit te wisselen. ’s Avonds komen we beiden tot de conclusie dat morgen (woensdag) een “zondag” wordt, maw uitslapen en niets doen.
18 november, El Calafate, Argentinie
Voor ons vandaag een “Zondag”. Na uitslapen en ontbijten regelen we de buskaartjes voor een trip naar Perito Moreno de volgende dag en de kaartjes naar El Chalten de dag erna. We boffen wat er is één of andere actie en krijgen aardig wat pesos korting. ’s Middags belanden we in een leuk cafeetje waar we al internettend en genietend van de live muziek een coronatje nuttigen.
19 november, Perito Moreno, Argentinie
Om 9 uur vertrekt de bus vanaf El Calafate naar Perito Moreno. Eenmaal op de plaats van bestemming kunnen we direct al genieten van de uitzichten op deze enorme gletsjer. Alle gletsjers die we tot dan gezien hebben vallen in het niets. Een uitgebreid stelsel van wandelroutes brengt ons dichtbij de gletsjer en dan wordt de hoogte van de ijsmassa van zo’n 60 meter ineens heel duidelijk. Ook vallen de mooie blauwe kleuren van het ijs erg op en zie je duidelijk de spleten en gaten. Nog indrukwekkender zijn de continue knallen en klappen van het bewegende ijs en het in het water storten ervan. Het lukt ons om een aantal keren de grote brokken ijs van dichtbij te zien vallen. Zeer indrukwekkend. Waar we eerst dachten dat de bus pas om 16 uur terug te nemen te lang zou duren, blijkt dit absoluut niet het geval. We genieten tot de laatste seconde en stappen rozig van de zon de bus in. Terug in El Calafate nemen we nog een lekker drankje (de lekkerste warme chocolademelk!) op het terras waar de zon heerlijk schijnt en wederom live muziek is. Als de zonw eg is en het buiten snel koud wordt eten we nog in een wat luxer restaurant. Het eten is echt heerlijk.
20 november, El Calafate -> El Chalten, Argentinie
Een uurtje eerder dan de dag ervoor stappen we de bus in naar El Chalten. De reistijd tussen de twee dorpen is de laatste jaren sterk verkort door het asfalteren van een goed deel van de weg en amper 3 uur later zijn we in El Chalten. Bij binnenkomst moeten we ons eerst melden bij de parkwachters waar we een instructie krijgen over het wel en wee in het park. Dat het niet handig is om niet op te letten blijkt vrij snel als één van de andere reizigers een verkeerde opmerking maakt en bijna letterlijk voor de groep wordt opgegeten door de park ranger. Na de intro rijdt de bus verder naar het buskantoor dat gelukkigerwijs tegenover onze hostel zit. We zijn blij dat we vooraf al geboekt hebben want er blijkt en hoop vol te zijn en het weer is niet dusdanig dat een lange wandeling met bepakking erg aanspreekt. De rest van de dag bezoeken we de bakker en de supermarkt en bergen we ons weer op in het warme hostel. We ontdekken dat in El Chalten het weer ontzettend snel kan wisselen. Over een periode van 4 uur wisselt het weer minimaal 6 keer tussen sneeuw, bewolkt en zon. Dat belooft nog wat voor de komende dagen...
21 november, El Chalten, Argentinie
’s Ochtends lijkt het weer wat beter en we staan op tijd op om de wandeling naar Laguna Torre (heen en terug totaal 22 km en 250 m. hoogte stijging) te maken. Na het eerste uur voornamelijk geklommen te hebben wordt het parkoers daarna meer golvend en neemt het ons mee door langs steile bergen. Het weer zit redelijk mee (veelal zon met af en toe een lichte sneeuwbui) en pas als we bij het meer zijn aangekomen is de zon verdwenen en staan we in de sneeuw en stevige wind. Helaas is de bewolking wel zo dik dat Cerro Torre, de berg achter het meer niet zichtbaar is en we moeten volstaan met zicht op het meer en op de gletsjer erachter. We lunchen achter één van de stenen muurtjes die door eerdere bezoekers is gemaakt en kunnen zo redelijk uit de wind de spiertjes even laten ontspannen. Op de terugweg zijn we blij dat we vroeg zijn gegaan, want de bewolking wordt steeds dikker en de stroom met andere wandelaars wordt ook steeds groter. Terug in het hostel duiken we direct onder de warme douche en genieten van een siesta na deze 6 uur lange tocht. ’s Avonds koken we in het hostel en duiken op tijd ons bed in.
22 november, El Chalten, Argentinie
Na de stevige wandeling van de dag ervoor nemen we ons voor het op deze dag rustiger aan te doen. We zetten geen wekker en nemen na het opstaan de tijd voor het ontbijt. Uiteindelijk lopen we rond 10.30 het hostel uit en lopen we een aantal kortere tracks. De eerste is Los Condores, een klim naar een bergtop (heen en terug totaal 3 km, 100 meter hoogte) met mooi uitzicht over de Fitz Roy berg en omliggende bergen. In eerste instantie zijn deze nog in de wolken, maar de wolken trekken steeds meer weg waardoor we onze eerste blik kunnen werpen op de Fitz Roy, de berg waar dit gebied bekend om is. Ook ziern we enkele condors over zweven, op de termiek van de wind. Hierna lopen we door naar Las Aguilas (heen en terug totaal 4 km) met mooi uitzicht op het Viedma meer and Tunel Bay. Ook vanaf hier weer zicht op de bergpunten. Op de terugweg halen we een brood, lunchen we in het hostel en sluiten de dag af met de wandeling naar Chorillo del Salto (heen en terug totaal 8 km) die eindigt bij een mooie waterval. Toch weer flink wat kilometertjes gemaakt.... Na 2 dagen zelf koken gaan we nu uit eten en eten de lekkerste argentijnse steak tot nu toe.
23 november, El Chalten, Argentinie
Om half 9 pikt de bus ons op om naar El Pilar te gaan. Vanaf hier zullen wij een trekking doen die eindigt in El Chalten. (totaal 25 km, 750 meter hoogteverschil) Het weer is echt schitterend en vanuit de bus hebben we al een enorm mooi uitzicht op de punten van Fitz Roy met een strakblauwe achtergrond. De tocht is erg mooi, heuveltje op, heuveltje af en we blijven een groot stuk langs een oude gletsjerbedding lopen met zicht op de bergen. Na een ruim uur komen we bij de gletsjer van Piedras Blancas met een gletsjermeer eronder. Ook hier horen we af en toe luid geraas en gedonder van bewegend ijs en 1 keer zien we een stuk naar beneden vallen. Na 2,5 uur komen we bij Poincenot, uitgangspunt voor de beklimming van Fitz Roy. Hier kan je beslissen om naar Laguna de los Tres te gaan, een steile klim omhoog zodat je recht tegenover de stijle pieken van Fitz Roy aankijkt. Normaal is hier ook een gletsjer en een meer te zien, maar door het slechte weer de afgelopen tijd liggen deze volledig onder de sneeuw. Toch geeft dit ook een magnifiek uitzicht. De klim is pittig maar zeker de moeite waard! Een enkeling gaat de heuvel nog af naar beneden en een andere heuvel op. Als we ook een groepje met gids dit zien doen worden we toch wel nieuwsgierig en besluiten we dit ook te doen. Achter de 2e heuvel blijkt nog een enorm blauw gletsjermeer te liggen. De besneeuwde bergtoppen worden erin weerspiegeld en de kleur van het water is echt diepblauw. Dat was de extra klim wel waard! Dan is het toch echt tijd verder te gaan, we moeten nog naar beneden en dan nog zo’n 2,5 uur terug. Gelukkig is de omgeving erg mooi en het weer goed want als we om 19.15 uur (9,5 uur na de start!) weer aankomen in het dorpje zijn we beiden toch echt wel helemaal gesloopt. We ploffen meteen in het restaurantje naast ons hostel neer (dat net open gaat) nemen daarna een warme douche en gaan lekker ons bedje in! Helaas is het erg gehorig (geen isolering en overal houten vloeren die tevens plafond zijn) en besluit de engelsman in de kamer boven ons om 3.00 uur s nachts zijn tas te gaan herinpakken, met zijn schoenen aan heen en weer te gaan lopen en ook nog zijn radio aan te zetten.... Grrrr. Na een half uurtje zijn we dit zat en brengt Arjan hem een bezoekje en wijst hem op alle borden waarop staat dat er tussen 0.00-7.00 uur rust is. Vervolgens gaat om 6.00 uur zijn wekker af en wordt hij hier uiteraard niet wakker van, maar wij wel!
24 november, El Chalten – El Calafate (Argentinie) – Puerto Natales (Chili)
Voor vandaag stond de busrit naar El Calafate op het programma met hopelijk een directe verbinding met de bus naar Puerto Natales in Chili. ’s Ochtends nog even heerlijk van het weer genoten, nog steeds zon en daardoor redelijk warm. Nog even naar het informatie centrum gewandeld om nu met mooi weer uitzicht te hebben op zowel Cerro Torre als Mt. Fitz Roy. Erg mooi! Om 13 uur vertrok de bus en exact 3 uur later, om 16.00 uur, waren we in El Calafate. Op de dag voordat we vertrokken uit El Calafate hadden we gezien dat er een aansluitende bus was naar Puerto Natales, vertrek 17 uur. Bij aankomst is Maris direct het busstation binnengerend en dankzij wat vriendelijk glimlachen en knipogen met de buschauffeur is het haar gelukt om ons nog op de bus te krijgen, deze vertrok vandaag namelijk voor de verandering om 16 uur en stond met motor aan al klaar voor vertrek... (in tegenstelling tot de rest in Zuid en midden Amerika vertrekken de bussen hier echt stipt op tijd en soms zelfs vroeger als iedereen er is) Na een uitgebreide tassen controle op vlees, melk en fruit bij de grens (zowel door honden als door de scanner; van Chili naar Argentinië gaat erg makkelijk, andersom absoluut niet?!?) komen we rond 21.30 aan in Puerto Natales. We vinden snel een hostel via één van de dames die bij het busstation staan te wachten op gasten. (Hostel Chorillos, een leuke plek)Na alle broodjes in de bus te hebben moeten opeten voor de grens hebben we geen honger meer en gaan we lekker snel slapen.
25 november, Puerto Natales, Chili
Bij het ontbijt horen we van anderen dat er bij hostel Erratic Rock iedere dag om 15 uur een informatie sessie wordt gegeven over de wandelingen in nationaal park Torres del Paine, de reden waarvoor we naar Puerto Natales zijn gekomen. De tijd tot 15 uur gebruiken we om de email etc bij te werken en een beetje te lezen. Stipt om 15 uur zijn we bij Erratic Rock en niet veel later begint de sessie, samen met zo’n 15 andere geinteresseerden. Net als de anderen zijn de meesten gekomen om te horen over de beroemde “W”, een loopcircuit van 4 tot 5 dagen die langs de belangrijkste punten van het park leidt. En, je raadt het al, deze tocht loopt in de vorm van een ..... W! De sessie is zeer informatief en ontnuchterend. We worden gewaarschuwd voor veel regen, sneeuw, wind, kou en zeer snel afwisselende weersverschijnselen. Waar we eerst dachten met tent en grote rugzakken de trail te gaan lopen, besluiten we als we teruglopen naar ons hostel na de sessie te kiezen voor het iets luxere alternatief. Langs het circuit zijn verschillende refugios (blokhutten met dormbedden) waar je kunt eten en slapen. Bij het boekingskantoor van Erratic Rock gevraagd over er nog plaats is. Dit blijkt niet zo eenvoudig als het lijkt, waarschijnlijk is er zowiezo in 1 refugio geen plek, en we moeten tot de volgende dag rond het middaguur wachten of dit te regelen valt. In ieder geval worden de plannen voor het maken van de tocht 1 dag opgeschoven en we nemen daarom de tijd om in het dorp wat te eten. We belanden bij een BBQ restaurant waar Arjan geniet van de plaatselijke specialiteit (Geroosterd patagonisch lam, sorry dierenvrienden) en Maris een biefstukje neemt.
26 november, Puerto Natales, Chili
Na het ontbijt en wat opgefrist te zijn lopen we richting Erratic Rock. En wat blijkt: we hebben geluk! Door een afmelding van een grote groep hebben we op alle locaties 2 bedden kunnen bemachtigen. Het echte werk kan beginnen! Met een boodschappenlijstje in de hand gaan we het dorp in om onze inkopen te doen. Belangrijkste zijn vuilniszakken, om onze kleding ed in te verpakken in de rugzak om te voorkomen dat iets nat wordt en mueslirepen voor onderweg. In de supermarkt ontdekken we ook iets heel belangrijks voor het avondeten: verse champignons! We koken lekker zelf in het hostel, pakken onze spullen bij elkaar in de 2 dagrugzakken en proppen de rest in de grote rugzakken die we in het hostel kunnen achterlaten tot we weer terug zijn.
27 november, Torres del Paine, Chili
Lopen: Lago Pehoe -> Refugio Grey: 11 km, 3,5 uur
Om 7.30 uur staat de bus voor de deur die ons, met nog een grote hoeveelheid anderen, naar het park brengt. Bij de administratie registreren we ons en betalen we de toegang. Vervolgens rijden we nog een stukje verder, naar Lago Pehoe waar we de catamaran pakken die ons naar de andere kant van het meer brengt. We hebben nog ruim een uur voordat de boot vertrekt dus wij maken vast een strat met de wandeling en lopen naar Salto Grande, een mooie waterval 1,5 km heuvelop. Nu waren we al gewaarschuwd voor de harde winden, maar dit was wel heel extreem: op sommige stukken kwamen we gewoon niet vooruit! Maar toch kwamen we uiteindelijk bij de waterval die erg mooi was, zeker met de regenboog erachter. Fotos maken was ook een leuke bezigheid: met 1 arm je vast houden aan een hek, met de andere proberen de camera stil te houden.... Hoezo harde wind? De weg terug ging bijna vanzelf: we werden gewoon vooruit geblazen en soms voelde je jezelf een stukje van de grond komen. Stoppen en stilstaan was echt onmogelijk. Ook op de boot was de wind goed te merken: de poging om even buiten te staan werd afgestraft met een zonnebril die wegwaaide en de golven kwamen over de boot heen. Dat deze wind toch niet heel normaal was bleek wel toen we na een klein uur weer de steiger zagen vanaf waar we begonnen waren: door de te harde wind kon de boot niet verder en is omgekeerd. 2 uurtjes later zouden we het opnieuw proberen.... Hmmmmm. Voor zover mogelijk zoeken we een beschut plekje op en om 14.00 uur verzamelt iedereen zich weer bij de boot. De bemanning draagt deze keer reddingsvesten (die wij niet krijgen...) maar gaat het nog een keer proberen. Naar ons idee is de storm net zo erg, als het niet harder is, maar het lukt de kapitein deze keer gelukkig wel. Ruim 3 uur later dan gepland starten we aan onze 11 km lange wandeling naar refugio Grey waar we de eerste nacht zullen doorbrengen. Het mooie blauwe meer laten we achter ons en we lopen bergopwaarts de vallei door, worden bijna weggeblazen bij Laguna los Patos, hebben mooi zicht op de gletsjer Grey vanaf een afstand en moeten dan nog flink wat heuvels met stenen op en af. Maar zo’n 3,5 uur later komt de refugio in zicht. We kunnen meteen aanschuiven voor het eten, wat overigens prima is. Hier horen we ook het verhaal van een groep lopers met gids die het hele rondje zouden lopen, maar door de extreme wind (stoten van 120 km per uur) hun plan hebben aangepast. Een van de groepsleden is met zware bepakking omgewaaid en heeft haar arm gebroken.... Na een warme douche uit een heel klein straaltje zoeken we onze kamer op. Er is ruimte voor 8, wij liggen er met zijn 6en, waaronder 2 nederlandse meiden (Eryn en Roelie) die het circuit op bijna dezelfde manier lopen als wij. We slapen prima (mede dankzij de oordoppen)
28 november, Torres del Paine, Chili
Lopen: Refugio Grey -> Campemento Los Cuerdas -> Refugio Grey: 8 km, 2 uur
Refugio Grey -> Refugio Paine Grande: 11 km, 3,5 uur
Na het ontbijt lopen we naar de mirador op de gletsjer vlakbij de refugio. Vanf hier heb je mooi zicht op de gletsjer en op de grote ijsblokken die ervoor drijven. Het waait nog steeds wel hard en het regent ook een beetje. Eryn en Roelie zijn hier ook, verder zien we niemand. We klimmen nog wat rotsen over voor een beter uitzicht. Na enig twijfelen besluiten we toch om het stuk naar Campemente Los Cuerdas omhoog te gaan lopen (hier is de volgende mirador: die is op gelijke hoogte met de gletsjermond), volgens het bord is dit een uur lopen, volgens de kaart 2,5 uur. Het is een afwisselende tocht: over bospaadjes, door riviertjes, over rotsen en langs watervalletjes. Exact een uur later (gelukkig klopte de info op het bord en niet die op de kaart) komen we bij het kamp aan en lopen we en klein stukje verder naar de mirador. Hier kunnen we nog een stuk naar beneden klauteren waardoor we toch wel heel dichtbij de gletsjer zijn. Wat een mooi gezicht zo’n gigantische ijsmassa. Je kijkt er ook van bovenaf op, ziet blauwe grotten, spleten en zover je kan kijken alleen maar ijs. Weer een uur later zijn we terug bij de refugio, eten daar onze lunch en starten met volle buik de tocht terug naar refugio Paine Grande. De wind is aanzienlijk minder en tegen het eind begint het te miezeren. Precies 3,5 uur later (we houden ons keurig aan de gemiddelde tijden) zijn we bij de refugio. Als we eenmaal binnen zijn begint het steeds harder te regenen en algauw zijn alle bergen in dikke wolken gehuld. Deze refugio is een stuk groter en luxer. Op zich wel prettig, maar het heeft ook een stuk minder sfeer. We liggen hier met een engelsman en een nederlander op een kamer voor 6. Roelie en Eryn zijn er al een tijdje en nadat we voor de houtkachel nog wat gelezen hebben eten we gezellig met zijn 4tjes.
Niet heel veel later duiken we onze slaapzak in.
29 november, Torres del Paine, Chili
Lopen: Refugio Paine Grande -> Valle del Frances / Campamento Britanico: 13 km
Campamanto Britanico-> Refugio Los Cuernos: 11 km
Totale duur: 11 uur
Vandaag wordt de langste en zwaarste dag. Er is wel een basic kampeerplek in Valle del Frances halverwege, maar geen refugio wat betekent dat als je de vallei in wil je daarna terug moet lopen en nog een stuk verder naar de volgende refugio. Meteen na het ontbijt vertrekken we, in de regen, gelijk met Eryn en Roelie, waarmee we de rest van de dag oplopen. Het is een mooi stuk lopen, langs diverse meren, besneeuwde bergen, rotsen en mooie rode bloemen. Gelukkig wordt het snel droog en hebben we alleen af en toe een lichte sneeuwbui. Zo’n 2 uur later zijn we aan het begin van de vallei bij Campemento Italiano. Hier laten we een deel van de spullen achter en nemen we alleen het nodige mee. Het is een flinke klim omhoog, veel klauteren over rotsen, maar wel erg mooi. Ook hier weer een gletsjer (Glacier del Frances) en rotsen met sneeuw bedekt en eroverheen een blauwe laag ijs. Heel mooi en ook wel wat mysterieus. Ook hier af en toe sneeuw en ijsverschuivingen. Na een lunchstop zijn we ruim 2,5 uur later bij campemento Britanico. Hier eten we de rest van de lunch op en lopen nog een klein stukje verder naar een uitkijkpunt. We bevinden ons nu echt in een cirkel van bergen; overal waar je kijkt zie je rotsen en bergen. Er is nog een uitkijkpunt een uur verder omhoog, door de sneeuw heen, maar omdat het toch wel erg bewolkt is (en dus weinig zullen zien) en we nog een flinke tocht voor de boeg hebben besluiten we terug te gaan. Halverwege glijdt Eryn weg en verdraait haar knieschijf (deze schoot opzij). Het ziet er erg pijnlijk uit, zeker als Arjan op haar verzoek haar been recht duwt. Eryn heeft dit al eens eerder gehad vertelt ze. We blijven een tijdje zitten, maar moeten dan toch echt terug, je kan hier niks anders dan doorlopen. Al is het pijnlijk, gelukkig lukt het lopen wel en bieden de wandelstokken wat steun. Bij campemento Italiano pakken we de rest van de spullen weer in en moeten we nog zo’n 2,5 uur verder. Behoorlijk moe en met zere voeten (en voor Eryn een pijnlijke knie) komen we na een dag van ruim 11 uur lopen aan in refugio Los Cuernos waar we ook meteen aan tafel kunnen. De meiden regelen 2 flessen wijn voor bij het eten, die goed smaken maar ook flink aankomen als je zo moe bent! In deze slaapzaal wel volle bak; er zijn stapelbedden van wel 3 lagen. Arjan heeft t plekje bovenin, niet zo praktisch als je s nachts vaak naar de wc moet...... De refugio is verder wel knus, maar helaas is de douche niet warm, maar eerder lauw tegen koud aan. Het weer slaat ook om: het sneeuwt, regent en waait hard, dat gaat de hele nacht door.
30 november, Torres del Paine, Chili
Lopen: Refugio Las Cuernas -> Campamento Chileno: 15 km, 6 uur
Als we aan het ontbijt zitten is het buiten nog steeds geen pretje: harde sneeuwbuien, veel wind en wolken. We doen het rustig aan en het lijkt toch wat meer open te trekken. Als we weggaan sneeuwt het nog maar zachtjes en al snel wordt het ook droog. Het eerste stuk lopen we met Roelie en Eryn op, maar na en tijdje gaan wij weer samen verder. De meiden gaan naar een refugio wat dichterbij, wij moeten nog zo’n 2 uur verder lopen. De wandeling is erg mooi, langs blauwe meren, rotsen, bergen en met zicht op vele condors. We zien zelfs een moeder met 2 kleintjes vliegen. (vliegles?!) Op een beschut plekje tussen de rotsen met mosfossielen (het ziet eruit alsof de hele rots bestempeld is, erg mooi) eten we een deel van onze lunch, een broodje kip. Ergens missen we de ‘shortcut’ omhoog (dit zou ons een uur schelen) waardoor we alsnog eerst helemaal naar beneden lopen om vervolgens de laatste 2 uur een hele stijle klim omhoog te moeten maken. Dat valt nog even tegen, maar elke stap is er eentje en uiteindelijk komen we toch bovenop de berg en zien we beneden ons in de vallei de refugio liggen. Arjan begint zich hier ineens wat minder goed te voelen, dus we maken snel het laatste stuk af. De refugio ligt schitterend: in een vallei voor een waterval, aan een riviertje tussen de bergen. Bij helder weer zicht op de Torres. Eenmaal binnen trekt Arjan helemaal weg; hij haalt t net naar t toilet en geeft flink over... Tegelijkertijd heeft Mariska wat gedonder bij het inchecken; op de voucher staat dat er betaald is, maar deze meneer zegt eerst dat wij niet betaald hebben en later dat t reisbureau niet aan hen betaald heeft.... Bij de vorige refugio was er geen probleem en dat viel onder dezelfde organisatie als deze. Beetje vreemd. Maar goed, de man ging het uitzoeken via radiocontact (telefoonbereik en mail is er niet) en na aandringen van Mariska kregen we wel 2 bedden toegewezen (aangezien we nu de eersten waren in deze zaal hoefden we niet naar 3 hoog maar hadden we een benedenbed, wel zo fijn voor Arjan!) maar het eten en de slaapzak pas als de betaling in orde was. Arjan is meteen zijn bed ingedoken; hij voelde zich echt hondsberoerd: ws is het broodje kip verkeerd gevallen...... Na een uurtje bleek de betaling gewoon in orde te zijn en kregen we de vouchers voor t eten en de slaapzakken. Arjan is in bed gebleven, hij kon echt niks binnenhouden. Mariska heeft zich vermaakt met 2 engelsen. De nacht is gelukkig redelijk rustig verlopen.
1 december, Torres del Paine – Puerto Natales, Chili
Lopen: Campemento Chileno -> Mirador Torres: 5,5 km, 1 uur en 3 kwartier
Mirador Torres -> Campemento Chileno 1 uur en 25 minuten
Campemento Chileno-> Refugio Torres: 4,5 km, 1,5 uur
Het plan om zonsopgang te gaan kijken bij de Torres hadden we al half verworpen. Het weer was niet echt denderend, de zon komt om 5.15 uur op en om nu al om 3.00 uur in het donker te vertrekken.... Zeker nu daarbij kwam dat Arjan ziek was was dat geen optie meer. Na een poging tot ontbijten werd al snel duidelijk dat Arjan t zeker niet omhoog ging halen, t ontbijt kwam er snel weer uit. Toen de lucht toch een beetje begon open te trekken konden we na wat aandringen een bed wat langer gebruiken (ze zijn heel strikt in de uitchecktijd) zodat Arjan nog een paar uurtjes kon slapen terwijl Mariska de route af ging maken en de klim naar de Torres alleen ging doen. Volgens de kaart een klim van 2 uur en een kwartier, in werkelijkheid gelukkig iets meer dan 1,5 uur. Steil was het wel, in korte tijd ruim 480 meter omhoog, t laatste stuk in een 45 graden helling. Halverwege riep een parkranger me nog bemoedigend toe dat een nog een uurtje lopen was, dit werd uiteindelijk zelfs iets minder. Wat was ik blij toen ik boven kwam en alle 3 de Torres zag! (de naam zegt het al: het zijn 3 steile bergtorens waarnaar tevens het park vernoemd is) Niet voor niks de klim gemaakt. En wat was het heerlijk rustig, er waren maar 4 anderen en ik ben er zels even helemaal alleen geweest. Snel wat fotos nemen want de wolken kwamen al gauw om de bergen heen en toen ik na een kwartier wegging waren 2 van de 3 torens al in de wolken gehuld..... Op de terugweg kwam ik enorm veel mensen en grotere groepen tegen die nog omhoog gingen, blij dat ik niet met hen allemaal daar tegelijk boven was! Nog even staan kletsen met de parkranger die me herkende en vroeg of ik het gehaald had en mooi vond. Daarna snel naar beneden en kijken hoe t met Arjan ging. Die lag in een diepe slaap en was zeer verbaasd dat ik al terug was. Samen zijn we rustig teruggelopen, onderweg een paar keer moeten stoppen om over te geven. Geen ideale situatie, maar je hebt geen keuze dan verder lopen. Een kleine 2 uur later waren we bij Hotel Torres (de goedkoopste kamer kost hier 1500 USD per persoon!!!!!!) waar we even konden rusten op de banken in de warme hal. Hier hebben we nog geprobeerd een lift te krijgen, maar de mensen die we gevraagd hebben gingen allemaal de andere kant op, terug naar Argentinie. Een half uur later ging er een shuttlebusje naar Laguna Amarga vanaf waar onze bus zou gaan. Helaas zou die pas om 20.00 uur gaan (die van 14.30 uur gemist) In de hoop toch een eerdere bus of lift te vinden zijn we daar heen gegaan, maar al snel werd duidelijk dat dat niet ging gebeuren. Na een tijdje buiten kleumen zijn we toch maar gaan vragen of we bij de rangers binnen konden zitten, daar stond de kachel aan! Er zaten nog 2 toeristen, russen, dus de 3 uur wachten gingen uiteindelijk nog redelijk snel voorbij. Wel waren we blij toen we om 22.00 uur terug bij het hostel waren en lekker ons bed in konden.
2 december, Puerto Natales, Chili
Na een goede nachtrust voelt Arjan zich iets beter en voorzichtig probeert hij wat te ontbijten. Dit blijft gelukkig allemaal binnen. De rest van de dag doen we niet veel meer dan op de kamer boekje lezen, rondje lopen buiten en internetten. S Avonds koken we zelf en ondanks dat het eten Arjan nog niet zo smaakt en hij meteen erna weer enorme buikkrampen krijgt blijft alles wel binnen. Op de bank in de gemeenschappelijke woonkamer kijken we nog lekker naar een filmpje voor we ons bed ingaan.
3 december, Puerto Natales, Chili
Omdat Arjan nog niet helemaal lekker is besluiten we nog een dag in Puerto Natales te blijven. Wederom een dagje rust. Wat kleding wassen, buiten een rondje lopen en ergens voorzichtig wat lunchen en een kop thee drinken. S avonds koken we wederom zelf een lichte maaltijd en gaan we lekker op tijd naar bed.
4 december, Puerto Natales -> Punta Arenas, Chili
Het gaat inmiddels weer goed genoeg om verder te reizen. Punta Arenas stond in de planning, dus s ochtends gaan we naar een busmaatschappij voor kaartjes. Waar men eergisteren nog zei dat de bus om 14.30 uur ging, ging hij nu ineens om 17.30 uur. Dat was ons te laat dus verder gezocht tot we er eentje vonden die om 15.00 uur ging. Kaartjes gekocht en aangezien het erg mooi weer was nog even lekker buiten gelopen, langs het water en de haven van Puerto Natales. Doordat de lucht blauw was, konden we achter het meer de besneeuwde bergen zien liggen van o.a. NP Torres del Paine. Nog lekker wat gedronken in een restaurantje, soep gegeten in het hostel, de vriendelijke eigenaresse gedag gezegd en bedankt en op de bus gestapt naar Punta Arenas. Overigens zat de bus vol met locals op ons na dus dat was wel weer eens leuk. 3 uur later kwamen we in Punta Arenas aan. Punta Arenas is de meest zuidelijke stad op het vasteland van Chili èn de hoofdstad van Patagonië. We hadden nog geen hostel geregeld en omdat we , achteraf gezien, net de verkeerde kant uitliepen kwamen we ook geen leuke en betaalbare plekken tegen. Geen zin om in de regen lang te zoeken kwamen we uit bij een vriendelijke wat oudere dame in huis die enkele kamers verhuurde. (hospedaje) Ook hier geen enkele andere toerist. Goedkoop zeker, schoon was anders..... Maar oke, ook dat hoort erbij! Eigen kussenslopen en natte doekjes zijn soms best handig ;-) Uit de LP prikken we een restaurantje en dat blijkt erg knus met een heerlijke menukaart te zijn. En het gerecht zelf smaakte ook uitstekend, evenals de Calafate sour. (een variant op Pisco Sour, met de Calafate bes, specifiek voor deze regio)
5 december, Punta Arenas, Chili
Voor dat kleine beetje geld wat we betaalden kregen we ook nog een ontbijtje. Omdat er in Punta Arenas niet zo heel veel te beleven is (vinden wij) als je niet naar een van de pinguin of zeeleeuwenkolonies in de buurt gaat, hebben we ons maar in en rondom de stad vermaakt. De cemeterio municipal in Punta Arenas staat bekend als één van de mooiste begraafplaatsen ter wereld, dus wij brengen een bezoekje aan deze plaats. (t blijft een raar fenomeen; begraafplaatsen bezoeken in het buitenland...) Van complete kappelletjes voor families tot hele ‘flatgebouwen’ 2 verdiepingen hoog, met allemaal graven op elkaar gestapeld. Aan de voorkant glas ervoor zodat er tussen het beton en het glas ruimte is voor een herdenkplaatje, foto, beeldjes of andere persoonlijke zaken. Aan de graven kun je de rijke geschiedenis van Chileens Patagonië aflezen. Uit alle streken liggen er avonturiers, van rijke families tot schipbreukelingen. Punta Arenas is ooit een kroatische nederzetting geweest en dit is ook duidelijk terug te zien in de namen op de graftombes. Je hebt hier ook veel protserige graven. Vroeger probeerden rijke families elkaar in alles te overtreffen, dus ook in hun graftombes. Verder staat hier het grafmonument van een onbekende indiaan. Mensen raken zijn beeld aan en doen een wens. Ook de muren eromheen zijn volledig volgehangen met stenen plaatjes waarop men het indiaantje bedankt voor verrichte wonderen. Erg indrukwekkend allemaal. Hierna gelunched bij La Luna, leuke tent maar de eigenaar en t personeel waren echt niet gezellig. Wat een stelletje sjagarijnen zeg. Bah, gauw weer weg hier. Tot slot nog bij mirador el Cruz geweest vanaf waar we Tierra del Fuego konden zien liggen en een uitzicht over de stad hadden. Verder lekker filmpje gekeken en weer bij hetzelfde restaurantje als gisteren gegeten.
06 december, Punta Arenas (Chili) -> Rio Grande -> Ushuaia (Argentinie)
Vandaag een lange busreis voor de boeg! Om half 9 vertrekken we met de bus naar Rio Grande, in totaal 8 uur waarvan we een klein stukje met bus en al op de pont het water oversteken. Hierna komen we bij de grensovergang. Chili uit gaat een stuk makkelijker daan Chili in. We krijgen de benodigde stempels en we kunnen weer verder gaan, Argentinie in, wat ook zeer soepel verloopt. De honden snuffelen wel in het bagageruim, maar verder kunnen de tassen deze keer gewoon in de bus blijven, worden de paspoorten gestempeld en zijn we weer in Argetinie. In Rio Grande moeten we allemaal overstappen op 2 gereedstaande minibusjes. Dit ging iets minder vlekkeloos; eerst was er niet genoeg plek voor iedereen, daarna reden we van de busterminal naar het kantoortje van deze maatschappij en moesten we ineens allemaal tax betalen voor het gebruik van de busterminal (waar we al niet meer waren en waar we alleen de ene bus uit en de andere in waren gestapt) en daarna vergaten ze ons wisselgeld. Maar goed, 3 uur later kwamen we dan toch in Ushuaia aan. Gelukkig hadden we hier al een hostel gereserveerd zodat we nie op zoek hoefden. Vriendelijke eigenaresse, prima kamer, klein en persoonlijk hostel. Vlak na aankomst nog wat wezen eten in een gezellig restaurantje.
07 december, Ushuaia, Argentinie
Lekker uitgeslapen, genoten van een warme (!) douche en een heerlijk ontbijt met lekkere broodjes. Vandaag doen we een dagje Ushuaia. Ushaia is een apart stadje. Het is de Zuidelijkste stad ter wereld en dat wil men weten ook. Aan alles wordt het etiket "Fin del Mundo" (het eind van de wereld) geplakt. De belangrijkste winkelstraat is San Martin. Deze is volledig gericht op toeristen. Veel restaurants, tour operators en outdoor-winkels. Het stadje is uitgestrekt en heeft vrijwel uitsluitend laagbouw, maar het is ook een allegaartje en de stad is duidelijk aan het groeien. We hebben vandaag vooral een beetje rondgeslenterd, naar de Informatie geweest en bij de Anatarctica office nog even gecheckt of alles in orde was voor onze reis. S avonds lekker in het hostel gebleven en Maris heeft nog kunnen genieten van haar favouriete tv serie die ze hier ook uitzenden.
08 december, Ushuaia, Argentinie
Na het ontbijt lopen we door Ushuaia naar het martitiem museum. Het museum is gevestigd in de oude gevangenis. Een behoorlijk groot gebouw dat aan het begin van de 20e eeuw in Ushuaia werd gebouwd. Bij binnenkomst blijkt dit niet alleen een maritiem museum, maar ook een museum over de gevangenis, een museum van de moderne kunst, een museum over Antarctica en een verzamelbak van al het andere dat ze in Ushuaia hebben kunnen vinden. Het maritiem museum beschrijft de verscheidene expedities die in de loop van de eeuwen Vuurland zijn gepasseerd en voor een deel ook zijn gestrand. Eén van de bekende expedities die hier langs is geweest is de Beagle, de tocht met Charles Darwin. Een bekende kaper van deze wateren was Sir Francis Drake, naar wie onder andere de Drake Passage is vernoemd, het water dat wij ook zullen passeren als we naar Antarctica varen. Naast alle maritieme verhalen, geeft het museum een goed beeld van het leven en de omstandigheden in de gevangenis van Ushuaia. Hoewel de gevangenis niet de hardste was, waren de omstandigheden in Ushuaia dusdanig dat het het leven moeilijk maakte. Dit wordt nog eens extra benadrukt als we de hal in lopen waar niet verbouwd is sinds het sluiten van de gevangenis en waar de kachel uit staat. Heel koud (buiten lijkt het warmer) en sober. Genoeg reden om op het rechte pad te blijven! Na de eerste 2 musea eten we een tosti in de centrale hal en wandelen we we nog door het Antarctica deel. Na het museum lopen we naar de waterkant om naar de nieuwe schepen die naar Antarctica varen te kijken. Het begint bij ons nu echt te kriebelen. Na een kleine siësta eten we ’s avonds heerlijke sushi samen met een frisse witte wijn.
09 december, Ushuaia, Argentinie
Onze laatste volle dag in Ushuaia gebruiken we om naar het nationale park Tierra del Fuego te gaan. Het vervoer naar het park is enigzins onduidelijk geregeld. Op de parkeerplaats staan verscheidene maatschappijen die allemaal met minibusjes rond dezelfde tijd naar het park gaan voor hetzelfde geld. Dat men het zelf ook niet helemaal logisch vindt blijkt wel als onze bus op het punt staat te vertrekken. Onze chauffeur raakt ineens in gesprek met een andere en ze besluiten de diensten te combineren, maw wij worden verzocht in de andere bus te stappen. Als we zo’n 10 minuten onderweg zijn met de andere bus gaat deze ineens aan de kant. Pech? Nee, er stopt een kleinere bus achter ons en we worden verzocht te verhuizen naar de kleinere bus. Volgens de chauffeur hoeft hij dan minder bij het park te betalen voor de bus. De nieuwe bus rijdt verder en brengt ons nu in 1 keer naar het park. We stappen uit bij een van de zuidelijkste postkantoren van de wereld en besteden 6 pesos per persoon om de verschrikkelijk toeristische, maar toch eigenlijk ook wel een beetje leuke, stempel in het paspoort te halen. Hier vandaan start de wandeling. Er zijn in het park niet heel veel verschillende trails, dus we besluiten de 8 km lange trail langs het water te lopen. Het begin is erg mooi, al is het jammer dat het weer niet meewerkt: grijze lucht en miezer. Op ongeveer de helft gaat het pad het bos in en is het uitzicht weg. We zijn de rest van de trail vooral bezig met het balanceren tussen stenen en takken om maar vooral niet tot je enkels in de modder weg te zakken. We besluiten om na deze tocht nog wat kleinere trails te lopen, waarvan er een langs een beverkolonie gaat. Van de bevers is helaas niks te zien, maar van de dam wel. Wat een bouwwerk van takken! Om 17.00 uur zijn we bij de plek waarvandaan de bus teruggaat. Dit is tevens het eindpunt van Ruta 3, die van Buenos Aires naar dit punt loopt, meer dan 3000 km lang. Omdat de bus pas om 18.00 uur gaat lopen we hier nog maar langs het water en naar de mirador met een mooi uitzicht over het meer. Om 18.00 uur zijn we weer terug en staan er diverse busjes, maar van onze maatschappij geen spoor te bekennen. Om 10 voor half 7 komt er een busje aan waar iedereen instapt, maar wat nog steeds niet onze maatschappij is. Wij vinden het inmiddels wel mooi geweest en kunnen tenslotte toch instappen bij deze dame. Na 10 minuten rijden komt onze bus ons tegemoet en moeten we alsnog weer uitstappen en in deze bus verder. Logisch! Maar uiteindelijk komen we toch terug in Ushuaia en daar gaat het om. Hier gaan we nog snel op zoek naar een waterdichte broek, wat voor Maris nog gelukt is. Voor Arjan moeten we morgen nog zoeken. Nog snel wat eten en dan is ook vandaag voorbij.
En morgen is het dan zover: We gaan naar Antarctica en hebben er ontzettend veel zin in!
Hasta luego!
Arjan en Mariska
17 november, Vlucht Trelew -> El Calafate, Argentinie
Rond 6.30 stappen we in de auto en rijden we naar de luchthaven van Trelew, niet veel meer dan een paar balies, wat autoverhuur balies en een restaurantje. Net genoeg voor de gemiddelde reiziger met honger dus. Eénmaal binnen in het halletje zijn alle autoverhuurbalies nog leeg, ondanks dat ze officieel om 7 uur open zouden moeten zijn. We besluiten eerst in te checken en een ontbijtje te nemen en houden de balies van de verhuur in de gaten. Rond kwart voor acht zijn alle balies behalve die van Avis bezet en beginnen we ons een beetje onrustig te voelen. Om 10 voor 8 moeten wij boarden en als er 10 minuten later nog niemand is proberen we één van de andere balies. De man is bereid de sleutel in ontvangst te nemen en het nodige te controleren. Nog niet helemaal gerust ( we krijgen geen bevestiging of niks) laten we de sleutel achter en lopen we richting de veiligheidsscan rij die inmiddels bijna geheel verdwenen is. Op dat moment loopt meneer Avis alsnog binnen en we lopen toch nog even terug om alles goed te kunnen afronden. Meneer heeft weinig haast en wil eigenlijk nog even bellen met het kantoor in Puerto Madryn over de kilometers (die volgens ons all in waren en wat ook op het papier stond maar de man niet wilde aannemen). Arjan voelt hier weinig voor en geeft de man een grote mond. 10 minuten later zijn we voorbij de security scan met een kopie van het verhuurbewijs bij ons en een gefrustreerde Avis medewerker 50 meter achter ons. De vlucht naar El Calafate verloopt gelukkig een stuk soepeler en het vinden van een hostel ook. El Calafate is weer een typisch toeristendorpje, veel restaurantjes, barretjes, kledingwinkels en toerbureaus. Als we net een plekje hebben gevonden om te lunchen stappen Erna en Liesbeth (de belgische dames van Bariloche) het restaurantje binnen. Een mooie gelegenheid om de wederzijdse ervaringen uit te wisselen. ’s Avonds komen we beiden tot de conclusie dat morgen (woensdag) een “zondag” wordt, maw uitslapen en niets doen.
18 november, El Calafate, Argentinie
Voor ons vandaag een “Zondag”. Na uitslapen en ontbijten regelen we de buskaartjes voor een trip naar Perito Moreno de volgende dag en de kaartjes naar El Chalten de dag erna. We boffen wat er is één of andere actie en krijgen aardig wat pesos korting. ’s Middags belanden we in een leuk cafeetje waar we al internettend en genietend van de live muziek een coronatje nuttigen.
19 november, Perito Moreno, Argentinie
Om 9 uur vertrekt de bus vanaf El Calafate naar Perito Moreno. Eenmaal op de plaats van bestemming kunnen we direct al genieten van de uitzichten op deze enorme gletsjer. Alle gletsjers die we tot dan gezien hebben vallen in het niets. Een uitgebreid stelsel van wandelroutes brengt ons dichtbij de gletsjer en dan wordt de hoogte van de ijsmassa van zo’n 60 meter ineens heel duidelijk. Ook vallen de mooie blauwe kleuren van het ijs erg op en zie je duidelijk de spleten en gaten. Nog indrukwekkender zijn de continue knallen en klappen van het bewegende ijs en het in het water storten ervan. Het lukt ons om een aantal keren de grote brokken ijs van dichtbij te zien vallen. Zeer indrukwekkend. Waar we eerst dachten dat de bus pas om 16 uur terug te nemen te lang zou duren, blijkt dit absoluut niet het geval. We genieten tot de laatste seconde en stappen rozig van de zon de bus in. Terug in El Calafate nemen we nog een lekker drankje (de lekkerste warme chocolademelk!) op het terras waar de zon heerlijk schijnt en wederom live muziek is. Als de zonw eg is en het buiten snel koud wordt eten we nog in een wat luxer restaurant. Het eten is echt heerlijk.
20 november, El Calafate -> El Chalten, Argentinie
Een uurtje eerder dan de dag ervoor stappen we de bus in naar El Chalten. De reistijd tussen de twee dorpen is de laatste jaren sterk verkort door het asfalteren van een goed deel van de weg en amper 3 uur later zijn we in El Chalten. Bij binnenkomst moeten we ons eerst melden bij de parkwachters waar we een instructie krijgen over het wel en wee in het park. Dat het niet handig is om niet op te letten blijkt vrij snel als één van de andere reizigers een verkeerde opmerking maakt en bijna letterlijk voor de groep wordt opgegeten door de park ranger. Na de intro rijdt de bus verder naar het buskantoor dat gelukkigerwijs tegenover onze hostel zit. We zijn blij dat we vooraf al geboekt hebben want er blijkt en hoop vol te zijn en het weer is niet dusdanig dat een lange wandeling met bepakking erg aanspreekt. De rest van de dag bezoeken we de bakker en de supermarkt en bergen we ons weer op in het warme hostel. We ontdekken dat in El Chalten het weer ontzettend snel kan wisselen. Over een periode van 4 uur wisselt het weer minimaal 6 keer tussen sneeuw, bewolkt en zon. Dat belooft nog wat voor de komende dagen...
21 november, El Chalten, Argentinie
’s Ochtends lijkt het weer wat beter en we staan op tijd op om de wandeling naar Laguna Torre (heen en terug totaal 22 km en 250 m. hoogte stijging) te maken. Na het eerste uur voornamelijk geklommen te hebben wordt het parkoers daarna meer golvend en neemt het ons mee door langs steile bergen. Het weer zit redelijk mee (veelal zon met af en toe een lichte sneeuwbui) en pas als we bij het meer zijn aangekomen is de zon verdwenen en staan we in de sneeuw en stevige wind. Helaas is de bewolking wel zo dik dat Cerro Torre, de berg achter het meer niet zichtbaar is en we moeten volstaan met zicht op het meer en op de gletsjer erachter. We lunchen achter één van de stenen muurtjes die door eerdere bezoekers is gemaakt en kunnen zo redelijk uit de wind de spiertjes even laten ontspannen. Op de terugweg zijn we blij dat we vroeg zijn gegaan, want de bewolking wordt steeds dikker en de stroom met andere wandelaars wordt ook steeds groter. Terug in het hostel duiken we direct onder de warme douche en genieten van een siesta na deze 6 uur lange tocht. ’s Avonds koken we in het hostel en duiken op tijd ons bed in.
22 november, El Chalten, Argentinie
Na de stevige wandeling van de dag ervoor nemen we ons voor het op deze dag rustiger aan te doen. We zetten geen wekker en nemen na het opstaan de tijd voor het ontbijt. Uiteindelijk lopen we rond 10.30 het hostel uit en lopen we een aantal kortere tracks. De eerste is Los Condores, een klim naar een bergtop (heen en terug totaal 3 km, 100 meter hoogte) met mooi uitzicht over de Fitz Roy berg en omliggende bergen. In eerste instantie zijn deze nog in de wolken, maar de wolken trekken steeds meer weg waardoor we onze eerste blik kunnen werpen op de Fitz Roy, de berg waar dit gebied bekend om is. Ook ziern we enkele condors over zweven, op de termiek van de wind. Hierna lopen we door naar Las Aguilas (heen en terug totaal 4 km) met mooi uitzicht op het Viedma meer and Tunel Bay. Ook vanaf hier weer zicht op de bergpunten. Op de terugweg halen we een brood, lunchen we in het hostel en sluiten de dag af met de wandeling naar Chorillo del Salto (heen en terug totaal 8 km) die eindigt bij een mooie waterval. Toch weer flink wat kilometertjes gemaakt.... Na 2 dagen zelf koken gaan we nu uit eten en eten de lekkerste argentijnse steak tot nu toe.
23 november, El Chalten, Argentinie
Om half 9 pikt de bus ons op om naar El Pilar te gaan. Vanaf hier zullen wij een trekking doen die eindigt in El Chalten. (totaal 25 km, 750 meter hoogteverschil) Het weer is echt schitterend en vanuit de bus hebben we al een enorm mooi uitzicht op de punten van Fitz Roy met een strakblauwe achtergrond. De tocht is erg mooi, heuveltje op, heuveltje af en we blijven een groot stuk langs een oude gletsjerbedding lopen met zicht op de bergen. Na een ruim uur komen we bij de gletsjer van Piedras Blancas met een gletsjermeer eronder. Ook hier horen we af en toe luid geraas en gedonder van bewegend ijs en 1 keer zien we een stuk naar beneden vallen. Na 2,5 uur komen we bij Poincenot, uitgangspunt voor de beklimming van Fitz Roy. Hier kan je beslissen om naar Laguna de los Tres te gaan, een steile klim omhoog zodat je recht tegenover de stijle pieken van Fitz Roy aankijkt. Normaal is hier ook een gletsjer en een meer te zien, maar door het slechte weer de afgelopen tijd liggen deze volledig onder de sneeuw. Toch geeft dit ook een magnifiek uitzicht. De klim is pittig maar zeker de moeite waard! Een enkeling gaat de heuvel nog af naar beneden en een andere heuvel op. Als we ook een groepje met gids dit zien doen worden we toch wel nieuwsgierig en besluiten we dit ook te doen. Achter de 2e heuvel blijkt nog een enorm blauw gletsjermeer te liggen. De besneeuwde bergtoppen worden erin weerspiegeld en de kleur van het water is echt diepblauw. Dat was de extra klim wel waard! Dan is het toch echt tijd verder te gaan, we moeten nog naar beneden en dan nog zo’n 2,5 uur terug. Gelukkig is de omgeving erg mooi en het weer goed want als we om 19.15 uur (9,5 uur na de start!) weer aankomen in het dorpje zijn we beiden toch echt wel helemaal gesloopt. We ploffen meteen in het restaurantje naast ons hostel neer (dat net open gaat) nemen daarna een warme douche en gaan lekker ons bedje in! Helaas is het erg gehorig (geen isolering en overal houten vloeren die tevens plafond zijn) en besluit de engelsman in de kamer boven ons om 3.00 uur s nachts zijn tas te gaan herinpakken, met zijn schoenen aan heen en weer te gaan lopen en ook nog zijn radio aan te zetten.... Grrrr. Na een half uurtje zijn we dit zat en brengt Arjan hem een bezoekje en wijst hem op alle borden waarop staat dat er tussen 0.00-7.00 uur rust is. Vervolgens gaat om 6.00 uur zijn wekker af en wordt hij hier uiteraard niet wakker van, maar wij wel!
24 november, El Chalten – El Calafate (Argentinie) – Puerto Natales (Chili)
Voor vandaag stond de busrit naar El Calafate op het programma met hopelijk een directe verbinding met de bus naar Puerto Natales in Chili. ’s Ochtends nog even heerlijk van het weer genoten, nog steeds zon en daardoor redelijk warm. Nog even naar het informatie centrum gewandeld om nu met mooi weer uitzicht te hebben op zowel Cerro Torre als Mt. Fitz Roy. Erg mooi! Om 13 uur vertrok de bus en exact 3 uur later, om 16.00 uur, waren we in El Calafate. Op de dag voordat we vertrokken uit El Calafate hadden we gezien dat er een aansluitende bus was naar Puerto Natales, vertrek 17 uur. Bij aankomst is Maris direct het busstation binnengerend en dankzij wat vriendelijk glimlachen en knipogen met de buschauffeur is het haar gelukt om ons nog op de bus te krijgen, deze vertrok vandaag namelijk voor de verandering om 16 uur en stond met motor aan al klaar voor vertrek... (in tegenstelling tot de rest in Zuid en midden Amerika vertrekken de bussen hier echt stipt op tijd en soms zelfs vroeger als iedereen er is) Na een uitgebreide tassen controle op vlees, melk en fruit bij de grens (zowel door honden als door de scanner; van Chili naar Argentinië gaat erg makkelijk, andersom absoluut niet?!?) komen we rond 21.30 aan in Puerto Natales. We vinden snel een hostel via één van de dames die bij het busstation staan te wachten op gasten. (Hostel Chorillos, een leuke plek)Na alle broodjes in de bus te hebben moeten opeten voor de grens hebben we geen honger meer en gaan we lekker snel slapen.
25 november, Puerto Natales, Chili
Bij het ontbijt horen we van anderen dat er bij hostel Erratic Rock iedere dag om 15 uur een informatie sessie wordt gegeven over de wandelingen in nationaal park Torres del Paine, de reden waarvoor we naar Puerto Natales zijn gekomen. De tijd tot 15 uur gebruiken we om de email etc bij te werken en een beetje te lezen. Stipt om 15 uur zijn we bij Erratic Rock en niet veel later begint de sessie, samen met zo’n 15 andere geinteresseerden. Net als de anderen zijn de meesten gekomen om te horen over de beroemde “W”, een loopcircuit van 4 tot 5 dagen die langs de belangrijkste punten van het park leidt. En, je raadt het al, deze tocht loopt in de vorm van een ..... W! De sessie is zeer informatief en ontnuchterend. We worden gewaarschuwd voor veel regen, sneeuw, wind, kou en zeer snel afwisselende weersverschijnselen. Waar we eerst dachten met tent en grote rugzakken de trail te gaan lopen, besluiten we als we teruglopen naar ons hostel na de sessie te kiezen voor het iets luxere alternatief. Langs het circuit zijn verschillende refugios (blokhutten met dormbedden) waar je kunt eten en slapen. Bij het boekingskantoor van Erratic Rock gevraagd over er nog plaats is. Dit blijkt niet zo eenvoudig als het lijkt, waarschijnlijk is er zowiezo in 1 refugio geen plek, en we moeten tot de volgende dag rond het middaguur wachten of dit te regelen valt. In ieder geval worden de plannen voor het maken van de tocht 1 dag opgeschoven en we nemen daarom de tijd om in het dorp wat te eten. We belanden bij een BBQ restaurant waar Arjan geniet van de plaatselijke specialiteit (Geroosterd patagonisch lam, sorry dierenvrienden) en Maris een biefstukje neemt.
26 november, Puerto Natales, Chili
Na het ontbijt en wat opgefrist te zijn lopen we richting Erratic Rock. En wat blijkt: we hebben geluk! Door een afmelding van een grote groep hebben we op alle locaties 2 bedden kunnen bemachtigen. Het echte werk kan beginnen! Met een boodschappenlijstje in de hand gaan we het dorp in om onze inkopen te doen. Belangrijkste zijn vuilniszakken, om onze kleding ed in te verpakken in de rugzak om te voorkomen dat iets nat wordt en mueslirepen voor onderweg. In de supermarkt ontdekken we ook iets heel belangrijks voor het avondeten: verse champignons! We koken lekker zelf in het hostel, pakken onze spullen bij elkaar in de 2 dagrugzakken en proppen de rest in de grote rugzakken die we in het hostel kunnen achterlaten tot we weer terug zijn.
27 november, Torres del Paine, Chili
Lopen: Lago Pehoe -> Refugio Grey: 11 km, 3,5 uur
Om 7.30 uur staat de bus voor de deur die ons, met nog een grote hoeveelheid anderen, naar het park brengt. Bij de administratie registreren we ons en betalen we de toegang. Vervolgens rijden we nog een stukje verder, naar Lago Pehoe waar we de catamaran pakken die ons naar de andere kant van het meer brengt. We hebben nog ruim een uur voordat de boot vertrekt dus wij maken vast een strat met de wandeling en lopen naar Salto Grande, een mooie waterval 1,5 km heuvelop. Nu waren we al gewaarschuwd voor de harde winden, maar dit was wel heel extreem: op sommige stukken kwamen we gewoon niet vooruit! Maar toch kwamen we uiteindelijk bij de waterval die erg mooi was, zeker met de regenboog erachter. Fotos maken was ook een leuke bezigheid: met 1 arm je vast houden aan een hek, met de andere proberen de camera stil te houden.... Hoezo harde wind? De weg terug ging bijna vanzelf: we werden gewoon vooruit geblazen en soms voelde je jezelf een stukje van de grond komen. Stoppen en stilstaan was echt onmogelijk. Ook op de boot was de wind goed te merken: de poging om even buiten te staan werd afgestraft met een zonnebril die wegwaaide en de golven kwamen over de boot heen. Dat deze wind toch niet heel normaal was bleek wel toen we na een klein uur weer de steiger zagen vanaf waar we begonnen waren: door de te harde wind kon de boot niet verder en is omgekeerd. 2 uurtjes later zouden we het opnieuw proberen.... Hmmmmm. Voor zover mogelijk zoeken we een beschut plekje op en om 14.00 uur verzamelt iedereen zich weer bij de boot. De bemanning draagt deze keer reddingsvesten (die wij niet krijgen...) maar gaat het nog een keer proberen. Naar ons idee is de storm net zo erg, als het niet harder is, maar het lukt de kapitein deze keer gelukkig wel. Ruim 3 uur later dan gepland starten we aan onze 11 km lange wandeling naar refugio Grey waar we de eerste nacht zullen doorbrengen. Het mooie blauwe meer laten we achter ons en we lopen bergopwaarts de vallei door, worden bijna weggeblazen bij Laguna los Patos, hebben mooi zicht op de gletsjer Grey vanaf een afstand en moeten dan nog flink wat heuvels met stenen op en af. Maar zo’n 3,5 uur later komt de refugio in zicht. We kunnen meteen aanschuiven voor het eten, wat overigens prima is. Hier horen we ook het verhaal van een groep lopers met gids die het hele rondje zouden lopen, maar door de extreme wind (stoten van 120 km per uur) hun plan hebben aangepast. Een van de groepsleden is met zware bepakking omgewaaid en heeft haar arm gebroken.... Na een warme douche uit een heel klein straaltje zoeken we onze kamer op. Er is ruimte voor 8, wij liggen er met zijn 6en, waaronder 2 nederlandse meiden (Eryn en Roelie) die het circuit op bijna dezelfde manier lopen als wij. We slapen prima (mede dankzij de oordoppen)
28 november, Torres del Paine, Chili
Lopen: Refugio Grey -> Campemento Los Cuerdas -> Refugio Grey: 8 km, 2 uur
Refugio Grey -> Refugio Paine Grande: 11 km, 3,5 uur
Na het ontbijt lopen we naar de mirador op de gletsjer vlakbij de refugio. Vanf hier heb je mooi zicht op de gletsjer en op de grote ijsblokken die ervoor drijven. Het waait nog steeds wel hard en het regent ook een beetje. Eryn en Roelie zijn hier ook, verder zien we niemand. We klimmen nog wat rotsen over voor een beter uitzicht. Na enig twijfelen besluiten we toch om het stuk naar Campemente Los Cuerdas omhoog te gaan lopen (hier is de volgende mirador: die is op gelijke hoogte met de gletsjermond), volgens het bord is dit een uur lopen, volgens de kaart 2,5 uur. Het is een afwisselende tocht: over bospaadjes, door riviertjes, over rotsen en langs watervalletjes. Exact een uur later (gelukkig klopte de info op het bord en niet die op de kaart) komen we bij het kamp aan en lopen we en klein stukje verder naar de mirador. Hier kunnen we nog een stuk naar beneden klauteren waardoor we toch wel heel dichtbij de gletsjer zijn. Wat een mooi gezicht zo’n gigantische ijsmassa. Je kijkt er ook van bovenaf op, ziet blauwe grotten, spleten en zover je kan kijken alleen maar ijs. Weer een uur later zijn we terug bij de refugio, eten daar onze lunch en starten met volle buik de tocht terug naar refugio Paine Grande. De wind is aanzienlijk minder en tegen het eind begint het te miezeren. Precies 3,5 uur later (we houden ons keurig aan de gemiddelde tijden) zijn we bij de refugio. Als we eenmaal binnen zijn begint het steeds harder te regenen en algauw zijn alle bergen in dikke wolken gehuld. Deze refugio is een stuk groter en luxer. Op zich wel prettig, maar het heeft ook een stuk minder sfeer. We liggen hier met een engelsman en een nederlander op een kamer voor 6. Roelie en Eryn zijn er al een tijdje en nadat we voor de houtkachel nog wat gelezen hebben eten we gezellig met zijn 4tjes.
Niet heel veel later duiken we onze slaapzak in.
29 november, Torres del Paine, Chili
Lopen: Refugio Paine Grande -> Valle del Frances / Campamento Britanico: 13 km
Campamanto Britanico-> Refugio Los Cuernos: 11 km
Totale duur: 11 uur
Vandaag wordt de langste en zwaarste dag. Er is wel een basic kampeerplek in Valle del Frances halverwege, maar geen refugio wat betekent dat als je de vallei in wil je daarna terug moet lopen en nog een stuk verder naar de volgende refugio. Meteen na het ontbijt vertrekken we, in de regen, gelijk met Eryn en Roelie, waarmee we de rest van de dag oplopen. Het is een mooi stuk lopen, langs diverse meren, besneeuwde bergen, rotsen en mooie rode bloemen. Gelukkig wordt het snel droog en hebben we alleen af en toe een lichte sneeuwbui. Zo’n 2 uur later zijn we aan het begin van de vallei bij Campemento Italiano. Hier laten we een deel van de spullen achter en nemen we alleen het nodige mee. Het is een flinke klim omhoog, veel klauteren over rotsen, maar wel erg mooi. Ook hier weer een gletsjer (Glacier del Frances) en rotsen met sneeuw bedekt en eroverheen een blauwe laag ijs. Heel mooi en ook wel wat mysterieus. Ook hier af en toe sneeuw en ijsverschuivingen. Na een lunchstop zijn we ruim 2,5 uur later bij campemento Britanico. Hier eten we de rest van de lunch op en lopen nog een klein stukje verder naar een uitkijkpunt. We bevinden ons nu echt in een cirkel van bergen; overal waar je kijkt zie je rotsen en bergen. Er is nog een uitkijkpunt een uur verder omhoog, door de sneeuw heen, maar omdat het toch wel erg bewolkt is (en dus weinig zullen zien) en we nog een flinke tocht voor de boeg hebben besluiten we terug te gaan. Halverwege glijdt Eryn weg en verdraait haar knieschijf (deze schoot opzij). Het ziet er erg pijnlijk uit, zeker als Arjan op haar verzoek haar been recht duwt. Eryn heeft dit al eens eerder gehad vertelt ze. We blijven een tijdje zitten, maar moeten dan toch echt terug, je kan hier niks anders dan doorlopen. Al is het pijnlijk, gelukkig lukt het lopen wel en bieden de wandelstokken wat steun. Bij campemento Italiano pakken we de rest van de spullen weer in en moeten we nog zo’n 2,5 uur verder. Behoorlijk moe en met zere voeten (en voor Eryn een pijnlijke knie) komen we na een dag van ruim 11 uur lopen aan in refugio Los Cuernos waar we ook meteen aan tafel kunnen. De meiden regelen 2 flessen wijn voor bij het eten, die goed smaken maar ook flink aankomen als je zo moe bent! In deze slaapzaal wel volle bak; er zijn stapelbedden van wel 3 lagen. Arjan heeft t plekje bovenin, niet zo praktisch als je s nachts vaak naar de wc moet...... De refugio is verder wel knus, maar helaas is de douche niet warm, maar eerder lauw tegen koud aan. Het weer slaat ook om: het sneeuwt, regent en waait hard, dat gaat de hele nacht door.
30 november, Torres del Paine, Chili
Lopen: Refugio Las Cuernas -> Campamento Chileno: 15 km, 6 uur
Als we aan het ontbijt zitten is het buiten nog steeds geen pretje: harde sneeuwbuien, veel wind en wolken. We doen het rustig aan en het lijkt toch wat meer open te trekken. Als we weggaan sneeuwt het nog maar zachtjes en al snel wordt het ook droog. Het eerste stuk lopen we met Roelie en Eryn op, maar na en tijdje gaan wij weer samen verder. De meiden gaan naar een refugio wat dichterbij, wij moeten nog zo’n 2 uur verder lopen. De wandeling is erg mooi, langs blauwe meren, rotsen, bergen en met zicht op vele condors. We zien zelfs een moeder met 2 kleintjes vliegen. (vliegles?!) Op een beschut plekje tussen de rotsen met mosfossielen (het ziet eruit alsof de hele rots bestempeld is, erg mooi) eten we een deel van onze lunch, een broodje kip. Ergens missen we de ‘shortcut’ omhoog (dit zou ons een uur schelen) waardoor we alsnog eerst helemaal naar beneden lopen om vervolgens de laatste 2 uur een hele stijle klim omhoog te moeten maken. Dat valt nog even tegen, maar elke stap is er eentje en uiteindelijk komen we toch bovenop de berg en zien we beneden ons in de vallei de refugio liggen. Arjan begint zich hier ineens wat minder goed te voelen, dus we maken snel het laatste stuk af. De refugio ligt schitterend: in een vallei voor een waterval, aan een riviertje tussen de bergen. Bij helder weer zicht op de Torres. Eenmaal binnen trekt Arjan helemaal weg; hij haalt t net naar t toilet en geeft flink over... Tegelijkertijd heeft Mariska wat gedonder bij het inchecken; op de voucher staat dat er betaald is, maar deze meneer zegt eerst dat wij niet betaald hebben en later dat t reisbureau niet aan hen betaald heeft.... Bij de vorige refugio was er geen probleem en dat viel onder dezelfde organisatie als deze. Beetje vreemd. Maar goed, de man ging het uitzoeken via radiocontact (telefoonbereik en mail is er niet) en na aandringen van Mariska kregen we wel 2 bedden toegewezen (aangezien we nu de eersten waren in deze zaal hoefden we niet naar 3 hoog maar hadden we een benedenbed, wel zo fijn voor Arjan!) maar het eten en de slaapzak pas als de betaling in orde was. Arjan is meteen zijn bed ingedoken; hij voelde zich echt hondsberoerd: ws is het broodje kip verkeerd gevallen...... Na een uurtje bleek de betaling gewoon in orde te zijn en kregen we de vouchers voor t eten en de slaapzakken. Arjan is in bed gebleven, hij kon echt niks binnenhouden. Mariska heeft zich vermaakt met 2 engelsen. De nacht is gelukkig redelijk rustig verlopen.
1 december, Torres del Paine – Puerto Natales, Chili
Lopen: Campemento Chileno -> Mirador Torres: 5,5 km, 1 uur en 3 kwartier
Mirador Torres -> Campemento Chileno 1 uur en 25 minuten
Campemento Chileno-> Refugio Torres: 4,5 km, 1,5 uur
Het plan om zonsopgang te gaan kijken bij de Torres hadden we al half verworpen. Het weer was niet echt denderend, de zon komt om 5.15 uur op en om nu al om 3.00 uur in het donker te vertrekken.... Zeker nu daarbij kwam dat Arjan ziek was was dat geen optie meer. Na een poging tot ontbijten werd al snel duidelijk dat Arjan t zeker niet omhoog ging halen, t ontbijt kwam er snel weer uit. Toen de lucht toch een beetje begon open te trekken konden we na wat aandringen een bed wat langer gebruiken (ze zijn heel strikt in de uitchecktijd) zodat Arjan nog een paar uurtjes kon slapen terwijl Mariska de route af ging maken en de klim naar de Torres alleen ging doen. Volgens de kaart een klim van 2 uur en een kwartier, in werkelijkheid gelukkig iets meer dan 1,5 uur. Steil was het wel, in korte tijd ruim 480 meter omhoog, t laatste stuk in een 45 graden helling. Halverwege riep een parkranger me nog bemoedigend toe dat een nog een uurtje lopen was, dit werd uiteindelijk zelfs iets minder. Wat was ik blij toen ik boven kwam en alle 3 de Torres zag! (de naam zegt het al: het zijn 3 steile bergtorens waarnaar tevens het park vernoemd is) Niet voor niks de klim gemaakt. En wat was het heerlijk rustig, er waren maar 4 anderen en ik ben er zels even helemaal alleen geweest. Snel wat fotos nemen want de wolken kwamen al gauw om de bergen heen en toen ik na een kwartier wegging waren 2 van de 3 torens al in de wolken gehuld..... Op de terugweg kwam ik enorm veel mensen en grotere groepen tegen die nog omhoog gingen, blij dat ik niet met hen allemaal daar tegelijk boven was! Nog even staan kletsen met de parkranger die me herkende en vroeg of ik het gehaald had en mooi vond. Daarna snel naar beneden en kijken hoe t met Arjan ging. Die lag in een diepe slaap en was zeer verbaasd dat ik al terug was. Samen zijn we rustig teruggelopen, onderweg een paar keer moeten stoppen om over te geven. Geen ideale situatie, maar je hebt geen keuze dan verder lopen. Een kleine 2 uur later waren we bij Hotel Torres (de goedkoopste kamer kost hier 1500 USD per persoon!!!!!!) waar we even konden rusten op de banken in de warme hal. Hier hebben we nog geprobeerd een lift te krijgen, maar de mensen die we gevraagd hebben gingen allemaal de andere kant op, terug naar Argentinie. Een half uur later ging er een shuttlebusje naar Laguna Amarga vanaf waar onze bus zou gaan. Helaas zou die pas om 20.00 uur gaan (die van 14.30 uur gemist) In de hoop toch een eerdere bus of lift te vinden zijn we daar heen gegaan, maar al snel werd duidelijk dat dat niet ging gebeuren. Na een tijdje buiten kleumen zijn we toch maar gaan vragen of we bij de rangers binnen konden zitten, daar stond de kachel aan! Er zaten nog 2 toeristen, russen, dus de 3 uur wachten gingen uiteindelijk nog redelijk snel voorbij. Wel waren we blij toen we om 22.00 uur terug bij het hostel waren en lekker ons bed in konden.
2 december, Puerto Natales, Chili
Na een goede nachtrust voelt Arjan zich iets beter en voorzichtig probeert hij wat te ontbijten. Dit blijft gelukkig allemaal binnen. De rest van de dag doen we niet veel meer dan op de kamer boekje lezen, rondje lopen buiten en internetten. S Avonds koken we zelf en ondanks dat het eten Arjan nog niet zo smaakt en hij meteen erna weer enorme buikkrampen krijgt blijft alles wel binnen. Op de bank in de gemeenschappelijke woonkamer kijken we nog lekker naar een filmpje voor we ons bed ingaan.
3 december, Puerto Natales, Chili
Omdat Arjan nog niet helemaal lekker is besluiten we nog een dag in Puerto Natales te blijven. Wederom een dagje rust. Wat kleding wassen, buiten een rondje lopen en ergens voorzichtig wat lunchen en een kop thee drinken. S avonds koken we wederom zelf een lichte maaltijd en gaan we lekker op tijd naar bed.
4 december, Puerto Natales -> Punta Arenas, Chili
Het gaat inmiddels weer goed genoeg om verder te reizen. Punta Arenas stond in de planning, dus s ochtends gaan we naar een busmaatschappij voor kaartjes. Waar men eergisteren nog zei dat de bus om 14.30 uur ging, ging hij nu ineens om 17.30 uur. Dat was ons te laat dus verder gezocht tot we er eentje vonden die om 15.00 uur ging. Kaartjes gekocht en aangezien het erg mooi weer was nog even lekker buiten gelopen, langs het water en de haven van Puerto Natales. Doordat de lucht blauw was, konden we achter het meer de besneeuwde bergen zien liggen van o.a. NP Torres del Paine. Nog lekker wat gedronken in een restaurantje, soep gegeten in het hostel, de vriendelijke eigenaresse gedag gezegd en bedankt en op de bus gestapt naar Punta Arenas. Overigens zat de bus vol met locals op ons na dus dat was wel weer eens leuk. 3 uur later kwamen we in Punta Arenas aan. Punta Arenas is de meest zuidelijke stad op het vasteland van Chili èn de hoofdstad van Patagonië. We hadden nog geen hostel geregeld en omdat we , achteraf gezien, net de verkeerde kant uitliepen kwamen we ook geen leuke en betaalbare plekken tegen. Geen zin om in de regen lang te zoeken kwamen we uit bij een vriendelijke wat oudere dame in huis die enkele kamers verhuurde. (hospedaje) Ook hier geen enkele andere toerist. Goedkoop zeker, schoon was anders..... Maar oke, ook dat hoort erbij! Eigen kussenslopen en natte doekjes zijn soms best handig ;-) Uit de LP prikken we een restaurantje en dat blijkt erg knus met een heerlijke menukaart te zijn. En het gerecht zelf smaakte ook uitstekend, evenals de Calafate sour. (een variant op Pisco Sour, met de Calafate bes, specifiek voor deze regio)
5 december, Punta Arenas, Chili
Voor dat kleine beetje geld wat we betaalden kregen we ook nog een ontbijtje. Omdat er in Punta Arenas niet zo heel veel te beleven is (vinden wij) als je niet naar een van de pinguin of zeeleeuwenkolonies in de buurt gaat, hebben we ons maar in en rondom de stad vermaakt. De cemeterio municipal in Punta Arenas staat bekend als één van de mooiste begraafplaatsen ter wereld, dus wij brengen een bezoekje aan deze plaats. (t blijft een raar fenomeen; begraafplaatsen bezoeken in het buitenland...) Van complete kappelletjes voor families tot hele ‘flatgebouwen’ 2 verdiepingen hoog, met allemaal graven op elkaar gestapeld. Aan de voorkant glas ervoor zodat er tussen het beton en het glas ruimte is voor een herdenkplaatje, foto, beeldjes of andere persoonlijke zaken. Aan de graven kun je de rijke geschiedenis van Chileens Patagonië aflezen. Uit alle streken liggen er avonturiers, van rijke families tot schipbreukelingen. Punta Arenas is ooit een kroatische nederzetting geweest en dit is ook duidelijk terug te zien in de namen op de graftombes. Je hebt hier ook veel protserige graven. Vroeger probeerden rijke families elkaar in alles te overtreffen, dus ook in hun graftombes. Verder staat hier het grafmonument van een onbekende indiaan. Mensen raken zijn beeld aan en doen een wens. Ook de muren eromheen zijn volledig volgehangen met stenen plaatjes waarop men het indiaantje bedankt voor verrichte wonderen. Erg indrukwekkend allemaal. Hierna gelunched bij La Luna, leuke tent maar de eigenaar en t personeel waren echt niet gezellig. Wat een stelletje sjagarijnen zeg. Bah, gauw weer weg hier. Tot slot nog bij mirador el Cruz geweest vanaf waar we Tierra del Fuego konden zien liggen en een uitzicht over de stad hadden. Verder lekker filmpje gekeken en weer bij hetzelfde restaurantje als gisteren gegeten.
06 december, Punta Arenas (Chili) -> Rio Grande -> Ushuaia (Argentinie)
Vandaag een lange busreis voor de boeg! Om half 9 vertrekken we met de bus naar Rio Grande, in totaal 8 uur waarvan we een klein stukje met bus en al op de pont het water oversteken. Hierna komen we bij de grensovergang. Chili uit gaat een stuk makkelijker daan Chili in. We krijgen de benodigde stempels en we kunnen weer verder gaan, Argentinie in, wat ook zeer soepel verloopt. De honden snuffelen wel in het bagageruim, maar verder kunnen de tassen deze keer gewoon in de bus blijven, worden de paspoorten gestempeld en zijn we weer in Argetinie. In Rio Grande moeten we allemaal overstappen op 2 gereedstaande minibusjes. Dit ging iets minder vlekkeloos; eerst was er niet genoeg plek voor iedereen, daarna reden we van de busterminal naar het kantoortje van deze maatschappij en moesten we ineens allemaal tax betalen voor het gebruik van de busterminal (waar we al niet meer waren en waar we alleen de ene bus uit en de andere in waren gestapt) en daarna vergaten ze ons wisselgeld. Maar goed, 3 uur later kwamen we dan toch in Ushuaia aan. Gelukkig hadden we hier al een hostel gereserveerd zodat we nie op zoek hoefden. Vriendelijke eigenaresse, prima kamer, klein en persoonlijk hostel. Vlak na aankomst nog wat wezen eten in een gezellig restaurantje.
07 december, Ushuaia, Argentinie
Lekker uitgeslapen, genoten van een warme (!) douche en een heerlijk ontbijt met lekkere broodjes. Vandaag doen we een dagje Ushuaia. Ushaia is een apart stadje. Het is de Zuidelijkste stad ter wereld en dat wil men weten ook. Aan alles wordt het etiket "Fin del Mundo" (het eind van de wereld) geplakt. De belangrijkste winkelstraat is San Martin. Deze is volledig gericht op toeristen. Veel restaurants, tour operators en outdoor-winkels. Het stadje is uitgestrekt en heeft vrijwel uitsluitend laagbouw, maar het is ook een allegaartje en de stad is duidelijk aan het groeien. We hebben vandaag vooral een beetje rondgeslenterd, naar de Informatie geweest en bij de Anatarctica office nog even gecheckt of alles in orde was voor onze reis. S avonds lekker in het hostel gebleven en Maris heeft nog kunnen genieten van haar favouriete tv serie die ze hier ook uitzenden.
08 december, Ushuaia, Argentinie
Na het ontbijt lopen we door Ushuaia naar het martitiem museum. Het museum is gevestigd in de oude gevangenis. Een behoorlijk groot gebouw dat aan het begin van de 20e eeuw in Ushuaia werd gebouwd. Bij binnenkomst blijkt dit niet alleen een maritiem museum, maar ook een museum over de gevangenis, een museum van de moderne kunst, een museum over Antarctica en een verzamelbak van al het andere dat ze in Ushuaia hebben kunnen vinden. Het maritiem museum beschrijft de verscheidene expedities die in de loop van de eeuwen Vuurland zijn gepasseerd en voor een deel ook zijn gestrand. Eén van de bekende expedities die hier langs is geweest is de Beagle, de tocht met Charles Darwin. Een bekende kaper van deze wateren was Sir Francis Drake, naar wie onder andere de Drake Passage is vernoemd, het water dat wij ook zullen passeren als we naar Antarctica varen. Naast alle maritieme verhalen, geeft het museum een goed beeld van het leven en de omstandigheden in de gevangenis van Ushuaia. Hoewel de gevangenis niet de hardste was, waren de omstandigheden in Ushuaia dusdanig dat het het leven moeilijk maakte. Dit wordt nog eens extra benadrukt als we de hal in lopen waar niet verbouwd is sinds het sluiten van de gevangenis en waar de kachel uit staat. Heel koud (buiten lijkt het warmer) en sober. Genoeg reden om op het rechte pad te blijven! Na de eerste 2 musea eten we een tosti in de centrale hal en wandelen we we nog door het Antarctica deel. Na het museum lopen we naar de waterkant om naar de nieuwe schepen die naar Antarctica varen te kijken. Het begint bij ons nu echt te kriebelen. Na een kleine siësta eten we ’s avonds heerlijke sushi samen met een frisse witte wijn.
09 december, Ushuaia, Argentinie
Onze laatste volle dag in Ushuaia gebruiken we om naar het nationale park Tierra del Fuego te gaan. Het vervoer naar het park is enigzins onduidelijk geregeld. Op de parkeerplaats staan verscheidene maatschappijen die allemaal met minibusjes rond dezelfde tijd naar het park gaan voor hetzelfde geld. Dat men het zelf ook niet helemaal logisch vindt blijkt wel als onze bus op het punt staat te vertrekken. Onze chauffeur raakt ineens in gesprek met een andere en ze besluiten de diensten te combineren, maw wij worden verzocht in de andere bus te stappen. Als we zo’n 10 minuten onderweg zijn met de andere bus gaat deze ineens aan de kant. Pech? Nee, er stopt een kleinere bus achter ons en we worden verzocht te verhuizen naar de kleinere bus. Volgens de chauffeur hoeft hij dan minder bij het park te betalen voor de bus. De nieuwe bus rijdt verder en brengt ons nu in 1 keer naar het park. We stappen uit bij een van de zuidelijkste postkantoren van de wereld en besteden 6 pesos per persoon om de verschrikkelijk toeristische, maar toch eigenlijk ook wel een beetje leuke, stempel in het paspoort te halen. Hier vandaan start de wandeling. Er zijn in het park niet heel veel verschillende trails, dus we besluiten de 8 km lange trail langs het water te lopen. Het begin is erg mooi, al is het jammer dat het weer niet meewerkt: grijze lucht en miezer. Op ongeveer de helft gaat het pad het bos in en is het uitzicht weg. We zijn de rest van de trail vooral bezig met het balanceren tussen stenen en takken om maar vooral niet tot je enkels in de modder weg te zakken. We besluiten om na deze tocht nog wat kleinere trails te lopen, waarvan er een langs een beverkolonie gaat. Van de bevers is helaas niks te zien, maar van de dam wel. Wat een bouwwerk van takken! Om 17.00 uur zijn we bij de plek waarvandaan de bus teruggaat. Dit is tevens het eindpunt van Ruta 3, die van Buenos Aires naar dit punt loopt, meer dan 3000 km lang. Omdat de bus pas om 18.00 uur gaat lopen we hier nog maar langs het water en naar de mirador met een mooi uitzicht over het meer. Om 18.00 uur zijn we weer terug en staan er diverse busjes, maar van onze maatschappij geen spoor te bekennen. Om 10 voor half 7 komt er een busje aan waar iedereen instapt, maar wat nog steeds niet onze maatschappij is. Wij vinden het inmiddels wel mooi geweest en kunnen tenslotte toch instappen bij deze dame. Na 10 minuten rijden komt onze bus ons tegemoet en moeten we alsnog weer uitstappen en in deze bus verder. Logisch! Maar uiteindelijk komen we toch terug in Ushuaia en daar gaat het om. Hier gaan we nog snel op zoek naar een waterdichte broek, wat voor Maris nog gelukt is. Voor Arjan moeten we morgen nog zoeken. Nog snel wat eten en dan is ook vandaag voorbij.
En morgen is het dan zover: We gaan naar Antarctica en hebben er ontzettend veel zin in!
Hasta luego!
Arjan en Mariska
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
